The king of War นิยาย บท 1017

ซุนซวี่พยักหน้าเล็กน้อย มองรอยฝ่ามือบนหน้าของซุนจื้อเจียวอยู่ ทันใดนั้นถอนหายใจทีหนึ่ง “จื้อเจียว ลุงตบแก แกโทษลุงมั้ย?”

ซุนจื้อเจียวรีบส่ายหน้าทันที “คุณลุงคะ ถ้าไม่ใช่คุณลุง หนูก็ไม่มีวันนี้ ไม่แน่ว่าคงถูกไล่ออกจากตระกูลซุนตั้งแต่แรกแล้ว ท่านตบหนู เพราะหวังดี หนูจะโทษท่านได้อย่างไรคะ?”

“งั้นก็ดี ฉันถามแกเรื่องหนึ่ง แกจำเป็นต้องตอบมาตามตรง!”

ซุนซวี่พูดด้วยท่านทางจริงจังทันใด

ซุนจื้อเจียวเหมือนเข้าใจว่าซุนซวี่อยากถามอะไร สีหน้าซีดเซียวพอสมควร แต่ยังพยักหน้าแล้ว “คุณลุง ถามได้เลยค่ะ!”

“เรื่องที่เกิดขึ้นตรงที่หลบภัยใต้ดินของตระกูลซุนวันนี้ สรุปว่าเกี่ยวกับแกรึเปล่า?”

ซุนซวี่เอ่ยปากถาม

ซุนจื้อเจียวพยักหน้าแล้ว ตาแดงก่ำตอบว่า “คุณลุงคะ หนูนึกไม่ถึงเหมือนกันว่า หยางเฉินจะเก่งกาจขนาดนี้ แม้แต่นักฆ่าของหงเฉิน ยังฆ่าเขาไม่ได้!”

“คุณลุงคะ หนูสำนึกผิดแล้ว ต่อไปหนูไม่กล้าอีกแล้วค่ะ! ขอร้องคุณลุงให้อภัยหนูนะคะ!”

ซุนซวี่เดิมนึกถึงคำตอบข้อนี้ไว้แล้ว แต่หลังได้ยินการยอมรับจากปากซุนจื้อเจียว ยังรับได้ยากอยู่บ้าง

“จื้อเจียว ขอแค่แกทำเรื่องหนึ่งเพื่อตระกูลซุน ฉันจะยกโทษให้แก!”

ซุนซวี่พูดขึ้น

ซุนจื้อเจียวพยักหน้าติดต่อกัน “คุณลุงคะ ท่านให้หนูทำอะไรหนูยอมทั้งนั้นค่ะ ถึงแม้จะให้หนูไปตาย หนูก็ยินยอมค่ะ!”

“ดี งั้นแกก็ไปตายเถอะ!”

ซุนซวี่เพิ่งพูดจบ ผู้แข็งแกร่งคนหนึ่งด้านหลังเขาหยิบปืนกระบอกหนึ่งออกมาฉับพลัน ยิงตรงหัวใจของซุนจื้อเจียวนัดหนึ่ง

ไม่ว่าอย่างไรซุนจื้อเจียวก็คิดไม่ถึงว่า ลุงที่เห็นเธอเป็นเหมือนลูกคนหนึ่งมาตลอด จะฆ่าเธอได้ลง

มองซุนจื้อเจียวที่ตายตาไม่หลับ ในสายตาซุนซวี่มีความทนไม่ไหวนิดๆ แวบผ่าน ถอนหายใจเบาๆ “อาฉี เป็นพี่ใหญ่ต้องขอโทษแก แต่ว่าพี่ใหญ่ไม่มีทางแล้วจริงๆ”

ซุนฉี น้องชายแท้ๆ ของซุนซวี่ เมื่อหลายปีก่อน เพราะซุนซวี่ถึงต้องตาย

เป็นเพราะเหตุนี้ ดังนั้นหลายปีมานี้ ซุนซวี่จึงรักและตามใจซุนจื้อเจียวอย่างมาก ไม่ว่าซุนจื้อเจียวทำเรื่องผิดพลาดมากแค่ไหน เขาก็สามารถให้อภัยได้ทั้งนั้น แม้กระทั่งคอยช่วยเหลือแก้ไข

แต่ว่าครั้งนี้ ซุนจื้อเจียวก่อปัญหาใหญ่เกินไป เดิมทีซุนซวี่แก้ไขไม่ได้

เวลานี้ โรลส์-รอยซ์สีดำคันหนึ่ง กำลังขับผ่านบนถนนนอย่างรวดเร็ว

ในรถ เฉาจื้อสีหน้าอึมครึมถึงขีดสุด บนเบาะข้างคนขับยังมีไป๋เซี่ยงฮุยยอดฝีมืออันดับหนึ่งข้างกายเขานั่งอยู่

“คุณชายเฉาครับ นึกไม่ถึงว่าซุนซวี่จะกล้าขึ้นเสียงข่มขู่ท่าน วอนหาที่ตายเสียจริง ท่านบอกมาคำเดียว ผมสามารถพังตระกูลซุนทิ้งได้!”

ไป๋เซี่ยงฮุยเอ่ยปากพูดขึ้น

เฉาจื้อพึมพำเสียงเย็นชา “นายคิดว่าตระกูลซุนพังง่ายขนาดนั้นจริงเหรอ?”

“ซุนซวี่ดูเหมือนขี้ขลาดตาขาว แต่พอทำงานขึ้นมา ไม่อืดอาดแม้แต่น้อย เจ้าตัวเองก็ยืดหยุ่นด้วย ฉันกล้ารับประกันว่า ขอแค่ตอนนายกล้าลงมือ มือซุ่มยิงของตระกูลซุนก็กล้าลั่นไก”

พอได้ยิน ชั่วขณะนั้นไป๋เซี่ยงฮุยหน้าแดง

เฉาจื้อไม่ได้คุยโม้โอ้อวด ก่อนหน้านี้เขาพยายามลงมือต่อซุนซวี่ กลับโดนเลเซอร์แดงของปืนยาวห้าหกอันเล็งตรงตำแหน่งสำคัญทันที ต่อให้เขาเป็นผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลาง ก็หลบลูกกระสุนไม่พ้นหรอก

“อย่าดูถูกแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูเด็ดขาด แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูนี้ประกาศตัวเป็นใหญ่ที่เมืองเยี่ยนตูมาได้นานขนาดนี้ ไม่ใช่เพราะโชคช่วย ถ้าไม่มีเส้นสนกลใน คงถูกเข้าแทนที่ตั้งนานแล้ว”

เฉาจื้อพูดจาด้วยเสียงทุ้ม สำหรับสถานการณ์ของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ยังเข้าใจแจ่มแจ้ง

“ที่คุณชายเฉาสอนมาถูกต้องครับ ผมเข้าใจแล้ว!”

ไป๋เซี่ยงฮุยรีบตอบรับ จากนั้นถามอีกว่า “งั้นต่อจากนี้ไป พวกเราควรทำอย่างไรครับ? โดยเฉพาะคนที่ตายคือฉินชาง เป็นผู้สืบทอดของตระกูลฉินแห่งเมืองคิงเฉา ตัวฉินชางเองก็สนิทสนมกับคุณชายเฉาด้วย”