ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 54

ฟรานซิสโกนั่งซึมอยู่บนเก้าอี้นอกระเบียงห้องพัก สายตาของเขาทอดมองดูทะเลสาบด้วยจิตใจเหม่อลอย ครุ่นคิดถึงเรื่องราวความรักที่เต็มไปด้วยอุปสรรคอย่างหนักใจและกลัดกลุ้ม

ความรักของเขาไม่อาจเป็นไปได้ วิตโตริโอรักกมลเนตรมากมากเกินกว่าที่เขาจะคิดแย่งชิงเธอมาครอบครอง หากเขาทำอย่างนั้นเท่ากับว่าทรยศเพื่อน ทำร้ายเพื่อนให้หัวใจแตกสลาย เขานั่งเหม่อจนไม่ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องที่ดังอยู่หลายครั้ง ทำให้วิตโตริโอถือวิสาสะเปิดประตูห้องนอนของเพื่อนรัก โดยที่เจ้าของห้องยังไม่อนุญาต และเจ้าของห้องก็ไม่ได้ล็อกประตู

“นั่งเหม่อคิดถึงใครอยู่เหรอ” วิตโตริโอตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ เมื่อเดินมาที่ระเบียงห้อง ฟรานซิสโกมองหน้าผู้มาเยือนเพียงนิด ก่อนจะเสมองไปทะเลสาบตามเดิม เพราะเขามองหน้าเพื่อนทีไรเหมือนกับว่าความเจ็บปวดและความผิดตอกย้ำเขาเสมอ

“คิดอะไรเรื่อยเปื่อย” ฟรานซิสโกตอบไม่เต็มเสียง

“นึกว่ากำลังคิดถึงตาอยู่” อีกฝ่ายพูดขึ้น คนที่ฟังหันมามองหน้าผู้พูดตกใจและร้อนรน กลัวเหลือเกินว่าเพื่อนจะระแคะระคายเรื่องของเขากับกมลเนตร

“ฉันจะไปคิดถึงแฟนนายทำไม” ฟรานซิสโกถามสวนโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย วิตโตริโอยิ้มตบบ่าเพื่อนอีกครั้ง ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้อีกตัวข้างเก้าอี้ที่เพื่อนนั่งอยู่ สายตาคมเข้มของเขามองไปที่ทะเลสาบเช่นเดียวกับฟรานซิสโก เริ่มพูดบางอย่างกับเพื่อนเพื่อให้ความรักของทุกคนสุขสมหวัง

“ฟรานโก้ฉันกับนายเป็นเพื่อนกันมานานกี่ปีแล้ว” ฟรานซิสโกงงที่อยู่ๆ เพื่อนถามคำถามนี้ขึ้นมา

“ยี่สิบเก้าปี” คนถามตอบเสียงเรียบ

“เวลายี่สิบเก้าปี ฉันไม่เคยมีอะไรปิดบังนาย ฉันรักนายเหมือนพี่ เหมือนครอบครัวเดียวกัน เราจึงไม่ควรมีอะไรปิดบังกันใช่ไหม”

“นายมีอะไรพูดมาตรงๆ เลยดีกว่า ไม่ต้องอ้อมค้อม”

ฟรานซิสโกไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย เขาอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก เขารู้ดีว่าการมาของวิตโตริโอมีอะไรบางอย่างแอบแฝงอยู่

“ถ้านายอยากให้ฉันพูดตรงๆ ฉันก็จะพูด นายมีอะไรกับตาใช่ไหม” คำถามนี้ของวิตโตริโอทำให้ร่างของฟรานซิสโกนิ่งงันแข็งประดุจก้อนหิน พูดไม่ออกตอบเพื่อนไม่ถูก ไม่รู้ว่าจะเริ่มตรงไหน หากแต่สีหน้าของวิตโตริโอนั้นไม่ได้บ่งบอกถึงความอยากรู้เลยสักนิดเดียว ใบหน้าของเขายิ้ม เบิกบานไม่เหมือนคนที่รู้ความจริงว่า คนที่ตนรักเละเพื่อนสนิทหักหลัง

“ถ้านายตอบฉันไม่ได้ก็ไม่ต้องตอบนะ ฉันรู้เรื่องหมดแล้ว โซเฟียเป็นคนเล่าให้ฉันฟังเอง นายไม่ต้องกลัวว่าฉันจะโกรธและเกลียดนาย ตรงกันข้ามฉันดีใจและสบายใจเป็นที่สุด ที่เรื่องทุกอย่างเป็นแบบนี้ นายคงอยากรู้ว่าทำไม”

วิตโตริโอหยุดพูดมองสีหน้าและแววตาตื่นตระหนกของเพื่อนรักด้วยรอยยิ้ม เขาเพิ่งเคยเห็นหน้าตาตื่นของฟรานซิสโกก็คราวนี้เอง ยิ่งมองยิ่งขำ

“ฉันไม่ได้รักโซเฟียอย่างที่นายหรือใครๆ เข้าใจ ผู้หญิงที่ฉันรักคือพลิสซิลล่าเพื่อนของโซเฟียต่างหาก นายคงอยากรู้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไร ฉันจะเล่าให้นายฟังเอง...”

คำบอกเล่าที่ออกมาจากปากของวิตโตริโอเรียกรอยยิ้มให้กับคนทีละนิด จนกระทั่งแย้มยิ้มเต็มใบหน้า

สวรรค์ช่างเล่นตลกอะไรกับพวกเขาอยู่ ความรักที่ดูเหมือนจะไม่ลงตัว เริ่มมองเห็นเค้าลางของความเป็นจริงขึ้นมาทันทีทันใด ผู้หญิงที่วิตโตริโอรักไม่ใช่กมลเนตร แต่เป็นปรางค์รวีหรือนี่ มิน่าล่ะเขาเห็นสายตาดุเข้มของวิตโตริโอมองมา ยามที่เขาพูดคุยกับปรางค์รวี สายตานั้นบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างแรงกล้า จนเขาขนแขนลุกชันขึ้นมาทันควัน สาเหตุเป็นเพราะวิตโตริโอรักปรางค์รวีนี่เอง

“วิโต นายไม่ได้ล้อเล่นฉันใช่ไหม” ฟรานซิสโกเอ่ยถามย้ำเพื่อความมั่นใจ

“เรื่องแบบนี้ใครเค้าจะล้อเล่นกัน เรื่องจริงทั้งนั้น” อีกฝ่ายตอบอย่างฉะฉาน

“นายโกรธฉันหรือเปล่า”

“ฟรานโก้นายถามเหมือนโซเฟียไม่มีผิด ฉันไม่เคยโกรธนายเลยแม้แต่นิดเดียว ดีใจด้วยซ้ำที่นายรักโซเฟีย โซเฟียเป็นคนดี เป็นคนน่ารักนายต้องทะนุถนอมน้องสาวของฉันให้ดีที่สุด ถ้านายทำให้น้องสาวของฉันเจ็บ ฉันจะให้นายเจ็บมากกว่าร้อยเท่าพันเท่า” ฟรานซิสโกไม่รู้ว่าจะสรรหาคำพูดใดมาพูดกับวิตโตริโอดี เขากอดเพื่อนรักไว้ในอ้อมแขนแทนคำพูดทุกคำ

“ฉันรับรองด้วยชีวิต ฉันจะดูแลโซเฟียอย่างดีที่สุด ไม่ทำให้เธอร้องไห้ เสียใจเด็ดขาด”

นี่คือคำมั่นสัญญาจากเขา จากผู้ชายที่ชื่อฟรานซิสโก

“แต่มีคนหนึ่งที่นายจะต้องผ่านด่านไปให้ได้ คนๆ นี้จะเป็นคนชี้ชะตาชีวิตของนายเลยนะ ว่าจะได้แต่งงานกับโซเฟียหรือเปล่า”

ฟรานซิสโกคิ้วขมวดอย่างสงสัย มีใครอีกหรือที่เขาต้องเอาชนะใจอีก