ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 46

โรเจอร์ก้าวลงมาจากรถยนต์ หลังจากที่นำพามันมาจอดหน้าบ้านของปรางค์รวี เขามาพร้อมกับดอกไม้ช่อหนึ่งเช่นเดิม เท้าใหญ่ก้าวเดินไปยังประตูรั้วบ้าน เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ปรางค์รวีเดินออกมาจากตัวบ้านพร้อมกับศาสตราพอดี ทั้งคู่ชะงักในฉับพลัน เมื่อเห็นร่างสูงหนาของโรเจอร์ปรากฏตัวอยู่หน้ารั้วบ้าน ด้วยมารยาทปรางค์รวีเดินไปหาร่างของแขกพิเศษที่ไม่ปรารถนาจะพบเจอ

“สวัสดีค่ะคุณโรเจอร์” ปรางค์รสีทักทายตามมารยาท

“ผมเสียใจเรื่องแม่ของคุณพลิสซิลล่าด้วยนะครับ ผมเพิ่งทราบข่าวเมื่อวานตอนเย็น ตอนเช้าเลยรีบมาหาคุณพลิสซิลล่าครับ” เขาส่งดอกไม้ในมือให้กับหญิงสาวที่ตนหลงใหลในความงาม เธอรับช่อดอกไม้อย่างเสียมิได้ พร้อมกับรอยยิ้มบางๆ

“ขอบคุณมากค่ะ”

“คุณโรเจอร์มาที่บ้านพลิสซิลล่าได้ยังไงครับ” ศาสตราถามทันทีด้วยความสงสัย โรเจอร์ยิ้มก่อนจะตอบ

“การสืบเรื่องคนที่เราสนใจไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผมเลยนะครับตรงกันข้ามง่ายเหมือนพลิกฝ่ามือ” โรเจอร์ตอบพรางจ้องหน้าศาสตรานิ่ง เสมือนประกาศศึกไปในที

“ปรางค์ขอตัวก่อนนะคะคุณโรเจอร์ ปรางค์ต้องรีบไปวัดค่ะ”

ปรางค์รวีตัดบท เพราะเธอเริ่มมองเห็นสองหนุ่มจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร

“ผมก็ต้องขอตัวเช่นกันครับ เพราะมีประชุมช่วงเช้า ผมแวะมาแสดงความเสียใจเรื่องคุณแม่กับคุณก่อนน่ะครับแล้วถึงไปประชุม ตอนเย็นผมจะไปงานศพคุณแม่ของคุณพลิสซิลล่านะครับ” โรเจอร์ไม่วายที่จะส่งยิ้มหวานให้ปรางค์รวี

“ขอบคุณมากค่ะคุณโรเจอร์” แม้ว่าจะไม่ชอบหน้าโรเจอร์สักเท่าไหร่ แต่เป็นเพราะเขาแสดงความมีน้ำใจกับตน เธอก็ต้องรับน้ำใจนั้นไว้ ถึงแม้ว่าจะไม่ต้องการก็ตาม

“เย็นนี้เจอกันนะครับ” โรเจอร์ยิ้มให้เธออีกครั้ง ก่อนจะเดินไปขึ้นรถยนต์ของตัวเอง

“พี่ไม่ชอบหน้าไอ้หมอนี่เลย มันดูขวางหูขวางตายังไงก็ไม่รู้ ยิ่งมายุ่งกับปรางค์พี่ยิ่งไม่ชอบใหญ่” ศาสตรายอมรับว่าโรเจอร์เป็นลูกค้าเงินหนาคนหนึ่ง ในทางธุรกิจถือว่าโรเจอร์น่าคบ แต่ถ้าถามแบบส่วนตัว ศาสตรายอมรับว่า ไม่ชอบหน้าโรเจอร์เพราสายตาของหนุ่มต่างชาติยามที่มองปรางค์รวี เปรียบเสมือนสัตว์ป่า จ้องจะขย้ำเหยื่ออันโอชะอีกทั้งข่าวด้านมืดของโรเจอร์ก็ทำให้เขาไม่ไว้วางใจโรเจอร์มากขึ้น

“พี่ศาสตราไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ปรางค์ไม่มีวันไปยุ่งเกี่ยวกับคุณโรเจอร์มากไปกว่านี้แน่นอนค่ะ” สรรพนามที่หญิงสาวเรียกศาสตรานั้น เป็นไปตามข้อตกลงระหว่างทั้งสอง ศาสตรารู้ดีว่าไม่สามารถเข้ามาอยู่ในฐานะของคนรัก เขาจึงขออยู่ในฐานะของพี่ชายที่คอยดูแลปกป้องน้องสาว แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว

“ดีแล้วล่ะ อยู่ห่างคนแบบนี้หน่อยก็ดี ท่าทางไม่ไว้วางใจเลย”เขาเตือนอีกรอบ “รีบไปกันเถอะเดี๋ยวรถติด”

ศาสตราเดินทางมาส่งปรางค์รวีที่วัด ก่อนจะเดินทางไปทำงานต่อและจะกลับมาอีกครั้งในตอนเย็น ระหว่างที่ปรางค์รวีจัดดอกไม้ใส่แจกัน เพื่อไปวางหน้าโลงศพของมารดา ทางด้านหลังมีชายหนุ่มคนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ เขาทรุดตัวลงนั่งข้างร่างเล็ก เอื้อมมือมาจับมือน้อยที่กำลังจัดดอกไม้อยู่ ทำให้เธอตกใจและสะบัดมือออกจากมือใหญ่ทันที

“คุณเสือ” เธออุทานตกใจเพราะไม่คิดว่าจะเป็นวิตโตริโอ

“ตกใจขนาดนี้เชียวหรือที่เห็นฉัน ถ้าเป็นไอ้เจ้านายหนุ่มคงโผเข้ากอดเลยใช่ไหม” น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

“รู้แล้วจะมาถามทำไม” เธอย้อน ก่อนจะปักดอกไม้ใส่แจกันต่อไป

“เธอเป็นเมียของฉันนะ คิดจะสวมเขาให้ฉันเหรอ”

“คุณเสือคะ ปรางค์คิดว่าคุณคงจะเข้าใจอะไรผิด ปรางค์ไม่ได้เป็นอะไรกับคุณไม่ว่าจะตอนนี้หรือว่าอนาคต ลืมไปแล้วเหรอคะว่าผู้หญิงที่คุณเสือรักและเป็นผู้หญิงที่คุณเสือจะแต่งงานด้วยคือตา ไม่ใช่ปรางค์” ปรางค์รวีพูดเองเจ็บเอง แต่เธอต้องพูดพูดเพื่อเตือนความจำให้กับเขาและตัวเธอเอง ให้รู้สถานะของตัวเอง

“เธอคิดเหรอว่าถ้าฉันแต่งงานกับตาแล้วจะมีความสุข คนที่ไม่ได้รักกันจะอยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าได้ยังไง” วิตโตริโอไม่มีวันมีความสุขในชีวิตคู่ หากผู้หญิงที่เขาจะแต่งงานด้วยไม่ได้ชื่อปรางค์รวี

“คุณเป็นคนเลือกเองตั้งแต่ต้นนะคะ คุณก็ต้องยอมรับความเจ็บปวดนั้นไว้เพียงคนเดียวเหมือนกัน”

“แล้วเธอล่ะ เธอไม่เจ็บปวดเลยใช่ไหม” เขาถามเสียงเครียด มือเล็กที่กำลังจัดดอกไม้ชะงักและสั่น มีหรือที่เธอจะไม่เจ็บปวด ความเจ็บปวดที่ได้รับมันฝังแน่น หยั่งลึกลงไปในหัวใจไม่สามารถสลัดหลุดออกไปได้ ความเจ็บปวดที่พันธนาการด้วยเชือกของความรัก มันแน่นเสียจนเธอแทบจะสิ้นชีวาวาย

“ปรางค์เลยผ่านคำว่าเจ็บมาแล้วค่ะ คำว่าเจ็บจะกลับมาสู่หัวใจของปรางค์อีก หากคุณยังมารังควานปรางค์แบบนี้ คนที่เจ็บก็จะเพิ่มมาอีกคนหนึ่งคนๆ นั้นก็คือตา ปรางค์ไม่อยากให้เพื่อนของปรางค์เจ็บเหมือนปรางค์ เสียใจเหมือนปรางค์ ได้โปรดเถอะค่ะคุณเสือ หากคุณเสือรักปรางค์อย่างที่พูดจริงๆ ปล่อยปรางค์ไป ให้ปรางค์เดินไปตามทางของตัวเองเถอะนะคะ” น้ำเสียงของเธอนั้นเต็มไปด้วยความอ้อนวอนและร้องขอ หัวใจแกร่งเหมือนเพชรสั่นคลอนเมื่อเห็นหยดน้ำใสๆ คลอเบ้าตา เธอร้องไห้อีกแล้ว เขาทำให้เธอร้องไห้

“ถึงแม้ว่าฉันจะก้าวเดินออกไปจากชีวิตของเธอ โปรดจำไว้ว่าหัวใจของฉันมอบให้เธอเพียงคนเดียว ฉันยอมเจ็บปวดเพียงคนเดียวเพื่อเธอนะปรางค์ เพื่อเธอเพราะฉันรักเธอมากที่สุด เธอจำคำพูดของฉันไว้นะ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปกี่ปี หัวใจของฉันมอบให้เธอเพียงคนเดียว”

เขาตัดสินใจเดินจากเธอไปตามที่หญิงสาวร้องขอ ไม่ใช่เพราะเขาหมดความพยายามที่จะงอนง้อ เป็นเพราะน้ำตาของปรางค์รวีต่างหาก เขาไม่อยากเห็นเธอร้องไห้ ไม่อยากให้เสียใจเพราะมีเขาเป็นต้นเหตุ ที่ผ่านมาปรางค์รวีเจ็บปวดกับคำว่ารักที่เธอมอบให้เขามามาก คงถึงเวลาแล้วที่วิตโตริโอจะต้องแบกรับความเจ็บปวดกับคำว่ารักบ้าง

ปรางค์รวีมองตามร่างใหญ่ที่เดินลงจากศาลาวัดทั้งน้ำตา ไม่ว่าเขาจะอยู่ตรงนี้หรือเดินจากไป ปรางค์รวีไม่อาจหนีคำว่าเจ็บได้ เนื่องจากหัวใจของเธอมีเขาเต็มหัวใจ ทุกลมหายใจของเธอไม่ว่าจะเข้าหรือออกมีแต่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้น ปรางค์รวีคิดว่าการตัดสัมพันธ์เป็นหนทางที่ดีที่สุด เธอจะรู้หรือไม่ว่ามันทำให้ทุกอย่างเลวร้ายลงต่างหาก