ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 37

หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาปรางค์รวีพยายามทำจิตใจให้เข้มแข็ง ทิ้งความทุกข์ไว้ข้างหลัง ก้าวเดินไปข้างหน้า พยายามลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดในชีวิต แม้ว่ามันจะยากมากแค่ไหนก็ตาม เพราะเธอมีแม่ที่ต้องดูแล หากตนล้มมารดาก็ต้องล้มตามไปด้วย แรงพลังมหาศาลจึงเกิดขึ้นในจิตใจของปรางค์รวี

ทว่าความเสียใจก็ไม่ได้ลดเลือดจากหัวใจดวงนี้ ความจริงที่รู้ว่า วิตโตริโอเป็นคนรักของกมลเนตรฝังลึกจนยากจะงัดออก มันคือความปวดร้าวใจที่มันไม่มีวันลบเลือน แต่ถึงกระนั้น ปรางค์รวีก็ดีใจกับเพื่อนรักที่ได้ครอบครองหัวใจของเสือร้าย ไม่เหมือนกับเธอที่ได้รับเพียงความเจ็บปวด แต่เธอก็เชื่อว่า เวลาจะทำให้บาดแผลทางใจของตนดีขึ้น

และวันนี้ก็เป็นอีกวันหนึ่งที่ปรางค์รวีกำลังจะเริ่มต้นใหม่ เธอพักผ่อนร่างกายได้เพียงสองวัน ความจนและชีวิตที่ต้องสู้ ทำให้เธอต้องหางานทำ และวันนี้เธอก็เตรียมตัวไปสมัครงานในบริษัทแห่งหนึ่งที่ลงประกาศรับสมัครงานทางอินเตอร์เน็ต

“ปรางค์มีคนมาหาลูก” สดศรีบอกลูกสาวที่กำลังแต่งตัวไปสมัครงาน ปรางค์รวีอดสงสัยไม่ได้ว่าบุคคลที่มาเยือนคือใคร หากเป็นภัทราจะไม่มีพิธีรีตองขนาดนี้ เพราะเพื่อนสาวคนสนิทเดินเข้านอกออกในบ้านหลังนี้นานหลายปี

“ค่ะแม่ เดี๋ยวปรางค์ออกไปค่ะ” เธอพูดพร้อมกับติดกิ๊บรูปผีเสื้อบนศีรษะ ก่อนจะเดินออกไปหาผู้มาเยือนที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะม้าหินหน้าบ้าน ปลายเท้าของปรางค์รวีชะงัก เมื่อเห็นบุคคลที่มาหา ไม่คิดว่าเขาจะมาที่นี่

“คุณเสือ” เธอพูดเสียงเบา มองหน้าเจ้าของชื่อนิ่ง แววตาไม่มีความหวาดกลัวอีกต่อไปแล้ว คล้ายจะว่างเปล่าด้วยซ้ำไป

วิตโตริโอมองร่างสมส่วนด้วยความทึ่ง วันนี้เธอสวมชุดเดรสสีฟ้าอ่อน เส้นผมเกล้าขึ้นสูงกลางศีรษะ บนเรือนผมประดับด้วยกิ๊บตัวเล็กหากแต่สวยเก๋ ดวงหน้างามแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา ดูสวยสดน่ารัก เขาลุกขึ้นเต็มความสูงพร้อมกับดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่

“ฉันให้เธอ” เขายื่นช่อดอกไม้ส่งให้หญิงสาว ปรางค์รวีมองช่อดอกไม้ช่อนั้นนิ่ง แหงนมองใบหน้าของผู้ให้ หัวใจของปรางค์รวีเต้นแรง ดอกกุหลาบสีขาวเป็นดอกไม้ที่เธอชอบมากที่สุด หากแต่ตอนนี้เธอไม่ต้องการมันเพราะคนที่มอบให้คือเขา ผู้ชายที่เหยียบย่ำความรักของเธอให้จมลงสู่พื้นดิน ซ้ำเติมด้วยการกระทำอันเลวร้าย ซึ่งเธอไม่มีวันลืม และไม่ลืมด้วยว่าเขาคือคนรักของเพื่อนสนิท

“ปรางค์ไม่อยากได้ คุณเสือเอาคืนไปเถอะค่ะ แล้วก็ไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก ปรางค์ไม่ต้องการเห็นหน้าคุณ เรื่องของเรามันจบไปแล้วก็ให้มันจบไปเถอะคะ คุณอย่าลืมนะคะว่า ตอนนี้คุณมีตาเป็นแฟน คุณน่าจะเอาดอกไม้ไปให้ตามากกว่า” ปรางค์รวีเอ่ยเสียบเรียบ แววตาแน่วแน่ สร้างกำแพงเย็นชาให้หนาและสูงที่สุด “ถ้าไม่มีอะไรแล้วปรางค์ขอตัวนะคะ”

เธอตัดบัวไม่เหลือใย ปรางค์รวีคิดว่าการไม่พบเจอ ไม่สานต่อความสัมพันธ์เป็นการกระทำที่ถูกต้อง หญิงสาวสะพายกระเป๋า ในมือถือเอกสารสมัครงานเดินผ่านเลยร่างของชายหนุ่มอย่างไม่สนใจ ราวกับว่าเขาไม่อยู่ในสายตาด้วยซ้ำไป วิตโตริโอเดินมาดักหน้าหญิงสาวพร้อมกับคำพูด คำพูดหนึ่งที่ทำให้หัวใจของคนที่ฟังอ่อนยวบ

“ปรางค์ฉันขอโทษ” เป็นคำขอโทษจากก้นบึ้งของหัวใจ ที่เขาเอ่ยให้เธอรับรู้ แต่คนที่ได้ฟังกลับมองเขานิ่ง แม้ว่าภายในจิตใจจะยวบไหวไปกับคำขอโทษนั้น แต่ก็ไม่ได้ทำให้เธอเปลี่ยนความตั้งใจ

“ปรางค์เคยบอกคุณเสือแล้วว่า ปรางค์ยกโทษให้คุณเสือ เพราะฉะนั้นคุณเสือไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้นะคะ เรื่องของเรามันจบลงไปตั้งนานแล้ว คุณเสืออย่าลืมสิคะว่าตอนนี้คนที่คุณเสือรักรอคุณเสืออยู่ อย่ามาเสียเวลากับปรางค์เลยคะ เอาเวลาไปดูแลตาดีกว่า แล้วอย่ามาที่นี่อีก เพราะครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่คุณจะได้เข้ามาในบ้านของปรางค์” ผู้พูดเดินออกไปจากบ้านทันที เธอพยายามทำใจให้แข็งแกร่ง หากเธออ่อนแอความเสียใจจะก่อเกิดขึ้นในอุราอีกครั้งอย่างแน่นอน เจ็บในวันนี้เพื่อความสุขที่กำลังจะเกิดขึ้นในวันข้างหน้า

“ฉันไม่ยอมแพ้หรอก” เขาพูดกับตัวเอง ขณะที่สายตามองร่างเล็กที่เดินจากไปจากรั้วบ้าน เวลานี้ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามา ความรักที่เริ่มก่อตัว ความสำนึกผิดที่มีอยู่เต็มหัวใจ เขาไม่รู้ว่าการกระทำของเขาถูกหรือไม่ ไม่มีห้วงคำนึงถึงกมลเนตรด้วยซ้ำไป หัวใจและความรู้สึกของเขา มีแต่ปรางค์รวีคนเดียว

...............