ทัณฑ์นางโลม นิยาย บท 40

“เลือกเอาเลยนะ...ชอบชุดไหนแบบไหน” ธีร์เอ่ยหลังจากที่เจ้าของร้านชุดแต่งงานหรูยื่นแบบชุดสวยๆ ให้ว่าที่เจ้าสาวได้เลือกสรร

“พิตต้าเลือกไม่เป็นค่ะ”

“ก็ชอบชุดไหน เลือกมาเลยหนูพิตต้า” เหมือนชายหนุ่มจะไม่ค่อยใส่ใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่ เขาหายเข้าไปใต้หนังสือธุรกิจที่ทางร้านเตรียมไว้ให้ หญิงสาวได้แต่หน้าเจื้อนเบ้ปากเล็กน้อย

“คุณพิตต้าชอบสไตล์ไหนคะ”

“เรียบๆ ค่ะ ไม่ต้องโป๊นะคะ พิตต้าไม่ค่อยชอบ”

“ฮึ ไม่ชอบโป๊ แล้วชุดที่ใส่อยู่ทุกวันเค้าเรียกว่าอะไรกันครับ” เสียงคุ้นหูดังขึ้นตรงประตูหน้าร้าน พิยะตาหันไปมองแว๊บนึงที่เธอรู้สึกดีใจ แต่สายตาของเขาก็ทำให้เธอต้องจ้องตอบอย่างเอาเรื่อง

“มันเรื่องของฉัน”

“ผมก็เป็นห่วงกลัวว่าถ้าใส่ชุดที่ไม่คุ้นเคยคุณจะไม่ถนัด เดี๋ยวอะไรเปิ่นๆ อายเค้าแย่เลย”

“ขอบคุณค่ะที่เป็นห่วง...งั้นพิตต้าเลือกชุดนี้ค่ะ” พิยะตาเลือกแบบแล้วส่งให้พนักงานโดนไม่หันมามองคนยียวน

“รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเอาชุดมาให้ลอง”

“ค่ะ” หญิงสาวรับคำสั้นๆ

“แกก็ชอบไปหาเรื่องหนูพิตต้าเค้านักนะ”

“ผมแค่ทักทายครับอา”

“ทักบ้าบออะไร” เสียงเล็กสบถเบาๆ

“แกก็ด้วย...เลือกชุดได้เลย เรื่องค่าใช้จ่ายอาจัดการเอง”

“ชุดไหนก็ได้ครับอา...ผมไม่ใช่เจ้าบ่าวทำไมต้องแต่ให้หรูหราด้วยล่ะ เดี๋ยวคนเค้าจะว่าหล่อเกินหน้าเจ้าบ่าว”

“ฮึๆ ยังจะมีหน้ามาพูดเล่นอีกนะ แกน่ะเหรอจะมาหล่อเกินหน้าฉัน ฝันไปเถอะ” สองอาหลานไม่ได้หยอกล้อ ยิ้มให้กันแบบนี้มานานแล้ว ธัญญ์มองดูอาของตัวเองมีความสุข เขาเองก็จำต้องทำใจยอมรับให้ได้ด้วยเช่นกัน

“คุณพิตต้าค่ะ เชิญที่ห้องลองชุดเลยค่ะ”

“เดี๋ยวพิตต้ามานะคะคุณธีร์” ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างสุภาพ หลังจากคนเดินเข้าไปด้านในของร้าน ธัญญ์ก็ขยับมานั่งใกล้ๆ คนนิ่งขรึม

“มีอะไร”

“ผมแค่อยากจะถามให้แน่ใจว่าอาแต่งงานกับพิตต้าเพราะอะไรกันแน่”

“นี่แกยังไม่หายข้องใจอีกเหรอ”

“อาจะไม่ยอมเปลี่ยนแน่เหรอครับ” น้ำเสียงของคนเคยมั่นใจสั่นเครือ เขาไม่แน่ใจว่าถ้าพูดอะไรออกไป ธีร์จะรับได้หรือเปล่า

“ฮึๆ เจ้าธัญญ์ นี่แกยังรังเกียจหนูพิตต้าเค้าอีกเหรอ...เอาล่ะฉันไม่อยากจะอธิบายอะไรซ้ำๆ หรอกนะ แกมีอะไรมาทำให้ฉันเปลี่ยนหรือเปล่าล่ะ ถ้ามีแล้วมันเป็นเหตุผลที่สำคัญ ฉันอาจจะเปลี่ยนใจก็ได้”

“จริงนะครับอา” เหมือนแววตาคู่ดำขลับจะฉายแววดีใจ ทั้งทีเขาควรจะเก็บอาการนั้นไว้ ไม่ให้ใครอีกคนเห็น ธีร์มองผ่านหลานชายตัวเอง เขาเห็นร่างบางในชุดที่ขาวสวยงามเธอเดินออกมาอย่างสง่าจนเขาแทบจำภาพเด็กสาวใสๆ ไม่ได้ ดวงหน้าหวานเด่นที่เคลือบด้วยเครื่องสำอางสีอ่อน เรียวแขนขาวเนียนและทรวงอกที่โผล่พ้นชุดสวยดูเหมือนมีรังสีสว่างจ้า จนชายหนุ่มทั้งสองต้องหันไปมอง

“สวยไหมคะ”

“สวยมาก” เสียงที่ตอบกลับไม่ใช่ว่าที่เจ้าบ่าว ชายหนุ่มรีบกลบเกลื่อนด้วยการหันไปหาธีร์

“ใช่ไหมครับอา...ผมเห็นอาอ้าปากค้างคงจะพูดว่าสวยมาก”

“อืม” เขาขานรับสั้นๆ

“แต่ดูๆ ไปก็ธรรมดา คนขี้เหร่แต่งยังไงมันก็เหมือนลูกเป็ดอยู่วันยันค่ำ”

“ใช่ฉันมันลูกเป็ด แต่ซักวันลูกเป็ดอย่างฉันจะทำให้เจ้าชายที่สูงส่งต้องลดตัวลงมาอ้อนวอนให้ได้”

“ฝันเฟื่องหรือไง ดูละครน้ำเน่ามากไปหรือว่ามันซึมอยู่ในสายเลือด”

“เลือดของฉันมันไม่เน่า...แต่เลือดผู้ดีสีจางอย่างคุณมันคงจะไร้ค่าซักวัน”

“นี่ ยายลูกเป็ด”

“เอ้อ พอทีหยุดทั้งคู่...เฮ้อ จะมีบ้างไหมที่เจอกันแล้วจะพูดจากันดีๆ”

“พิตต้าไม่ได้เริ่มก่อนนี่คะ”

“ไม่ได้เริ่ม แต่ถ้าไม่ต่อความยาวสาวความยืดมันก็ไม่มีใครต้องหงุดหงิดโมโหหรอก” หญิงสาวหน้าเจื้อนเมื่อโดยตำหนิ แต่พอหันไปมองหน้าชายหนุ่มเขากลับเยาะเย้ย

“ไหนลองหมุนตัวให้ดูหน่อยสิ”

“ได้ค่ะ” เสียงใสตอบพร้อมยิ้มให้ว่าที่เจ้าบ่าว อีกคนก็ถึงกลับฮึดฮัดกระวนกระวายใจ ย่นจมูกหงุดหงิดรอยยิ้มที่เขาอยากจะได้มีให้แต่ผู้ชายคนอื่น ความน้อยใจผุดขึ้นเป็นระลอก ร่างบางค่อยๆหมุนตัวชายกระโปรงพลิ้วสวยปอยผมสะบัดคลอเคลียไหล่เรียว ใบหน้าหวานโดดเด่น เธอช่างเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยๆ เสียเหลือเกิน ธีร์เอื้อมมือจับไหล่ให้คนสาวหันมาทางเขา สายตาชื่นชมและรอยยิ้มภูมิใจยิ่งทำให้หลานชายตัวดีหน้าแดงกล่ำ

“เป็นยังไงบ้างเจ้าธัญญ์ ว่าที่เจ้าสาวของฉันสวยไหม”

“ก็ดีครับ ลงทุนขนาดนี้ไม่สวยก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วครับ”

“แกนี่ก็ไม่ยอมหยุดเลยนะ” ธีร์หันมาตำหนิหลานชาย

“พิตต้าชอบชุดนี้ค่ะ แต่มันหลวมไปหน่อย”

“ทางร้านจะวัดตัวแล้วแก้ไขให้ทันวันงานค่ะ” เจ้าของร้านเอ่ยอย่างดีใจ

“อืม ขอก่อนวันงานนะเผื่อมีอะไรแก้ไข...ส่วนชุดของผมเอาสีเดียวกัน อีกชุดก็เอาแบบล่าสุดไซส์เดียวกับชุดของผม...แกตัวเท่าฉันนี่นาเจ้าธัญญ์”

“ครับอา” พิยะตามองคนใจร้ายอย่างผิดหวัง เธอหวังเล็กๆ จะได้ยินคำพูดดีๆ หรือความรู้สึกในใจของเขาบ้าง แต่คนหนุ่มก็ไม่เคยซักครั้ง แถมยังมีทีถ้ารังเกียจเดียจฉันฑ์กันมากขึ้นทุกวัน หญิงสาวเดินเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอพิงผนังห้องปล่อยตัวเองให้ไหลลื่นไปกับความอ่อนแอ หยดน้ำตาไหลอาบสองแก้มยิ่งใกล้เขามากเท่าไหร่หัวใจก็ยิ่งบอบซ้ำมากเท่านั้น มือเรียวจิกชุดเจ้าสาว เธอมองดูตัวเองในกระจกตรงหน้าความสวยที่เห็นคงไม่มีประโยชน์เพราะเจ้าบ่าวไม่ใช่คนที่เธอรัก แต่กลับเป็นคนที่เธอต้องตอบแทนบุญคุณ พิยะตาชันเข่าขึ้นแล้วทาบแขนก่อนจะฟุบลงไปสะอื้นเสียใจ

ร่างสูงโปร่งเดินวนเวียนไปมารอคอยให้หญิงสาวเปลี่ยนชุดเรียบร้อย เขาถอนหายใจอย่างคนหมดอาลัย เสียงประตูเปิดออกทำให้เขาต้องรีบหันกลับไปมอง ร่างสวยอรชรเดินออกมา เธอไม่คิดจะมองสบตาเขาเลย หญิงสาวเมี่ยงมองหาใครอีกคน

“อาธีร์กลับไปแล้ว” คำตอบทำให้หัวใจคนสาวดิ่งวูบลง เขาทิ้งเธอให้อยู่กับคนใจร้ายได้ยังไง

“ผมจะไปส่งคุณที่บ้าน”

“ไม่จำเป็นค่ะ” พิยะตาเดินเฉี่ยวชายหนุ่มเพื่อจะออกไปนอกร้าน แต่เขาก็รั้งเรียวแขนเอาไว้ มือที่จับบีบแน่นพอสมควร หญิงสาวเงยหน้ามองเจตนาของเขาก่อนจะสะบัดมือนั้นให้ออก

“ผมจะไปส่ง”

“ไม่ต้องค่ะ พิตต้ากลับเองได้”

“มันเป็นคำสั่งของอาธีร์” ชื่อที่เขาอ้างทำให้หญิงสาวหยุดสะบัดแขน