ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 236

เช้าวันต่อมา ดวงอาทิตย์ทอแสงแรงกล้าเฉิดฉาย

ปู้ฟางตื่นขึ้นล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็เดินเข้าครัวไปฝึกทักษะการแกะสลักและการใช้มีดประจำวัน ทั้งสองทักษะของเขาบรรลุไปเป็นระดับสองเรียบร้อยแล้ว และความสามารถของชายหนุ่มก็ดีขึ้นเป็นเงาตามตัวเช่นเดียวกัน

เขาสามารถควงมีดทำครัวในมือและจัดการกับวัตถุดิบด้วยความเร็วแสง โดยเห็นเป็นเพียงแสงวูบวาบของคมมีดเท่านั้น ทว่าวันนี้ปู้ฟางกลับไม่ได้จดจ่ออยู่กับสิ่งที่ทำอย่างเต็มที่ เขาขมวดคิ้วนิ่วหน้าเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่

หลังจากฝึกการแกะสลักและการใช้มีดเสร็จ ชายหนุ่มก็เริ่มทำอาหารจานโปรดของเจ้าดำ ซึ่งก็คือซี่โครงเปรี้ยวหวานนั่นเอง

ไม่นานหลังจากนั้นกลิ่นหอมชวนน้ำลายไหลของซอสเปรี้ยวหวานก็ลอยออกมาพร้อมกลิ่นเนื้อ กระจายจากห้องครัวไปทั่วบริเวณร้าน

ปู้ฟางเดินถือจานซี่โครงเปรี้ยวหวานออกมาแล้วยกไม้กระดานปิดหน้าร้านออก จากนั้นก็วางจานกระเบื้องสีฟ้าขาวลงตรงหน้าเจ้าดำที่กำลังนอนกรน จมูกของสุนัขตัวอ้วนกระตุกวูบ มันลืมตาขึ้นจ้องไปที่จานซี่โครงเปรี้ยวหวานอย่างตื่นเต้น อดไม่ได้ที่จะแลบลิ้นออกมา

ซี่โครงเปรี้ยวหวาน อาหารจานโปรดของท่านสุนัขผู้ยิ่งใหญ่ในปฐพี

ปู้ฟางยิ้มขณะมองเจ้าดำตั้งหน้าตั้งตากินซี่โครงเปรี้ยวหวานในจานกระเบื้องพร้อมส่ายหางไปมา เป็นเรื่องยากนักที่จะจินตนาการว่าสุนัขตัวอ้วนแสนตะกละตัวนี้ เป็นตัวเดียวกับอสูรเวทในตำนานที่ทำให้บรรดาฝูงชนขวัญหนีดีฝ่อเมื่อวานนี้

หลังจากลูบขนดำมันเงาของเจ้าดำเสร็จ ชายหนุ่มก็เดินกลับเข้าร้านไป เขาลากเก้าอี้มาวางตรงทางเข้าร้านแล้วนั่งลงอย่างสบายตัว พลางหยีตามองท้องฟ้าเบื้องหน้า

ตรอกเล็กเต็มไปด้วยคนงานที่จีเฉิงเสวี่ยส่งมาเพื่อซ่อมพื้นและกำแพงที่เสียหาย พื้นตรอกนั้นแหลกสลายกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ส่วนกำแพงก็พังไม่ต่างกัน

คนงานที่ส่งมามีไม่มากแต่กลับสามารถซ่อมตรอกได้อย่างรวดเร็ว

เจ้าอ้วนจินและผองเพื่อนเดินเข้าตรอกมาด้วยท่าทางกระชุ่มกระชวย พวกเขาไม่ได้เข้ามาที่ร้านสองสามวันแล้ว เนื่องจากร้านของปูฟ่างในช่วงนั้นอันตรายเกินไปเพราะถูกผู้ฝึกตนระดับสูงล้อมเอาไว้หมด ทำให้เจ้าอ้วนจินต้องกลั้นใจเดินผ่านตรอกทุกครั้งที่แวะเวียนมาแถวนี้

แต่พอได้ข่าวว่าสถานการณ์คลี่คลายลงแล้ว เขาก็รีบเรียกเพื่อนฝูงมารวมตัวกันเพื่อไปที่ร้านทันที เพราะอดทนที่ไม่ได้กินอาหารรสเลิศไม่ไหวอีกต่อไป

“เถ้าแก่ปู้ ไม่ได้เจอกันเสียนาน” เจ้าอ้วนจินทักทายปู้ฟางอย่างเป็นอันเอง เขาหยีตาจนเหลือเป็นสระอิ

ปู้ฟางที่กำลังเอกเขนกอยู่บนเก้าอี้อย่างสบายอารมณ์ขยับตัวทันที เขากะพริบตามองเจ้าอ้วนจิน สำรวจชายร่างใหญ่ตั้งแต่ศีรษะจดปลายเท้า ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกขนลุกซู่ไปทั้งตัว

เถ้าแก่ปู้เป็นอะไรไป สายตาดูไม่ชอบมาพากลแม้แต่น้อย ใบหน้าของเจ้าอ้วนจินเต็มไปด้วยความประหลาดใจแกมสยอง เหตุใดเถ้าแก่ปู้จึงมองเขาด้วยสายตาชวนขนลุกเช่นนี้

ปู้ฟางเห็นเจ้าอ้วนจินแล้วก็อดนึกถึงภารกิจฉุกเฉินที่ระบบมอบให้ไม่ได้

ชายหนุ่มอยากรู้ว่าเจ้าอ้วนจินมีคุณสมบัติพอจะเป็นพ่อครัวผู้ช่วยของเขาหรือไม่

หลังจากที่ลองประเมินร่างกายอันใหญ่โตของเจ้าอ้วนจินแล้ว ปู้ฟางก็รู้สึกว่าเจ้าอ้วนจินอาจจะเหมาะสม นอกจากนี้อีกฝ่ายยังชื่นชอบการกินอาหารรสเลิศมาก จึงเป็นไปได้ว่าน่าจะทำอาหารเป็น ปู้ฟางคิดกับตนเองในใจ จากนั้นใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นอ่านยากทันที

กล้ามเนื้อบนใบหน้าเจ้าอ้วนจินสั่น พับผ่าสิ…สีหน้าของเถ้าแก่ปู้นี่น่ากลัวเป็นบ้า ต้องการอะไรจากข้ากัน กำลังใช้สายตาแทะโลมนายน้อยผู้นี้อยู่รึ

“จะสั่งอะไร” ปู้ฟางเลิกมองเจ้าอ้วนจินด้วยสายตาเหมือนตอนไปเลือกผักที่ตลาด แล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้พร้อมเอ่ยถามเสียงสงบ

เจ้าอ้วนจินถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอกในที่สุด นี่สิเถ้าแก่ปู้คนเดิมที่เขารู้จัก สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ต้องเป็นภาพหลอนแน่

ปู้ฟางจดรายการที่เจ้าอ้วนจินและผองเพื่อนสั่ง จากนั้นก็เดินเข้าครัวไป ชายหนุ่มเริ่มทำอาหารส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่ว กลิ่นนั้นลอยออกจากครัวมาเตะจมูกลูกค้าภายในร้าน ทำให้ทุกคนมีสีหน้าเคลิบเคลิ้มเหมือนฝันไป

ปู้ฟางเดินถือจานอาหารออกมาจากครัวแล้ววางเนื้อตุ๋นตำรับจีนลงตรงหน้าเจ้าอ้วนจิน จากนั้นก็ไปลากเก้าอี้มานั่งลงตรงข้ามชายอ้วน

เจ้าอ้วนจินที่กำลังจะเริ่มกินอาหารตัวแข็งทื่อ พลางมองปู้ฟางด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“เถ้าแก่…เถ้าแก่ปู้ ท่านต้องการอะไรจากข้ารึ” เจ้าอ้วนจินถามเสียงเบา

ปู้ฟางยิ้มพลางปรับสีหน้าให้นิ่งดังเดิม ก่อนมองไปยังบุคคลตรงข้ามแล้วเอ่ยถาม “ตาจินคนเก่าคนแก่ เนื้อตุ๋นตำรับจีนนี้รสชาติเป็นอย่างไรบ้าง”

“ยอดเยี่ยมที่สุด! อะไรก็ตามที่ผ่านรสมือเถ้าแก่ปู้นั้นอร่อยจนข้าอยากจะขึ้นสวรรค์ทีเดียว!” เจ้าอ้วนจินจึ๊ปากด้วยความอิ่มเอม ยกนิ้วโป้งพลางเอ่ยชมไม่ขาดปาก

ดวงตาของปู้ฟางเป็นประกายขึ้นมา “เจ้าสนใจอยากจะกินเนื้อตุ๋นตำรับจีนทุกวันหรือไม่”

ดวงตาของเจ้าอ้วนจินเบิกกว้างขณะมองปู้ฟางด้วยความตื่นเต้น “หมายความว่าอย่างไรกัน”

“มาเรียนวิธีการทำอาหารจากข้า แล้วเจ้าจะได้กินเนื้อตุ๋นตำรับจีนทุกวัน” ปู้ฟางตอบด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เมื่อได้ยินคำตอบจากชายหนุ่ม ความประหลาดใจแกมตื่นเต้นบนใบหน้าชายอ้วนก็แข็งค้าง พลางค่อยๆ สลายหายไป ก่อนจะถูกแทนที่ด้วยสีหน้าไปต่อไม่ถูก