The king of War นิยาย บท 1010

กลิ่นอายที่สยองขวัญ ศูนย์กลางจากตรงที่หมัดของทั้งสองคนปะทะกัน ม้วนวนไปรอบด้านอย่างบ้าคลั่ง

“กึกๆๆ!”

แวบเดียว แขนของมือสังหารหงเฉินที่ควงหมัดข้างนั้น คาดไม่ถึงเสมือนกับประทัด ส่งเสียงของกระดูกแตกหักออกมา

“นี่ นี่เป็นไปได้ยังไง?”

มือสังหารหงเฉินมองแขนของที่สั่นร้าวอย่างอึ้งทึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“ทั้งที่ความสามารถของฉันบรรลุแดนเทพแล้ว พอเทียบกับแก ทำไมถึงไม่มีแรงสู้กลับสักนิด?”

เขาไม่สามารถยอมรับความจริงข้อนี้ได้ เหมือนว่าแม้แต่ความเจ็บปวดตรงแขนที่ถูกหยางเฉินต่อยจนแตกร้าวยังไม่รู้สึกถึงเลย ก่อนจะร้องคำรามด้วยอารมณ์ฮึกเหิม

ตามมาด้วย หมัดอีกข้างของเขาโจมตีไปทางหยางเฉิน

“ตึง!”

หยางเฉินยังคงยืนอยู่ที่เดิม เพียงแค่ควงหมัดสบายๆ ต่อยด้วยกันกับหมัดของฝ่ายตรงข้าม

“กึกๆๆ!”

ผลลัพธ์เหมือนกับก่อนหน้านี้ แขนอีกข้างหนึ่งของมือสังหารหงเฉิน แตกหักแบบละเอียดในชั่วพริบตาเดียว

ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นเพียงช่วงอึดใจเดียว ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินไม่เคยออกไปจากที่เดิมสักก้าว มีเพียงตอนที่มือสังหารหงเฉินควงหมัด เขาถึงควงหมัดออกไป

ผลปรากฏว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บสักนิดเดียว แต่กลับเป็นมือสังหารหงเฉินที่อยากโจมตีหยางเฉิน แขนสองข้างล้วนแตกหักแบบละเอียด

“แก แกเป็นใครกันแน่?”

หลังสูญเสียแขนทั้งคู่ไปแล้ว มือสังหารหงเฉินหมดหวังถึงที่สุด และไม่มีความคิดจะลงมืออีก

ต่อให้ตนเองแขนขาเพียบพร้อมดี แต่พอเผชิญหน้ากับหยางเฉินล้วนไม่มีทางทำอะไรได้ นับประสาอะไรกับแขนทั้งสองของตนเองซึ่งแตกหักแบบละเอียดถึงที่สุดแล้ว

หยางเฉินพูดจาเรียบนิ่ง “ฉันเป็นใคร แกไม่มีสิทธิ์รู้!”

พอพูดจบลง เห็นเพียงเขากุมหมัดข้างขวาฉับพลัน ชั่วพริบตาเดียวโจมตีไปยังมือสังหารหงเฉิน

“ปึง!”

หมัดหนึ่งต่อยลง ร่างกายของมือสังหารหงเฉินสะเทือนจนกระเด็นไปโดยตรง ชั่วขณะที่ร่างกายเขาร่วงลงพื้นนั้น สัญญาณชีพก็สูญสิ้นในที่สุด

หมัดเมื่อสักครู่นั้นของหยางเฉินต่อยเข้าตำแหน่งหัวใจของเขาโดยตรง เส้นเลือดหัวใจถูกสั่นสะเทือนจนขาด ถึงแม้ฮัวโต๋ยังมีชีวิตอยู่ มือสังหารหงเฉินก็ไม่มีทางรอด

ถึงตอนนี้ มือสังหารหงเฉินทั้งสามที่มาฆ่าเขา เสียชีวิตทั้งหมดแล้ว

มือสังหารกึ่งแดนเทพคนหนึ่ง มือสังหารแดนราชาขั้นปลายสองคน ทั่วโลกที่กว้างใหญ่ ล้วนยืนอยู่ลำดับแถวหน้า

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ยามอยู่ต่อหน้าหยางเฉิน พวกเขายังคงมีแค่เส้นทางตาย

ฉินต้าหย่งที่อุ้มเสี้ยวเสี้ยวไว้ตรงมุมหนึ่งด้านข้าง ตกใจค้างกับฉากนี้ไปตั้งนานแล้ว ถึงแม้เขาจะไม่มีความสามารถเกี่ยวกับวิถีบู๊ แต่ย่อมรู้ชัดเจนดีว่า มือสังหารหงเฉินสามคนนั้นเก่งมาก

ในสายตาเขา ทุกอย่างที่เห็นกับตาตนเองเมื่อสักครู่ ล้วนเป็นสิ่งที่กำลังฝันไป

หยางเฉินเดินมาถึงข้างกายฉินต้าหย่ง มองพ่อตาของตนเองอยู่ พูดจาด้วยหน้าตาซับซ้อน “พ่อครับ พ่อไม่เป็นนะครับ?”

ฉินต้าหย่งส่ายหน้าแล้ว หัวเราะแบบขมขื่น “เดิมที พ่อคิดว่าลูกเก่งกาจมากแล้ว อายุไม่ถึงสามสิบปี ก็สามารถยืนอยู่จุดสูงสุดของเมืองเยี่ยนตูได้แล้ว ที่จริง ทุกคนประเมินลูกต่ำไป”

พูดจบ ภายใต้การประคองของหยางเฉิน เขาค่อยๆ ลุกขึ้นมาแล้ว “พวกเราไปกันเถอะ!”

หยางเฉินรีบรับเสี้ยวเสี้ยวเข้ามาจากในมือของฉินต้าหย่ง ทั้งสามคน ค่อยๆ ก้าวเท้าเดินไปยังทางออก

ในขณะเดียวกัน หน้าประตูที่หลบภัยใต้ดินของตระกูลซุน คนระดับสูงของตระกูลซุนทั้งหมดกำลังรออยู่

ในดวงตาของซุนซวี่ยังมีความหวังส่วนหนึ่ง ก่อนหน้านี้ตอนที่หยางเฉินบุกเข้ามาที่หลบภัยใต้ดินของคฤหาสน์ตระกูลซุน เขาก็มีความคิดอยากฆ่าต่อหยางเฉินแล้ว

เพียงแต่ เขารู้ความสามารถของหยางเฉินดี อาศัยเพียงตระกูลซุน อยากจะฆ่าหยางเฉินทิ้ง เดิมทีคงทำไม่ได้

“ความสัมพันธ์ของพวกเรามาถึงขั้นนี้แล้ว ตอนนี้เธอสามารถบอกฉันได้หรือยังว่า เธอเตรียมอะไรไว้ให้หยางเฉินล่ะ?”

เฉาจื้อถามขึ้นทันใด

เขากับหยางเฉินเคยปะทะกันหลายครั้ง สำหรับหยางเฉินแล้ว เขาจำใจอย่างมากเช่นกัน

ปัจจุบันนี้ตำแหน่งของหยางเฉินที่เมืองเยี่ยนตูเจริญรุ่งเรืองสุดขีด เป็นคนที่อาจจะสามารถสืบทอดตี้ชุนได้ด้วย

และภารกิจของเขา คือคิดหาวิธีทำให้คนที่สืบทอดตี้ชุนกลายเป็นสุนัขของตระกูลเฉา แต่ว่าหยางเฉินที่มีความหวังมากสุด เดิมทีไม่กลัวตระกูลคิงเฉา

นี่ทำให้เฉาจื้อจำใจอย่างมาก ปัจจุบันนี้มีเพียงหยางเฉินตายไป บางทีตระกูลคิงเฉาถึงจะสามารถฝึกฝนสุนัขรับใช้ที่มีสิทธิ์สืบทอดตี้ชุนอีกตัว

“ฉันไปหานักฆ่าของหงเฉินมาค่ะ เพียงแต่นึกไม่ถึงว่า ลอบฆ่าไปสองครั้งติดกัน นักฆ่าของหงเฉินก็ตายในมือของหยางเฉินทั้งหมด”

ซุนจื้อเจียวไม่ปิดบังอีกต่อไป พูดตามความเป็นจริง

“เธอว่าอะไรนะ? เธอจ้างนักฆ่าของหงเฉินมา?”

เฉาจื้อรีบลุกจากบนเตียงนั่งขึ้นทันที ทำหน้าตื่นตกใจ

ซุนจื้อเจียวพยักหน้า ถามด้วยความสงสัย “คุณเป็นอะไรคะ? แค่จ้างนักฆ่าของหงเฉินเท่านั้นเอง ตื่นเต้นขนาดนี้เลยเหรอ?”

เฉาจื้อไม่ได้ตอบคำถาม บนหน้ายังเคร่งขรึมระดับหนึ่ง จากนั้นถามต่อว่า “เธอหมายความว่า นักฆ่าของหงเฉินล้มเหลวมาสองครั้งแล้ว และแถมนักฆ่าที่ไปลอบฆ่าหยางเฉินยังตายกันหมดด้วย?”

ซุนจื้อเจียวพยักหน้า “ใช่ค่ะ มีอะไรน่าแปลกเหรอคะ? ไม่แน่ว่าหงเฉินก็จัดส่งพวกกระจอกคนหนึ่งไป ผลปรากฏว่าดูถูกศัตรูเกินไป โดนหยางเฉินฆ่าแล้ว ก็ปกตินี่!”

เฉาจื้อไม่ได้พูด เพียงแค่สีหน้าดูแย่อย่างมาก

บางทีซุนจื้อเจียวอาจไม่รู้ชัดถึงความน่ากลัวของมือสังหารหงเฉิน แต่ว่าเฉาจื้อกลับรู้แจ่มแจ้งดี

ถึงแม้จะเป็นตระกูลคิงเฉา ก็ไม่กล้าล่วงเกินมือสังหารของหงเฉิน