ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 211

อาหนี่ม้วนหางงูของตนเข้ามา ร่างกายส่วนบนเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและแผลสดที่ดูน่าเกลียดน่ากลัว

“ข้าขอให้ไอ้เวรนั่นมันตายไวๆ!” ความโกรธในดวงตาของอาหนี่เหมือนเปลวไฟแผดเผา แต่หัวใจกลับเต็มไปด้วยความว่างเปล่า ก่อนออกจากหนองน้ำปราณมายามา เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าโลกนี้กว้างใหญ่ไพศาลถึงเพียงใดระดับพลังปราณของเขาที่ระดับหกขั้นจักรพรรดิยุทธการจัดว่าไม่มีผู้ใดเทียบเทียมได้ในเผ่า แทบไม่มีใครอาจหาญกล้าเหิมเกริมกับเขา ต่อให้เจออสูรเวทก็สามารถสังหารได้โดยง่าย

แต่ตั้งแต่เข้าอาณาเขตมนุษย์ เขาก็พบกับความพ่ายแพ้มาตลอด โลกของมนุษย์นั้นน่ากลัวกว่าหนองน้ำปราณมายาอย่างที่ผู้อาวุโสสูงสุดประจำเผ่าเคยพูดเอาไว้ไม่มีผิด

ไอ้พวกบ้านั่นจับตัวหยูฟู่กับท่านลุงหยูเฟิ่งเอาไว้เป็นตัวประกัน แล้วเอาเขามาทิ้งไว้ที่นี่ มองจากนอกทวีปมังกรซ่อนเร้นยังรู้เลยว่าต้องมีจุดประสงค์แอบแฝงแน่นอน

“ไอ้พวกนั้นมันอยากให้ข้าไปตามหาตัวศิษย์พี่ปู้เช่นนั้นหรือ มันไม่ได้หวังดีแน่ หากศิษย์พี่ที่แสนดีออกไปช่วยหยูฟู่ เขาจะต้องติดกับดักของพวกมันแน่นอน… ข้าจะทำให้ศิษย์พี่ปู้ตกอยู่ในอันตรายไม่ได้โดยเด็ดขาด!” อาหนี่กำหมัดแน่น ใบหน้ามืดมนหดหู่

แต่หากเขาไม่ไปตามหาตัวปู้ฟาง หยูฟู่กับท่านลุงหยูเฟิ่งคงตกอยู่ในอันตรายมหันต์… ช่างเป็นการตัดสินใจที่ยากอะไรเช่นนี้

“หือ มนุษย์อสรพิษรึ”

เสียงสงสัยดังขึ้นขัดจังหวะความลังเลของอาหนี่ มนุษย์อสรพิษหนุ่มหันกลับมอง พอไปเห็นร่างสองร่างที่คุ้นตาก็รู้สึกตกใจไม่น้อย

เขาจำทั้งสองได้ดี เนื่องจากคนพวกนี้ปรากฏตัวขึ้นที่เผ่าเพื่อชิงดอกบัวประมุขน้ำแข็ง แต่ก็ต้องกลับไปมือเปล่า

“ข้าคิดว่าพวกเจ้ามาถึงนานแล้วเสียอีก… ความจริงกลับเพิ่งมาหรอกรึ แต่เหตุใดเจ้าจึงอยู่คนเดียวเล่า หากข้าจำไม่ผิด คนที่ต้องให้เถ้าแก่ปู้ช่วยไม่ใช่เจ้านี่” อู๋อวิ๋นไป่ถามเสียงสงบ นางอยู่ในชุดคลุมสีขาว ดวงตามองอาหนี่ที่มีสภาพไม่สู้ดีนักด้วยความสงสัยใครรู้

ดวงตาของอาหนี่สว่างวาบทันที เขาไม่รู้ว่าอู๋อวิ๋นไป่คนนี้เชื่อถือได้หรือไม่

“มาเถิด ไปคุยกันที่ร้านเถ้าแก่ปู้ดีกว่า” อู๋อวิ๋นไป่รับรู้ได้ว่าอาหนี่รู้สึกไม่สบายใจ นางขมวดคิ้วแล้วเดินนำหน้าไปก่อน

อาจารย์อาอู๋มองอาหนี่แล้วก็เดินไปเช่นกัน

ทั้งสามมาถึงร้านของปู้ฟางในที่สุด

อู๋อวิ๋นไป่มาที่ร้านตั้งแต่เช้าตรู่ เนื่องจากยังติดใจที่เมื่อวานตนเองไม่ได้ชิมสุราตื่นรู้เพลิงน้ำแข็ง ด้วยเหตุนี้นางจึงตั้งใจตื่นแต่เช้าแล้วลากอาจารย์อาอู๋ที่นอนหลับลึกเหมือนท่อนไม้ตายซากมาด้วย

ปู้ฟางกำลังนั่งขี้เกียจอยู่บนเก้าอี้หน้าประตูร้าน ดวงตาของเขาเป็นประกายวาบเมื่อเห็นร่างทั้งสามที่กำลังเข้ามาใกล้

ชายหนุ่มดูอึ้งไปเมื่อได้เห็นร่างของมนุษย์อสรพิษที่ไม่ได้เห็นมาเป็นเวลานาน นักบวชที่มาเยือนร้านเขาเมื่อวานเพิ่งพูดถึงคนพวกนี้ไปหยกๆ แล้วจู่ๆ วันนี้อีกฝ่ายก็โผล่มาให้เห็นตัวเป็นๆ เลย

นักบวชหัวโล้นเมื่อวาน… ท่าทางจะร้ายเอาเรื่องอยู่

“เถ้าแก่ปู้ เจ้าจำมนุษย์อสรพิษตนนี้ได้หรือไม่” อู๋อวิ๋นไป่มาถึงร้านแล้วก็มองไปเห็นเจ้าดำที่กำลังกินซี่โครงเปรี้ยวหวานอย่างมีความสุขก่อนเป็นอันดับแรก จากนั้นก็เอ่ยปากถามปู้ฟางขึ้นมา

อาจารย์อาอู๋เองก็ตกใจจนละสายตาไปไหนไม่ได้เช่นกัน ร้านนี้เอาซี่โครงเปรี้ยวหวานราคาแพงเอาเรื่องมาเป็นอาหารสุนัขเช่นนั้นหรือ เหมือนโยนของขวัญจากเทพไท้ทิ้งแม่น้ำแยงซีอย่างไรอย่างนั้น

เจ้าดำหยุดกินซี่โครงเปรี้ยวหวานแล้วเหลือบตาขึ้นมาถลึงจ้องอาจารย์อาอู๋ที่กำลังมองมาด้วยดวงตาเป็นประกาย มันพ่นลมเยาะ จากนั้นก็หันหลังเอาบั้นท้ายบังสายตาอีกฝ่ายไว้ แล้วกลับไปสนใจเนื้อในจานดังเดิม หางของมันส่ายไปมาอย่างน่ารักน่าชัง

“ศิษย์พี่ปู้…”

อาหนี่ตรงเข้ามาเผชิญหน้ากับปู้ฟาง หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ในที่สุดเขาก็หาตัวชายผู้นี้เจอเสียที! เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วตั้งแต่ที่พวกเขาจากหนองน้ำปราณมายามาเพื่อตามหาชายผู้นี้โดยเฉพาะ พอได้มาเจอจริงๆ ในใจของชายหนุ่มก็เต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกมากมาย

เมื่อเห็นอาหนี่บ่อน้ำตาแตกน้ำมูกไหลย้อย ปู้ฟางก็พลันตากระตุก ไอ้น้อง… แค่ได้เห็นหน้าข้าเหตุใดต้องตื้นตันใจถึงเพียงนี้ด้วยเล่า

“เข้ามาก่อนสิ” ปู้ฟางตอบ

จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินเข้าร้านไป

อู๋อวิ๋นไป่สูดหายใจเข้าลึกพลางเดินเข้าร้านไปเช่นกัน ทันทีที่ก้าวเข้ามาในร้านสีหน้าของนางก็เปลี่ยนไป

พลังปราณในร้านเข้มข้นขึ้นอีกหากเทียบกับเมื่อวาน กระแสประหลาดเองก็แข็งแกร่งขึ้นด้วยเช่นกัน นางรู้สึกราวกับว่าทำนองแห่งการตื่นรู้กำลังสั่นสะเทือนอยู่ในแก้วหู