The king of War นิยาย บท 1010

กลิ่นอายที่สยองขวัญ ศูนย์กลางจากตรงที่หมัดของทั้งสองคนปะทะกัน ม้วนวนไปรอบด้านอย่างบ้าคลั่ง

“กึกๆๆ!”

แวบเดียว แขนของมือสังหารหงเฉินที่ควงหมัดข้างนั้น คาดไม่ถึงเสมือนกับประทัด ส่งเสียงของกระดูกแตกหักออกมา

“นี่ นี่เป็นไปได้ยังไง?”

มือสังหารหงเฉินมองแขนของที่สั่นร้าวอย่างอึ้งทึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

“ทั้งที่ความสามารถของฉันบรรลุแดนเทพแล้ว พอเทียบกับแก ทำไมถึงไม่มีแรงสู้กลับสักนิด?”

เขาไม่สามารถยอมรับความจริงข้อนี้ได้ เหมือนว่าแม้แต่ความเจ็บปวดตรงแขนที่ถูกหยางเฉินต่อยจนแตกร้าวยังไม่รู้สึกถึงเลย ก่อนจะร้องคำรามด้วยอารมณ์ฮึกเหิม

ตามมาด้วย หมัดอีกข้างของเขาโจมตีไปทางหยางเฉิน

“ตึง!”

หยางเฉินยังคงยืนอยู่ที่เดิม เพียงแค่ควงหมัดสบายๆ ต่อยด้วยกันกับหมัดของฝ่ายตรงข้าม

“กึกๆๆ!”

ผลลัพธ์เหมือนกับก่อนหน้านี้ แขนอีกข้างหนึ่งของมือสังหารหงเฉิน แตกหักแบบละเอียดในชั่วพริบตาเดียว

ทุกอย่างนี้เกิดขึ้นเพียงช่วงอึดใจเดียว ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินไม่เคยออกไปจากที่เดิมสักก้าว มีเพียงตอนที่มือสังหารหงเฉินควงหมัด เขาถึงควงหมัดออกไป

ผลปรากฏว่าเขาไม่ได้รับบาดเจ็บสักนิดเดียว แต่กลับเป็นมือสังหารหงเฉินที่อยากโจมตีหยางเฉิน แขนสองข้างล้วนแตกหักแบบละเอียด

“แก แกเป็นใครกันแน่?”

หลังสูญเสียแขนทั้งคู่ไปแล้ว มือสังหารหงเฉินหมดหวังถึงที่สุด และไม่มีความคิดจะลงมืออีก

ต่อให้ตนเองแขนขาเพียบพร้อมดี แต่พอเผชิญหน้ากับหยางเฉินล้วนไม่มีทางทำอะไรได้ นับประสาอะไรกับแขนทั้งสองของตนเองซึ่งแตกหักแบบละเอียดถึงที่สุดแล้ว

หยางเฉินพูดจาเรียบนิ่ง “ฉันเป็นใคร แกไม่มีสิทธิ์รู้!”

พอพูดจบลง เห็นเพียงเขากุมหมัดข้างขวาฉับพลัน ชั่วพริบตาเดียวโจมตีไปยังมือสังหารหงเฉิน

“ปึง!”

หมัดหนึ่งต่อยลง ร่างกายของมือสังหารหงเฉินสะเทือนจนกระเด็นไปโดยตรง ชั่วขณะที่ร่างกายเขาร่วงลงพื้นนั้น สัญญาณชีพก็สูญสิ้นในที่สุด

หมัดเมื่อสักครู่นั้นของหยางเฉินต่อยเข้าตำแหน่งหัวใจของเขาโดยตรง เส้นเลือดหัวใจถูกสั่นสะเทือนจนขาด ถึงแม้ฮัวโต๋ยังมีชีวิตอยู่ มือสังหารหงเฉินก็ไม่มีทางรอด

ถึงตอนนี้ มือสังหารหงเฉินทั้งสามที่มาฆ่าเขา เสียชีวิตทั้งหมดแล้ว

มือสังหารกึ่งแดนเทพคนหนึ่ง มือสังหารแดนราชาขั้นปลายสองคน ทั่วโลกที่กว้างใหญ่ ล้วนยืนอยู่ลำดับแถวหน้า

ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ ยามอยู่ต่อหน้าหยางเฉิน พวกเขายังคงมีแค่เส้นทางตาย

ฉินต้าหย่งที่อุ้มเสี้ยวเสี้ยวไว้ตรงมุมหนึ่งด้านข้าง ตกใจค้างกับฉากนี้ไปตั้งนานแล้ว ถึงแม้เขาจะไม่มีความสามารถเกี่ยวกับวิถีบู๊ แต่ย่อมรู้ชัดเจนดีว่า มือสังหารหงเฉินสามคนนั้นเก่งมาก

ในสายตาเขา ทุกอย่างที่เห็นกับตาตนเองเมื่อสักครู่ ล้วนเป็นสิ่งที่กำลังฝันไป

หยางเฉินเดินมาถึงข้างกายฉินต้าหย่ง มองพ่อตาของตนเองอยู่ พูดจาด้วยหน้าตาซับซ้อน “พ่อครับ พ่อไม่เป็นนะครับ?”

ฉินต้าหย่งส่ายหน้าแล้ว หัวเราะแบบขมขื่น “เดิมที พ่อคิดว่าลูกเก่งกาจมากแล้ว อายุไม่ถึงสามสิบปี ก็สามารถยืนอยู่จุดสูงสุดของเมืองเยี่ยนตูได้แล้ว ที่จริง ทุกคนประเมินลูกต่ำไป”

พูดจบ ภายใต้การประคองของหยางเฉิน เขาค่อยๆ ลุกขึ้นมาแล้ว “พวกเราไปกันเถอะ!”

หยางเฉินรีบรับเสี้ยวเสี้ยวเข้ามาจากในมือของฉินต้าหย่ง ทั้งสามคน ค่อยๆ ก้าวเท้าเดินไปยังทางออก

ในขณะเดียวกัน หน้าประตูที่หลบภัยใต้ดินของตระกูลซุน คนระดับสูงของตระกูลซุนทั้งหมดกำลังรออยู่

ในดวงตาของซุนซวี่ยังมีความหวังส่วนหนึ่ง ก่อนหน้านี้ตอนที่หยางเฉินบุกเข้ามาที่หลบภัยใต้ดินของคฤหาสน์ตระกูลซุน เขาก็มีความคิดอยากฆ่าต่อหยางเฉินแล้ว

เพียงแต่ เขารู้ความสามารถของหยางเฉินดี อาศัยเพียงตระกูลซุน อยากจะฆ่าหยางเฉินทิ้ง เดิมทีคงทำไม่ได้