The king of War นิยาย บท 1037

“เสียวหว่าน เขากินยาที่คุณให้ไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังไม่ดีขึ้นอีก?”

เมื่อสังเกตเห็นว่าดวงตาทั้งสองของหม่าชาวปิดอยู่ หยางเฉินก็ถามอย่างเป็นกังวล

เฝิงเสียวหว่านกัดริมฝีปากแดงของเธอแน่น เธอพยายามเอาเข็มเงินหลายอันแทงเข้าไปที่รอบๆ หัวใจของหม่าชาว

ทั้งหมดเจ็ดเข็ม เหมือนกับตำแหน่งเข็มดาวเหนือเจ็ดดาว

หยางเฉินเคยเห็นเฝิงเสียวหว่านใช้ชุดฝังเข็มนี้รักษามาก่อน ซึ่งดูเหมือนจะเรียกว่าเข็มดาวเหนือคืนชีพ

เพียงแต่คราวนี้เข็มดาวเหนือคืนชีพนั้น ไม่ได้น่าตกใจเท่ากับตอนที่เฝิงเสียวหว่านช่วยชีวิตผู้คนมาก่อนหน้านี้

“พี่หยาง ฉันทำได้แค่ประคองให้พี่หม่ายังมีชีวิตอยู่ได้ชั่วคราว อย่าดึงเข็มเงินออกจากตัวเขาเด็ดขาด”

เฝิงเสียวหว่านยืนกรานหนักแน่น

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอก็เหลือกตาและสลบไป

“เสียวหว่าน!”

หยางเฉินตะโกนเรียกและรีบเข้าไปประคองเฝิงเสียวหว่านไว้

ในเวลานี้ต่งจ้านกังเดินเข้ามาและพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “หมอวิเศษเสียวหว่านใช้พลังงานมากเกินไปเพื่อช่วยชีวิตคุณก่อนหน้านี้ เมื่อครู่ก็ถูกซีเหมิงตบ ผมเกรงว่ามันจะรุนแรงเกินขีดจำกัดของเธอ”

หยางเฉินย่อมรู้ดีว่า ก่อนหน้านี้เฝิงเสียวหว่านได้พยายามอย่างเต็มกำลังเพื่อช่วยเขา

ตอนนี้ทั้งเฝิงเสียวหว่านและหม่าชาวล้วนอยู่ในอาการสลบไสล

โชคดีที่หม่าชาวยังคงมีชีวิตอยู่ แม้ว่าจะยังไม่รู้สึกตัว แต่อย่างน้อยก็ยังมีการเต้นของหัวใจและลมหายใจอยู่

“ไปโรงพยาบาลก่อน!”

หยางเฉินกล่าว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ในห้องผู้ป่วยวีไอพีของโรงพยาบาลชุมชนเยี่ยนตู หยางเฉินยืนเฝ้าอยู่ข้างหม่าชาวด้วยตัวเอง

เฝิงเสียวหว่านได้บอกไว้ว่า ห้ามดึงเข็มเงิน 7 เข็มออกจากร่างกายของหม่าชาวเด็ดขาด เขาจึงต้องเฝ้าดูด้วยตัวเองเพื่อความมั่นใจ

เฝิงเสียวหว่านได้ให้น้ำเกลือไว้ด้วย ใช้เวลาไม่นานก็จะฟื้นขึ้นมา

อ้ายหลินก็อยู่ข้างกายหม่าชาวด้วย ในเวลานี้เธอจับมือของหม่าชาวไว้แน่นไม่ยอมปล่อย มองผู้ชายของเธอด้วยสีหน้าอ่อนโยน

มันออกจะเป็นส่วนเกินไปเสียหน่อยที่หยางเฉินจะอยู่ที่นี่

แต่เพื่อรับประกันความปลอดภัยของหม่าชาว เขาจำเป็นต้องคอยคุ้มกันด้วยตัวเอง

“นายท่าน รอบๆ ห้องผู้ป่วย ล้วนเป็นยอดฝีมือแดนราชาจากกองยุทธการ ท่านไปพักผ่อนเถอะ!”

ต่งจ้านกังอดพูดขึ้นมาไม่ได้ เขารู้ดีว่าแม้ว่าหยางเฉินจะฆ่าซีเหมิงตายแล้ว แต่ตัวเขาเองก็ได้รับบาดเจ็บสาหัสเช่นกัน

หยางเฉินส่ายหน้าพลางมองไปที่ต่งจ้านกังและถามว่า “ข่าวที่ผมยังมีชีวิตอยู่ ยังไม่ถูกปล่อยออกไปใช่ไหม?”

ต่งจ้านกังรีบส่ายหน้าและกล่าวว่า “ยังครับ! หลังจากที่ท่านเกิดเรื่อง เมืองเยี่ยนตูก็เหมือนได้ล้างไพ่ครั้งใหญ่ ตระกูลเดอะคิงแห่งจิ่วโจว ยกเว้นตระกูลคิงเซวและตระกูลคิงกวน ตระกูลเดอะคิงที่เหลือได้ทยอยเข้าประจำการในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ในเวลานี้แปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูได้ถูกยึดครองไว้หมดแล้ว”

หยางเฉินหรี่ตาลงเล็กน้อย “ปล่อยข่าวออกไป ว่าผมตายแล้ว!”

ให้บอกว่าหยางเฉินตายแล้ว?

ต่งจ้านกังอึ้งไปชั่วขณะ หยางเฉินคิดจะทำอะไร?

ก็เห็นว่ายังมีชีวิตอยู่ จะให้บอกว่าตายแล้วทำไม?

ทันใดนั้นเขานึกถึงความเป็นไปได้และถามด้วยความประหลาดใจ “นายท่าน ท่านตัดสินใจสืบทอดตี้ชุนแล้วหรือ?”

หากมีใครต้องการถามว่า ในเมืองเยี่ยนตูใครสามารถสืบทอดตี้ชุนได้ นอกจากยางเฉินแล้ว ต่งจ้านกังก็นึกไม่ออกว่าใครจะมีคุณสมบัติเหมาะสม

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าความสามารถที่แท้จริงของหยางเฉินนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน แต่เขาก็มั่นใจว่า อย่างน้อยความสามารถของหยางเฉินก็อยู่ในแดนเทพ

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หยางเฉินก็พูดขึ้น

“ใช่!”

ต่งจ้านกังรีบตอบ ก่อนจะหันหลังเดินจากไป

มันเป็นความจริงที่สามารถตรวจสอบได้ ว่าหยางเฉินได้ไปที่กองยุทธการเมื่อห้าปีก่อน

หลายคนอาจเดาได้แล้วว่าศักยภาพที่หยางเฉินแสดงออกมานั้นเป็นอย่างไร แม้แต่ในกองยุทธการ เขาก็ยังคงเป็นคนที่มีสถานะ

ในเวลานี้หากปล่อยข่าวว่าเขาถูกคนของกองยุทธการชิงตัวไป ก็คงไม่มีใครสงสัยหรอกนะ?

ที่สำคัญที่สุด เขาต้องการให้ฉินซีมีความหวังอยู่บ้าง

เขารู้ดีว่าฉินซีเป็นคนแบบไหน หากข่าวการตายของเขาแพร่กระจายออกไปจริงๆ ฉินซีอาจจะรู้สึกผิดจนทำอะไรโง่ๆ ออกมา

เพราะเมื่อก่อนตอนที่เขาเกิดเรื่อง ก็เพราะฉินซีโทรมาบอกเขาว่าจะขอหย่า

หากข่าวการได้รับบาดเจ็บสาหัสของเขาถูกแพร่กระจายออกไป คนภายนอกอาจคิดว่า แม้ว่าหยางเฉินจะยังมีชีวิตอยู่ แต่ก็จะกลายเป็นคนพิการอย่างสมบูรณ์ ไม่มีผลกระทบใดๆ ต่อสถานการณ์ของเมืองเยี่ยนตู

แต่ฉินซีนั้นไม่เหมือนกัน เธอจะรอจนกว่าจะได้ทราบข่าวการตายที่แน่นอนของหยางเฉิน

ต่งจ้านกังมีความรวดเร็วมาก ออกไปไม่ถึงสิบนาที พาดหัวข่าวทั้งหมดในเมืองเยี่ยนตูก็เป็นข่าวหยางเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัสและถูกกองยุทธการพาตัวไป

ข่าวนี้ได้เป็นที่โจษจันไปทั่วทั้งเมืองเยี่ยนตูในทันที

ไม่เพียงแต่ในเมืองเยี่ยนตูเท่านั้น แต่ตระกูลเดอะคิงทั้งห้าก็ทราบข่าวนี้ด้วย หลายคนถึงกับตกตะลึง

เมืองเยี่ยนตู ภายในวิลล่ายอดเมฆา

ฉินซีนั่งอยู่บนโซฟาด้วยความงุนงง น้ำตาได้เหือดแห้งไปหมดแล้ว สมองของเธอเต็มไปด้วยภาพเหตุการณ์นั้น ฉินยีก็เช่นกัน ในเวลานี้เธอมีแต่รู้สึกผิดเท่านั้น

ผู้หญิงสองคนจมอยู่กับความเศร้าโศกและความรู้สึกผิด