The king of War นิยาย บท 1000

ยี่สิบนาทีต่อมา รถค่อยๆหยุดที่ฟาร์มของหมอเทวดาเฝิงในหมู่บ้านอู๋

เพียงแต่ว่า หมอเทวดาเฝิงเสียแล้ว และตอนนี้ลานเล็กๆก็รกร้างเล็กน้อย

“พี่เฉิน!”

ทันทีที่หยางเฉินเข้าไปในลานเล็กๆ เขาเห็นหม่าชาวเดินคนเดียวอยู่ในลาน ต่งจ้านกังอยู่ด้านข้างและเดินตามอย่างระมัดระวัง เพราะกลัวว่าหม่าชาวจะล้มลง

“พี่หยาง!”

เฝิงเสียวหว่านก็เดินออกจากห้องในเวลานี้ และเธอก็โล่งใจที่เห็นว่าหยางเฉินไม่ได้รับบาดเจ็บ

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “เตรียมตัวกลับบ้าน!”

ต่งจ้านกังประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินข่าวนี้ แปปเดียวก็ต้องไปจากที่นี่แล้วเหรอ?

ผู้อาวุโสเฝิงส่งเขามาที่นี่ เพราะมีบางอย่างที่หยางเฉินไม่สะดวกที่จะจัดการ เขาจึงจะทำแทนเขา

แต่การเดินทางไปเมืองกษัตริย์กวนครั้งนี้ เขาเป็นเหมือนพี่เลี้ยง คอยติดตามหม่าชาวที่บาดเจ็บอยู่

แต่ก็ไม่เลว โชคดีที่สิ่งที่เขากลัวไม่เกิดขึ้น

“ติดต่อผู้อาวุโวเฝิง ผมมีเรื่องสำคัญจะแจ้งเขา!”

เมื่อต่งจ้านกังแอบชื่นชมยินดี หยางเฉินก็กล่าวด้วยท่าทางเคร่งขรึม

“พี่เฉิน มีเรื่องใหญ่อะไรหรือเปล่า?”

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา หม่าชาวได้ติดตามหยางเฉินมาโดยตลอด และเขาไม่เคยเห็นหยางเฉินมีท่าทางที่เคร่งขรึมเช่นนี้

ต่งจ้านกังก็รู้สึกผิดปกติเล็กน้อย และใบหน้าของเขาก็ซีดเล็กน้อย หรือว่า ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงที่เขาไม่ได้ตามหยางเฉิน หยางเฉินได้ทำอะไรที่สำคัญหรือไม่?

หยางเฉินกล่าวว่าเขาต้องการพบผู้อาวุโสเฝิง ซึ่งทำให้หม่าชาวและต่งจ้านกังต่างประหลาดใจ

ผู้อาวุโสเฝิงเป็นผู้อาวุโสในสนามรบ เนื่องจากหยางเฉินเป็นฝ่ายต้องการพบผู้อาวุโสเฝิงก่อน จึงต้องมีเรื่องที่สำคัญมาก

เฝิงเสียวหว่านรู้ว่าหยางเฉินพวกเขากำลังจะคุยเรื่องความลับบางอย่าง ดังนั้นเธอจึงรีบพูดขึ้นว่า "พวกคุณคุยตามสบายเลยนะ ฉันจะไปทำอาหารให้!"

หลังจากที่เฝิงเสียวหว่านจากไป หยางเฉินก็มองไปที่ต่งจ้านกังและกล่าว “ติดต่อผู้อาวุโสเฝิงก่อน!”

ต่งจ้านกังไม่กล้าละเลยและรีบกดหมายเลขที่ใส่รหัสไว้

ในไม่ช้า เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น"มีธุระอะไร?"

น้ำเสียงเย็นชามาก และผ่านเสียงนั้น ดูเหมือนว่าจะสัมผัสได้ถึงแรงกดดันของผู้บังคับบัญชา

“ผู้อาวุโสเฝิง นี่ผมเอง!”

ก่อนที่ต่งจ้านกังจะตอบ หยางเฉินก็ได้พูดไปแล้ว

“หยางเฉิน ทำไมจู่ๆคุณถึงคิดถึงที่จะติดต่อผม?”

ผู้อาวุโสซึ่งน้ำเสียงที่แข็งกระด้างมากในตอนแรก ถามด้วยรอยยิ้มทันทีหลังจากได้ยินเสียงของหยางเฉิน

“ผู้อาวุโสเฝิง คุณรู้ไหมว่าผู้แข็งแกร่งแดนเทพของเมืองเหมียวได้ออกมายังโลกแล้ว”

หยางเฉินถามอย่างตรงไปตรงมา

"คุณว่าไงนะ?"

น้ำเสียงของผู้อาวุโสเฝิงกลายเป็นเคร่งขรึมอย่างยิ่ง"คุณแน่ใจหรือว่าผู้แข็งแกร่งแดนเทพของเมืองเหมียวได้ออกมายังโลกแล้ว?"

หยางเฉินกล่าว “ผมได้พบกับผู้แข็งแกร่งแดนเทพของสำนักมารเมืองเหมียวในตระกูลคิงกวน เขาเป็นคนบอกผม”

“เขายังกล่าวอีกว่า ไม่เพียงแต่ผู้มีผู้แข็งแกร่งแดนเทพสำนักมารออกมายังโลกเท่านั้น แต่ตระกูลชั้นนำอื่นๆในเมืองเหมียว ต่างก็ได้ออกมายังโลกแล้ว และเป้าหมายของพวกเขามีเพียงหนึ่งเดียว นั่นคือ การควบคุมเมืองหลวงทั้งห้า"

"เมื่อแก้ปัญหาในเมืองกษัตริย์กวน บังเอิญช่วยขุดสายลับของสำนักมารเมืองเหมียวที่แอบแฝงไว้ที่เมืองกษัตริย์กวน ซึ่งก่อให้เกิดความสูญเสียมากมายให้กับสำนักมาร"

หยางเฉินกล่าวด้วยความอาย

แม้ว่าเขาจะออกจากแดนเหนือไปแล้วก็ตาม แต่เขาก็ได้รับการสนับสนุนจากผู้อาวุโสเฝิง ต่อหน้าผู้อาวุโสเฝิง เขายังต้องทำหน้าที่ของรุ่นหลานให้ดี

และคำพูดของหยางเฉินทำให้ผู้อาวุโสเฝิงเข้าใจในทันทีว่า ทำไมผู้แข็งแกร่งแดนเทพในสำนักเมืองเหมียวจึงออกมายังโลก

“คุณคิดจะทำอย่างไรต่อไป?”

ผู้อาวุโสไม่ได้ตำหนิ แต่ถามถึงแผนการของหยางเฉิน

หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่น "นี่เป็นเรื่องของแดนสงคราม ผมออกจากแดนเหนือแล้ว จะมีแผนอะไรอีกล่ะ?"

ห้าปีของการต่อสู้ในสนามรบนั้น ไม่นานนัก เมื่อเทียบกับนักสู้หลายๆคน มันสั้นกว่ามาก

แต่ในช่วงห้าปีอันสั้นนี้ ผลงานของหยางเฉิน ผลงานของเขาในสนามรบ และทุกๆอย่างที่เขาทำเพื่อจิ่วโจว มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถชนะได้

หยางผู้ไม่แพ้ ผู้ซึ่งทำให้ประเทศศัตรูของจักรวรรดิรู้สึกหวาดกลัวในเวลานั้น ไม่ใช่เรื่องปลอม

คนเดียวสามารถปราบครึ่งประเทศได้!

ประโยคที่มีชื่อเสียงนี้ ไม่ได้เป็นคำพูดโอ้อวดในชาติ แต่เป็นการยกย่องจากฝั่งผู้บัญชาการสูงสุดของแดนสงครามของประเทศศัตรู

“คุณรู้ ประตูสู่สนามรบ เปิดให้คุณทุกเมื่อ!”

ผู้อาวุโสเฝิงพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ขอเพียงคุณเต็มใจจะกลับไปยังสนามรบ ผมจะเสนอชื่อคุณไปยังสำนักงานใหญ่ของแดนสงคราม และแต่งตั้งคุณเป็นแม่ทัพของสี่แดน บังคับบัญชาสี่ทั้งสี่แดนตะวันออก ตะวันตก เหนือและใต้!"

การโทรอยู่ในสถานะแฮนด์ฟรีเสมอ เมื่อต่งจ้านกังและหม่าชาวได้ยินคำพูดเหล่านี้จากผู้อาวุโสเฝิงด้วยหูตนเอง การหายใจก็เร็วขึ้น

ดวงตาของหม่าชาวแดงก่ำ หมัดของเขากำแน่น ใบหน้าของเขามีความภาคภูมิใจเล็กน้อย