ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 55

โทรศัพท์ในมือของโรเจอร์หล่นลงกระทบกับพื้นหินอ่อน หลังจากได้รับข่าวร้ายในรอบปีว่า ร้านเพชรของตนที่เปิดสาขาในประเทศไทย ถูกปล้นไปจนเกลี้ยงไม่เหลือเลยสักชิ้นเดียว ข้าวของภายในร้านถูกทำลายไปเกือบครึ่ง ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจตรวจสอบ ไม่พบรอยงัดแงะ ไม่พบรอยนิ้วมือของผู้ก่อเหตุ ดูเหมือนว่าหัวขโมยจะเข้าออกภายในร้านได้อย่างสบาย มีกุญแจและรู้รหัสปลดล็อกตู้เซฟ ที่ไร้รอยงัดแงะเช่นกัน ชายหนุ่มรีบโทรศัพท์หาลาโอ้ ลูกน้องคนสนิทที่อยู่กับเขามานานเกือบเจ็ดปี หากแต่ทุกครั้งที่โทรศัพท์ไปหาไม่ประสบความสำเร็จเลยสักครั้ง

“โธ่โว้ย! มันเป็นอย่างนี้ได้ยังไงวะ” เขาตะโกนออกมาเสียงดัง ระบายความแค้นเคืองคับแน่นในใจ ต้องมีใครสักคนหักหลังเขา แล้วจะเป็นใคร โรเจอร์พยายามคิดและคิดว่า ใครคือหนอนบ่อนไส้

เจ้าของร้านเพชรที่ถูกปล้น คิดตามคำบอกเล่าของไดมอนที่โทรมารายงานเมื่อครู่นี้ ตำรวจไทยบอกว่า ไม่มีร่องรอยงัดแงะ สัญญาณกันขโมยก็ถูกปลดล็อค ตู้เซฟก็ไม่บุบสลาย ราวกับว่าหัวขโมยใส่รหัสเปิดตู้เซฟนำเครื่องเพชรทั้งหมดออกมาอย่างง่ายดาย ก่อนจะลอยนวลหายเข้ากลีบเมฆ

คนที่มีกุญแจร้านและรหัสรักษาความปลอดภัย รวมทั้งรู้รหัสตู้เซฟมีอยู่ด้วยกันสองคนคือ โรเจอร์ ลาโอ้ที่เขาให้ประจำการอยู่เมืองไทยจนกว่าจะหาคนไว้ใจมาแทนได้ เขาไม่มีวันส่งคนไปปล้นร้านของตัวเองแน่นอน ตัวเลือกจึงมีเพียงคนเดียวคือ ลาโอ้

ทว่าโรเจอร์ก็ไม่อยากจะเชื่อว่า ลาโอ้จะทรยศตน ลูกน้องคนนี้อยู่กับเขามานาน ทำงานทุกอย่างที่เขาสั่งได้อย่างดีเยี่ยม น้อยครั้งที่จะเกิดข้อผิดพลาด ไม่มีสาเหตุใดจูงใจที่ทำให้ลาโอ้ต้องหักหลังเขา ไม่ว่าจะเป็นเงินทอง โรเจอร์ให้ใช้สอยอย่างเต็มที่ อยู่ดีกินดีตามฐานะของลูกน้องคนสนิท แล้วคนของเขาที่สั่งให้ลาโอ้จัดการไปปล้นร้านเพชรของร้านดิมาร์ชี จิวเวลลี่สาขาในเมืองไทย เหตุใดไม่มารายงานความสำเร็จที่เขาสมควรจะรู้ มากกว่าข่าวปล้นร้านเพชรของเขา

มันน่าแปลก น่าแปลกมากที่สุด ระหว่างที่โรเจอร์ยังงและสับสนกับความคิดและการคาดเดาของตัวเอง เรื่องที่เขาสงสัยกำลังคลี่คลายเมื่อมีโทรศัพท์ดังขึ้น เขากดรับสายเมื่อหน้าจอมีชื่อของลาโอ้ปรากฏอยู่

“ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนไอ้ลาโอ้ งานที่สั่งไปถึงไหนแล้วรู้หรือเปล่าเมื่อคืนมีคนเข้าไปขโมยเครื่องเพชรของร้านกูไปหมดทุกชิ้น ไม่มีเหลือเลยให้กูดูต่างหน้าเลย” โรเจอร์ถามเป็นชุด ต้นสายยิ้มเย็น มองดูเพชรนับสิบรายการที่อยู่ในกระเป๋า

“ตอนนี้มึงอย่ารู้เลยว่ากูอยู่ที่ไหน เพราะถ้ารู้มึงจะอึ้งและคาดไม่ถึง ส่วนเรื่องร้านเพชรของมึงที่ถูกปล้น กูรู้และรู้ดีด้วยว่าใครเป็นคนทำ” สรรพนามและน้ำเสียงของลาโอ้ ไม่มีความเคารพนบน้อมเช่นที่ผ่านมา ฟังแล้วรู้สึกถึงความแข็งกระด้าง จนปลายสายอดที่จะแปลกใจไม่ได้ และได้กลิ่นไม่ดีขึ้นมา

“ทำไมมึงพูดกับกูแบบนี้ แล้วที่มึงพูดหมายความว่ายังไง แล้วใครเป็นคนทำ” เขาถามสวนกลับมาทันควัน แม้ว่าในใจพอจะคาดเดาได้ว่าใครเป็นคนทำ แต่อยากฟังจากปากของลาโอ้มากกว่า

“คนที่ทำ มึงคงคิดไม่ถึง กูเป็นคนทำเอง” ลาโอ้ตอบเสียงเย็น

โรเจอร์ล้มทั้งยืน คนที่เขาคาดเดาว่า เป็นหนอนบ่อนไส้ เป็นจริงตามความคิด

“ทำไมมึงถึงทำแบบนี้ กูเลี้ยงมึงไม่ดีหรือไง” โรเจอร์คำรามถาม

“แก้แค้นแทนพ่อกับแม่ของกูไง มึงเป็นคนฆ่าพ่อกับแม่ของกู มึงคงจำไม่ได้หรอก เพราะมึงฆ่าคนมานับไม่ถ้วน กูจะเตือนสมองชั่วๆ ของมึงให้เอง” โรเจอร์กำลังรับรู้ความจริงทั้งหมด

“มึงจำสองผัวเมียที่มึงขับรถชนตายได้ไหม แล้วแกปัดความรับผิดชอบ ให้เงินสินบนเจ้าหน้าที่ จากคนที่ผิดกลับเป็นถูก มึงไม่เคยเห็นชีวิตของพ่อกับแม่กูมีค่า โยนเศษเงินเพียงหนึ่งพันยูโรให้น้องสาวของกู น้องสาวที่มึงเอาไปปู้ยี้ปู้ยำจนหนำใจและทิ้งไปอย่างไม่ใยดี น้องกูเหมือนตายทั้งเป็น ดีที่ว่าผู้ชายที่รักน้องสาวของฉันจากใจจริง ไม่รังเกียจราคีที่มึงทิ้งไว้ให้ กูบ่มความแค้นมานานหลายปี จนกระทั่งวันนี้กูได้แก้แค้นมึงให้สาสมกับเรื่องที่มึงทำไว้กับครอบครัวของกู”

ลาโอ้เตือนความทรงจำให้โรเจอร์ฟัง โรเจอร์ประมวลภาพครั้งเก่าที่อยู่ในสมองออกมา ในที่สุดเขาจำครอบครัวที่เขาไม่เคยเห็นค่าได้ เขาไม่เคยเอะใจในเรื่องนี้มาก่อน โรเจอร์ลืมเสียสนิทเหมือนกับว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นด้วยซ้ำไป