ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 58

มาลีนั่งดื่มเครื่องดื่มดีกรีแรงอยู่ในผับแห่งหนึ่ง แม้จะไม่เลิศหรูเท่ากับผับของวิตโตริโอ แต่ยังมีผู้ชายที่พอจะเป็นเหยื่อรายต่อไปได้บ้าง หญิงสาวสอดส่ายหาผู้ชายดูดีมีฐานะ ไม่เกี่ยงหน้าตาและอายุ ขอเพียงมีเงินเท่านั้นเธอก็พอใจแล้ว

“ขอนั่งด้วยได้หรือเปล่าคะ” มาลีเดินเข้ามาทักทายชายคนหนึ่งที่นั่งดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อย่างเอาเป็นเอาตาย โรเจอร์เหลือบตามองหญิงสาวกร้านโลกเพียงนิด นึกในใจสงสัยคืนนี้เขามีผู้หญิงไว้กอดคลายหนาวแน่ๆ

“ยินดีครับ” โรเจอร์ตอบอย่างมีไมตรีจิต มาลีเลือกที่จะนั่งชิดติดกับร่างหนาของเขา ซึ่งโรเจอร์ไม่ได้กระเถิบหนีร่างเล็กแต่อย่างใด ในเมื่อเธอเสนอเขาก็สนองแค่นั้น

“ทำไมคนหล่อๆ อย่างคุณมานั่งดื่มคนเดียวล่ะคะแฟนของคุณไปไหน” มาลีเริ่มลุก

“ผมไม่มีแฟน” เขาตอบสั้นๆ มาลียิ้ม ใช้นิ้วเรียวยาวสวยลากไปตามท่อนแขนมายังแผงอกกว้างของเขาเล่นไปมา เพื่อเพิ่มความร้อนให้กับชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเป็นเหยื่อรายล่าสุดของเธอ

“ฉันก็ไม่มีแฟนเหมือนกันค่ะ คุยตั้งนานฉันยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย ฉันชื่อเจนี่ค่ะ”

“ผมโรเจอร์”

“คุณโรเจอร์มานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวเหงาเหรอคะ”

“ก็มีคุณนั่งข้างๆ ผมผมจะเหงาได้ยังไง” มาลียิ้มรับสายตาหวานเยิ้มที่มองมา ไม่ใช่เรื่องยากที่เธออยากจะรู้จักผู้ชายสักคน และไม่ใช่เรื่องยากด้วยที่จะทำให้ผู้ชายติดกับเธอ หารู้ไม่ว่าโรเจอร์เป็นผู้ชายที่อันตรายไม่น่าเข้าใกล้

“เจนี่อยากกลับบ้านแล้ว คุณโรเจอร์ไปส่งเจนี่ได้หรือเปล่าคะ” เธออ้อนเสียงหวาน

“ยินดีครับ” ทั้งสองเดินออกจากผับ ตรงไปที่รถยนต์คันโก้จากนั้นเจ้าของรถพามาลีเดินทางไปส่งที่อพาต์เม้นต์ เมื่อเข้ามาถึงห้อง ทั้งสองกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนโซฟา จากนั้นทุกอย่างมาจบลงบนเตียง

อีกพักใหญ่ต่อมาบทสวาทกับสาวแปลกหน้าก็จบลง โรเจอร์นอนหอบหายใจเร็วเมื่อเขาปลดปล่อยความสุขและความอัดอั้นทั้งหมดเข้าใส่ หญิงสาวกร้านโลกเก่งในเกมรักอย่างมาลี แต่ทำไมหนอ เขารู้สึกเบื่อและหมดความปรารถนาเธอดื้อๆ มาลีอาจเป็นอาหารเผ็ดร้อนที่เขากินไม่บ่อยนัก แต่ไม่อร่อยถึงขนาดต้องกินซ้ำ

โรเจอร์จึงลุกขึ้นนั่ง ถอดเครื่องป้องกันออกจากกายแกร่ง กำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อแต่งตัวกลับบ้าน ทว่าสายตาสะดุดมอง หนึ่ง ซึ่งเป็นภาพผู้ชายหน้าตาหล่อเข้ม ผู้ชายที่เขาไม่มีวันลืมและเกลียดสุดชีวิต ถูกใส่กรอบตั้งไว้บนโต๊ะหัวเตียง

“นี่รูปใครแฟนคุณเหรอ” เขาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“ไม่ใช่แฟนฉันหรอก คนที่ฉันทั้งรักและทั้งเกลียดต่างหากล่ะ”

เธอตอบเหมือนไม่ใส่ใจ มาลีรักวิตโตริโอและเกลียดในเวลาเดียวกัน เกลียดที่เขาต่อว่าเธออย่างเจ็บแสบ แค้นที่เขาไม่เพียงแต่ไม่สนใจกลับว่าเธอเป็นตัวเสนียด

“มีด้วยเหรอทั้งรักทั้งเกลียด”

“มีสิ แต่ตอนนี้ฉันเกลียดและแค้นมากกว่า ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้หายแค้นดี” เธอพูดเปรยๆ เหมือนพูดอยู่คนเดียว คนอย่างมาลีจะไปทำอะไรวิตโตริโอได้ เขาทั้งมีอิทธิพล เงินและบารมี แค่เข้าใกล้มาลียังทำได้ยาก อย่าหวังว่าจะได้แก้แค้น

“คุณอยากแก้แค้นหรือเปล่าล่ะ” เขาถามเมื่อคิดอะไรดีๆ ออก

“คุณถามแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ” มาลีถามอย่างสนใจ

“ผมจะบอกกับคุณว่า เราสองคนมีศัตรูคนเดียวกัน ผมไม่รู้หรอกกว่าคุณแค้นวิโตเรื่องอะไร แต่ถ้าคุณอยากแก้แค้นเราร่วมมือกันได้นะ” โรเจอร์หากองหนุน มาลีมองหน้าโรเจอร์นิ่ง แก้แค้นเหรอเป็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่พอดี แต่อยากรู้มากกว่าว่าโรเจอร์มีความแค้นเคืองอะไรกับวิตโตริโอ

“ก่อนที่เราสองคนจะร่วมมือกัน ฉันอยากฟังเหตุผลที่คุณแค้นไอ้วิโต ส่วนฉันจะเล่าความแค้นที่มีต่อพี่วิโตให้ฟัง แลกเปลี่ยนความเกลียดชังที่มีให้ไอ้วิโต”

มาลีเล่าจุดเริ่มต้นของความแค้นและความรักให้โรเจอร์ฟังอย่างไม่ปิดบัง โรเจอร์นอนฟังเรื่องราวที่อัดแน่นอยู่ในใจของมาลี เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นเพื่อนของคนรักวิตโตริโอ เป็นเพื่อนกับปรางค์รวี นิสัยช่างแตกต่างราวกับนรกและสวรรค์จริงๆ แม้ว่าคำพูดของมาลีที่บอกว่า ปรางค์รวีผู้หญิงที่เขาหลงรักจะทำแท้งเพื่อไปหาชายอื่น เขาไม่เชื่อแต่ไม่ทักท้วง เมื่อฟังเธอเปิดใจเรื่องราวต่างๆ จนจบ ถึงคราวที่โรเจอร์จะเล่าความลับที่ฟังแน่นอยู่ในอกให้มาลีฟัง ซึ่งเธอเป็นคนเดียวที่ได้รับรู้ความแค้นนี้

“ทีนี้เราจะร่วมมือกันได้หรือยัง” โรเจอร์เอ่ยถาม

ไม่ใช่ว่าทิพย์ธาราจะไม่ต้องการให้ทั้งสองแต่งงานและใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน นางคิดว่า มารดาของปรางค์รวีเสียชีวิตไปได้ไม่ถึงสองสัปดาห์ หากปรางค์รวีแต่งงานกับลูกชายของนางตอนนี้ มันไม่เหมาะสมรอให้เวลาผ่านไปสักระยะน่าจะดีกว่า งานหมั้นน่าจะเหมาะสมที่สุด

“ป๋าก็เห็นด้วยกับแม่นะลูก แค่หมั้นไว้ก่อนดีกว่า”

อเล็สซานโดรมีความคิดเห็นตรงกับภรรยา

“ปรางค์อยากให้แม่กับคุณป๋าจัดงานหมั้นแบบไหนลูก”

ทิพย์ธาราเอ่ยถาม

“ปรางค์คิดว่าเอาแบบเรียบง่ายก็พอค่ะ ปรางค์ไม่อยากให้จัดใหญ่โต”

“ถ้าอย่างนั้น แม่จะเชิญแต่ญาติสนิทและเพื่อนๆ ของวิโตก็แล้วกันนะลูก แต่ถ้าเป็นงานแต่งแม่ว่าจัดเล็กๆ ไม่ได้นะลูก” งานแต่งของลูกชายเพียงคนเดียวของตระกูลดิมาร์ชี จะจัดเล็กๆ คงเป็นไปไม่ได้ มีแขกเหรื่อมากมายที่จะต้องเชื้อเชิญ ไม่ว่าจะเป็นญาติ นักธุรกิจคู่ค้า เพื่อนทั้งฝ่ายบิดาและมารดาและเพื่อนของวิตโตริโอ

ฟรานซิสโกมองรอยยิ้มของเพื่อนรัก ที่สุขสมหวังจะได้แต่งงานกับหญิงสาวที่ตนรักในอนาคต มองย้อนมาที่ตัวเอง เขายังมองไม่เห็นทางสุขสมหวัง เนื่องจากคำบอกเล่าของวิตโตริโอที่บอกว่า นภาลัยผู้เป็นยายของกมลเนตรไม่ชอบคนต่างชาติชนิดเข้ากระดูดำ แล้วเขาจะเหลือหรือนี่ ยิ่งคิดยิ่งกลุ้ม

“เป็นอะไรคะคุณฟรานโก้” กมลเนตรกระซิบถาม

“ผมกลัวว่าคุณยายของคุณจะไม่ยอมรับในตัวผมนะสิ” เขาบอกเรื่องที่เขาหวาดกลัว กมลเนตรทำสีหน้าปั้นยากจริง เธอรู้ดีว่าคุณยายไม่มีทางชอบและพอใจที่ฟรานซิสโกเข้ามาแทนที่วิตโตริโอได้แน่นอน

“ไม่ต้องห่วงค่ะ คุณยายต้องยอมรับในตัวของคุณแน่นอน โซเฟียจะเป็นกำลังใจให้ค่ะ” กมลเนตรพูดและยิ้มให้กำลังใจคนที่ตนรัก ไม่ว่าอุปสรรคจะมากมายขนาดไหน ฟรานซิสโกสัญญากับตัวเองไว้ว่าจะต้องผ่านด่านทุกด่านที่กีดขวางให้ได้