ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 21

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 21 นายท่านตัวเหม็นเป็นคนขี้โกหก!
ตอนที่ 21 นายท่านตัวเหม็นเป็นคนขี้โกหก!

น้ำแกงเต้าหู้หัวปลาต้องใช้เวลาทำนานกว่าข้าวผัดไข่ เพราะต้องตั้งไฟไว้ให้เดือดสักพัก ด้วยเหตุนี้ปู้ฟางจึงทำทั้งน้ำแกงเต้าหู้หัวปลาและข้าวผัดไข่ไปพร้อมๆ กัน

ระหว่างห้องครัวกับห้องอาหารมีหน้าต่างอยู่ ซึ่งดูเหมือนว่าระบบเพิ่งสร้างขึ้นเมื่อครู่ ปู้ฟางวางข้าวผัดไข่ที่ทำเสร็จแล้วลงบนขอบหน้าต่างนั้น ก่อนตะโกนเรียกเด็กหญิงให้มารับไป

“นี่ข้าวผัดไข่สูตรปรับปรุง เอาไปให้ลูกค้าเสีย” ปู้ฟางเอ่ย จากนั้นก็เมินใบหน้าเหวอๆ ของเด็กหญิงแล้วกลับเข้าครัวไป

“ไอ้หมอนี่… กล้าสั่งให้ข้าเอาอาหารไปให้ลูกค้าจริงๆ รึ!” ดวงตาของโอวหยางเสี่ยวอี้เบิกกว้าง ใบหน้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ด้วยสถานะของนาง ย่อมไม่มีใครหน้าไหนกล้าสั่งให้นางใช้แรงงาน แน่นอนว่าการเอาอาหารไปบริการเหมือนข้ารับใช้นั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง

เด็กหญิงมองไปทางปู้ฟาง ย่นจมูก ก่อนส่งเสียงฮึ่มฮั่มออกมาอย่างโอหัง

นางถือชามด้วยมือทั้งสองข้าง กลิ่นหอมของข้าวผัดโชยกรุ่นขึ้นใส่หน้า ทำให้เด็กหญิงผู้ยังไม่ได้กินข้าวเช้ารู้สึกหิวขึ้นมาทันที

“เหตุใดจึงหอมถึงเพียงนี้!” โอวหยางเสี่ยวอี้กำลังจะเป็นบ้า ราวกับว่าข้าวผัดไข่สีทองชามนี้กำลังปล่อยกลิ่นยั่วให้นางหิวจนไส้จะขาด

“ให้ข้ามาทำงานเยี่ยงสาวรับใช้นี่มันชั่วช้าเกินไปแล้ว!” นางก่นด่าในใจ จากนั้นก็วางข้าวผัดไข่ลงเบื้องหน้าเจ้าอ้วนจินพร้อมพ่นลมด้วยโทสะ “ไอ้อ้วนนี่กล้าให้ข้าเอาอาหารมาให้มันได้อย่างไรกัน!”

เมื่อเจ้าอ้วนจินเห็นโอวหยางเสี่ยวอี้เดินเอาอาหารออกมาให้ด้วยตนเอง เขาก็รีบลุกขึ้นต้อนรับนางด้วยสีหน้าปลื้มปริ่ม

โอวหยางเสี่ยวอี้เมินอีกฝ่ายก่อนรีบเดินหนีไปทันทีที่วางอาหารลงบนโต๊ะเรียบร้อย นางกลัวว่าตนเองจะทนความหิวไม่ไหวแล้วกินข้าวผัดไข่เสียเอง

ปู้ฟางวางข้าวผัดไข่อีกชามบนหน้าต่าง ใบหน้าชะงักกึกเมื่อเห็นสภาพโอวหยางเสี่ยวอี้ที่เดินกลับมา

เด็กหญิงเอาผ้าเช็ดหน้าพันรอบศีรษะโดยทำปมไว้ตรงโพรงจมูก หน้าตาท่าทางดูเหมือนโจรวิ่งราวไม่มีผิด

“เป็นอะไรไป” ปู้ฟางถามหน้าตาย

“นายท่านตัวเหม็น! รู้หรือไม่ว่าการที่บริกรอย่างข้าต้องทนต่อความอยากกินนั้นมันยากเพียงใด!” เด็กหญิงพูดพร้อมกลอกตาอย่างหัวเสียให้ปู้ฟาง

ปากของชายหนุ่มเปิดกว้าง แต่ไม่ได้ยิ้ม

หนึ่งเค่อต่อมา น้ำแกงเต้าหู้หัวปลาก็พร้อมกิน กลิ่นหอมเข้มโชยออกจากครัวไหลบ่าเข้าท่วมทั่วทั้งร้านทันที

เจ้าอ้วนจินที่กำลังกินข้าวผัดไข่อยู่หยุดชะงัก เงยหน้าขึ้นดมในอากาศ ราวกับอยากจะสูดกลิ่นหอมนี้เข้าปอดไปเสียให้หมด

“หอมเหลือเกิน! กลิ่นไม่เหมือนข้าวผัดไข่เสียด้วย! หรือว่านี่จะเป็นกลิ่นของอาหารจานใหม่!” เจ้าอ้วนจินพึมพำกับตนเอง จากนั้นดวงตาก็เป็นประกายขึ้นพร้อมเหลือบไปมองทางครัวด้วยความคาดหวัง

ชามที่ใส่น้ำแกงเต้าหู้หัวปลานั้นใหญ่กว่าชามปกติมาก ปู้ฟางจึงไม่ปล่อยให้เด็กหญิงเป็นคนนำมาให้ลูกค้า เขาถือชามค่อยๆ เดินออกจากครัวมา

ทันทีที่เดินออกมายังห้องอาหาร ทุกคนก็หันมาจับจ้องเขาเป็นตาเดียว ต่างคนต่างพากันมองชามยักษ์ในมือปู้ฟางด้วยความสงสัยใคร่รู้ ส่วนเจ้าอ้วนจินก็เริ่มกระสับกระส่าย

“เร็วเข้า! เร็วเข้า!” เจ้าอ้วนจินแทบทนความต้องการลิ้มรสอาหารไม่ไหว และจ้องปู้ฟางที่กำลังเดินทอดน่องมาทางเขาอย่างกระสับกระส่าย

ชามน้ำแกงเต้าหู้หัวปลาที่วางลงตรงหน้าเจ้าอ้วนจินมีน้ำแกงปลาสีขาวราวน้ำนม เนื้อปลาอวบอ้วนอ่อนนุ่มใสแจ๋วเหมือนผลึกแก้ว และเต้าหู้ที่งามราวหยก กลิ่นหอมหวนเข้มข้นโชยออกจากชามไม่หยุดยั้ง

“นี่น้ำแกงเต้าหู้หัวปลาที่สั่ง กินให้อร่อย” ปู้ฟางพูดเรียบๆ

ทุกคนเข้ามาล้อมวงรอบเจ้าอ้วนจินอย่างกระตือรือร้น ส่งเสียงอึกทึกครึกโครมไปทั่ว ต่างผลักปู้ฟางและเสี่ยวอี้ออกไปให้พ้นทางด้วยร่างอวบหนา

ปู้ฟางไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เขาเดินกลับไปขดตัวบนเก้าอี้ที่ทางเข้าร้านด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ แต่โอวหยางเสี่ยวอี้นั้นเดือดดาลเป็นอันมาก “ไอ้อ้วนพวกนี้! กล้าดีอย่างไรมาผลักข้า!”