The king of War นิยาย บท 1020

ในเวลานี้เอง ประตูของห้องฉุกเฉินเปิดออกจากด้านในทันใด ฉินต้าหย่งที่เมื่อสักครู่ผ่าตัดเสร็จถูกเข็นออกมาแล้ว

หยางเฉินรีบเข้ามาทันที “พี่อ้าย พ่อตาผมเป็นอย่างไรบ้าง?”

อ้ายหลินถอดหน้ากากอนามัยออก ยิ้มให้หยางเฉินนิดหนึ่ง “สบายใจได้ เป็นฉันผ่าตัดให้คุณลุงฉินด้วยตัวเอง การผ่าตัดสำเร็จดีมาก จะไม่มีอาการข้างเคียงเหลืออยู่ เพียงแค่ต้องนอนรักษาตัวสักช่วงหนึ่ง”

ได้ยินคำพูดของอ้ายหลิน ในที่สุดหยางเฉินโล่งอกไปทีหนึ่ง

“ขอบคุณครับพี่อ้าย!”

หยางเฉินพูดอย่างรู้สึกซาบซึ้งใจ

อ้ายหลินส่ายหน้าเล็กน้อย มองไปทางเฝิงเสียวหว่านด้วยความหมายลึกล้ำแล้ว พูดกับหยางเฉินว่า “การผ่าตัดครั้งนี้ที่ประสบความสำเร็จขนาดนี้ได้ ต้องชมสาวสวยคนนี้อย่างมากที่เอายาให้คุณลุงฉินกิน”

“หัวใจคุณลุงฉินได้รับความเสียหายอย่างหนัก ยาที่น้องหมอวิเศษให้คุณลุงฉินกิน ทำให้หัวใจของคุณลุงฉินคงที่แล้ว ถึงสามารถผ่าตัดได้อย่างปลอดภัยดี”

เฝิงเสียวหว่านยิ้มให้อ้ายหลินสักหน่อย พูดจาแบบเขินอายอยู่บ้าง “ฉันแค่ทำให้อาการบาดเจ็บของคุณลุงฉินคงที่เองค่ะ กระดูกที่แตกหัก ได้แต่พึ่งการผ่าตัดมารักษา”

“พี่อ้าย คุณปู่ของเสียวหว่านเป็นถึงหมอวิเศษ ครั้งนี้ถ้าไม่ใช่หมอเทวดาเฝิงลงมือช่วยชีวิต กลัวว่าคุณคงไม่เจอหน้าผมอีกแล้ว”

เวลานี้หม่าชาวเอ่ยปากบอกไป อารมณ์ฮึกเหิมอยู่บ้างเล็กน้อย

ตอนที่ไปเมืองกษัตริย์กวนครั้งนั้น เกือบตายอยู่ที่เมืองกษัตริย์กวน ทำให้เขารู้สึกชื่นชมตั้งนาน

หลายวันนั้นที่นอนรักษาอยู่ในบ้านหมอเทวดาเฝิง เขาคิดไปมากมาย ในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดต่ออ้ายหลิน

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขากับอ้ายหลินเพิ่งแต่งงานกันได้ไม่นาน เขาดันไปแบบไม่บอกไม่กล่าว เหลือเพียงจดหมายบอกลาฉบับหนึ่ง แล้วบุกเข้าตระกูลคิงกวนตามลำพัง

ตอนนี้คิดขึ้นมา เป็นตนเองวู่วามจริงๆ

ก่อนหน้านี้ตอนหยางเฉินพาฉินต้าหย่งที่บาดเจ็บหนักมาถึงโรงพยาบาล หม่าชาวก็รีบมาถึงโรงพยาบาล ยังไม่ทันได้พูดคุยกับอ้ายหลินสักเท่าไรมาโดยตลอด

ตอนนี้อ้ายหลินผ่าตัดให้ฉินต้าหย่งเสร็จออกมา นี่ถือว่าหลังจากเขาเดินทางไปเมืองกษัตริย์กวนครั้งนี้ เจอหน้ากับอ้ายหลินโดยความหมายแท้จริง ทันใดนั้นอารมณ์ฮึกเหิมไร้ที่เปรียบ

ดวงตาอ้ายหลินจ้องหม่าชาวมาตลอด เบ้าตาแดงแบบรุนแรง น้ำตาคลออยู่ในเบ้าตา

เธอไม่พูดจาสักคำเดียว จ้องหม่าชาวไว้ตรงๆ แบบนั้น

เห็นอ้ายหลินไม่พูดจาอะไร ลักษณะในดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตา ความรู้สึกผิดในใจของหม่าชาวยิ่งมากขึ้น

ทั้งสองจ้องหน้ากันอยู่นาน ในที่สุดหม่าชาวเดินเข้ามา โอบอ้ายหลินเข้าในอ้อมอกของตนเอง “ที่รัก ผมขอโทษ!”

“ฮือๆ......”

อ้ายหลินไม่มีทางควบคุมน้ำตาของตนเองไว้ได้ ร้องไห้เสียงต่ำขึ้นมาแล้ว

เดิมทีหม่าชาวไม่รู้ว่า ตอนที่อ้ายหลินมองเห็นจดหมายบอกลาที่เขาทิ้งไว้ให้ เธอหวาดกลัวมากแค่ไหน

แม้กระทั่งอ้ายหลินเองก็เตรียมใจไว้เรียบร้อยแล้วว่า ทั้งชาตินี้คงจะไม่ได้เจอหม่าชาวอีก

“หม่าชาว นายนี่มันไม่ได้เรื่องเลย นายรู้รึเปล่า พี่อ้ายเป็นห่วงนายมาแค่ไหน? ถ้าไม่ใช่พี่อ้ายตั้งท้องอยู่ เธอคงพุ่งไปตามหานายที่เมืองกษัตริย์กวนแล้ว”

เวลานี้ แพทย์หญิงที่สวมชุดกาวน์คนหนึ่งเดินเข้ามาแล้ว มองหม่าชาวอยู่ พูดแบบหน้าตาโกรธเคือง

หล่อนคือเพื่อนร่วมงานของอ้ายหลิน และเป็นเพื่อนสนิทด้วย ในช่วงวันเวลาที่หม่าชาวไม่อยู่ คือหล่อนที่อยู่ข้างกายอ้ายหลินมาตลอด

“เสียวเหมย!”

อ้ายหลินรีบส่งเสียงหยุดยั้ง แต่ว่าสายไปแล้ว เสียวเหมยพูดเรื่องที่เธอตั้งครรภ์ออกมาเรียบร้อย

หม่าชาวที่เดิมทียังรู้สึกผิดในใจ ทันใดนั้นได้ยินเรื่องที่เสียวเหมยบอกว่าอ้ายหลินตั้งครรภ์ อึ้งอยู่ที่เดิมในทันที

หยางเฉินก็ทำหน้าตกใจเช่นกัน มองทางท้องของอ้ายหลินโดยจิตใต้สำนึก เพียงแต่เธอสวมชุดกาวน์ไว้ เดิมทีจึงดูไม่ออก

หลังหม่าชาวอึ้งทึ่งอยู่พักหนึ่ง จึงถามด้วยอารมณ์ตื่นเต้นว่า “ที่รัก ที่เสียวเหมยพูดเป็นความจริงเหรอ? คุณท้องแล้ว? ผมจะเป็นพ่อคนแล้ว?”

เพราะตื่นเต้น ร่างกายหม่าชาวกำลังสั่นเทา เสียงก็สั่นเครือเล็กน้อยเหมือนกัน