ทัณฑ์รักอสูรร้าย นิยาย บท 61

“ขอใหม่ได้ไหม เอาแบบหวานๆ แบบว่าจำไปตลอดชั่วชีวิตน่ะ เพราะว่าฉันจะแต่งงานแค่ครั้งเดียว” คำพูดของหญิงสาวทำให้รังสรรค์อย่างจะตอกกลับไปว่า ‘ลองไปแต่งงานกับคนอื่นสิ จะยิงให้ตายทั้งคู่เลย’ หากแต่คำพูดที่เขาพูดออกมาคือประโยคนี้

“แต่งงานกับผมนะครับคุณภัทรา ผมรักคุณ อยากใช้ชีวิตคู่ร่วมกับคุณ แค่นี้หวานพอป่ะ” คำขอแต่งงานที่ดังลั่นห้องเสื้อ เรียกความอายให้กับหญิงสาวเป็นอย่างมาก ทุกคนต่างมองมาที่เธอด้วยรอยยิ้ม โดยมีสีหน้าที่แสนกวนของรังสรรค์ยิ้มพรายอยู่ข้างๆ

“นี่คุณ ใครใช้ให้แหกปากดังขนาดนี้ พูดเบาๆ ก็ได้” ภัทราหันมาเอ็ดชายหนุ่มหน้าทะเล้น

“อ้าว! คุณบอกผมเองว่าจะเอาแบบจำไปจนวันตาย ผมก็เลยขอคุณแต่งงานต่อหน้าคนอื่น เพื่อเป็นสักขีพยานว่าผมรักคุณ จริงใจกับคุณ คุณยังไม่พอใจอีกเหรอ แล้วตกลงว่าจะแต่งหรือไม่แต่ง” รังสรรค์พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต่างกับภัทราที่หน้าแดงราวกับลูกมะเขือเทศสุก

“ตอบคุณเสกไปสิเกี๊ยะว่าจะแต่งหรือไม่แต่ง” ปรางค์รวีคะยั้นคะยอเพื่อนสาวให้ตอบตกลงการขอแต่งงาน

“ใช่ ถ้าแต่งจะได้มาเลือกชุดเจ้าสาวพร้อมกันเลย เดี๋ยวฉันออกค่าชุดให้เพราะน้องชายจะแต่งงานทั้งทีมันก็ต้องยิ่งใหญ่กันหน่อย”

รังสรรค์อายุน้อยกว่าวิตโตริโอสองปี ซึ่งตัวของเขาเองรักรังสรรค์เหมือนญาติ ไม่คิดว่าเป็นลูกน้อง ข้อนี้รังสรรค์รู้ดี ไม่แปลกที่รังสรรค์ซื่อสัตย์และเคารพวิตโตริโอมาก ภัทรามองหน้าทุกคนไปมา จนกระทั่งมาหยุดนิ่วที่ใบหน้าคมของคนรัก

“แต่งก็ได้” ภัทราตอบตกลงอย่างอายๆ รังสรรค์ยิ้มแป้นโน้มใบหน้าหอมแก้มนวลของว่าที่เจ้าสาวในอนาคตฟอดใหญ่ ท่ามกลางเสียบงปรบมือและโห่ร้องของวิตโตริโอ ปรางค์รวี และลูกน้องของมาเฟียหนุ่ม เป็นอันว่าวันนี้มีว่าที่เจ้าสาวสองคนมาสั่งตัดชุดวิวาห์เช่นเดียวกับว่าที่เจ้าบ่าวที่ตัดชุดสูทเลิศหรู

เมื่อวัดตัวเพื่อตัดชุดแต่งงานเรียบร้อยแล้ว ทุกคนเดินออกมาจากห้องเสื้อ ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองมาด้วยความอิจฉา มาลีเห็นและได้ยินเหตุการณ์ทุกอย่าง เพราะเธอเข้าไปในร้านดังกล่าวเพื่อสั่งตัดชุดใหม่ หลังจากเงินจากโรเจอร์สี่หมื่นยูโร มากพอที่เธอจะจับจ่ายใช้สอยเสื้อผ้าแบรนด์ดัง

“ปรางค์ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”

ปรางค์รวีเอ่ยบอกวิตโตริโอเมื่อเดินทางมาถึงห้องอาหารไทยที่อยู่ในห้างสรรพสินค้า

“ให้วงกตกับบาคลอสไปเป็นเพื่อนนะ” วิตโตริโอเป็นห่วงคนรักกลัวจะได้รับอันตราย เพราะเขาได้รับข่าวมาว่าโรเจอร์เริ่มเคลื่อนไหว

“ไม่ต้องหรอกค่ะ ห้องน้ำอยู่ใกล้แค่นนี้เอง มีผู้ชายไปยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำ คนจะแตกตื่นเอา” ปรางค์รวียอมรับว่ายังไม่ค่อยชินกับการมีคนติดตามแทบจะทุกฝีก้าวแบบนี้ แต่เธอเข้าในใจสิ่งที่เขาทำลงไป เพราะคำว่ารักและห่วง

“เดี๋ยวเกี๊ยะไปเป็นเพื่อนเองค่ะ” ภัทราเอ่ยบอกเพราะรู้สึกว่าท้องของตัวเองรู้สึกมวนๆ

“งั้นก็ได้ แต่ถ้าเกินห้านาทีพี่จะให้คนไปยืนเฝ้าหน้าห้องน้ำนะ” เขากำชับ

“ค่ะ” ปรางค์รวีกับภัทราเดินออกไปจากห้องอาหารไทย โดยมีสายตาของวิตโตริโอมองตามไปจนสุดทาง ก่อนที่เขาจะหยิบเมนูขึ้นมาสั่งอาหารคอยคนรัก

มาลีเห็นโอกาสทองมาถึง เธอเดินตามปรางค์รวีและภัทราเข้าไปในห้องน้ำ ทิ้งระยะเวลาประมาณสองนาที เพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย สองสาวเพื่อนรักเข้าไปทำธุระในห้องน้ำตามปกติ ภัทราเดินออกมาจากห้องน้ำก่อน สายตาของเธอมองเห็นหญิงสาวรูปร่างดีคุ้นตาคนหนึ่งยืนอยู่ริมขอบอ่างล้างมือ

“มาทำอะไรที่นี่มาลี” ภัทราเอ่ยถาม มาลีถอดแว่นตาสีดำออก มองหน้าเพื่อนอย่างเย็นชาเป็นต่อ

“ไม่ใช่เรื่องของเธอ ไม่ต้องยุ่ง”

“ถ้าเธอมาดีฉันไม่ยุ่งแน่ แต่ถ้ามาไม่ดีเมื่อไหร่เจอฉันแน่” ภัทราสวนกลับ เสียงประตูห้องน้ำเปิดออก ร่างของปรางค์รวีเดินออกมาจากห้องน้ำ ดวงตาคู่หวานมองเพื่อนสาวทั้งสอง ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อมาลีกระทำบางอย่างกับภัทรา

“คนที่จะเจอดีคือเธอต่างหากแม่จอมยุ่ง” มาลีฉีดสเปรย์บางอย่างเข้าไปที่กึ่งกลางจมูกของภัทรา เธอสุดลมหายใจเข้าไปอย่างแรงเมื่อถูกละอองน้ำพ่นใส่ปลายจมูก ไม่ถึงห้าวินาทีร่างของภัทราค่อยๆ ร่วงไปนอนอยู่บนพื้นห้องน้ำ

“มาลีเธอทำอะไรเกี๊ยะ” ปรางค์รวีเอ่ยถามเสียงหลง

“ฉันทำมากกว่านี้ถ้าเธอไม่มากับฉัน” ปรางค์รวีมองวัตถุสีดำกระบอกเล็กที่อยู่ในมือของมาลี สิ่งนั้นคือปืน ปลายกระบอกปืนกำลังชี้ไปที่ร่างของภัทรา เธอทำอะไรไม่ถูกไม่รู้จะตัดสินใจอย่างไรดี