ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 189

ดินแดนแสนภูผาทอดตัวยาวจดขอบฟ้า กว้างไกลสุดลูกหูลูกตา เป็นดินแดนแห่งพื้นที่ราบไร้รอยสะดุด พร้อมด้วยภูเขายอดดอยน้อยใหญ่ที่แทงขึ้นจากพื้นชั้นแล้วชั้นเล่า

ทันใดนั้นท่ามกลางเทือกเขากว้างใหญ่นี้ เสียงคำรามก้องเหมือนสายฟ้าฟาดก็ดังขึ้น จุดสีดำบินมาจากระยะไกล แล้วค่อยๆ ขยายขนาดขึ้นเมื่อคืบเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

มันคือเหยี่ยวสีดำตัวใหญ่มหึมา ขนบนร่างของมันโบกสะบัดไปตามลมด้วยความเร็วยากเกินจับตา ส่งเสียงหวีดหวิวไปในอากาศ ดวงตาของเหยี่ยวตัวนี้แหลมคมเป็นอันมาก ทั้งยังปล่อยรังสีเย็นเยียบสยบจิตใจของผู้ที่ได้พบเห็นออกมาอีกด้วย

เสียงร้องแหลมของเหยี่ยวดังสะท้อนไปถึงสวรรค์ชั้นบนสุด เหล่านกน้อยใหญ่มากมายต่างกระพือปีกรับจนเกิดเป็นเสียงกึกก้องทั่วดินแดนแสนภูผา

บนหลังของเหยี่ยวมีสตรีในชุดคลุมของนักรบ ผมของนางรวบเป็นหางม้ายาว ส่งให้นางดูทั้งคล่องแคล่วและเรียบเฉยในเวลาเดียวกัน สตรีนางนี้มีเครื่องหน้าได้รูปอ่อนโยนดูบอบบางน่ารักยิ่ง

นางพาดคันธนูไว้บนบ่าและนั่งอยู่บนหลังเหยี่ยว แม้ลมจะพัดเข้าปะทะ แต่เกราะป้องกันที่มองไม่เห็นก็ปกป้องนางเอาไว้จากลมกรรโชกแรง สตรีนางนี้ดูไม่ได้รับผลกระทบจากบรรยากาศรอบตัวแม้แต่น้อย และกำลังกัดผลไม้พลังปราณในมือกินกร้วมๆ ด้วยสีหน้าสุขใจ

“พี่ใหญ่เตียว ท่านอาจารย์บอกให้เรามุ่งหน้าไปยังนครหลวงของจักรวรรดิวายุแผ่วก็จริง แต่ไม่ต้องรีบก็ได้นี่” นางยกมือขาวบอบบางขึ้นลูบศีรษะของเหยี่ยวคู่ใจพลางพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็ตั้งหน้าตั้งตากินผลไม้ในมือต่อไป

เหยี่ยวที่กำลังโผบินในอากาศกลอกตาบนด้วยท่าทางเหมือนมนุษย์ แล้วเพิ่มความเร็วให้มากขึ้นอีก

…

เกาะมหายานเป็นเกาะหนึ่งในหมู่เกาะใหญ่ยักษ์ที่ลอยเด่นอยู่ในมหาสมุทรกว้าง ภายในเกาะมีอาคารสูงเสียดฟ้าอยู่มากมาย

ที่ใจกลางห้องลับภายในหอคอยสูงเก้าชั้น ร่างหนึ่งกำลังนั่งขัดสมาธิอยู่เงียบๆ พลังปราณลอยอยู่รอบตัวเขาแล้วดิ่งลงด้านล่างราวกับมีกระแสพลังประหลาดหมุนเวียนรอบกาย พลังนั้นคือพลังปราณสีทองบางเบา

วัตถุโบราณสีทองหมุนวน ส่งเสียงร้องของบทเพลงที่ดูศักดิ์สิทธิ์อย่างประหลาดให้กังวานออกมา สร้างบรรยากาศอันสงบสุข

หลังจากผ่านไปเป็นเวลานาน วัตถุโบราณนั้นก็ลดระดับลงมาลอยอยู่เหนือฝ่ามือของคนผู้นั้น จากนั้นก็ถูกเก็บกลับเข้าไป

“การต่อสู้ที่ประตูจัตุรัสมายาสวรรค์เกือบทำให้ขั้นปราณของข้าถดถอยลงไป… ความเกลียดชังอันแสนขมขื่นนี้ ชายแก่ผู้นี้ขอสาบานว่าจะไม่มีวันปล่อยให้มันผ่านไปโดยไม่ได้ล้างแค้นแน่นอน ปู้ฟาง… ร้านเล็กๆ ของฟางฟาง รอก่อนเถิด”

ชายที่นั่งขัดสมาธิอยู่นั้นพลันเปิดตาขึ้น แสงสีทองสว่างส่องกระจายไปทั่ว จุดห้องลับให้สว่างไสว

สีหน้าของเจ้ามู่เฉิงเปี่ยมไปด้วยความน่าเกรงขาม เขาค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นยืน ทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

เจ้ารู่เก๋อค่อยๆ เดินเข้าห้องมาพร้อมด้วยสีหน้าเคารพนบนอบ เมื่อเห็นว่าเจ้ามู่เฉิงยืนเอามือไพล่หลังอยู่ ชายหนุ่มก็โค้งคำนับผู้เป็นบิดา

“รู่เก๋อ มีอะไรรึ หรือว่ามีสิ่งน่าสนใจเกิดขึ้นที่นครหลวง” เมื่อเจ้ามู่เฉิงเห็นว่าผู้มาเยือนคือเจ้ารู่เก๋อ เขาก็ยิ้มอ่อนโยนออกมาทันทีพร้อมเอ่ยถาม

ใบหน้าของเจ้ารู่เก๋อยังคงดูตื่นเต้นขณะมองไปที่ผู้เป็นบิดา “พ่อครัวเงาหวังติ้งไปเยือนนครหลวงของจักรวรรดิวายุแผ่ว แถมยังไปที่ร้านเถ้าแก่ปู้ด้วยขอรับ”

“อ้อ พ่อครัวเงาหวังติ้งเช่นนั้นรึ หมอนั่นไม่ได้แยกตัวไปใช้ชีวิตอยู่ที่เมืองอาทิตย์ขจีหรอกหรือ” เจ้ามู่เฉิงยังคงรักษาสีหน้าสุขุมไว้เสมอต้นเสมอปลาย

“ใช่แล้วขอรับ พ่อครัวเงาหวังติ้งตัวจริงเสียงจริง ผู้ที่เดินทางไปทั่วทวีป จีเฉิงเสวี่ยจัดงานเลี้ยงต้อนรับเขา และมีการปล่อย… ข้อมูลสำคัญมากออกมาด้วย”

“เดินทางไปทั่วทวีปเช่นนั้นรึ ฮ่าๆ… ตาแก่นี่ยังหน้าด้านหน้าทนเหมือนเดิม เอาละ บอกมาเสียว่าข้อมูลสำคัญที่ว่านั้นคืออะไร” มุมปากของเจ้ามู่เฉิงยกขึ้นยิ้มเย้ยด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์

เจ้ารู่เก๋อมองผู้เป็นบิดาแล้วตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง “รางวัลชนะเลิศของงานสมโภชร้อยครอบครัวคือเมล็ดต้นตื่นรู้ทางห้าสาย ร้านของปู้ฟางทำให้เมล็ดนั้น… งอกได้ขอรับ”

ตูม!!

พลังปราณน่ากลัวระเบิดออกจากร่างของเจ้ามู่เฉิงทันที เจ้ารู่เก๋อถูกแรงนั้นอัดจนต้องล่าถอยไปสองสามก้าว จากนั้นร่างก็กระแทกเข้ากับผนังห้องลับเข้าอย่างจัง

“เจ้าว่าอย่างไรนะ ต้นตื่นรู้ทางห้าสายเช่นนั้นรึ นี่เป็นข้อมูลจริงหรือข้อมูลเท็จกัน!”

รูม่านตาของเจ้ามู่เฉิงขยายกว้างขึ้น เขาดูกระวนกระวายไม่น้อยทีเดียว

ตามบันทึกในหอสมุดของเกาะพุทธมหายาน ต้นตื่นรู้ทางห้าสายนั้นเป็นต้นไม้พลังปราณแสนวิเศษ ที่จะช่วยให้ผู้ฝึกตนระดับเจ็ดขั้นนักพรตยุทธการ ก้าวขึ้นไปสู่ระดับแปดขั้นเทพแห่งสงครามได้

แต่ต้นตื่นรู้ทางห้าสายนี้สูญพันธุ์ไปแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดมันจึงปรากฏขึ้นอีก… แถมยังไปโผล่ที่ร้านเล็กๆ ของฟางฟางเสียด้วย

“นี่เป็นข่าวที่กระจายออกจากวังหลวง พ่อครัวเงาหวังติ้งเป็นคนพูดด้วยตัวเอง… เช่นนั้นก็ควรจะเป็นเรื่องจริงขอรับ” เจ้ารู่เก๋อนวดหน้าอกตนเองเพื่อลดความรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกลง จากนั้นก็เอ่ยออกมาเพื่อยืนยัน