ทะลุมิติมาป่วนหัวใจ ท่านอ๋องจอมหึง นิยาย บท 2

มีคนบอกว่าเห็นองค์รัชทายาทกับคุณหนูสามจวนสกุลซูพลอดรักกัน บ้างก็บอกว่าความรักระหว่างองค์รัชทายาทกับคุณหนูสามจวนสกุลซูนั้นร้อนแรงเหลือเกิน ครั้นคุณหนูสามจวนสกุลซูบาดเจ็บ พระองค์ได้เชิญท่านหมอให้มารักษาที่จวน

อย่างไรเสีย เรื่องเล่าล้วนมีมูลเหตุทั้งนั้น จะให้ไม่เชื่อก็คงยาก

แต่ทว่า เป็นเรื่องเกี่ยวกับเชื้อพระวงศ์ จึงไม่มีใครกล้าที่จะเอ่ยถึงอย่างเปิดเผย

ว่ากันว่าผู้ติดตามที่มายังจวนสกุลซูกับท่านหมอนั้น ด้วยท่านหมอเกรงว่าจะสร้างปัญหาในภายหลัง จึงให้หนีออกจากเมืองหลวงไปภายในคืนนั้นเลย

เดิมทีเรื่องซูหนิงซีคิดฆ่าตัวตาย ฝ่าบาทได้สั่งให้ปิดเรื่องนี้ไว้ แต่พอเรื่องของไป๋หลีเหิงและซูหนิงซานหลุดออกมา เรื่องที่ว่าซูหนิงซีถูกความสัมพันธ์ของทั้งสองบีบให้คิดสั้นนั้นก็ไม่รู้ว่าหลุดออกมาด้วยได้อย่างไร

ณ จวนท่านแม่ทัพ

ท่าทีของซูหงเหว่ยดูเคร่งขรึม แต่นางเฉียวและซูหนิงซานกลับดูภาคภูมิใจเหลือเกิน

“นายท่าน ไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นคนปล่อยข่าวออกไป แต่กลับเป็นผลดีต่อเรานะเจ้าคะ”

นางเฉียวยิ้มพลางมองไปยังซูหงเหว่ย“เดิมทีฝ่าบาทลังเลใจที่จะยกเลิกการอภิเษกขององค์รัชทายาทและคุณหนูใหญ่ ด้วยเห็นแก่ฮูหยินคนก่อน แต่เพราะองค์รัชทายาททรงพอพระทัยในซานเอ๋อร์ของเรา อีกไม่นานคงได้ยกเลิกการแต่งงานเป็นแน่”

“ฮูหยิน”ที่นางกล่าว คือฮูหยินที่แต่งงานกับซูหงเหว่ยตามธรรมเนียม ฮูหยินผู้ล่วงลับซึ่งเป็นมารดาของซูหนิงซี

นางเฉียว แต่งงานกับซูหงเหว่ยหลังจากที่ฮูหยินซูคนก่อนจากไป

“ข้าเกรงว่าหนิงซีจะรับไม่ไหว”

ซูหงเหว่ยกล่าวด้วยความลังเลใจ

เมื่อสองวันก่อนเนื่องจากไป๋หลี่เหิงปฏิเสธการอภิเษก นางจึงคิดกระโดดน้ำฆ่าตัวตาย หากการแต่งงานถูกยกเลิกเข้าอีก นางจะไม่คิดฆ่าตัวตายอีกหรือ

“นายท่านจะกลัวอะไร？นังเด็กสารเลวนี่ดวงแข็งขนาดไหน กระโดดลงไปในน้ำยังรอดมาได้ แค่หมดสติไปวันเดียวก็ลุกขึ้นมาร่าเริงแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นเราก็ไม่ต้องบอกความจริงนาง แค่นี้ก็ไม่ต้องกลัวว่านางจะก่อเรื่องแล้ว”

นางเฉียวกล่าว

ขณะที่กำลังพูดอยู่นั้น พ่อบ้านก็รีบวิ่งมาแจ้ง“นายท่าน องค์รัชทายาทมาถึงแล้ว”

ซูหนิงซานลุกขึ้นดีใจ “เหิงเกอเกอ[1]จะต้องมาเพื่อแจ้งเป็นแน่ ว่าฝ่าบาททรงยกเลิกการแต่งงานแล้ว！”

ยังไม่ทันได้ดีใจเท่าไหร่ เมื่อพ่อบ้านได้ยินจึงรีบกล่าวว่า“แต่ว่า เซ่อเจิ้งอ๋อง[2]มาด้วยขอรับ！”

พ่อบ้านรีบก้มหัวลงด้วยความกลัว

“อะไรนะ？！”

ซูหงเหว่ยขมวดคิ้ว นางเฉียวเองก็รู้สึกกังวล “เซ่อเจิ้งอ๋องกับเราไม่เคยข้องเกี่ยวกัน ครั้งนี้มาด้วยเหตุอันใด？”

ทันทีที่พูดจบ เซ่อเจิ้งอ๋องไป๋หลี่จิ่นเดินเข้ามาด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เบื้องหลังตามมาด้วยไป๋หลี่เหิงที่มีทีท่ามัวหมอง

“คารวะเซ่อเจิ้งอ๋อง……”

ซูหงเหว่ยรีบพานางเฉียว บุตรี รวมถึงบ่าวรับใช้รีบมาคารวะไป๋หลี่จี่น

ไป๋หลี่จิ่นเหลือบมองด้วยสายตาเย็นชา ก่อนนั่งลง “ลุกขึ้นเถิด”

ซูหงเหว่ยไม่แน่ใจถึงการมาครั้งนี้ของไป๋หลี่จิ่น จึงส่งสัญญาณให้ซูหนิงซานไปถามไป๋หลี่เหิง

ในขณะนั้น ไป๋หลี่เหิงที่กำลังก้มหน้าด้วยความขุ่นเคือง จะเห็นถึงการขยับเขยื่อนของซูหนิงซานได้อย่างไร

แต่เด็กจนโต ผู้ที่เขาเกรงกลัวที่สุดก็คือเซ่อเจิ้งอ๋องท่านอาเจ็ดนั่นเอง

ฝ่าบาทองค์ก่อนมีบุตรทั้งหมดเก้าพระองค์ องค์ชายใหญ่และอ๋องเจ็ดเป็นบุตรของหวงโฮ่วองค์ก่อน ด้วยสองพี่น้องอายุต่างกันเป็นอย่างมาก ฝ่าบาทองค์ปัจจุบันทรงดูแลและวางใจในตัวอ๋องเจ็ดเป็นอย่างมาก ไป๋หลี่เหิงเคยแอบคิดในใจว่าฝ่าบาททรงเห็นไป๋หลี่จิ่นเป็นบุตรอีกคน

ด้วยลำดับความสำคัญ บุตรชายแท้ๆคนนี้ยังห่างไกลนัก

ไป๋หลี่จิ่นอายุห่างจากเขาเพียงสิบปี แต่ทุกครั้งที่เห็น ไป๋หลี่เหิงมักรู้สึกกดดันเสมอ และนั่นมักทำให้เขาประหม่า

ไม่แปลกใจที่ไป๋หลี่เหิงจะไม่ทะเยอทะยาน ผู้แข็งแกร่งในสนามรบอย่างซูหงเหว่ยนั้น เมื่อเผชิญหน้าไป๋หลี่จิ่นยังต้องประหม่าจนเหงื่อตก

ไม่ต้องเอ่ยถึงนางเฉียวและคนอื่นๆ ที่ประหม่าจนเหงื่อตกกันไปหมดแล้ว

ไป๋หลี่เหิงอดทนต่อไปไม่ไหว อยากจะปกป้องซูหนิงซานและนางเฉียว จึงรีบกล่าวว่า “เสด็จอาเจ็ด ข้ากับซูหนิงซียังไม่ได้แต่งงานกัน จะนับว่านางเป็นพระชายาได้อย่างไร？เสด็จอาเจ็ดลงโทษเช่นนี้หนักเกินไปแล้ว”

“องค์รัชทายาท นี่เจ้ากำลังสงสัยในการตัดสินใจของข้าหรือ？”

ทุกคนในที่นั้นต่างได้ยินน้ำเสียงไม่พอใจของไป๋หลี่จิ่น ความกดดันปกคลุมไปทั่วพื้นที่ สภาพแวดล้อมเช่นนี้ ต่างทำให้รับรู้ได้ถึงความตึงเครียดที่มาถึง

ทุกคนต่างไม่กล้าที่จะเอ่ยปาก เกรงว่าจะกลายเป็นหาเรื่องเข้าตัว

ภายใต้แรงกดดันอันหนักหน่วง ไป๋หลี่เหิงประหม่าจนเหงื่อท่วมกาย เขากัดฟันตอบกลับไปว่า“หลานมิบังอาจ”

“งั้นยังจะรออะไรอยู่？ทหาร ลงโทษ！”

ไป๋หลี่จิ่นโบกมือหนึ่งครั้ง เฮยเย่าผู้อยู่เบื้องหลังก้าวออกมา เอ่ยต่อนางเฉียวด้วยความสุภาพ“ฮูหยินซู ล่วงเกินแล้ว”

มือของเฮยเย่าที่ผ่านการฝึกวรยุทธมานั้น หากว่าให้มาตบปาก เมื่อตบครบยี่สิบครั้ง หน้าของนางเฉียวเกรงว่าจะไม่ได้กลายเป็นแค่เพียงหัวหมูเท่านั้น แต่จะกลายเป็นถูกตบจนตายแทนเสียมากกว่า

ซูหงเหว่ยไม่รู้ว่านางเฉียวไปล่วงเกินอะไรท่านอ๋อง แต่เวลานี้สำคัญที่สุดคือรีบร้องขอความเมตตา

“ท่านอ๋องโปรดอภัยโทษ！ฮูหยินช่างโง๋เขลา！ขอท่านอ๋องทรงอนุญาตให้ข้าได้เป็นคนลงมือเองด้วยเถิด ให้ผู้หญิงโง่เง่านี่ได้จดจำเอาไว้”

ไป๋หลี่จิ่นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แต่มิได้ปฏิเสธ “ได้”

เมื่อเห็นซูหงเหว่ยเดินเข้ามาทีละก้าว นางเฉียวตื่นตระหนกจนหน้าซีด อ้อนวอนร้องขอความเมตตา “นายท่าน！ข้าผิดไปแล้ว นายท่าน！”

เชิงอรรถ

[1] เกอเกอ ใช้เรียกผู้ชายที่มีอายุมากกว่า

[2] เซ่อเจิ้งอ๋อง หรือเซ่อเจิ้งหวัง คือองค์ชายผู้มีหน้าที่สำเร็จราชการแทนหรือช่วยบริหารบ้านเมืองแทนกษัตริย์

[3] หมาป่าหางโต เป็นสำนวน หมายถึงหมาป่าอวดหาง เพราะกลัวคนอื่นจะมองข้ามหรือมองไม่เห็นตน