ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก : GOURMET OF ANOTHER WORLD นิยาย บท 44

ทะลุมิติมาเปิดร้านอาหารอยู่ต่างโลก: GOURMET OF ANOTHER WORLD ตอนที่ 44 สมุนไพรสะระแหน่สวรรค์และไก่โลหิตปักษาเพลิง
ตอนที่ 44 สมุนไพรสะระแหน่สวรรค์และไก่…

รัตติกาลมาเยือน จันทร์เสี้ยวสองดวงฉายแสงอ่อนล้อกันอยู่บนท้องฟ้า ทอแสงสีเงินยวงเย็นเยือกเข้าปกคลุมโลกทั้งใบเหมือนม่านหมอกปริศนา

ณ ห้องโถงใหญ่ของจวนตระกูลเซียว ที่นครหลวง

“ท่านพ่อ พี่หญิง… อาการเป็นอย่างไรบ้างขอรับ” เซียวเสี่ยวหลงแทบคลั่งด้วยความกระวนกระวาย ใบหน้าหวาดกลัวถึงขีดสุด เขากลัวว่าบิดาจะพูดส่งที่ตนเองกลัวที่สุดออกมา

ใบหน้างดงามของเซียวเยียนอวี่ซีดเซียวไร้สีสัน ดวงตาที่เคยสดใสด้วยพลังชีวิต บัดนี้ว่างเปล่าไร้วิญญาณ เบื้องล่างผิวซีดของนาง มีเส้นเลือดสีดำเต้นตุบๆ ดูดพลังชีวิตออกจากกายนางอย่างต่อเนื่อง

แม่ทัพใหญ่ร่างหนาเซียวเหมิงกำลังยืนอยู่ข้างเซียวเยียนอวี่ เขาค่อยๆ ถอนพลังปราณที่ใช้ตรวจร่างกายนางออก คิ้วชี้ตรงขมวดมุ่นจนแทบจะผูกเป็นปม รังสีสังหารที่ซ่อนลึกภายในดวงตาเริ่มปั่นป่วน

“ใครหน้าไหนกันที่ทำเช่นนี้ เยียนอวี่อยู่ในสภาพนี้ได้อย่างไร” เซียวเหมิงถามเสียงเย็น พยายามสะกดโทสะเอาไว้ขณะเอื้อนเอ่ย

“เรา… ไปกินข้าวที่ร้านเล็กๆ ของฟางฟางกัน แล้วก็เจอ… พี่ใหญ่ขอรับ” เซียวเสี่ยวหลงตัวสั่นเล็กน้อย เริ่มหายใจติดขัดเพราะแรงกดดันจากแม่ทัพใหญ่เซียวเหมิง โทสะของผู้ฝึกตนระดับเจ็ดขั้นนักพรตยุทธการนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทานทนไหว

แม่ทัพใหญ่เซียวเหมิงหันไปจ้องบุตรชายเขม็ง “เจ้าเจอใครนะ เซียวเยวี่ยรึ”

“ขอรับ…”

“แปลว่า เขาเป็นคนทำร้ายเยียนอวี่รึ” ผู้เป็นบิดากัดฟันกรอดแล้วถามเสียงเย็น เขากำหมัดแน่นจนข้อปูดโปนขาว พยายามกดโทสะรุนแรงเอาไว้ภายใน

เซียวเสี่ยวหลงตกใจเป็นอันมากแล้วรีบปฏิเสธทันที จากนั้นก็เล่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นในร้านให้บิดาฟัง

“เจ้ากำลังบอกว่าเยียนอวี่ถูกหุ่นเชิดที่ร้านนั้นทำให้บาดเจ็บรึ” สีหน้าของแม่ทัพใหญ่เซียวเหมิงนิ่งไร้ซึ่งอารมณ์ แต่เซียวเสี่ยวหลงกลับกลัวมากขึ้นกว่าเดิม เขารู้ว่าโทสะที่ไม่แสดงออกมาเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด

“เถ้าแก่บอกว่า… เขาสามารถทำให้พี่หญิงกลับมาเป็นปกติได้ในอีกสามวันต่อจากนี้” เซียวเสี่ยวหลงเอ่ย

“แล้วเจ้าก็เชื่อมันน่ะรึ เจ้ายอมปล่อยให้คนไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาชี้เป็นชี้ตายชีวิตพี่เจ้ารึ” แม่ทัพใหญ่เซียวเหมิงยิ้มเย็นชาให้เซียวเสี่ยวหลง รอยยิ้มนั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกราวกับถูกโยนลงในธารน้ำแข็งเย็นเยือก

“เจ้าออกไปก่อน ข้าเรียกหมอหลวงมาแล้ว หวังว่าพวกเขาจะช่วยชีวิตพี่หญิงของเจ้าได้” ผู้เป็นพ่อขับไสไล่ส่งเซียวเสี่ยวหลงที่ไม่คัดค้านให้ออกไป

หลังจากที่บุตรชายออกจากห้องไปแล้ว แม่ทัพใหญ่เซียวเหมิงก็เรียกบ่าวไพร่ให้พาเซียวเยียนอวี่กลับไปที่ห้อง แล้วก้าวหายไปจากที่แห่งนั้นในก้าวเดียว

“ข้าอยากรู้นักว่าคนเช่นไหนกันที่บังอาจมาทำร้ายลูกข้า” น้ำเสียงหม่นของแม่ทัพใหญ่ดังก้องก่อนจากไป

…

ใต้ท้องฟ้ายามราตรี ร้านเล็กๆ ของฟางฟางดูสงบสุขกว่าปกติเล็กน้อย ตรอกที่ร้านตั้งอยู่ทั้งลึกและเงียบสงัด แสงไฟเล็ดลอดออกมาจากช่องไม้ปิดทางเข้า

สุนัขสีดำตัวใหญ่นอนอืดอยู่ที่ทางเข้า ดวงตาหลับสนิท การนอนนิ่งเหมือนสุนัขตายเป็นงานอดิเรกหนึ่งเดียวของมัน

“หืม” ดวงตาที่ปิดอยู่ของมันสั่นเทากะทันหัน จากนั้นก็เปิดออกแล้วมองไปยังพื้นที่ว่างเปล่า

มันเห็นร่างหนึ่งทะยานอยู่ในอากาศ กำลังพุ่งเข้าหาร้านเล็กๆ ของฟางฟางด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พลังปราณที่ร่างนั้นส่งออกมารุนแรงจนน่าตกใจ

แม่ทัพใหญ่เซียวเหมิงยืนอย่างสง่างามอยู่กลางอากาศ เอามือไพล่หลัง ดวงตามองลงมาที่ร้านเบื้องล่าง จ้องไปยังสุนัขสีดำตัวใหญ่ที่ปากทางเข้า

“สุนัขสีดำตัวใหญ่รึ” เขาพึมพำเล็กน้อย สีหน้าค่อยๆ เปลี่ยนจากไม่สนใจอะไรมาเป็นจ้องสุนัขตัวนั้นเขม็ง

ช่างเป็นสุนัขที่ลึกลับอะไรเพียงนี้! แม่ทัพใหญ่ตกใจเป็นอันมาก เขาอ่านสุนัขตัวนี้ได้ไม่ทะลุปรุโปร่ง แม้อีกฝ่ายจะทำเพียงนอนอืดอยู่ตรงนั้น แต่เขากลับรู้สึกได้ว่าหากตนเองพยายามทำลายร้าน สุนัขตัวนี้จะต้องจัดการโต้กลับเขาอย่างเจ็บแสบแน่นอน

“ร้านลึกลับ สุนัขปริศนา… เรื่องนี้ไม่ธรรมดาแล้ว” แม่ทัพใหญ่เซียวเหมิงเสียขวัญเล็กน้อย จู่ๆ ก็เริ่มเชื่อคำพูดของเซียวเสี่ยวหลงขึ้นมา หรือว่าเจ้าของร้านอาหารแห่งนี้จะสามารถช่วยชีวิตบุตรสาวของเขาได้จริงๆ