The king of War นิยาย บท 1014

“เป็นแกบอกกับเฉาจื้อถึง เรื่องที่หลบภัยใต้ดินของพวกเราตระกูลซุน จากนั้นเอาตัวพ่อตากับลูกสาวของหยางเฉินเข้าไปไว้ พวกแกทำแบบนี้ เพื่อวางแผนให้หยางเฉินเข้ามา แล้วฆ่าเขาให้ตายอยู่ที่หลบภัยใต้ดินของตระกูลซุน!”

ซุนซวี่ตะโกนขึ้นมาอย่างโมโห หน้าเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง

ทันใดนั้น ซุนจื้อเจียวถลึงดวงตาโตแล้ว ถึงแม้ซุนซวี่จะเดาไม่ตรงทั้งหมด แต่ก็เดาถูกแล้วเป็นส่วนใหญ่

เพียงแค่ ทุกอย่างนี้ แม้แต่เฉาจื้อก็ไม่รู้ชัดเจน ล้วนเป็นเธอตัดสินใจเองทั้งหมด และหามือสังหารหงเฉินมาจัดการหยางเฉินตั้งแต่แรก

ครั้งนี้ เธอรับรู้มาโดยไม่ได้ตั้งใจ ฉินต้าหย่งคือลูกที่โดนทอดทิ้งของตระกูลฉินแห่งเมืองคิงเฉา ส่วนฉินชางมีความทะเยอทะยานที่จะนำเยี่ยนเฉินกรุ๊ปมาครอบครองไว้

ดังนั้น เธอจึงหลอกล่อฉินชางไม่กี่ประโยค ทำให้ฉินชางพาตัวฉินต้าหย่งและเสี้ยวเสี้ยวมาที่หลบภัยใต้ดินของตระกูลซุนแล้ว

บวกกับหงเฉินเสาะหาความช่วยเหลือของซุนจื้อเจียวเอง ถึงมีทุกอย่างเกิดในวันนี้ได้

เธอเข้าใจทันใด ว่าทำไมหลังจากเฉาจื้อรับรู้ทุกอย่างนี้ ถึงออกไปจากตระกูลซุนในวินาทีแรก เพราะเรื่องที่เกิดวันนี้ เฉาจื้อต่างหากที่เป็นคนน่าสงสัยมากที่สุด

“หนูไม่ได้ทำ!”

ซุนจื้อเจียวรีบปฏิเสธทันที พูดแบบตาแดงก่ำ “เดิมทีหนูไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไร คนพวกนี้ตายแล้ว เกี่ยวอะไรกับหนูด้วย?”

“ต่อให้พวกคุณอยากหาเรื่องกันจริง งั้นก็น่าจะไปหาหยางเฉินสิ เป็นเขาที่ฆ่าฉินชางแล้ว ฆ่านักฆ่าพวกนั้นแล้ว มีสิทธิ์อะไรเอาเรื่องพวกนี้มาลงที่ตัวหนู?”

ซุนซวี่หัวเราะเยาะ “ได้สิ มาถึงขั้นนี้แล้ว แกยังคิดจะปิดบังอยู่อีก ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันคงทำได้แค่ให้แกมารับผิดชอบทุกอย่างนี้”

พูดจบ เขาหยิบมือถือออกมาฉับพลัน อยากต่อสายโทรศัพท์

ถึงแม้ซุนจื้อเจียวจะไม่รู้ว่าซุนซวี่อยากโทรศัพท์หาใคร กลับมีลางสังหรณ์ไม่ดีบางอย่าง ชั่วพริบตาเดียวร้อนใจ รีบพุ่งเข้าไปห้ามซุนซวี่ไว้

“คุณลุงคะ ไม่เอา หนูขอร้องนะคะคุณลุงอย่าผลักหนูออกไป!”

ซุนจื้อเจียวพูดแบบหน้าตาหวาดกลัวเต็มที่ “ถ้าคุณลุงพูดออกไปจริงๆ แล้ว หยางเฉินต้องไม่ปล่อยหนูไปแน่ ตระกูลฉินแห่งเมืองคิงเฉาก็จะไม่ปล่อยหนูไปเหมือนกัน”

“ตอนนี้สำนึกผิดแล้วเหรอ? สายไปแล้ว!”

ซุนซวี่ผลักซุนจื้อเจียวออกทีหนึ่ง ไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย ต่อสายโทรศัพท์แล้ว

“คุณลุง อย่าค่ะ!”

ซุนจื้อเจียวเหมือนบ้าไปแล้ว ยังอยากพุ่งเข้าไปขัดขวาง

ครั้งนี้เธอยังไม่ได้พุ่งเข้าไป ก็ถูกบอดี้การ์ดตระกูลซุนสองคนห้ามไว้

และเวลานี้ โทรศัพท์ของซุนซวี่ต่อสายติดแล้ว “คุณชายเฉา ฉินชางตายแล้วครับ!”

เฉาจื้อที่ออกไปจากตระกูลซุนตั้งนานแล้ว หลังได้ยินคำพูดของซุนซวี่ แกล้งแบบตกใจว่า “คุณว่าอะไรนะ? ฉินชางตายแล้ว? เมื่อวานพวกเรายังกินข้าวด้วยกันอยู่เลย วันนี้จะมาตายได้อย่างไร?”

“คุณชายเฉา มีบางเรื่องที่ต่อให้ผมไม่พูด คุณก็น่าจะรู้ดีมากเหมือนกัน”

ซุนซวี่พูดด้วยเสียงทุ้ม “ที่ผมโทรศัพท์มาหาคุณนี้ ไม่ใช่อยากตามเอาความอะไร เพียงแค่อยากจะบอกคุณว่า ในเมื่อผมสงสัยถึงตัวคุณได้ คนอื่นย่อมสามารถสงสัยถึงตัวคุณได้เหมือนกัน”

“โดยเฉพาะ ฉินชางเป็นคนของตระกูลฉินแห่งเมืองคิงเฉา และระหว่างตระกูลคิงเฉากับหยางเฉิน มีความแค้นกันมาตลอด”

“ส่วนตระกูลซุน ก็ยอมรับใช้คุณมาแต่แรกแล้ว”

“คุณว่า ถ้าคุณเป็นหยางเฉิน หลังวิเคราะห์แบบนี้ เขาจะคิดอย่างไร?”

ซุนซวี่พูดแบบจริงจังไร้ที่เปรียบ

ส่วนเฉาจื้อในสายทางนั้น หลังได้ยินเรื่องพวกนี้ที่ซุนซวี่พูด ชั่วพริบตาเดียวสีหน้าอึมครึมถึงขีดสุด

หลังเขาเงียบงันอยู่นาน ทันใดนั้นถามด้วยเสียงต่ำ “นี่คือคุณกำลังสงสัยผม?”

ซุนซวี่ในเวลานี้ คาดไม่ถึงไม่มีความกลัวใดๆ พูดจาเย็นชาอย่างยิ่ง “คุณชายเฉา ไม่ใช่ผมอยากสงสัยคุณ แต่ว่าหัวหอกของทุกอย่างนี้ ล้วนชี้ไปยังคุณ”

“ผมโทรศัพท์หาคุณตอนนี้ เพียงแค่อยากจะหารือแผนรับมือด้วยกันกับคุณ ไม่ใช่ถกเถียงอะไร”