ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 34

ทิพย์ธารายืนคอยสามีอยู่ที่บริเวณหน้าประตูผู้โดยสารขาเข้าของสนามบิน วันนี้อเล็สซานโดรจะเดินทางมาสมทบกับนางตามที่นัดหมายกันไว้ หากแต่กำหนดการที่ทิพย์ธาราตั้งใจจะทำ เมื่อสามีมาถึงคลาดเคลื่อนเล็กน้อย นางมีความประสงค์จะพาสามีไปกราบและเยี่ยมเยียนบุคคลหนึ่งก่อน และหลังจากนั้นค่อยไปหาลูกชายที่คอนโด โดยไม่บอกล่วงหน้ากับใครทั้งนั้น ว่านางและสามีเดินทางมาเมืองไทย

อเล็สซานโดรและทิพย์ธาราเดินทางไปเยี่ยมนภาลัย หญิงชราผู้มีพระคุณและค้างที่บ้านของนภาลัยหนึ่งคืนตามคำขอของเจ้าของบ้าน การเดินทางมาหานภาลัยในครั้งนี้ ทิพย์ธาราถือโอกาสพูดคุยเรื่องการสู่ขอกมลเนตร ซึ่งนภาลัยก็ยินดีที่จะรับวิตโตริโอในฐานะหลานเขย หลังจากออกจากบ้านของนภาลัย สองสามีภรรยาได้เดินทางมายังคอนโดของลูกชายทันที

ภัทรายังคงหาทางเข้าไปในห้องชุดของเจ้าของคอนโดไม่ได้ เธอยังมองไม่เห็นช่องทางนั้นด้วยซ้ำ อีกไม่กี่วันการเป็นแม่บ้านชั่วคราวของเธอต้องจบลง เป็นเพราะงานประจำของเธอรออยู่ กำหนดการพักร้อนจะหมดลงในสัปดาห์นี้ หากแต่การเป็นนักสืบจำเป็นครั้งนี้ ยังไม่มีวี่แววว่าจะสำเร็จ

“เกี๊ยะวันนี้ไปทำความสะอาดห้องของคุณเสือแทนป้าวาดได้ไหม พอดีป้าวาดไม่สบาย วันนี้เป็นวันที่ครบกำหนดทำความสะอาดห้องของคุณเสือพอดีด้วย ทำได้ไหมจ้ะ” คำพูดของยุพิน ทำให้รอยยิ้มผุดพรายเต็มใบหน้าของภัทรา ในที่สุดเธอก็เข้าไปในห้องของเสือร้าย ได้เสียที บทจะง่ายก็ง่ายเหลือเกิน

“ทำได้ค่ะ ทำได้ จะไปทำเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ภัทราพูดเร็วรัว วิ่งไปห้องแม่บ้าน จัดเตรียมเครื่องมือทำความสะอาดใส่รถเข็นอย่างรวดเร็ว ยุพินมองความกระตือรือร้นจนออกนอกหน้าด้วยรอยยิ้ม พร้อมกับนึกในใจว่าตัดสินใจไม่ผิดที่รับภัทราเข้ามาทำงาน

ทุกนาทีต่อจากนี้ภัทราจะต้องช่วยเหลือเพื่อนให้ได้ หญิงสาวเข็นรถทำความสะอาดไปยังลิฟต์ของพนักงานด้านใน เป็นเวลาเดียวกับที่อเล็สซานโดรและทิพย์ธารา เดินทางเข้ามาอาคารของคอนโด

“ฉันมาทำความสะอาดห้องแทนป้าวาดค่ะป้าวาดไม่สบาย” ภัทราบอกชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่หน้าประตูห้องชุดของวิตโตริโอ มือข้างหนึ่งของชายร่างยักษ์เปิดประตูห้องชุดสุดอลังการออกกว้าง ภัทราแอบรถเข็นทำความสะอาดไว้ชิดฝาผนัง หยิบอุปกรณ์ทำความสะอาดเข้าไปในห้อง เริ่มทำความสะอาดด้วยการดูดฝุ่นทำตัวเหมือนกับแม่บ้านจริงๆ หากแต่สายตาจับจ้องไปยังประตูห้องหนึ่ง นี้มีกุญแจลูกใหญ่คล้องปิดอยู่ นักสืบสาวรู้ทันทีว่าบุคคลที่อยู่ในห้องนั้นเป็นปรางค์รวีแน่นอน แล้วเธอจะเข้าไปในห้องนั่นได้อย่างไร นั่นแหละคือปัญหา

วงกตกับดิบาสโซหน้าถอดสี เมื่อเห็นผู้มาเยือนคนใหม่เดินเข้ามาใกล้ ต่างมองหน้ากันเลิกลั่ก ความคิดตรงกันว่า ทั้งสองจะทำอย่างไรดี โทรไปบอกวิตโตริโอก็คงไม่ทัน ครั้นจะไม่ให้บุคคลที่เดินมาหยุดยืนหน้าตนเข้าไปในห้องก็ไม่ได้

อเล็สซานโดรเห็นสีหน้าของการ์ดที่ยืนอยู่หน้าห้อง ทำให้เขารู้ทันทีเลยว่า ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนมีเรื่องที่ไม่ดีไม่งามปกปิดซ่อนเร้นอยู่ภายในห้องชุดแห่งนี้ เช่นเดียวเดียวกับโรเบตโต้ โมโคลิค ที่มีความรู้สึกไม่ต่างกับเจ้านาย

“วิโตอยู่ไหม” ทิพย์ธาราเอ่ยถาม

“ไม่...ไม่อยู่ครับ เจ้านายไปประชุมครับ” วงกตเป็นฝ่ายตอบ ก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดประตู ถึงตอนนี้แล้วเขาทำได้เพียงเท่านี้ จะไม่เปิดประตูก็ไม่ได้ จะไล่ทั้งสองกลับบ้านไปยิ่งไม่ได้ใหญ่ สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือภาวนาให้สิ่งเลวร้าย ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีเท่านั้น

ภัทรามองร่างของผู้มาเยือนกลุ่มใหญ่ที่เข้ามาภายในห้องชุดอย่างฉงนสงสัย หญิงวัยกลางคนที่เธอเห็นส่งยิ้มอบอุ่นมาให้เธอ ในความรู้สึกของภัทราผู้หญิงแสนสวยคนนี้เหมือนนางฟ้า ราวกับดวงไฟดวงเดียวที่ส่องสว่างในยามมืดมิด

“ไม่ได้มาที่นี่นาน ห้องของลูกชายเราเปลี่ยนแปลงไปเยอะเลยนะคะ” ทิพย์ธารามองสภาพห้องแปลกตาไปด้วยรอยยิ้ม นางมาที่นี่ครั้งสุดท้ายเมื่อเจ็ดปีก่อน ทุกสิ่งทุกอย่างจึงเปลี่ยนไปตามกาลเวลา ไม่ว่าจะเป็นเฟอร์นิเจอร์ที่หรูหราขึ้น ชุดเครื่องเสียงที่มีเทคโนโลยีระบบเสียงชั้นยอด เข้ามาแทนที่ของเก่าที่ล้าหลังและหมดสภาพ

ร่างของพนักงานทำความสะอาดสาวนิ่งราวกับหุ่น ผู้หญิงคนนี้เป็นมารดาของเสือร้ายหรือนี่ ดูท่าทางกิริยามารยาท ทำไมแตกต่างกับลูกชายมากขนาดนี้ สายตาของภัทรามองไปที่ร่างสูงใหญ่ของผู้ชายที่เป็นสามีของหญิงสาวผู้ใจดี ท่าทางหน้าตารวมทั้งบุคลิกเหมือนกับเสือร้ายไม่มีผิดเพี้ยน ไม่รู้นิสัยจะเหมือนกันด้วยหรือเปล่า ภัทราตัดสินใจทำบางอย่างเพราะคิดว่าหนทางนี้เป็นหนทางที่ดีที่สุด

“คุณป้าคะ ช่วยเพื่อนของหนูด้วยนะคะ”

ภัทราถอดหน้ากากอนามัยออก รวมทั้งแว่นตาใสที่สวมปิดบังไว้ออก เดินตรงมาหาทิพย์ธาราที่ทำหน้างุนงง กับคำพูดและกิริยาของหญิงสาวคราวลูก

“เพื่อนหนู” ทิพย์ธาราถามย้ำอย่างสงสัย “เพื่อนหนูเป็นใคร แล้วจะให้ป้าช่วยยังไง”

“ใช่ค่ะ ที่จริงหนูไม่ได้เป็นพนักงานทำความสะอาดหรอกค่ะ หนูลาพักร้อนแล้วปลอมตัวมาสมัครงานที่นี่ เพราะว่าคุณเสือจับตัวเพื่อนของหนูมาขังไว้ที่นี่เป็นเดือนแล้วค่ะ คุณป้าต้องช่วยหนูนะคะ หนูไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใครแล้ว” ภัทราพูดเร็วรัว ความหวังของเธอมีเพียงหญิงคนนี้เท่านั้น