The king of War นิยาย บท 1051

“หยางเฉิน อย่ารังแกกันมากเกินไป!”

จู่ๆ เฉาจื้อก็แผดเสียงลั่น “ซิงเฉินมีเดียแต่เดิมเป็นทรัพย์สมบัติของตระกูลซุน แต่ถูกแกใช้แผนแย่งเอาไป ตอนนี้ตระกูลซุนได้กลับคืนสู่ตระกูลคิงเฉาแล้ว ซิงเฉินมีเดียก็ควรตกเป็นของตระกูลคิงเฉา”

“ฉันรู้ว่าแกเก่งกาจมาก สามารถสังหารผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นกลางได้ แต่แล้วยังไงล่ะ? ฉันเป็นทายาทของบ้านที่สามแห่งตระกูลคิงเฉา ถ้าแกกล้าแตะต้องฉันแม้แต่ปลายนิ้ว ตระกูลคิงเฉาจะไม่ปล่อยแกไปแน่”

“ฉันต้องบอกแกอีกว่า พ่อของฉัน คือหัวหน้าสามของตระกูลคิงเฉา มาถึงเมืองเยี่ยนตูแล้ว ถ้าเขารู้ว่าแกทำร้ายฉัน เขาจะฆ่าแกทั้งบ้านแน่”

คนเราเมื่อหวาดกลัวอย่างสุดขีด พวกเขาจะระเบิดความโกรธของตัวเองออกมาอย่างบ้าคลั่ง มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะสามารถบรรเทาความหวาดกลัวภายในใจได้

เพียงแต่ว่าเฉาจื้อได้ระบายออกมาแล้ว แต่ความหวาดกลัวภายในใจของเขาไม่ได้หายไป กลับยิ่งรุนแรงหนักขึ้นไปอีก

หยางเฉินไม่ได้โกรธ ยังคงยิ้มเช่นเคย แต่มีพลังอาฆาตแฝงอยู่ในรอยยิ้มของเขา

“เหลืออีกสิบวินาทีสุดท้าย!”

หยางเฉินเหลือบมองเวลาแล้วกล่าวขึ้น

เมื่อหยางเฉินแจ้งเวลาก็เหมือนกับหมายเร่งเอาชีวิต เฉาจื้อรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตาย

“ไอ้เวร ฉันจะฆ่าแก!”

ทันใดนั้น เฉาจื้อก็คว้าไวน์แดงหนึ่งขวดบนโต๊ะแล้วขว้างใส่ศีรษะยางเฉิน

เมื่อหยางเฉินคิดว่าเฉาจื้อจะโจมตีเขา ที่เฉาจื้อขว้างขวดไวน์ออกไป มันเป็นเพียงการกระทำบังหน้า

จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาคือการหลบหนี

ขณะที่เฉาจื้อขว้างขวดไวน์ออกไป เขาก็เผ่นหนีไป

แม้แต่องครักษ์ที่คุ้มกันเขาหลายคนยังตายทั้งหมด แต่เขายังไม่หนี จะรอให้หยางเฉินฆ่ามาหาเขาเหรอ?

“หมดเวลาแล้ว!”

หยางเฉินไม่สนใจการหลบหนีของเฉาจื้อ เมื่อผ่านไปหนึ่งนาที เขาก็หยิบตะเกียบบนโต๊ะอาหารแล้วโยนขึ้นไปในอากาศ

“อุ๊บ!”

ทันทีที่เฉาจื้อไปถึงประตูห้องวีไอพี ร่างของเขาก็ล้มลงกับพื้นในทันใด ชีวิตของเขาสูญสิ้นไปอย่างสมบูรณ์

ส่วนหยางเฉินก็ก้าวออกไป ดูเหมือนว่าการตายของเฉาจื้อไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

ที่ด้านหลังท้ายทอยของเฉาจื้อ ยังมีตะเกียบอีกครึ่งหนึ่งเหลืออยู่ด้านนอก

เซี่ยเหอที่กำลังอยู่ในห้องวีไอพีของหยางเฉิน พอเห็นหยางเฉินยังไม่กลับมา ในใจก็รู้สึกหงุดหงิดมาก เดินกลับไปกลับมาภายในห้องวีไอพีอยู่หลายรอบ

ถ้าเธอไม่กังวลว่าจะทำให้หยางเฉินเสียสมาธิ เธอก็คงจะรีบออกจากห้องวีไอพีไปนานแล้ว

“คุณเซี่ย ไม่ต้องกังวล พี่เฉินต้องไม่เป็นไร”

เฉียนเปียวกล่าวอย่างช่วยไม่ได้

“เอี๊ยด!”

ทันใดนั้น ประตูของห้องวีไอพีก็ถูกผลักเข้ามาจากด้านนอก หยางเฉินเดินยิ้มเข้ามา

“ขอโทษที่ให้คุณรอนานนะ!”

เมื่อหยางเฉินเห็นสีหน้ากังวลใจของเซี่ยเหอ เขาก็พูดด้วยรอยยิ้ม

เพียงแต่ว่าทันทีที่เขาพูดจบ กลิ่นหอมก็พัดเข้ามา

เซี่ยเหอโผเข้าหาอ้อมแขนของหยางเฉินและกอดเขาไว้แน่น แม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรสักประโยค แต่หยางเฉินก็รู้สึกได้ว่าเซี่ยเหอเป็นห่วงเขา

หยางเฉินคิดไม่ถึงว่า เซี่ยเหอจะโผเข้ากอดตัวเองแบบนี้ เขาสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นของอีกฝ่าย

บางทีนี่อาจจะเป็นสัมผัสของร่างกายสตรีที่อ่อนโยน?

เฉียนเปียวออกจากห้องวีไอพีไปไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหน

ภายในห้องวีไอพี มีเพียงหยางเฉินและเซี่ยเหอ

ขณะที่หยางเฉินตกอยู่ในสัมผัสสตรีอันอ่อนโยน ในความคิดก็มีผู้หญิงน้ำตานองหน้าคนหนึ่งปรากฏขึ้นอย่างกะทันหัน เธอคือฉินซี

เขาได้สติกลับมาในทันใด รีบผลักเซี่ยเหอออกไปแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง เพื่อนคุณอย่างผมแข็งแกร่งมาก แค่พวกทหารปลายแถวเท่านั้น ผมไม่เห็นอยู่ในสายตาหรอก”

เมื่อถูกหยางเฉินผลักไส เซี่ยเหอก็เหมือนตื่นจากความฝันและหน้าแดงก่ำทันที

เมื่อครู่ตอนที่รอหยางเฉินอยู่ในห้องวีไอพี เธอเป็นกังวลมาก กลัวว่าหยางเฉินจะเดือดร้อนและได้รับบาดเจ็บเพราะเธอ