The king of War นิยาย บท 1015

เฉาจื้อสัมผัสได้ถึงความรู้สึกอันตรายที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน ฉินชางที่สามารถฆ่ามือสังหารแดนราชาขั้นปลายได้ตายแล้ว นี่อธิบายได้ว่า เผชิญหน้ากับมือสังหารแดนราชาขั้นปลาย หยางเฉินสามารถบดขยี้ได้อย่างง่ายดาย

ถ้าความสามารถหยางเฉินเป็นแค่แดนราชาขั้นปลายก็แล้วไป ถ้าเป็นแดนราชาสูงสุด นั่นถึงเป็นเรื่องที่ทำเขาหมดหวัง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งถึงแม้จะเป็นกษัตริย์เฉา ความสามารถก็ยังเป็นแดนราชาสูงสุด

ประเด็นคือ หยางเฉินยังอายุน้อยขนาดนี้

เขาเสียใจพอสมควรที่ล่วงเกินหยางเฉินเข้า แต่ว่าตอนนี้ ทุกอย่างล้วนสายไปเสียแล้ว

เขาได้เพียงฝืนกลั้นสู้ต่อไป ไปปรึกษาหารือแผนรับมือที่ตระกูลซุนก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าจะรับมือกับความโกรธแค้นของหยางเฉินอย่างไร

ครึ่งชั่วโมงต่อมา โรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่ง ค่อยๆ ขับเข้ามาที่ตระกูลซุนแล้ว

เฉาจื้อเดินออกมาจากในรถ ไป๋เซี่ยงฮุยที่ราวกับหอคอยเหล็ก ตามอยู่ด้านหลังเฉาจื้อไม่ห่าง

ถ้าเป็นก่อนหน้านี้ เฉาจื้อมาถึงตระกูลซุน ตระกูลซุนจะต้องจัดเตรียมคนสำคัญของตระกูลซุนคนหนึ่งมาต้อนรับด้วยตนเอง แต่ว่าวันนี้ กลับมีเพียงคนตำแหน่งเล็กๆ คนหนึ่ง คนที่เฉาจื้อไม่เคยเห็นออกมาต้อนรับ

นี่ทำให้เฉาจื้อรู้สึกถึงสัญญาณที่ไม่ดีนิดๆ

“คุณชายเฉา ในที่สุดท่านก็มาถึงแล้ว!”

ภายใต้การนำทางของพนักงานต้อนรับ เฉาจื้อมาถึงห้องประชุมตระกูลซุน ซุนซวี่รีบพูดขึ้น

เพียงแต่ ซุนซวี่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ แม้กระทั่งความหมายจะลุกขึ้นยืนยังไม่มี

โดยรอบโต๊ะประชุม ล้วนเป็นบุคคลระดับสูงตระกูลซุนหลายคน เวลานี้ต่างทำหน้าเย็นชาเช่นกัน นั่งอยู่บนเก้าอี้ของตนเองไม่ได้ลุกขึ้น

เฉาจื้อนั่งบนตำแหน่งตรงข้ามกับซุนซวี่โดยตรง หรี่ดวงตาขึ้นมาเล็กน้อย “เจ้าบ้านซุน คุณรีบร้อนให้ผมเข้ามาขนาดนี้ คือต้อนรับผมแบบนี้เหรอ?”

ซุนซวี่ตอบแบบหน้าตาไร้อารมณ์ “คุณชายเฉา วันนี้พวกเราตามคุณมาปรึกษาแผนรับมือ ไม่ใช่มาฟังคุณวางมาดใหญ่โต ถ้าคุณจะมาวางมาด งั้นพวกเราตระกูลซุนขอไม่ต้อนรับคุณ!”

“สารเลว แกว่าอะไรนะ?”

ไป๋เซี่ยงฮุยที่ด้านหลังเฉาจื้อ ชั่วพริบตาเดียวเดินมาก้าวหนึ่ง หน้าเต็มไปด้วยความโกรธ

เพียงแต่ไป๋เซี่ยงฮุยเพิ่งขยับตัว เลเซอร์แดงจากปืนยาวห้าหกอัน ก็ปรากฏขึ้นบนศีรษะของไป๋เซี่ยงฮุยกะทันหัน ชั่วขณะนั้นไป๋เซี่ยงฮุยหยุดฝีเท้าลง

สีหน้าเฉาจื้ออึมครึมถึงขั้นสุดเช่นกัน จ้องซุนซวี่ตาไม่กะพริบ “นายรู้รึเปล่าว่าตัวเองกำลังทำอะไร?”

“ผมรู้แค่ว่า ถ้าเรื่องต่อไปนี้ไม่คุยกันให้ดี นอกจากตระกูลซุนจบเห่แล้ว คนของตระกูลเฉาก็ต้องจัดการผม หรือว่าผมยังต้องนั่งรอความตาย?”

ซุนซวี่หัวเราะเยาะทีหนึ่ง เวลานี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว ในสายตายังมีความเคารพต่อเฉาจื้อสักนิดที่ไหน?

“ดี! ดีมาก!”

เฉาจื้อโกรธจัดแต่หัวเราะ “ว่ามา อยากคุยเรื่องอะไรกับฉัน?”

“ฉินชางพาตัวลูกสาวกับพ่อตาของหยางเฉินมายังที่หลบภัยใต้ดินตระกูลซุน ยังมีนักฆ่าชั้นสูงสามคนร่วมมือกันไล่ฆ่าหยางเฉิน เรื่องพวกนี้ ล้วนเป็นคุณสั่งการอยู่เบื้องหลังสินะ?”

ซุนซวี่เอ่ยปากถาม

“นี่คือนายกำลังสงสัยฉัน?”

เฉาจื้อเคยถูกซุนซวี่ไม่สนใจไยดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร ชั่วขณะนั้นโกรธเคืองอย่างยิ่ง

“ถ้าคุณชายเฉาอยากจะคิดแบบนี้ งั้นผมคงไม่มีทางแล้ว แล้วแต่คุณจะคิดเลย”

ซุนซวี่พูดจาเรียบนิ่ง “สำหรับเรื่องราวครั้งนี้ ผมไม่รู้อะไรทั้งสิ้น และโกรธมากด้วย คุณชายเฉาส่งฉินชางไปพาตัวพ่อตากับลูกสาวของหยางเฉินเข้ามาตระกูลซุนของผม ยังหานักฆ่ามาจัดการหยางเฉินอีก เรื่องนี้คุณจำเป็นต้องพูดให้ชัดเจน”

“ตระกูลซุนของผมไม่อยากเป็นแพะรับบาปอันนี้ แม้แต่นักฆ่าชั้นสูงต่างถิ่นสามคนหยางเฉินยังสามารถฆ่าทิ้งได้สบายๆ ถ้าอยากแก้แค้นจริง ตระกูลซุนคงแบกรับความโกรธของเขาไม่ไหว”

“โดยเฉพาะจำนวนเงินภารกิจหงเฉินสูงมากๆ อย่างน้อยหนึ่งร้อยล้านขึ้นไป ระดับแบบหยางเฉินนี้ อย่างน้อยคงหนึ่งพันล้านขึ้นไป”

เฉาจื้อกัดฟันแน่นพูดว่า “ถ้าพวกนายไม่เชื่อ ไปตรวจสอบบัญชีของซุนจื้อเจียวได้ ต้องมีบันทึกโอนเงินหลายร้อยล้านเป็นแน่”

ซุนซวี่ที่เดิมทีไม่อยากเชื่อเฉาจื้อ หลังเขาได้ยินเฉาจื้อพูดแบบนี้ ชั่วขณะนั้นในใจสับสนอยู่บ้าง

ดูท่าทางของเฉาจื้อ น่าจะไม่เหมือนพูดโกหก แต่ถ้าเฉาจื้อไม่ยอมรับ เรื่องนี้ได้เพียงปล่อยตระกูลซุนมารับผิดชอบ

“ซุนจื้อเจียวนังผู้หญิงแพศยาคนนั้นล่ะ? พวกนายเอาหล่อนออกมาถามดู ก็ไม่รู้ชัดแล้วเหรอ?”

เฉาจื้อพูดแบบโมโหอีกรอบ

ไม่ง่ายที่จะควบคุมตระกูลซุนแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูไว้ในมือของตนเอง แต่กลับนึกไม่ถึงว่า ปัจจุบันนี้ตระกูลซุนอยากจะทะเลาะกับตนเอง

แน่นอนเขาเข้าใจว่า ซุนซวี่อยากทำอะไร

มีเพียงเรื่องที่หยางเฉินโจมตีฆ่ามือสังหารหงเฉินสามคนขู่ขวัญพวกเขา พวกเขาอยากจะผลักทุกอย่างนี้ให้ตระกูลคิงเฉา

แต่เรื่องที่ทำให้เขาโกรธเคืองคือ เรื่องนี้ไม่ใช่เขาสั่งการจริงๆ

“ทำไม? พวกนายไม่กล้าเอาซุนจื้อเจียวเข้ามาเผชิญหน้ากันเหรอ?”

เห็นซุนซวี่ชักช้าไม่ยอมเรียกซุนจื้อเจียวเข้ามา เฉาจื้อจึงพูดเย้ยหยัน

ซุนซวี่ไม่ได้พูดอะไร ดวงตาจ้องเฉาจื้อไว้ตลอด ทันใดนั้นเอ่ยปากบอก “ผมแค่อยากถามคุณชายเฉาคำถามข้อหนึ่ง ถ้าเรื่องนี้เป็นซุนจื้อเจียวทำจริง คุณคิดจะช่วยพวกเราตระกูลซุนอย่างไร?”

“ช่วยตระกูลซุน?”

เฉาจื้อหัวเราะเยาะ “พวกนายอยากโยนเรื่องนี้มาให้ฉันแล้ว ยังคิดให้ฉันช่วยตระกูลซุน? เป็นไปไม่ได้!”