ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 58

มาลีนั่งดื่มเครื่องดื่มดีกรีแรงอยู่ในผับแห่งหนึ่ง แม้จะไม่เลิศหรูเท่ากับผับของวิตโตริโอ แต่ยังมีผู้ชายที่พอจะเป็นเหยื่อรายต่อไปได้บ้าง หญิงสาวสอดส่ายหาผู้ชายดูดีมีฐานะ ไม่เกี่ยงหน้าตาและอายุ ขอเพียงมีเงินเท่านั้นเธอก็พอใจแล้ว

“ขอนั่งด้วยได้หรือเปล่าคะ” มาลีเดินเข้ามาทักทายชายคนหนึ่งที่นั่งดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์อย่างเอาเป็นเอาตาย โรเจอร์เหลือบตามองหญิงสาวกร้านโลกเพียงนิด นึกในใจสงสัยคืนนี้เขามีผู้หญิงไว้กอดคลายหนาวแน่ๆ

“ยินดีครับ” โรเจอร์ตอบอย่างมีไมตรีจิต มาลีเลือกที่จะนั่งชิดติดกับร่างหนาของเขา ซึ่งโรเจอร์ไม่ได้กระเถิบหนีร่างเล็กแต่อย่างใด ในเมื่อเธอเสนอเขาก็สนองแค่นั้น

“ทำไมคนหล่อๆ อย่างคุณมานั่งดื่มคนเดียวล่ะคะแฟนของคุณไปไหน” มาลีเริ่มลุก

“ผมไม่มีแฟน” เขาตอบสั้นๆ มาลียิ้ม ใช้นิ้วเรียวยาวสวยลากไปตามท่อนแขนมายังแผงอกกว้างของเขาเล่นไปมา เพื่อเพิ่มความร้อนให้กับชายหนุ่มที่เธอคิดว่าเป็นเหยื่อรายล่าสุดของเธอ

“ฉันก็ไม่มีแฟนเหมือนกันค่ะ คุยตั้งนานฉันยังไม่รู้จักชื่อของคุณเลย ฉันชื่อเจนี่ค่ะ”

“ผมโรเจอร์”

“คุณโรเจอร์มานั่งดื่มคนเดียวแบบนี้ไม่กลัวเหงาเหรอคะ”

“ก็มีคุณนั่งข้างๆ ผมผมจะเหงาได้ยังไง” มาลียิ้มรับสายตาหวานเยิ้มที่มองมา ไม่ใช่เรื่องยากที่เธออยากจะรู้จักผู้ชายสักคน และไม่ใช่เรื่องยากด้วยที่จะทำให้ผู้ชายติดกับเธอ หารู้ไม่ว่าโรเจอร์เป็นผู้ชายที่อันตรายไม่น่าเข้าใกล้

“เจนี่อยากกลับบ้านแล้ว คุณโรเจอร์ไปส่งเจนี่ได้หรือเปล่าคะ” เธออ้อนเสียงหวาน

“ยินดีครับ” ทั้งสองเดินออกจากผับ ตรงไปที่รถยนต์คันโก้จากนั้นเจ้าของรถพามาลีเดินทางไปส่งที่อพาต์เม้นต์ เมื่อเข้ามาถึงห้อง ทั้งสองกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันบนโซฟา จากนั้นทุกอย่างมาจบลงบนเตียง

อีกพักใหญ่ต่อมาบทสวาทกับสาวแปลกหน้าก็จบลง โรเจอร์นอนหอบหายใจเร็วเมื่อเขาปลดปล่อยความสุขและความอัดอั้นทั้งหมดเข้าใส่ หญิงสาวกร้านโลกเก่งในเกมรักอย่างมาลี แต่ทำไมหนอ เขารู้สึกเบื่อและหมดความปรารถนาเธอดื้อๆ มาลีอาจเป็นอาหารเผ็ดร้อนที่เขากินไม่บ่อยนัก แต่ไม่อร่อยถึงขนาดต้องกินซ้ำ

โรเจอร์จึงลุกขึ้นนั่ง ถอดเครื่องป้องกันออกจากกายแกร่ง กำลังจะลุกขึ้นยืนเพื่อแต่งตัวกลับบ้าน ทว่าสายตาสะดุดมอง หนึ่ง ซึ่งเป็นภาพผู้ชายหน้าตาหล่อเข้ม ผู้ชายที่เขาไม่มีวันลืมและเกลียดสุดชีวิต ถูกใส่กรอบตั้งไว้บนโต๊ะหัวเตียง

“นี่รูปใครแฟนคุณเหรอ” เขาเอ่ยถามด้วยความอยากรู้

“ไม่ใช่แฟนฉันหรอก คนที่ฉันทั้งรักและทั้งเกลียดต่างหากล่ะ”

เธอตอบเหมือนไม่ใส่ใจ มาลีรักวิตโตริโอและเกลียดในเวลาเดียวกัน เกลียดที่เขาต่อว่าเธออย่างเจ็บแสบ แค้นที่เขาไม่เพียงแต่ไม่สนใจกลับว่าเธอเป็นตัวเสนียด

“มีด้วยเหรอทั้งรักทั้งเกลียด”

“มีสิ แต่ตอนนี้ฉันเกลียดและแค้นมากกว่า ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้หายแค้นดี” เธอพูดเปรยๆ เหมือนพูดอยู่คนเดียว คนอย่างมาลีจะไปทำอะไรวิตโตริโอได้ เขาทั้งมีอิทธิพล เงินและบารมี แค่เข้าใกล้มาลียังทำได้ยาก อย่าหวังว่าจะได้แก้แค้น

“คุณอยากแก้แค้นหรือเปล่าล่ะ” เขาถามเมื่อคิดอะไรดีๆ ออก

“คุณถามแบบนี้หมายความว่ายังไงคะ” มาลีถามอย่างสนใจ

“ผมจะบอกกับคุณว่า เราสองคนมีศัตรูคนเดียวกัน ผมไม่รู้หรอกกว่าคุณแค้นวิโตเรื่องอะไร แต่ถ้าคุณอยากแก้แค้นเราร่วมมือกันได้นะ” โรเจอร์หากองหนุน มาลีมองหน้าโรเจอร์นิ่ง แก้แค้นเหรอเป็นสิ่งที่เธอต้องการอยู่พอดี แต่อยากรู้มากกว่าว่าโรเจอร์มีความแค้นเคืองอะไรกับวิตโตริโอ

“ก่อนที่เราสองคนจะร่วมมือกัน ฉันอยากฟังเหตุผลที่คุณแค้นไอ้วิโต ส่วนฉันจะเล่าความแค้นที่มีต่อพี่วิโตให้ฟัง แลกเปลี่ยนความเกลียดชังที่มีให้ไอ้วิโต”

มาลีเล่าจุดเริ่มต้นของความแค้นและความรักให้โรเจอร์ฟังอย่างไม่ปิดบัง โรเจอร์นอนฟังเรื่องราวที่อัดแน่นอยู่ในใจของมาลี เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นเพื่อนของคนรักวิตโตริโอ เป็นเพื่อนกับปรางค์รวี นิสัยช่างแตกต่างราวกับนรกและสวรรค์จริงๆ แม้ว่าคำพูดของมาลีที่บอกว่า ปรางค์รวีผู้หญิงที่เขาหลงรักจะทำแท้งเพื่อไปหาชายอื่น เขาไม่เชื่อแต่ไม่ทักท้วง เมื่อฟังเธอเปิดใจเรื่องราวต่างๆ จนจบ ถึงคราวที่โรเจอร์จะเล่าความลับที่ฟังแน่นอยู่ในอกให้มาลีฟัง ซึ่งเธอเป็นคนเดียวที่ได้รับรู้ความแค้นนี้

“ทีนี้เราจะร่วมมือกันได้หรือยัง” โรเจอร์เอ่ยถาม