ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 252

เสียงคำรามดังลั่นจนแก้วหูแทบแตกนั้นทั้งเกรี้ยวกราดและน่ากลัว คลื่นที่ซัดเข้ากระแทกริมตลิ่งมาพร้อมเสียงแสบแก้วหูนั้น มวลน้ำหนากระแทกเข้าหาประตูเมืองอย่างรุนแรง ทำเอาหัวใจของชาวเมืองนครใต้สั่นสะท้านด้วยความหวาดกลัว กลิ่นรุนแรงโชยเข้าปะทะโพรงจมูก

วืด วืด วืด!

บรรดาทหารป้องกันเมืองต่างหยิบชุดเกราะมาสวมแล้วพุ่งออกจากประตูเมืองไปทีละคนสองคน พวกเขามุ่งหน้าไปยังชานเมืองด้วยสีหน้าเคร่งขรึมจริงจัง

“นั่นมันปีศาจนี่! หนีเอาชีวิตรอดเร็ว!”

“ปลาอสุรกายตัวยักษ์กินคน!”

“มังกร! มันเป็นมังกรที่โกรธเกรี้ยวจากแม่น้ำมังกรเช่นนั้นรึ!”

…

บรรดาผู้คนที่ทั้งหวาดกลัวและกระวนกระวายพากันกรีดร้องด้วยความประหวั่นพรั่นพรึง ใบหน้าซีดเหมือนเจอผี ทุกคนวิ่งกระจัดกระจายหนีตายไปทุกทิศทาง ทำให้ทหารคุ้มกันเมืองจัดระเบียบสถานการณ์ไม่ได้แม้แต่น้อย ความโกลาหลอลหม่านอุบัติขึ้นในเมืองทันที

ปู้ฟางและเซียวเยียนอวี่เดินไปตามถนน ทั้งทหารและชาวบ้านที่กำลังหวาดกลัววิ่งผ่านตัวพวกเขาไป

โฮก!!

เสียงคำรามดังลั่นพุ่งแหวกอากาศมาอีกครั้ง ตามมาด้วยพลังปราณเที่ยงแท้ที่ระเบิดออกมาอย่างต่อเนื่อง ประตูเหล็กค่อยๆ ถูกยกขึ้น ประตูนี้เมื่อดึงลงมาจนสุดจะเชื่อมต่อกับสะพาน แต่บัดนี้ถูกยกปิดเพื่อกั้นไม่ให้ปีศาจตัวยักษ์เข้าเมืองมาได้

โครม โครม!

คลื่นสูงซัดขึ้นสู่ท้องฟ้า แทบทะลักผ่านกำแพงเมืองเข้ามาข้างใน หยดน้ำเย็นเยียบแทรกผ่านรอยแยกของประตูเมืองเข้ามา

แม้ปู้ฟางและเซียวเยียนอวี่จะอยากเดินหน้าต่อ แต่พวกเขาก็ถูกทหารกันเอาไว้ ปู้ฟางมุ่นคิ้วส่วนเซียวเยี่ยนอวี่ก็เตรียมเปิดปากพูดอะไรบางอย่าง แต่กลุ่มคนคณะใหญ่ก็พุ่งเข้ามาหาพวกเขาเสียก่อน

“เยียนอวี่ อยู่นี่เอง! ข้างนอกอันตรายมาก เจ้าต้องกลับไปที่คฤหาสน์เซียวกับพวกเราเดี๋ยวนี้”

ผู้นำของกลุ่มเป็นชายวัยกลางคนในชุดคลุมผ้าไหมสวยหรู เขามีหนวดยาวและยืนเอามือไพล่หลังอยู่ เมื่อเห็นเซียวเยียนอวี่เขาก็ยิ้มด้วยความโล่งใจแล้วตะโกนพูดออกมา

ด้านหลังชายวัยกลางคนมีผู้คนมากมายยืนเรียงแถวอยู่ ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้จะเป็นสมาชิกตระกูลเซียวทั้งสิ้น ทุกคนสวมเสื้อผ้าราคาแพงและมีกระแสพลังปราณแผ่ซ่านอยู่รอบกาย

หญิงรับใช้ที่เซียวเยียนอวี่ส่งกลับไปก่อนหน้านี้ยืนห่อไหล่อยู่ท่ามกลางคนเหล่านั้น

“ท่านอาสาม ท่านรู้หรือไม่ว่าเกิดเหตุอะไรขึ้นข้างนอกนั่น” แทนที่จะตอบคำถามของชายวัยกลางคน เซียวเยียนอวี่กลับส่งอีกคำถามสวนไปแทน

เซียวเคอเฉิงชะงักไป เขามองไปที่นอกประตูเมือง มุมปากกระตุก “อสูรเวทจากมหาสมุทรไร้ขอบเขตคงจะหลุดเข้ามาในแม่น้ำสายนี้ แต่ก็ไม่ใช่เหตุการณ์แปลกใหม่อะไร แค่ครั้งนี้อสูรเวทตัวนี้แข็งแกร่งกว่าปกติเท่านั้น”

พอเขาพูดจบ เสียงดังโครมก็ก้องมาจากประตูเหล็กทันที

โครม!!

เสียงนั้นฟังดูราวกับอสูรตัวยักษ์กำลังพุ่งชนด้านนอกของประตูเมือง ประตูลั่นเอี๊ยดอ๊าด ดูเหมือนจะทานทนแรงกระแทกไม่ไหว น้ำเย็นสาดเข้ามาในตัวเมือง

หัวใจของเซียวเคอเฉิงตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม ใบหน้าของเขามืดมน

“ดูจากระดับพลังแล้วน่าจะเป็นอสูรเวทระดับเจ็ด แต่หากเป็นอสูรเวทระดับเจ็ด มันจะผ่านทหารป้องกันเมืองที่ท่าเรือน้ำลึกมาได้อย่างไร ต่อให้ตาบอดก็ยังมองเห็นเพราะตัวมันใหญ่อย่างกับอะไรดี!” เซียวเยียนอวี่พึมพำด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ

ภาพแสนโหดร้ายที่หน้าประตูเมืองเมื่อครู่นี้ทำให้นางตัวสั่นด้วยความพรั่นพรึง หากเหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะทหารป้องกันเมืองประมาทเลินเล่อ… เห็นทีคงจะอภัยให้ไม่ได้จริงๆ

“อย่าเพิ่งกังวลใจไป แม่นางเซียว เรื่องนี้ต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังอย่างแน่นอน ทหารที่ประจำอยู่ท่าเรือน้ำลึกนั้นเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าเอง ไม่มีทางที่พวกเขาจะพลาดเรื่องร้ายแรงเช่นนี้ ข้าฉางซานคนนี้ขอยืนยันด้วยชีวิตตนเอง”

กลุ่มทหารเดินขบวนตรงมาหาพวกเขาจากระยะไกล ผู้ที่อยู่เบื้องหน้าคือชายร่างหนาที่ดูแข็งแกร่ง พร้อมด้วยพลังปราณกดดันพอตัว

ชายผู้นี้คือฉางซาน แม่ทัพใหญ่แห่งเมืองนครใต้ ผู้มีปราณระดับหกขั้นจักรพรรดิยุทธการ

การที่อสูรเวทระดับเจ็ดปรากฏตัวขึ้นในแม่น้ำมังกรเป็นเหตุที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้แม้แต่น้อย ต่อให้ทหารของเขาแอบอู้ไปบ้าง ก็คงไม่มีทางไม่สังเกตเห็นอสูรใหญ่ยักษ์ตัวนี้ขณะแอบหนีเข้าแม่น้ำมา

ปู้ฟางยืนเงียบอยู่ด้านข้าง เขามองกลุ่มคนที่จู่ๆ ก็มารวมตัวกันด้วยจิตใจที่สงบเหมือนน้ำนิ่งในสระ

…

ด้านนอกกำแพงเมืองนครใต้

อสูรร้ายตัวใหญ่ยักษ์ยังคงกระแทกใส่กำแพงเมืองอย่างต่อเนื่อง ขนาดตัวของมันมหึมา เกล็ดตามตัวเป็นประกายเมื่อต้องแสงอาทิตย์ ทำเอาใครก็ตามที่ได้เห็นต้องแสบตาไปตามๆ กัน

มันเปิดปากกว้าง เผยให้เห็นเขี้ยวคมกริบเหมือนกระบี่ที่เรียงรายอยู่เต็มปาก เขี้ยวเหล่านั้นอัดแน่นกันเป็นแผงหนา ทำให้ยิ่งทวีความน่าขนหัวลุกขึ้นไปอีก