The king of War นิยาย บท 1012

“ปะป๊า......ฮือ......”

มองเห็นหยางเฉิน เสี้ยวเสี้ยวจึงตะโกนเสียงดัง กอดคอของหยางเฉินเอาไว้แน่น ส่งเสียงร้องไห้ขึ้นมาแล้ว

เสียงร้องไห้เจ็บปวดของลูกสาว ทำให้หยางเฉินรู้สึกว่าหัวใจของตนเองแตกสลายแล้ว

“เสี้ยวเสี้ยวไม่ร้องนะ! ปะป๊าอยู่นี่! ปะป๊าอยู่ที่นี่ไง!”

หยางเฉินปลอบใจไม่หยุด

“นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? แกบอกว่าลูกสาวของคุณหยางไม่เป็นอะไรไม่ใช่เหรอ? ทำไมเธอถึงร้องไห้แบบเสียใจขนาดนี้?”

ซุนซวี่เห็นเสี้ยวเสี้ยวร้องไห้ยกใหญ่ ชั่วขณะนั้นตกใจจนใกล้จะร้องแล้ว รีบสอบถามผู้เชี่ยวชาญอาวุโสทันที

ถ้าเสี้ยวเสี้ยวมีอันเป็นไปจริง เขาไม่สงสัยแม้แต่น้อยว่า หยางเฉินจะทำให้ตระกูลซุนหายไปจากบนโลกนี้

“ผู้นำครับ คุณหยางครับ พวกคุณอย่าเพิ่งร้อนใจ เด็กไม่เป็นไรครับ เพียงแค่ได้รับความตกใจมากเกินไป อารมณ์เสียการควบคุมระยะหนึ่ง เธอร้องไห้ออกมาถึงจะดีครับ ไม่อย่างนั้นหากกลั้นไว้ในใจตลอด จะทำให้ร่างกายแย่ครับ”

ผู้เชี่ยวชาญอาวุโสรีบพูดทันที เช็ดเหงื่อบนหน้าผากไม่หยุด

หยางเฉินเป็นการมีตัวตนที่แม้แต่ซุนซวี่ยังหวาดกลัวอย่างมาก ถ้าลูกสาวของเขาเกิดเรื่องขึ้น เขาต้องโดนซุนซวี่เล่นงานตายแน่

หลังฟังคำพูดของผู้เชี่ยวชาญอาวุโสแล้ว หยางเฉินถึงวางใจลงมาก

เสี้ยวเสี้ยวร้องไห้อยู่ตลอด ร้องไห้แล้วสักพักหนึ่งถึงหยุดลง หมอบอยู่บนไหล่ของหยางเฉินสะอึกสะอื้นเบาๆ ร่างกายยังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่เรื่อยๆ

ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินกอดลูกสาวไว้แน่น ส่งเสียงปลอบใจอยู่ไม่หยุด

“คุณหยางครับ อาการบาดเจ็บของพ่อตาท่านสาหัสพอสมควร กระดูกหักสองชิ้นแล้ว แขนข้างซ้ายก็กระดูกหักแล้วครับ ท่านว่า จะอยู่รักษาที่นี่? หรือว่า......”

เวลานี้ ผู้เชี่ยวชาญอาวุโสตรวจอาการให้ฉินต้าหย่งเสร็จ เดินไปด้านหน้าหยางเฉิน ถามด้วยความระมัดระวัง

“หยางเฉิน พาพ่อกลับบ้าน!”

ฉินต้าหย่งส่งเสียงพูดทันใด

ให้เขาอยู่ตระกูลซุนต่อเพื่อรับการรักษา นี่จะเป็นไปได้อย่างไร?

หยางเฉินก็จะไม่ให้ฉินต้าหย่งอยู่รักษาที่ตระกูลซุนแน่นอน มองทางซุนซวี่ด้วยสายตาเย็นชา “จัดเตรียมรถพยาบาลหนึ่งคัน ส่งพ่อตาฉันไปยอดเมฆา”

“ครับ ผมจะจัดเตรียมให้ครับ!”

ซุนซวี่รีบบอกไปทันที

ตระกูลซุนเองก็มีรถพยาบาลรับส่งคนอยู่ ซุนซวี่อยากให้หยางเฉินออกไปแทบแย่ ยังจัดเตรียมทีมแพทย์ผู้เชี่ยวชาญของตระกูลซุนติดรถไปด้วย ตามหยางเฉินออกไปด้วยกัน

จนกระทั่งหยางเฉินโดยสารบนรถพยาบาลออกไปจากตระกูลซุนแล้ว ซุนซวี่ถึงถอนหายใจเฮือกใหญ่ทีหนึ่ง ส่วนด้านหลังของเขารู้สึกเย็นวาบ นี่ถึงสำนึกได้ว่า เมื่อสักครู่เพราะความกลัว ด้านหลังเปียกเหงื่อจนชื้นตั้งแต่แรกแล้ว

“ผู้นำครับ หยางเฉินคงไม่มาตระกูลซุนอีกแล้วมั้ง?”

ซุนซวี่ยังไม่ได้เดินออกมาจากความหวาดกลัวที่หยางเฉินนำมาให้ตนเอง คนระดับสูงของตระกูลซุนคนหนึ่งเอ่ยปากพูดขึ้นกะทันหัน “โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หาตัวลูกสาวกับพ่อตาของหยางเฉินเจอที่ตระกูลซุนของพวกเราด้วย”

“ตอนนี้ หยางเฉินต้องรีบร้อนพาลูกสาวกับพ่อตาไป ถึงไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยกับพวกเรา”

อารมณ์ของซุนซวี่เพิ่งสงบลงหน่อย ถูกคำพูดของคนระดับสูงตระกูลซุนคนนี้ทำให้หวาดกลัวอีกครั้งหนึ่ง

“เมื่อกี้ตอนที่เขามาตระกูลซุน เคยพูดไว้ประโยคหนึ่ง เขาบอกว่าหลังจากวันนี้ไป เมืองเยี่ยนตูไม่มีตระกูลซุนอีก!”

ไม่รอซุนซวี่เอ่ยปาก คนระดับสูงคนนั้นพูดเสริมอีกประโยคแล้ว

ซุนซวี่สีหน้าดูแย่ถึงขีดสุดเช่นกัน ก่อนหน้านี้ตอนที่หยางเฉินเดินออกมาจากที่หลบภัยเขาก็หวาดกลัวอย่างมากอยู่แล้ว

แต่ว่าตอนนี้ ถึงแม้หยางเฉินจะออกไปจากตระกูลซุนแล้ว กลับทำให้เขารู้สึกหวาดกลัวยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

บนโลกนี้ สิ่งที่ไม่รู้ถึงเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุดตลอดกาล

“ไปค้นหาให้ฉัน สรุปเป็นใคร พาตัวพ่อกับลูกสาวของหยางเฉินเข้ามาที่ที่หลบภัยของตระกูลซุน?”

ซุนซวี่ตะโกนขึ้นอย่างโมโหฉับพลัน สายตาที่เย็นเฉียบกวาดมองทุกคนแล้วถามขึ้น

“ผู้นำครับ ไม่ใช่ผม!”

“ผู้นำ ไม่ใช่ผมเหมือนกันครับ!”

“ที่หลบภัยด้านล่างคฤหาสน์ เป็นความลับสุดยอดของพวกเราตระกูลซุน ผมจะไม่เปิดเผยต่อภายนอกเด็ดขาดครับ”