The king of War นิยาย บท 999

ดวงตาของหยางเฉินหรี่ลง และความรู้สึกหงุดหงิดก็ค่อยๆเต็มร่างกายของเขา

ในฐานะอดีตจอมพลจิ่วโจว ต่อให้ออกจากแดนเหนือแล้ว เขาก็ยังจะเป็นจอมพลของจิ่วโจวตลอดไป ใครกล้าบุกรุกจิ่วโจว จะเป็นศัตรูของเขา

“พวกมันกล้าเหรอ!”

หยางเฉินตะโกนด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ในเวลานี้ ทุกคนมองไปที่หยางเฉิน และเมื่อพวกเขารู้สึกถึงความโกรธที่มาจากหยางเฉิน ผู้แข็งแกร่งหลายคนที่แดนต่ำก็สั่นสะท้านไปทั้งตัว

แม้แต่กษัตริย์กวนซึ่งเป็นแดนราชาสูงสุด ก็มีความต้องการที่จะคลานลงไปที่พื้น

นี่คือรัศมีของผู้แข็งแกร่งแดนเทพหรือไม่?

ชายชราในชุดคลุมของลัทธิเต๋ามองไปที่หยางเฉินด้วยท่าทางที่ซับซ้อน “ผมแค่พูดตามความจริง ส่วนพวกเขาจะกล้าหรือไม่ ผมจะไม่พูดถึงมัน”

“ผมยอมรับว่าคุณแข็งแกร่งมาก คุณเป็นอัจฉริยะด้านบูโดที่หายาก คุณอายุน้อยก็มีความแข็งแกร่งเช่นนี้ ทั้งเมืองเหมียว ก็ไม่มีอัจฉริยะเช่นคุณ”

“อย่างไรก็ตาม เส้นทางของบูโดนั้นโหดร้าย ไม่มีใครพูดศีลธรรมบูโดกับคุณ เว้นแต่คุณจะไปถึงจุดสูงสุดของบูโด มิฉะนั้นยังไงก็จะมีผู้ที่แข็งแกร่งกว่าคุณ”

“ในเมืองเหมียว ไม่ใช่ว่าไม่มีผู้แข็งแกร่งอย่างระดับของคุณ เท่าที่ผมรู้ ก็มีสามคน และแต่ละคนก็เป็นแดนเทพชั้นยอด”

“นี่เป็นเพียงข่าวลือ อาจจะอยู่เหนือแดนเทพชั้นยอดก็ว่าได้”

ชายชราในชุดลัทธิเต๋ากล่าวอย่างจริงใจ

แม้ว่าหยางเฉินจะทำลายตันเถียนของเขา แต่เขาก็ยังคงเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพ และเขารู้ว่ามันยากเพียงใดที่จะฝึกฝนความแข็งแกร่งนี้มาได้

นอกจากนี้ยังถือได้ว่าเป็นการเตือนใจและคำแนะนำแก่หยางเฉิน

“คุณหยาง!”

เจียงสยงเข้ามาและเปล่งเสียงเรียกเบาๆ

ตอนนั้นเองที่หยางเฉินค่อยๆหายจากอาการหงุดหงิด ตอนนี้เขามองลึกไปยังชายชราในชุดเต๋า ทันใดนั้นก็หยิบขวดพอร์ซเลนสีขาวออกมา และโยนมันตรงไปที่ชายชราในชุดเต๋า

หลังจากที่ชายชราในชุดลัทธิเต๋าหยิบขวดพอร์ซเลนสีขาว เขาก็งง "นี่อะไร?"

“การกินมันสามารถทำให้อาการบาดเจ็บของคุณคลี่คลายลงได้ ไม่ยากที่สำนักมารเมืองเหมียวจะฟื้นฟูตันเถียนของคุณ!”

หยางเฉินกล่าวจางๆ

เมื่อคำพูดนี้ออกมา ทุกคนก็ตกตะลึง

ชายชราที่สวมชุดลัทธิเต๋าเองก็ตกใจเช่นกัน และแน่นอนว่าเขาไม่สงสัยในคำพูดของหยางเฉิน

เพราะว่า ตอนนี้เขากลายเป็นคนพิการไปแล้ว ถ้าหยางเฉินต้องการจะฆ่าเขาจริงๆ มันจะง่าย

อย่างไรก็ตาม หยางเฉินให้ยารักษาอาการบาดเจ็บของเขา

ยาที่ผู้แข็งแกร่งแดนเทพเอาออกมา จะธรรมดาได้ไง?

“ขอบคุณครับ คุณหยาง!”

ชายชราในชุดลัทธิเต๋าระงับความตื่นเต้นภายในใจของเขา หลังจากขอบคุณเสร็จ เขาหยิบยาเม็ดสีดำจากขวดพอร์ซเลนสีขาวแล้วกลืนเข้าไปโดยตรงโดยไม่ลังเลใดๆ

เดิมที เขาคิดว่าไม่ว่ายาที่หยางเฉินมอบให้เขาจะมีอานุภาพเพียงใด ยาเหล่านี้อย่างมากก็แค่สามารถทำให้อาการบาดเจ็บของเขาไม่หนักกว่าเก่า

แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจคือ ยาเม็ดละลายในปาก เปลี่ยนเป็นกระแสน้ำอุ่นในทันที และค่อยๆแทรกซึมเข้าไปในตันเถียนของเขา

เพียงไม่กี่วินาทีต่อมา ก็มีความรู้สึกอบอุ่นในตันเถียน

เขาอุทานออกมา “ยาเม็ดนี้สามารถฟื้นฟูตันเถียนได้จริง!”

สำนักมารเมืองเหมียวมีวิธีซ่อมแซมตันเถียนของเขา แต่ด้วยสภาพของเขา แม้ว่าเขาจะกลับไปที่สำนักมาร ก็ยังยากที่จะซ่อมแซมตันเถียนของเขา

อย่างไรก็ตาม หยางเฉินแค่ให้ยาแก่เขา ซึ่งทำให้เขารู้สึกชัดเจนว่า ตันเถียนของเขากำลังฟื้นตัวอย่างช้าๆ แม้ว่าความเร็วจะช้ามาก แต่อย่างน้อยก็ทำให้เขามีความหวังอย่างมาก

หยางเฉินพูดอย่างเฉยเมย “กลับไปบอกผู้นำสำนักมาร ถ้าผมเจอผู้แข็งแกร่งแดนเทพของสำนักมารออกมาทำอะไรก็ตามที่เป็นอันตรายต่อจิ่วโจวอีก ผมจะฆ่าอย่างไร้ความปราณี!”