ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 63

คนของวิตโตริโอกระจายกำลังไปยังสถานที่ต่างๆ ที่เจ้านายหนุ่มบอก สามที่แรกที่วิตโตริโอได้รับรายงานว่าไม่มีวี่แววของปรางค์รวี ทำให้เขาภาวนาของให้โกดังร้างสถานที่ที่ตนเดินทางมาถึงนี้ มีร่างของปรางค์รวีอยู่ด้วย

ชายประมาณสิบคนนำทีมโดยวิตโตริโอค่อยๆ ย่องเข้าไปหน้าโกดังร้าง สายตาของหัวหน้าทีมมองเห็นคนของโรเจอร์ยืนอยู่ด้านหน้าประตุทางเข้า ทำให้เขามั่นใจว่าที่นี่คือสถานที่ที่โรเจอร์นำปรางค์รวีมากักขังไว้

“เดี๋ยวอย่าใจร้อน เราต้องดูให้แน่ใจก่อนว่าพวกมันมีกี่คน”

ฟรานซิสโกดึงร่างของเพื่อนรักเอาไว้อย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นเพื่อนกำลังกระโจนร่างออกไปจากที่ซ่อน

“ทนไม่ไหวแล้วโว้ย!” วิตโตริโอทนรอต่อไปไม่ไหวแม้แต่วินาทีเดียว หัวใจของเขาตอนนี้เป็นห่วงหญิงคนรักมากที่สุด

“ทนไม่ไหวก็ต้องทน ถ้านายใจร้อนทำอะไรไม่รู้จักคิด คนที่แย่จะเป็นพลิสซิลล่านะ” ฟรานซิสโกกล่าวเตือนเป็นครั้งที่สอง ครั้งนี้เองทำไหท่าทีของมาเฟียเลือดร้อนสงบลง

“เสกให้คนล้อมไปทางด้านหลังนะ ให้ใครก็ได้ปีนไปบนต้นไม้ใช้กล้องส่องทางไกลดูสิว่า ภายในโกดังมีกี่คน” รังสรรค์ทำตามที่ฟรานซิสโกบอก สั่งการลูกน้องฝีมือดีสองคนอ้อมไปทางด้านหลัง ส่วนตัวเขาปีนขึ้นไปบนต้นไม้ ใช้กล้องส่องทางไกลมองดูภาพที่อยู่ภายในโกดัง ผ่านช่องลมช่องใหญ่บริเวณฝาผนังที่สามารถมองเห็นทุกอย่างที่อยู่ด้านใน

“คนข้างในที่ผมเห็นและนับได้ มีประมาณสิบสองคนครับ ยังไม่รวมคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตู ส่วนคุณปรางค์โดนมัดติดอยู่กับเก้าอี้ครับ”

รังสรรค์บอกในสิ่งที่ตนเห็น คนที่ฟังอย่างวิตโตริโอแทบจะกระโดดออกไปช่วยคนรักที่อยู่ด้านใน คิดอีกทีหากเขารีบร้อนไม่เตรียมการ คนที่จะได้รับอันตรายคือปรางค์รวี

“เอาอย่างนี้ให้คนที่อ้อมไปด้านหลัง จัดการกับคนด้านในให้มากที่สุด เสกนายจัดการคนที่เฝ้าอยู่ด้านนอก ส่วนฉันกับฟรานโก้จะเข้าไปช่วยปรางค์เอง” ทุกคนพยักหน้ากับคำสั่งของวิตโตริโอ รังสรรค์จัดการกับลูกน้องของโรเจอร์ที่อยู่ด้านหน้า โดยการใช้มีดสั้นปาไปที่ลำคอของทั้งสองอย่างแม่นยำ

คนของโรเจอร์ที่อยู่ด้านในไม่รู้ว่าตอนนี้มัจจุราชกำลังย่างกายเข้ามาหาพวกเขา ทั้งหมดยังคงดื่มสุรา เล่นการพนัน ไม่สนใจที่จะปกป้องตัวเองหรือคนที่โรเจอร์สั่งไว้ว่าให้ดูแลอย่างดีที่สุด อย่าให้ใครมาชิงตัวไปได้

มีดเล่มขนาดลางเฉือนไปที่กลางลำคอของลูกน้องโรเจอร์ ด้วยฝีมือของลูกน้องฝีมือเยี่ยมของวิตโตริโอ ลูกน้องของโรเจอร์ล้มลงไปนอนกับพื้นทีละคนสองคน จนกระทั่งลูกน้องผิวสีคนหนึ่งของโรเจอร์เห็นร่างน้องชายลงไปนอนชักดิ้นชักงอ จากการถูกของมีคมปาดลำคอ ชายผิวสีหมึกจึงยิงไปยังร่างของมัจจุราชที่คร่าชีวิตน้องชายทันที

ปัง ปัง ปังๆๆๆๆ...

เสียงปืนไม่ทราบจำนวนนัด ดังก้องไปทั่วโกดัง ปรางค์รวีเห็นคนรักคลานมาหาตนเอง ด้วยความระมัดระวัง อีกประมาณสิบเมตรก็จะถึงตัวของเธอ อยู่ๆ มีมือของคนๆ หนึ่งดึงปกเสื้อของเธอขึ้นสูง ทำให้ร่างงามจำต้องลุกยืนตามแรงดึง

“หยุด กูบอกให้หยุด หยุดยิง” โรเจอร์ยิงปืนขึ้นเหนือศีรษะหนึ่งนัด มองกลุ่มคนที่ต่อสู้อย่างไม่มีใครยอมใครตาขุ่น จ่อปลายกระบอกปืนไปตรงขมับของปรางค์รวี

“มึงตามหาคู่หมั้นมึงเร็วดีนี่ เร็วจนกูนึกไม่ถึง มึงหยุดอยู่ตรงนั้นถ้าไม่อยากให้คู่หมั้นของมึงตาย” โรเจอร์รีบพูดเมื่อวิตโตริโอกำลังจะก้าวมาหาปรางค์รวีอย่างไม่กลัวตาย หากเขาจะยิงมาเฟียเลือดร้อนคนนี้เขาทำได้ แต่ไม่ทำเพราะอยากเห็นวิตโตริโอทรมานใจมากกว่า

“มึงปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้นะ” วิตโตริโอบอกโรเจอร์เสียงดัง อีกฝ่ายหาได้ทำตามยังรัดร่างบางแน่นขึ้นไปอีก ก้มใบหน้าหอมที่แก้มเนียนของปรางค์รวี ต่อหน้าต่อตาวิตโตริโอที่ยืนกำมือแน่น ดวงตาเริ่มเปลี่ยนสีเป็นสีน้ำเงิน สัญญาณเตือนอย่างดีว่างานนี้ไม่ใครก็ใครต้องตายกันไปข้างหนึ่ง