The king of War นิยาย บท 100

เมื่อได้ยินคำสั่งของหยางเฉิน รถขุดสิบกว่าคันนั้นก็ขับตรงไปที่คฤหาสน์ตระกูลฉิน

“โครมคราม!”

กำแพงรอบคฤหาสน์หลายสิบเมตรถูกพลิกคว่ำในทันที และในคฤหาสน์ก็เต็มไปด้วยฝุ่น

นายท่านฉินยืนอยู่กับที่โดยที่ไม่กล้าหันไปมอง

“หยางเฉิน นายจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ที่นี่เป็นทรัพย์สินของตระกูลฉิน ทุกคนต้องทำงานหนักมาหลายสิบปีกว่าจะได้มานะ”

“หยางเฉิน ขอร้องแล้วล่ะ ให้โอกาสตระกูลฉินอีกสักครั้งนะ”

“คุณน้าหยางครับ ที่นี่เป็นบ้านที่ผมอยู่มาตั้งแต่เด็กนะครับ คุณน้าอย่าทำลายมันได้ไหมครับ?”

ในเวลานี้ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใหญ่หรือเด็ก ทุกคนในตระกูลฉินต่างก็อ้อนวอนหยางเฉิน

ซึ่งหยางเฉินก็รู้ดีว่าคนที่ผิดคือฉินเฟยกับนายท่านฉิน แต่ไม่ใช่คนอื่นๆ ในตระกูลฉิน

แม้ว่าพวกเขาจะเคยดูถูกหยางเฉินและเคยคิดร้ายกับฉินซี แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็เพราะการปลุกปั่นของฉินเฟย

“หุบปากให้หมด!”

นายท่านฉินตะโกนขึ้นมาอย่างกะทันหัน “ต่อให้บ้านตระกูลฉินถูกทำลาย ขอเพียงคนของตระกูลฉินหลงเหลือแค่คนเดียว เราก็จะเริ่มต้นใหม่ให้ได้”

แม้เขาจะเป็นคนใจแข็ง แต่เขาสามารถพูดคำนี้ในสถานการณ์แบบนี้ก็ยังถือว่ายังมีสติอยู่

“โครม!”

จากนั้นเสียงอาคารถล่มก็ดังขึ้น ท่ามกลางสายตาของทุกคน บ้านพักหลังหนึ่งก็พังทลายลงและกลายเป็นซากภายในพริบตา

ในขณะที่ทุกคนในบ้านตระกูลฉินกำลังคิดว่าวิลล่าทุกหลังในนี้จะถูกทำลายทิ้งจนหมด แต่ทันใดนั้น รถขุดสิบกว่าคันก็หันหัวและขับออกไปทันที

รถขุดที่ขับเข้ามาตั้งหลายคันแต่กลับทำลายบ้านแค่หลังเดียว ทุกคนจึงรู้สึกประหลาดใจและในเวลาเดียวกันก็รู้สึกโล่งอกทันที

เพราะบ้านหลังที่ถูกทำลายนั้นเป็นบ้านของฉินเฟย

นายท่านฉินก็ประหลาดใจเช่นกัน เดิมทีเขาคิดว่าหยางเฉินจะทำลายคฤหาสน์ทั้งหมด ไม่คิดเลยว่าเขามาเยอะขนาดนี้แต่กลับทำลายแค่บ้านของฉินเฟยเท่านั้น

เหล่าผู้บริหารของตระกูลกวนก็สับสนเช่นกัน แต่หลังจากพวกเขารู้ว่าวิลล่าหลังนี้เป็นของฉินเฟยแล้ว ทุกคนต่างก็เข้าใจได้ทันที

หยางเฉินไม่ได้ต้องการจะทำลายตระกูลฉินทั้งหมด เขาเพียงแค่จะสั่งสอนฉินเฟยเท่านั้น

“ความคับข้องใจของผมกับตระกูลฉินจบลงแล้ว!”

หยางเฉินหันหลังแล้วเดินไปทันที แต่ก่อนที่เขาจะเดินจากไปเสียงพูดของเขาก็ดังขึ้นอีกครั้ง “นับจากวันนี้ ห้ามใครคุกคามตระกูลฉินเพราะผมอีก!”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปขึ้นรถฟ็อลคส์วาเกินแฟตันเพียงลำพัง เหล่าผู้บริหารของตระกูลกวนได้แต่มองหน้ากันด้วยความสงสัย ซึ่งพวกเขาทุกคนก็รู้ดีกว่าคำพูดของหยางเฉินนั้นเป็นการเตือนพวกเขา

“ฉินคุน คุณว่าคุณโชคดีไปนะ ไม่อย่างนั้นวันนี้ก็คงเป็นจุดจบของตระกูลฉินของคุณแล้วล่ะ”

สวี่เทียนพูดกับนายท่านฉินด้วยความเย็นชา จากนั้นหันหลังแล้วเดินจากไป

ในไม่ช้า เหล่าผู้บริหารคนอื่นๆ ก็เดินจากไป เหลือเพียงสมาชิกครอบครัวของตระกูลฉินที่ยังคงยืนมองกำแพงที่พังทลายด้วยความงุนงง

นายท่านฉินก็ได้แต่แสดงสีหน้าไม่คาดคิด เขาไม่คิดเลยว่าหยางเฉินจะปล่อยตระกูลฉินไปแบบนี้ อีกอย่างเขาได้เตรียมใจไว้แล้ว และการกระทำของหยางเฉินก็เกินความคาดหมายของเขาจริงๆ

หยางเฉินไม่เพียงแต่ไม่ได้ทำลายคฤหาสน์ตระกูลฉินของเขา แต่ยังตักเตือนเหล่าผู้บริหารของตระกูลกวนด้วยว่าอย่าคุกคามตระกูลฉินของเขา

ทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี้ตระกูลฉินก็แค่เสียวิลล่าไปหลังเดียวเท่านั้น ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้

“ข้าผิดเอง!”

หลังจากนั้นสักพัก จู่ ๆ นายท่านฉินก็ถอนหายใจและพูดขึ้นมา เขาอยู่มาเกือบเจ็ดสิบปีแล้ว และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่เขายอมรับผิด

“ท่านผู้นำครับ ให้ผมไปหาช่างมาซ่อมคฤหาสน์ใหม่ไหมครับ?”

ชายคนหนึ่งในสมาชิกครอบครัวตระกูลฉินพูดขึ้น