ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 44

บุคคลที่มาฟังการสวดอภิธรรมศพในศาลาวัด มองคนกลุ่มใหญ่ที่เดินเข้ามาในศาลากันเป็นตาเดียว อาจเป็นเพราะบุคคลที่เดินเข้ามานั้นมาร่วมยี่สิบชีวิต ชายร่างสูงใหญ่ท่าทางสง่างาม น่าเกรงขามเดินนำหน้ามาเป็นคนแรก ตามด้วยสาวน้อยใบหน้าหวานสวยที่เดินมาคู่กับชายหนุ่มหน้าคมเข้มชาวเสปน อเล็สซานโดรกับทิพย์ธารา ฟิลิปโปเดินตามเป็นลำดับต่อมา ตบท้ายด้วยเหล่าบอดี้การ์ด

“ตา” ภัทราวิ่งเข้ามาหาร่างของกมลเนตรทันทีที่เห็นหน้า สองสาวสวมกอดกันด้วยความคิดถึง

“ปรางค์ล่ะ” คนที่ถามหาใช่กมลเนตร แต่เป็นวิตโตริโอ ภัทรามองเห็นสีหน้าแววตา น้ำเสียงของอีกฝ่ายที่มีต่อเพื่อนรัก เธอรู้สึกดีใจที่วิตโตริโอยังรู้จักคำว่าห่วงใยปรางค์รวี แต่มันก็สายไปเสียแล้ว

“ปรางค์อยู่กับคุณศาสตรา นั่งอยู่โน่นไง” ภัทราชี้ไปยังเก้าอีกตัวใหญ่ด้านหน้าสุด วิตโตริโอมองไปยังทิศทางที่ภัทราชี้ ดวงตาของเขาเรืองแสงแรงกล้า เปล่งประกายเป็นแสงสีแดงแห่งความโกรธ จะไม่ให้มีความรู้สึกและอาการแบบนี้ได้อย่างไร เมื่อหญิงสาวที่เขารักอยู่ในอ้อมแขนของศาสตรา ใบหน้างามซบบนอกของศาสตราตลอดเวลา ซึ่งเจ้าของอกที่เธอซบ น่าจะเป็นเขามากกว่า

“เกี๊ยะ คุณพ่อคุณแม่ของพี่วิโต คุณลุงลิปโป้ และก็คุณฟรานโก้ เป็นเพื่อนของพี่วิโต” กมลเนตรแนะนำตัวบุคคลที่เดินทางมาพร้อมกับตัวเอง โดยที่เธอไม่รู้ว่า ภัทรารู้จักทุกคนที่กมลเนตรแนะนำตัว แต่เธอก็ทำนิ่งเฉย ทำราวกับว่าเพิ่งรู้จักกัน

“เชิญด้านในค่ะ” ภัทราเชื้อเชิญบุคคลทั้งหมดเข้าไปภายในศาลา หลังจากที่ทำความเคารพตามมารยาทเสร็จ

“ปรางค์” กมลเนตรเรียกชื่อของเพื่อนรัก ปรางค์รวีเงยหน้ามองผู้พูด เมื่อเห็นว่าเป็นกมลเนตรเพื่อนสนิทที่ไม่ได้เจอกันมานาน หญิงสาวโผกอดร่างของกมลเนตรแน่น ร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้น น้ำตาแห่งความเสียใจที่มารดาจากไป ความรู้สึกผิดที่หลงรักผู้ชายคนเดียวกับเพื่อน และอีกมากมายที่อัดแน่นอยู่ในสมองน้อยๆ ของหญิงสาวหัวใจช้ำ

“ปรางค์เป็นไงบ้าง”

“แม่ แม่ไม่อยู่แล้ว แม่จากปรางค์ไปแล้ว ต่อไปนี้ปรางค์จะอยู่ยังไง” ความอ้างว้างเกาะกินหัวใจของปรางค์รวี เธอไม่รู้ว่าจะยืนจุดไหนบนโลกใบนี้ ความสูญเสียที่ได้รับ มันมากพอที่จะทำลายความเข้มแข็งที่พยายามก่อสร้างมันขึ้นมาได้ทั้งหมดในคราวเดียว

“ปรางค์ยังมีตา มีเกี๊ยะนะ” กมลเนตรปลอบเพื่อน

“ปรางค์ยังมีผมด้วย ผมจะอยู่ข้างๆ ปรางค์นะ” ศาสตราพูดเสริม เขาพร้อมที่จะดูแลหญิงสาวคนนี้ไปตลอดชีวิต หากเธอต้องการ

ร่างของเสือร้ายแทบจะลุกเป็นไฟ หลังจากประโยคแสนนุ่มออกมาจากปากหนาของศัตรูหัวใจ คนที่มีสิทธิ์ดูแลปรางค์รวีคือเขาต่างหาก เขาคนเดียวเท่านั้น คนอื่นอย่างได้หวัง

“ปรางค์ฉันเสียใจด้วยนะ” ปรางค์รวีแหงนหน้ามองผู้พูด เสียงนี้เป็นเสียงที่เธอไม่มีวันลืม เป็นเสียงของคนที่ตนรัก ทำร้ายเธอทั้งกายและใจ แต่น่าแปลกที่เขาไม่เคยหลุดออกไปจากห้วงความทรงจำ ดูมันจะฝังแน่นลึกเหมือนกาวชนิดพิเศษที่พยายามแกะเท่าไหร่ไม่สามารถแกะออกได้ เขามาที่นี่ทำไมมาทำไม เขายังทำร้ายให้เจ็บช้ำไม่มากพอหรือไง ปรางค์รวีได้แต่พร่ำพูดกับหัวใจของตัวเอง ปรางค์รวีไม่อาจพูดคำใดออกมาได้ สิ่งที่เธอทำได้มีเพียงความเงียบเท่านั้น

“ปรางค์ คุณพ่อคุณแม่พี่วิโตมาด้วยนะ ตาจะแนะนำให้รู้จัก”

กมลเนตรพยุงร่างอ่อนแอของเพื่อนให้ลุกขึ้นยืน พาเดินตรงไปที่ร่างของผู้สูงวัยหลายคน

“ปรางค์ คุณลุงซานโดร คุณน้าแมว เป็นคุณพ่อคุณแม่ของพี่วิโต แล้วก็คุณลุงลิปโป้ ส่วนคนนี้ชื่อคุณฟรานโก้จ้ะ” ปรางค์รวีพนมมือผู้ใหญ่ทั้งสามอย่างนอบน้อม แม้ว่าจะรู้จักกันแล้วก็ตาม สถานการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ ณ นาทีนี้ เธอต้องไม่รู้จักใครทั้งสิ้น ส่วนชายหนุ่มอีกคนนั้นเธอเพิ่งเจอเขาเป็นครั้งแรก หากแต่รอยยิ้มที่เป็นมิตร อบอุ่นส่งผ่านมาให้ ปรางค์รวีจึงตอบรับรอยยิ้มนั้นด้วยรอยยิ้มบางๆ

“แม่เสียใจด้วยนะลูก มีอะไรให้แม่ช่วยได้ก็บอกนะ” น้ำเสียงของทิพย์ธารายังคงอ่อนโยน นุ่มนวล เหมือนวันวานไม่มีผิด อ้อมกอดของนางฟ้าตนนี้ยังคงอบอุ่นและปลอดภัยเสมอ กมลเนตรมองภาพนั้นอย่างครุ่นคิด ดูท่าทางของทิพย์ธารารู้จักและคุ้นเคยกับปรางค์รวี ไม่เหมือนกับคนที่เจอกันครั้งแรกเลย ยิ่งสรรพนามที่เรียกแทนตัวนั้น ทำให้ความสงสัยเพิ่มเป็นเท่าตัว