ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 62

วิตโตริโอเดินทางกลับมาที่บ้าน เขาบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้บิดาและมารดาฟัง ระหว่างที่เล่าเหตุการณ์อยู่ เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้น วิตโตริโอกดรับทันควัน เพราะหน้าจอโทรศัพท์ไม่ระบุเบอร์ของต้นสายที่โทรเข้ามา

“ฮัลโหล” วิตโตริโอกรอกเสียง

“ว่าไงทำอะไรอยู่ หรือว่าหาทางช่วยคู่หมั้นสาวแสนสวยอยู่ แต่น่าเสียดายนะงานนี้นายคงช่วยคู่หมั้นนายลำบากหน่อย เพราะไม่รู้ว่าพลิสซิลล่าอยู่ที่ไหน เรามาเล่นซ่อนหากันหน่อยดีกว่าไหม ฉันเป็นคนเอาคู่หมั้นของมึงไปซ่อน ส่วนมึงก็เป็นฝ่ายหา ท่าทางคงจะสนุกพึลึก”

กรามของคนที่รับฟังขบกันแน่น ดวงตาเจิดจ้าด้วยความโกรธ แรงโทสะกระพือขึ้นจนถึงขีดสุด มันกำลังจะระเบิดออกมาเป็นคมมีดที่วิ่งด้วยความเร็วสูง ปักไปที่โรเจอร์หากเขาเจอศัตรูคนนี้

“ถ้ามึงทำอะไรปรางค์ กูไม่เอามึงไว้แน่”

“แล้วมึงรู้หรือเปล่าว่ากูจะทำอะไรผู้หญิงที่ทั้งขาวและสวยคนนี้ ร่างของเธอเวลานี้นอนอยู่บนเตียง ช่างเย้ายวน ผิวของพลิสซิลล่าเนียนสวย เวลามือกูลูบไปมาที่ขามันช่างนุ่มมืออะไรอย่างนี้ ไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าหากเอาปากจูบไปทั่วร่างแล้วกูจะเป็นยังไง สงสัยกูคงไม่อยากก้าวลงจากเตียงแน่เลยวะ” โรเจอร์เติมเชื้อเพลิงแห่งแรงโทสะให้ลุกโชนมากขึ้น นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น วิตโตริโอต้องกระอักมากกว่านี้ อีกฝ่ายแทบจุคลุ้มคลั่งกับคำพูดและจินตนาการที่เขาไม่อยากจะคิดเลยว่า หากโรเจอร์ทำแบบนั้นจริงๆ หัวใจของเขาจะเจ็บมากเพียงใด ที่ไม่สาสมารถปกป้องและดูแลเธอได้

“ถ้ามึงทำ กูจะฆ่ามึงด้วยมือของกูเองไอ้โรเจอร์” เขากระแทกเสียงใส่ต้นสาย

“กลัวจัง เอาเป็นว่ามึงรีบมาหาคู่หมั้นมึงเร็วๆ หน่อยะนะ กูให้เวลามึงถึงพรุ่งนี้เก้าโมงเช้า ถ้ามึงยังหาพลิสซิลล่าไม่เจอ กูจะส่งของขวัญที่วิเศษที่สุดเท่าที่มึงเคยได้รับมาถึงบ้านเลย โชคดีกับการเล่นซ่อนหาครั้งนี้”

“ไอ้โรเจอร์ เดี๋ยวไอ้โรเจอร์” โรเจอร์วางสายทันทีที่พูดจบ ปล่อยให้ปลายสายเป็นบ้าเป็นหลัง คลุ้มคลั่งกับการเล่นซ่อนหาที่เขาวางกฎเอาไว้

“มันว่ายังไงลูก” อเล็สซานโดรเอ่ยถามเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาของลูกชายที่ไม่สู้ดีเอาเสียเลย

“มันบอกว่ามันจะเล่นซ่อนหากับผม ผมต้องหาปรางค์ให้เจอก่อนเก้าโมงเช้าพรุ่งนี้ครับ ถ้าไม่อย่างนั้นมันจะส่งของขวัญชิ้นพิเศษมาให้ผม”

“เรายังมีเวลาอีกสิบสามชั่วโมง รีบหากันเถอะเสกไปเตรียมคนของเราให้พร้อมนะ บอกคนของเราทุกคนให้ช่วยกันตามหาปรางค์ ให้วงกตและบาคลอสอยู่คุ้มกันมาดามที่นี่ ถ้าคนแปลกหน้าเข้ามาถ้าไม่ใช่คนของเราจัดการได้เลย”

อเล็สซานโดรเป็นฝ่ายสั่งการ เพราะดูจากท่าทางของลูกชายแล้วคงไม่สติมากพอที่จะทำหรือคิดอะไร หากแต่ผู้เป็นพ่อคิดผิด ที่เขานิ่งเพราะวิตโตริโอกำลังใช้ความคิดอยู่ต่างหาก การเล่นซ่อนหาครั้งนี้อาจจะดูยากในความคิดของโรเจอร์ แต่ศัตรูของเขาลืมนึกไปว่าเขารู้จักกับลาโอ้ ผู้ชายที่รู้ตื้นลึกหนาบางทุกอย่างของโรเจอร์

“เดี๋ยวครับ ผมจะโทรไปหาลาโอ้ก่อน เพราะลาโอ้อาจจะช่วยเราได้” วิตโตริโอไม่รอช้ากดหมายเลขปลายทางที่ต้องการติดต่อ ลาโอ้ตื่นมารับโทรศัพท์ที่ดังไม่หยุด พอรู้ว่าต้นสายคือใครลาโอ้รีบรับทันที

“ลาโอ้ นี่ฉันนะวิโต”

“ครับเจ้านาย มีอะไรครับ” ลาโอ้รีบถามน้ำเสียงของผู้มีพระคุณดูร้อนรนจนเขาใจคอไม่ดี

“ลาโอ้ ไอ้โรเจอร์มันจับตัวปรางค์ไปซ่อนไว้ มันเล่นซ่อนหากับฉัน ให้ฉันหาตัวปรางค์ให้เจอ นายพอจะรู้ไหมว่าโรเจอร์มันจะพาปรางค์ไปไว้ที่ไหน” ลาโอ้คือความหวังสุดท้ายของเขา ความกว้างใหญ่ของประเทศอิตาลี เขาไม่มีวันหาปรางค์รวีเจอในระยะเวลาที่โรเจอร์กำหนดแน่นอน แม้ว่าจะมีคนนับร้อยก็ตาม แต่ถ้ารู้จุดมันก็ไม่แน่ ไม่ว่าจะยากเย็นแสนเข็ญมากแค่ไหน เขาต้องตามหาคนที่เขารักให้ได้ ลาโอ้นิ่งไปครู่ก่อนจะตอบ

“ตามนิสัยของไอ้โรเจอร์ สถานที่ที่มันจะเอาคนไปซ่อนมีไม่กี่แห่งครับ มีที่เพ้นเฮาส์ ที่ท่าเรือ ที่โกดังขนสินค้า สามที่นี้ครับ”

วิตโตริโอยิ้มอย่างมีความหวัง

“ขอบใจมากลาโอ้ ขอบใจมาก” เขากำลังจะตัดสายทิ้งหากแต่เสียงของลาโอ้ที่พูดออกมา ทำให้เขานำโทรศัพท์มาแนบที่หูอีกครั้ง