ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 270

นิ้วเรียวยาวของปู้ฟางเคาะลงบนโดมน้ำแข็ง ตอนนั้นเองน้ำแข็งก็ส่งเสียงแตกร้าวออกมาเบาๆ

ลำแสงพลังปราณเที่ยงแท้สีขาวระเบิดออกมาจากนิ้วของชายหนุ่ม ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปในโดมน้ำแข็ง ตอนนั้นเองโดมน้ำแข็งก็แปรเปลี่ยนเป็นดอกไม้ดอกตูมที่ค่อยๆ คลี่กลีบดอกแต่ละกลีบออกมาท่ามกลางสายตาตกตะลึงของทุกคน

ไอเย็นที่โดมน้ำแข็งกักเก็บไว้พวยพุ่งออกมาประหนึ่งเมฆรูปเห็ด ทะยานขึ้นไปถึงเพดานก่อนจะกระจายตัวออกไป

ลำแสงสีขาวค่อยๆ พุ่งออกมาจากจานกระเบื้องสายแล้วสายเล่า นัยน์ตาของทุกคนล้วนสะท้อนประกายระยับของลำแสงตรงหน้า

ทว่าผิดไปจากที่ทุกคนคาดไว้ ไม่มีกลิ่นใดกระจายออกมาพร้อมลำแสงเจิดจ้าที่ว่านี้เลย ทุกคนในร้านต่างรู้สึกเหลือเชื่อ เพราะสำหรับคนส่วนใหญ่ พวกเขามักชอบตัดสินอาหารล่วงหน้าจากกลิ่นของมันว่าอาหารจานดังกล่าวอร่อยหรือไม่

ลำแสงนั้นค่อยๆ สลายหายไป จากนั้นดวงตาของทุกคนก็หรี่ลงขณะเพ่งมองสิ่งที่อยู่บนจานกระเบื้อง ก้อนน้ำแข็งกระจัดกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อยอยู่บนจาน และตรงกลางจานมีผลึกน้ำแข็งรูปร่างเหมือนเพชรวางอยู่

“เจ้านี่…กินได้แน่หรือ”

“หรือเถ้าแก่ปู้ก็ทำพลาดเป็นกับเขาเหมือนกัน… นี่มันงานศิลปะชัดๆ จะเป็นของกินไปได้อย่างไร”

“งดงามเหลือเกิน แต่เจ้าสิ่งนี้กินได้จริงๆ น่ะหรือ”

…

เหล่าคนที่อยู่ในร้านล้วนฉงนสนเท่ห์ไปตามๆ กัน พวกเขาต่างครุ่นคิดด้วยความสงสัย สิ่งที่อยู่ตรงหน้าไร้ซึ่งกลิ่นใดๆและเมื่อประเมินจากรูปร่างหน้าตา สิ่งนี้ดูไม่เหมือนอาหารที่สามารถกินได้… ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจินตนาการเอาไว้ จึงไม่น่าแปลกใจที่ทุกคนจะรู้สึกกังขาขึ้นมา

แม้แต่เซียวเสี่ยวหลงและอวี่ฝูก็ยังงุนงง ทั้งสองไม่เคยพบเคยเห็นอาหารที่มีรูปร่างหน้าตาประหลาดพิกลเช่นนี้มาก่อน

ใบหน้าของชายชราร่างท้วมเต็มไปด้วยตื่นตกใจ แต่สีหน้านั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว เขาขมวดคิ้วพลางพินิจพิเคราะห์ผลึกน้ำแข็งตรงหน้า จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองปู้ฟางในใจเต็มไปด้วยคำถาม

“เถ้าแก่ปู้… นี่มันอาหารชนิดใดกัน” ชายชราถาม

เขาเป็นพ่อครัวมากประสบการณ์และเคยพบเห็นอาหารหน้าตาประหลาดมานักต่อนัก จึงไม่ได้ตกอกตกใจจนเกินเหตุ เพียงแค่ไม่สามารถระบุได้ว่าอาหารตรงหน้านี้คืออะไร ดังนั้นเขาจึงถามชายหนุ่มออกไปตรงๆ และหวังเพียงว่าอีกฝ่ายจะให้คำอธิบายกลับมา

ทว่าปู้ฟางกลับยกมุมปากขึ้นแล้วไม่กล่าวอะไร เขาชี้ไปที่แท่งหวานเย็นซึ่งยื่นออกมาจากผลึกน้ำแข็ง

นัยน์ตาของชายชราหดแคบขณะยื่นมือไปหยิบแท่งหวานเย็นขึ้นมา ทันใดนั้นความเย็นของมันก็แผ่ซ่านไปทั่วกายจนทำให้ใบหน้าของชายชราสั่นเล็กน้อย

ผลึกน้ำแข็งเองก็ติดขึ้นมากับหวานเย็นแท่งด้วย

“ลองกัดดูสิ แล้วท่านจะประหลาดใจ” ปู้ฟางกล่าว

เจ้านี่…กินได้จริงๆ น่ะหรือ

ชายชราร่างท้วมปรายตามองปู้ฟางด้วยความสงสัย เมื่อเห็นใบหน้านิ่งสงบของอีกฝ่าย เขาก็หรี่ตาลง เปิดปากแล้วกัดที่มุมหนึ่ง

“โอ้!”

ทันทีที่ชายชรากัดหวานเย็นแท่ง ดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง นัยน์ตาดำหดแคบ ใบหน้าแสดงความรู้สึกที่ไม่อาจอธิบายเป็นคำพูดออกมา

เซียวเสี่ยงหลงและคนอื่นๆ ต่างตื่นตระหนกทันที มีอะไรแปลกๆ หรือ?!

ความประหลาดใจในดวงตาของชายชราจางลงเล็กน้อยขณะเคี้ยว มันไม่ได้ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือกเหมือนกินก้อนน้ำแข็งอย่างที่เขาจินตนาการเอาไว้ ผลึกที่อยู่ด้านนอกนั้นไม่ใช่น้ำแข็งแต่อย่างใด

กร้วม กร้วม!

ชายชรากัดมุมหนึ่งของหวานเย็นแท่งแล้วเริ่มเคี้ยว เสียงที่ดังออกมาเป็นเสียงกรุบกรอบของการเคี้ยวผลไม้พลังปราณ ขณะเคี้ยวชายชราก็รู้สึกหวั่นใจ ด้านนอกของมันกรุบกรอบด้วยเนื้อผลไม้ ตรงกลางอ่อนนุ่มแปลกๆ เหมือนโคลนเหลวๆ ส่วนด้านในเป็นรสชาติที่คุ้นเคย มันคือน้ำส้มสายชูผลไม้แปดวิญญาณของเขานั่นเอง!

สิ่งที่หน้าตาเหมือนเพชรนั้นแท้จริงแล้วคือเนื้อผลไม้… ใช่จริงๆ ด้วย! มันคือผลไม้หยกระดับห้า! หากนำไปผัด เนื้อจะโปร่งใสเป็นประกายแวววาวดูไม่ต่างจากผลึกน้ำแข็ง หนำซ้ำยังมีกลิ่นหอมเข้มข้นที่จะระเบิดออกมาทันทีที่เข้าปาก

ชายชราหลับตา ดื่มด่ำกับเนื้อผลไม้รสชาติเข้มข้นแต่ไม่มันเลี่ยนที่อบอวลอยู่ในปาก เนื้อผลไม้นุ่มนวลราวหยก ให้รสหวานฉ่ำเข้มข้น ขับเน้นให้รสของน้ำส้มสายชูผลไม้แปดวิญญาณยิ่งหวานอมเปรี้ยวมากขึ้น ความรู้สึกแปลกประหลาดไม่เหมือนใครแทรกซึมไปทั่วร่างของชายชราทันที