The king of War นิยาย บท 1013

เมื่อสักครู่ที่ยังไม่พบศพของฉินชาง เขาก็มีการคาดเดาแบบนี้ไว้ด้วย ปัจจุบันนี้พบศพของฉินชางที่ด้านล่างแล้ว นี่ทำให้เขาแน่ใจกว่าเดิม ทุกอย่างที่เกิดในวันนี้ มีความเป็นไปได้ที่สุดคือเฉาจื้อก่อขึ้น

ปัจจุบันนี้ แม้แต่พ่อบ้านยังมีการคาดเดาแบบนี้ ทันใดนั้นเขาหมดหวังพอสมควร

ถ้าเป็นแบบนี้จริง นั่นไม่ใช่หมายความว่า ตระกูลเฉาอยากจะฆ่าหยางเฉิน แต่ดันโยนความผิดให้ตระกูลซุน?

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเรื่องราวเกิดที่ตระกูลซุน นอกจากพบศพของฉินชางร่างหนึ่งแล้ว ทั้งกระบวนการไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับเฉาจื้อ

อย่าเพิ่งพูดถึงว่าจะรับมือหยางเฉินอย่างไร ถึงเป็นตระกูลฉินหามาแล้ว พวกเขาก็ไม่มีทางอธิบายได้กระจ่าง

“ผู้นำครับ ตอนนี้พวกเราควรทำอย่างไรกัน?”

“ใช่ครับ ไม่ว่าจะเป็นหยางเฉินหรือตระกูลฉิน ล้วนไม่ใช่คนที่พวกเราตระกูลซุนตอบโต้ได้”

“ตระกูลฉินยังเป็นตระกูลชั้นนำที่ความสามารถเป็นรองแค่ตระกูลคิงเฉาแห่งเมืองคิงเฉา ว่ากันว่าผู้นำของตระกูลฉิน เป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาสูงสุดด้วย แค่จัดส่งผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลางคนหนึ่งเข้ามา ก็สามารถถล่มทั้งตระกูลซุนราบคาบได้แล้ว!”

ทันใดนั้น คนระดับสูงของตระกูลซุนลนลานกันหมด โดยเฉพาะเรื่องนี้มีผลกระทบมากเหลือเกิน ถ้าเกิดไม่อาจจัดการได้อย่างเหมาะสม สิ่งที่ตระกูลซุนจะต้องเผชิญหน้าคือหายนะถึงตาย

“ไปเอาตัวซุนจื้อเจียวนังตัวดีคนนี้เข้ามาให้ฉัน!”

ซุนซวี่ร้องตะโกนอย่างโกรธเคือง “อีกห้านาที ญาติสายตรงของตระกูลซุนทั้งหมด ประชุม!”

พูดจบ เขาหมุนตัวออกไป

ตระกูลซุนเกิดเรื่องราวใหญ่ขนาดนี้ จำเป็นต้องจัดประชุมสักครั้ง มาปรึกษาหารือแผนการรับมือ

ห้านาทีต่อมา ในห้องประชุมใหญ่ตระกูลซุน ญาติพี่น้องสายตรงของตระกูลซุนกลุ่มหนึ่งมาถึงครบแล้ว ซุนจื้อเจียวก็มาถึงแล้วเช่นกัน

เธอยังจมอยู่ในฝันหวานที่จะได้แต่งงานเข้าตระกูลคิงเฉาอยู่ เดิมทีไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้ว แม้กระทั่งไม่สนใจสักนิด และไม่ได้ไปสอบถามเอาเองก่อนด้วย

เพียงแค่ เธอเริ่มสังเกตว่าตอนที่ญาติพี่น้องตระกูลซุนมากมายมองทางเธอ ในสายตาเต็มไปด้วยความโกรธ

“นี่พวกคุณเป็นอะไรกันแล้ว? ทำไมถึงทำท่าทางนี้กัน? ทำไมทำท่าทางเหมือนว่าฉันไปติดหนี้พวกคุณหลายร้อยล้าน?”

ซุนจื้อเจียวหัวเราะเยาะแล้วพูดขึ้น

ตอนนี้เธอและเฉาจื้อขยับเข้าใกล้กันมาก ไม่เห็นผู้ใหญ่ตระกูลซุนเหล่านั้นอยู่ในสายตาตั้งนานแล้ว

“ซุนจื้อเจียว เธอทำเรื่องงามหน้าไว้เอง ยังกล้าถามพวกฉันอีกเหรอว่าทำไมถึงมองเธอแบบนี้?”

ผู้ใหญ่ตระกูลซุนคนหนึ่ง พูดจาด้วยเสียงโมโห

“ฉันทำผิดเรื่องอะไรแล้ว?”

ซุนจื้อเจียวมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอย่างหนึ่งโดยกะทันหัน

เพราะผู้ใหญ่ที่พูดเป็นบุคคลใหญ่โตที่ค่อนข้างมีคุณวุฒิและประสบการณ์ในตระกูลซุนคนหนึ่ง ต่อให้เป็นผู้นำ ก็ต้องไว้หน้าเขาระดับหนึ่ง

หรือว่า จะเป็นเรื่องราวของที่หลบภัยใต้ดิน พวกเขารู้แล้ว?

ซุนจื้อเจียวแอบคาดเดาภายในใจ แต่พอนึกถึงคนที่ออกหน้าครั้งนี้เป็นผู้แข็งแกร่งชั้นสูงของหงเฉิน โดยเฉพาะแม้แต่พ่อตาและลูกสาวของหยางเฉินก็ถูกฉินชางพาเข้าไปที่หลบภัยใต้ดินของตระกูลซุนแล้ว

ในสายตาของเธอ ถึงแม้หยางเฉินจะมีฝีมือยอดเยี่ยม คงไม่อาจปกป้องลูกสาวกับพ่อตาไปด้วย และจัดการมือสังหารของหงเฉินสามคนไปด้วยได้หรอก

ในเวลานี้เอง ซุนซวี่เดินเข้ามาจากข้างแบบหน้าตาอึมครึม ด้านหลังเขายังมีบอดี้การ์ดตระกูลซุนหลายคนตามมาด้วย แบ่งเป็นสองคน หามศพร่างหนึ่งไว้

ทั้งหมดมีศพสี่ร่าง ล้วนถูกยกเข้ามาในห้องประชุม ด้านบนศพแต่ละร่าง ล้วนคลุมด้วยผ้าขาวผืนหนึ่ง ดูไม่ออกว่าเป็นใคร

ตอนที่ซุนจื้อเจียวมองเห็นศพสี่ร่าง มุมปากค่อยๆ วาดเส้นรัศมีวงกลมขึ้น

ในความคิดเธอ ศพทั้งสี่นี้ ได้เพียงเป็นของหยางเฉินพวกเขา

เพียงแต่ ทันใดนั้นเธอก็ตอบสนองเข้ามา หยางเฉินกับฉินต้าหย่ง ยังมีเสี้ยวเสี้ยว ทั้งหมดแค่สามคน

แต่ว่า ที่นี่ปรากฏศพสี่ร่างได้อย่างไร?

หรือว่า หยางเฉินเก่งกาจขนาดนั้นจริง ยังสู้จนฆ่ามือสังหารตายได้คนหนึ่ง?

“นี่ นี่เป็นไปได้ยังไง?”

ซุนจื้อเจียวถลึงดวงตาโตแล้ว น้ำเสียงกำลังสั่นเครืออยู่

“อะไรคือเป็นไปได้ยังไง?”

ซุนซวี่ถามด้วยเสียงโมโห

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ไม่ว่าซุนจื้อเจียวจะก่อเรื่องเดือดร้อนใหญ่มากแค่ไหน เขาล้วนจัดการได้ แต่ครั้งนี้ ปัญหาที่ซุนจื้อเจียวก่อนั้นใหญ่โตเหลือเกิน ต่อให้เขาอยากจัดการ ก็จัดการไม่ได้

ซุนจื้อเจียวถึงสำนึกได้ว่าตนเองหลุดปากไป รีบบอกว่า “คุณลุงคะ หนูหมายความว่า คนคนนั้นไม่ใช่ฉินชางของตระกูลฉินแห่งเมืองคิงเฉาเหรอคะ?”

“ก่อนหน้านี้คุณชายเฉายังเคยพาหนูไปกินข้าวด้วยกันกับฉินชาง ทำไมเขามาตายกะทันหันได้? สรุปเกิดเรื่องอะไรขึ้นคะ?”

คนของตระกูลซุนล้วนมองซุนจื้อเจียวด้วยท่าทางเย็นชา

“แสดง แกแสดงต่อไปสิ!”

ซุนซวี่โกรธเคืองอย่างยิ่ง

ซุนจื้อเจียวเป็นหลานสาวของเขา และสามารถพูดได้ว่า เขาถือว่าเป็นกึ่งบิดาของซุนจื้อเจียว ซุนจื้อเจียวกำลังแสดงละครอยู่หรือไม่ เขามองแวบเดียวก็สามารถดูออกได้แล้ว

เมื่อสักครู่ตอนที่ซุนจื้อเจียวมองเห็นศพของฉินชาง ส่งเสียงร้องตกใจออกมา ก็อธิบายได้เพียงพอแล้วว่า เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเธอ

“คุณลุงคะ แสดงไม่แสดงอะไรกัน? ที่หนูพูดเป็นความจริงทั้งนั้น คุณชายเฉาเคยพาหนูไปกินข้าวกับฉินชางจริงๆ นะคะ”

ซุนจื้อเจียวแสร้งทำเป็นสงบ คำที่พูดก็ตอบไม่ตรงสิ่งที่ถาม

“เพียะ!”

ซุนซวี่ตบบนหน้าของซุนจื้อเจียวอย่างแรงทีหนึ่ง ไม่รู้ว่าตบนี้ใช้แรงมากแล้วหรืออย่างไร ซุนจื้อเจียวถูกตบจนล้มลงนั่งบนพื้นโดยตรง มุมปากยังมีเลือดสดไหลออกมาอีก

สีหน้าเธอดูไม่อยากเชื่อเต็มที่ จับปากของตนเองไว้ จ้องซุนซวี่ที่อยู่ในอารมณ์โกรธแบบน้ำตาคลอ พูดจาแบบเสียงสั่นเครือ “คุณ คุณลุง หนู หนูสรุปว่าทำผิดอะไรแล้ว?”