ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 45

คนหนึ่งเดินมาสมทบ ดวงตาสีดำของรังสรรค์ขุ่นมัว ความสงสัยก่อเกิดในหัวใจและสมองของเขาทันที ที่มาพร้อมกับความหึงหวง

“ปรางค์คืนนี้เกี๊ยะคงไปค้างบ้านปรางค์ไม่ได้นะ พอดีต้องไปธุระกับอ้น ปรางค์อยู่กับคุณศาสตราสองคนได้นะ” ภัทราบอกปรางค์รวี

“ไม่ต้องห่วงนะเกี๊ยะ ผมจะดูแลปรางค์เอง” ศาสตรารับคำเสียงหนักแน่น ตอนนี้วิตโตริโอหน้ามืดตาลาย หัวใจของเขาเต้นแรง สมองหนักอึ้ง ความหึงแล่นขึ้นแล่นลงไปตามกระแสเลือด มันแทบจะระเบิดออกมาแล้ว จากคำพูดของภัทราบ่งบอกได้ว่าศาสตรานอนพักที่บ้านของปรางค์รวี ยิ่งเห็นท่าทางที่สนิทสนมระหว่างปรางค์รวีกับศาสตราด้วยแล้ว ต่อมหึงพุ่งสูงราวกับจรวด

“ผมว่ามันไม่เหมาะนะครับ ที่คุณไปพักบ้านของปรางค์กันสองต่อสองแบบนี้ ปรางค์จะเสียหายได้” วิตโตริโอพูดออกมาในที่สุด หลังจากสงบปากสงบคำต่อไปไม่ไหว

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอกครับ ผมบริสุทธิ์ใจ ผมไม่คิดล่วงเกินปรางค์หรอกครับ” ศาสตราตอบกลับ ไม่หวั่นกับสายตาดุร้ายของอีกฝ่าย

“คุณอาจจะบริสุทธิ์ใจ แต่คุณจะรู้ได้ยังไงว่าคนอื่นจะไม่เอาไปนินทา”

“ข้อนั้นก็ไม่ต้องห่วง เพราะคนแถวบ้านของปรางค์เข้าใจ ไม่มีใครคิดทุเรศๆ เหมือนคุณหรอกครับ” ศาสตราเหน็บแนมอีกผ่ายอย่างเหลืออด

“ใครกันที่คิดทุเรศ ผมยังไม่ได้บอกเลยสักคำว่าคนแถวบ้านปรางค์คิดยังไงและเรื่องอะไร คุณพูดออกมาเองทั้งนั้น” วิตโตริโอตอกกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ศาสตรานิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ชายหนุ่มตรงหน้านี้มีฝีปากร้ายไม่เป็นรองใครเลย

“ขอบคุณคุณวิโตมากนะคะที่เป็นห่วงปรางค์ แต่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะว่าใครจะติฉินนินทาปรางค์ เพราะว่าคุณศาสตราคือผู้ชายที่ดีที่สุด เป็นสุภาพบุรุษที่แท้จริง หากปรางค์จะแต่งงานกับใครสักคน คงเลือกผู้ชายอย่างคุณศาสตราเป็นคู่ชีวิต ขอตัวนะคะ ปรางค์กับคุณศาสตราต้องการพักผ่อน” ปรางค์รวีพูดเสียงเรียบ แต่คำพูดของเธอบาดหัวใจวิตโตริโอเหลือเกิน “ขอบคุณคุณพ่อคุณแม่ คุณลุงลิปโป้ และพี่ฟรานโก้มากนะคะ ที่มาร่วมงานศพของแม่ปรางค์ ปรางค์ขอตัวกลับก่อนนะคะ”

หญิงสาวพนมมือไหม้บุคคลที่กล่าวขอบคุณ ศาสตราจึงพยุงร่างของปรางค์รวีเดินลงจากศาลาวัด ตรงไปยังรถยนต์ของตน

วิตโตริโอนิ่งราวกับหุ่นขี้ผึ้งที่มีชีวิต คำพูดของปรางค์รวีหมายความว่ายังไง คล้ายกับจะบอกเขาว่าศาสตราคือคู่ชีวิตที่เธอจะเลือก เสือร้ายกำลังจะหมุนตัวเดินไปพูดกับปรางค์รวีให้รู้เรื่อง หากแต่มือหนาของบิดาคว้าข้อมือของลูกชายไว้แน่น ดึงรั้งไว้ไม่ให้ลูกชายก้าวเดิน พร้อมกับส่ายหน้าห้ามปรามว่าอย่าทำในสิ่งที่คิด

กมลเนตรสังเกตท่าทางของวิตโตริโอและปรางค์รวี ดูท่าทางสองคนนี้มีอะไรซ่อนอยู่ คล้ายกับว่ามีม่านบางๆ กั้นกลางไว้ ทำทั้งสองไม่สามารถก้าวผ่านเข้าหากันได้ รวมทั้งท่าทางและการกระทำของบุพการีของวิตโตริโอ ชวนให้สงสัยทั้งสิ้น

“ปรางค์ครับ ปรางค์มีอะไรจะเล่าให้ผมฟังหรือเปล่าครับ”

ศาสตราเอ่ยถามเมื่ออยู่กันตามลำพังภายในรถยนต์ของเขา