The king of War นิยาย บท 1016

“ตั้งแต่วันนี้ไป เรื่องของตระกูลซุน กับตระกูลคิงเฉาของฉัน ไม่เกี่ยวข้องใดๆ กันอีก!”

พอเฉาจื้อพูดจบ บุคคลระดับสูงตระกูลซุนกลุ่มหนึ่ง ต่างสีหน้าเปลี่ยนไปทั้งหมด

สูญเสียตระกูลคิงเฉาคุ้มครอง บางทีตระกูลซุนคงทำได้แค่เดินสู่หายนะ

มีเพียงซุนซวี่คนเดียวที่สีหน้านิ่งสงบอย่างมาก เพียงแต่ตรงนัยน์ตาลึก ประกายแสงหนาวเหน็บ

“คุณชายเฉา คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ ตระกูลซุนทำงานเพื่อช่วยเหลือตระกูลคิงเฉา ถึงได้ล่วงเกินหยางเฉินเข้าแล้ว ถ้าเวลานี้คุณไม่สนใจพวกเรา หยางเฉินต้องทำลายพวกเราตระกูลซุนแน่ครับ”

“ใช่ครับ ขอคุณชายเฉาอย่าได้โกรธเลย ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นแล้ว ไม่ว่าใครถูกใครผิด ถือสาหาความไปก็ไม่มีความหมาย คุณชายเฉาไปหากษัตริย์เฉาขอผู้แข็งแกร่งชั้นสูงเข้ามาสักหลายคน ต้องสามารถฆ่าหยางเฉินทิ้งได้แน่ครับ”

“คุณชายเฉา ตระกูลซุนสำนึกผิดแล้วครับ ท่านทอดทิ้งตระกูลซุนไม่ได้นะครับ!”

ทันใดนั้น บุคคลระดับสูงในตระกูลซุนรีบเอ่ยปากทันที สีหน้าเต็มไปด้วยการวิงวอน

เฉาจื้อดื่มด่ำความรู้สึกที่ถูกทุกคนอ้อนวอนแบบนี้อย่างมาก พิงอยู่บนเก้าอี้ หัวเราะหึๆ จ้องซุนซวี่แล้วพูดว่า “เจ้าบ้านซุน นายเห็นแล้วรึยัง? คนของพวกนายตระกูลซุนเข้าใจหมดว่า ไม่มีตระกูลคิงเฉาแล้ว ตระกูลซุนก็จะไม่มีอะไร”

ซุนซวี่สูดหายใจเข้าลึกๆ ทีหนึ่ง “คุณชายเฉา ตระกูลซุนสำนึกผิดแล้ว ขอร้องท่านอย่าทอดทิ้งตระกูลซุนนะครับ!”

“หึๆ ขอร้องฉัน? ตอนนี้สำนึกผิดแล้วเหรอ?”

ชั่วขณะนั้นเฉาจื้อหัวเราะดัง “ฉันได้ยินว่า เพื่อให้หยางเฉินปล่อยนายไป นายถึงกับยอมคุกเข่าลง ทำไมถึงตาขอร้องฉันแล้ว ยังกล้านั่งอยู่อีก?”

“ตึก!”

ซุนซวี่ไม่ได้ลังเลแม้แต่น้อย ลุกขึ้นโดยตรง คุกเข่าลงพื้นแบบหนักอึ้ง ก้มหน้าลง กัดฟันพูดว่า “ขอร้องคุณชายเฉาให้โอกาสตระกูลซุนอีกครั้งนะครับ!”

“ฮาๆๆๆ......”

เฉาจื้อหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง หน้ากระหยิ่มยิ้มย่องเต็มที่

เพียงแต่ สิ่งที่เขามองไม่เห็นคือ แรงอาฆาตแค้นรุนแรงตรงส่วนนัยน์ตาลึกของซุนซวี่

“ขอโทษด้วยนะ ตระกูลซุนไม่มีคุณค่าใดๆ อีกแล้ว ต่อจากนี้ไป ตระกูลจะเป็นหรือตาย ล้วนไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลคิงเฉาอีก!”

หลังจากเฉาจื้อหัวเราะมากพอแล้ว จึงพูดอย่างไม่ลังเลสักนิด ในสายตาเต็มไปด้วยการหยอกล้อ

“คุณชายเฉา ท่านว่าอะไรนะ? ตระกูลคิงเฉาอยากทอดทิ้งตระกูลซุนแล้ว?”

“ผู้นำก็คุกเข่าอ้อนวอนต่อท่านแล้ว ทำไมท่านยังอยากทอดทิ้งพวกเราอีก?”

“คุณชายเฉา ท่านทอดทิ้งตระกูลซุนไม่ได้นะครับ!”

บุคคลระดับสูงของตระกูลซุนกลุ่มหนึ่ง รีบคุกเข้าบนพื้นกันหมด อ้อนวอนต่อเนื่อง

ถ้าเป็นเรื่องอื่น เฉาจื้อคงไม่ทอดทิ้งตระกูลซุนแน่ แต่ว่าเรื่องราวในครั้งนี้ ทำให้เฉาจื้อยิ่งรู้ถึงความสามารถของหยางเฉินแจ่มชัดขึ้น

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ ถ้าเขายังอยากเอาตระกูลคิงเฉามาข้องเกี่ยวด้วยกันกับตระกูลซุนอยู่ งั้นคงเป็นคนโง่เง่าตัวจริงแล้ว

“ในเมื่อฉันบอกแล้วว่า อยากทอดทิ้งตระกูลซุน อย่าว่าแต่พวกนายคุกเข่าบนพื้นเลย ต่อให้นอนหมอบอยู่บนพื้น ก็ไม่มีประโยชน์”

เฉาจื้อหัวเราะเสียงดัง มองทางซุนซวี่แบบหยอกเย้าบอกว่า “ก่อนหน้านี้นายไม่ใช่ยังโอหังมากอยู่เหรอ? แม้แต่คนของฉัน ก็กล้าใช้ปืนยาวจี้หัวไว้อีก นายเห็นฉันอยู่ในสายตาด้วยเหรอ?”

“ตอนนี้รู้จักกลัวแล้ว? เสียใจแล้ว? สายไปแล้ว! พวกนายรอการแก้แค้นของหยางเฉินเถอะ!”

ซุนซวี่ค่อยๆ ลุกขึ้นยืนจากบนพื้นแล้ว มองเฉาจื้อที่นั่งบนเก้าอี้จากบนลงล่าง ถามอีกครั้งว่า “คุณชายเฉา ท่านอยากทอดทิ้งตระกูลซุนจริงๆ เหรอ?”

“เหลวไหล ไม่ทิ้งพวกนาย หรือว่ายังอยากให้ฉันรับผิดชอบทุกอย่างให้พวกนาย?” เฉาจื้อพูดจาเยาะเย้ย

“ได้ ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเชิญกลับไปเถอะ! ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เรื่องของตระกูลซุน ไม่เกี่ยวข้องกับตระกูลคิงเฉาอีก!”

เฉาจื้อเพิ่งพูดจบลง ซุนซวี่ก็เอ่ยปากบอกไป

“อะไรนะ?”

ครั้งนี้ ถึงตาเฉาจื้อตื่นตกใจแล้ว

จากความเข้าใจที่เขามีต่อซุนซวี่ ซุนซวี่จะต้องคุกเข่าขอร้องอีกครั้งเป็นแน่ แต่สิ่งที่เกินความคาดหมายคือ ซุนซวี่ไม่ได้ทำ กลับอยากให้เขาออกไปแทน