ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 33

สองวันที่ผ่านมา กมลเนตรเห็นความผิดปกติของฟรานซิสโก โดยปกติชายหนุ่มจะเข้ามาใกล้ชิดกับเธอทุกครั้งที่มีโอกาส แต่นี่นับตั้งแต่วันนั้น วันที่วิตโตริโอโทรศัพท์มาหา ฟรานซิสโกเดินออกไปจากห้องของเธอโดยไม่ได้พูดอะไรสักคำ และเป็นวันสุดท้ายที่เธอเห็นหน้าเขา กมลเนตรไม่เข้าใจตัวเองเลย เธอควรจะดีใจไม่ใช่หรือที่เขาไม่เข้ามายุ่งเกี่ยวกับตน หากแต่ในใจกลับตรงกันข้าม มันโหวงเหวง เศร้าหมอง อยากเจอหน้า อยากให้เขาพะเน้าพะนอเหมือนวันวาน ในความรู้สึกของกมลเนตรนั้นมีแต่คำว่าคิดถึง ความรู้สึกนี้เธอควรจะมีให้กับวิตโตริโอคนรักมากกว่า ไม่ใช่มีให้ชายอีกคน

กมลเนตรเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยอย่างคนไม่มีชีวิตชีวา สายตาหวานระคนเศร้ามองคู่รักบางคู่ที่อิงแอบตามม้านั่ง หรือใต้ต้นไม้ จนกระทั่งเธอสะดุดมองไปยังชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม

ดวงตาคู่งามเพ่งมองให้แน่ใจว่าผู้ชายคนนั้นใช่ฟรานซิสโกหรือไม่ เพราะรูปร่างเหมือนกันเหลือเกิน ความจริงกระจ่างชัดต่อสายตา ผู้ชายคนนั้นใช่ชายหนุ่มที่วนเวียนอยู่ในห้วงคำนึงคิดถึงมาตลอดสองวันไม่ผิดเพี้ยน ร่างของเธอยืนมองภาพคู่รักคู่นั้นนิ่ง ตำราเรียนที่ถืออยู่ในมือแทบจะตกลงสู่พื้น

กมลเนตรรีบหันหน้าหนีภาพหวานทันที สาวเท้าเดินเข้าไปในมหาวิทยาลัยให้เร็วที่สุด เพื่อหนีภาพบาดตาบาดใจ หญิงสาวไม่เคยคิดเลยว่าน้ำใสๆ จะเกลือกกลิ้งลงมาเคลียแก้ม ความเสียใจประดังเข้ามาจนแน่นอยู่ในอก จุดหมายของหญิงสาวตรงไปเป็นที่แรกเมื่อเข้ามาในมหาวิทยาลัยคือห้องน้ำ สถานที่ที่จะระบายความอัดอั้นเสียใจออกมาโดยไม่มีใครเห็น

ฟรานซิสโกผลักร่างของคู่ควงคนใหม่ให้ออกห่าง เขามองเห็นร่างบางแสนสวยของกมลเนตรเดินมาแต่ไกล จึงคว้าตัวเทเรซ่านักศึกษาที่เขาจีบได้เพียงสองวัน มาอยู่ในอ้อมกอด และมอบจูบให้กับเธอ รสชาติของจูบที่เขาได้รับนั้นแสนจะจืดชืด ไม่มีความหอมหวานเหมือนกับรสจูบของกมลเนตรเลยสักนิด อาจเป็นเพราะว่าเขาไม่ได้แทรกเรียวลิ้นเข้าสำรวจลิ้นนุ่มของเทเรว่าก็เป็นได้ เขาจูบเทเรซ่าเพราะว่าต้องการให้กมลเนตรรู้ว่าไม่มีเธอ ชีวิตของเขาก็จะดำเนินต่อไปได้อย่างเป็นปกติ ในความเป็นจริงนั้นตรงกันข้าม เขาอยู่ไม่ได้เมื่อไม่มีเธอ การห่างเธอสองวันนั้นทำให้รู้หัวใจของตัวเองว่ารักกมลเนตรคนรักของเพื่อนมากเพียงใด

เลิกเรียนกมลเนตรเดินออกมากจากมหาวิทยาลัย สภาพจิตใจของเธอไม่ค่อยเป็นสุข มันอาบไปด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง นี่เขาคงไม่สนใจเธออีกแล้ว เขามีคนใหม่ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความเสียใจตามลำพัง กมลเนตรย่างก้าวเดินด้วยจิตใจเหม่อลอย ไม่รู้ตัวเลยว่ามีชายอีกคนเดินตามหลังมาติดๆ มือแกร่งของชายคนนั้นคว้าข้อมือของเธอไว้มั่น กมลเนตรที่ไม่รู้ว่าเจ้าของมือคือใครพยายามสะบัดข้อมือให้หลุด หันหน้ามาเผชิญกับผู้ลุกรานทันควัน

“คุณฟรานโก้” หญิงสาวอุทานราวกับเจอสิ่งไม่คาดฝันว่าเจ้าของมือนั้นคือคนที่เธอเฝ้าคิดถึง ภาพหวานภาพนั้นย้อนขึ้นมาในความคิด ความโกรธที่มาพร้อมกับความหึง กมลเนตรสะบัดข้อมืออย่างแรง หมายจะหลุดพ้นจากเงื้อมมือของเขา

“จะไปส่ง ขึ้นรถ” เขาพูดเสียงเข้ม เริ่มไม่สบอารมณ์กับท่าทีของเธอ กมลเนตรทำเหมือนกับเขาเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจ ไม่อยากให้เข้าแตะต้องและเข้าใกล้

“ไม่ ฉันมาเองได้ ก็กลับเองได้ คุณไปหาแฟนคุณเถอะ โน่นเธอยืนคอยอยู่ที่รถไม่ใช่เหรอ” สายตาของเธอมองเห็นร่างสูงโปร่งยืนพิงรถยนต์คันโก้ของฟรานซิสโก ท่าทางหญิงสาวคนนั้นจะไม่พอใจที่ชายหนุ่มสเปนมาข้องแวะกับเธอ กมลเนตรอดไม่ได้ที่จะค่อนขอดชายร่างโต

“เทเรซ่ามีมือมีเท้าหาทางกลับบ้านเองได้ ฉันจะไปส่งเธอเองไปขึ้นรถเดี๋ยวนี้ ถ้าไม่ไปฉันจะจูบโชว์ให้คนทั้งมหาลัยได้ดูกันแน่” เขาพูดข่มขู่และดูเหมือนว่าเขาจะทำอย่างที่เขาพูดจริงๆ เมื่อลำแขนหนาทำท่าจะโอบร่างนิ่ม กมลเนตรจำต้องทำตามที่เขาพูด

“ก็ได้” ฟรานซิสโกยิ้ม ฉวยโอกาสที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัว หอมแก้มเธอฟอดใหญ่ ก่อนจะจูงมือนุ่มไปยังรถของตน เทเรซ่าหงุดหงิดอย่างมากที่ฟรานซิสโกให้เธอกลับบ้านเอง ร้ายไปกว่านั้นยังให้แม่สาวไทยนั่งด้านเบาะหน้ารถ เพราะคนที่นั่งน่าจะเป็นเธอมากกว่า แต่เมื่อเห็นเงินปึกใหญ่ที่เขายื่นให้ตรงหน้า ความหงุดหงิดเปลี่ยนเป็นเบิกบานทันตาเห็น

รถยนต์คันงามเคลื่อนตัวออกจากมหาวิทยาลัย โดยมีสายตาของมาลีตามไปสุดสายตา เธอก้มมองภาพถ่ายที่เธอบันทึกไว้ด้วยรอยยิ้ม อีกไม่นานวิตโตริโอต้องเป็นของเธอคนเดียว

ความเงียบปกคลุมไปทั่วทั้งรถ กมลเนตรนั่งไม่พูดไม่จา นั่งมองวิวทิวทัศน์ด้านนอก ฟรานซิสโกก็เฉย ตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป เธอมองสองข้างทางที่เริ่มแปลกตา ไม่คุ้นเคย ทางสายนี้ไม่ใช่ทางกลับคฤหาสน์ดิมาร์ชี เขาจะพาเธอไปไหน เธอไม่รั้งรอถามเขาเร็วพลัน

“คุณจะพาฉันไปไหน” เธอตวาดถาม เขายังคงเฉยขับรถต่อไป เหมือว่าไม่ได้ยินเสียงพูดของเธอ กมลเนตรอยากจะกรีดร้องกับความอัดอั้นตันใจ ท่าทางของเขาทำให้เธออยากจะเป็นบ้า แต่เสียงที่ดังขึ้นกับเป็นเสียงโทรศัพท์ของหญิงสาว กมลเนตรมองหมายเลขโทรศัพท์เข้ามา เธอยิ้มเมื่อคิดแผนการแก้เผ็ดฟรานซิสโกได้

“สวัสดีค่ะ พี่วิโต” กมลเนตรพูดเสียงหวานที่สุดในชีวิต ครั้งนี้เธอพูดเป็นภาษาอิตาเลี่ยน เพื่อให้อีกคนได้ฟังอย่างชัดเจน ฟรานซิสโกหูผึ่งทันที เมื่อรู้ว่าบุคคลที่โทรศัพท์เข้ามาคือใคร แต่เขายังคงนิ่งเฉยไม่พูดต่อไป

“คิดถึงค่ะ ตาคิดถึงพี่วิโตที่สุดเลย” มือที่กำพวงมาลัยรถยนต์กระชับแน่นยิ่งขึ้น หลังจากได้ยินคำพลอดรักของต้นสายและปลายสายดังไปตลอดทาง ไม่สนใจว่ายังมีเขาอีกคนที่ใช้อากาศหายใจร่วมกับเธออยู่ในรถ ความอดทนของเขาสิ้นสุดลง หลังจากที่ถ้อยคำสุดท้ายของกมลเนตรพูดกับต้นสาย ฟรานซิสโกขับรถทะยานไปยังเบื้องหน้าอย่างรวดเร็ว จนกระทั่งรถจอดสนิทหน้าบ้านหลังหนึ่ง

“รักและคิดถึงพี่วิโตเช่นกันค่ะ” โทรศัพท์ที่อยู่ในมือตกลงไปอยู่ที่พื้น เมื่อถูกมือหนากระชากร่างนุ่มอย่างแรงและเร็ว ร่างงามลอยตามแรงตวัดอุ้มของเขา ฟรานซิสโกจับร่างของกมลเนตรคร่อมหน้าตัก มือหนาจับมั่นที่ท้ายทอยของหญิงสาว มอบจูบเร่าร้อนและดุดันเป็นการตอบแทนการกระทำของเธอ มือเล็กทุบไปตามกายแกร่ง เป็นเพราะพื้นที่แคบบวกกับเขาดันร่างงามไปติดกับพวงมาลัยรถ ทำให้เธอไม่สามารถทำร้ายเขาดังใจคิด รวมทั้งปลายลิ้นใหญ่รุกรานเข้ามากระหวัดซ่านในช่องปากของเธอนั้น มีอานุภาพมากพอที่จะทำให้เรี่ยวแรงต่อต้านลดทอนลง ตอบสนองรสจูบป่าเถื่อนด้วยหัวใจร่ำร้อง

สองวันที่แสนจะทรมาน สองวันที่เขาคิดถึงเรือนกายของหญิงสาวในอ้อมกอด สองวันที่เขาค้นหาหัวใจของตัวเอง สองวันที่เขาพยายามจะหักห้ามใจไม่ให้รัก ไม่ให้คิดถึง หากแต่สองวันที่พ้นผ่านมานั้น ทำให้เขารับรู้ว่าหัวใจดวงนี้ทั้งดวงของเขาไม่อาจมอบความรักให้ใครได้อีก นอกจากกมลเนตรเพียงคนเดียว

“คิดถึงจัง” เขาพูดพึมพำชิดปากนุ่ม เธอเม้มปากแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของเขา คนที่บอกว่าคิดถึงทำไมไม่มาหา แถมยังมีหญิงอื่นจูบกันอย่างดูดดื่มต่อหน้าประชาชีอีก นี่น่ะหรือคือการกระทำของคนที่บอกว่าคิดถึง