The king of War นิยาย บท 1073

ผู้อาวุโสเดินเข้ามาโดยตรง มีดพกเล่มหนึ่งร่วงลง ฉินจื่อจิ้งหมดสติไปในที่เกิดเหตุ

เห็นเพียงผู้อาวุโสที่ผมหงอกเต็มศีรษะคนนั้น แบกชายหนุ่มคนหนึ่งที่หนักเจ็ดสิบแปดสิบกิโลกรัม พาดไว้บนไหล่โดยตรง ก้าวฉับไวราวกับบิน ชั่วพริบตาเดียวหายไปจากในห้องทำงานแล้ว

ผู้อาวุโสไม่ใช่ใครอื่น คือเจิ้งเฉียนคุนผู้แข็งแกร่งในยี่สิบคนนั้นที่พากลับมาจากตระกูลคิงกวน

ฉินจื่อจิ้งถูกนำตัวไปแล้ว ทันใดนั้นในห้องทำงานเหลือเพียงหยางเฉินกับลั่วปิง ยังมีฉินซีที่น้ำตานองหน้าตั้งแต่แรก

“ท่านประธาน ผมออกไปก่อนนะครับ!”

ลั่วปิงพูดจบ หมุนตัวออกไปเงียบๆ หลังออกนอกประตู ยังปิดประตูห้องทำงานจนสนิทด้วย

ชั่วขณะนั้น ในห้องเหลือเพียงหยางเฉินและฉินซีแล้ว

“ขอโทษนะ ช่วงเวลานี้ ทำให้คุณเป็นห่วงแล้ว!”

หยางเฉินเอ่ยปากบอกทันใด

วันเวลาช่วงนี้ เขาติดตามฉินซีมาโดยตลอด และรู้ว่าฉินซีเศร้าเสียใจมาก เพราะเขาเกิดอุบัติเหตุ

ฉินซีที่น้ำตานองไปตั้งแต่แรก ตอนที่ได้ยินหยางเฉินขอโทษ ก็ไม่มีทางควบคุมอารมณ์ของตนเองได้อีกต่อไป เข้ามาทันที กระโจนใส่อ้อมอกของหยางเฉิน ส่งเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาแล้ว

ช่วงเวลานี้ เธอเหนื่อยมากจริงๆ ทั้งต้องแบกรับความเจ็บปวดในใจ ทั้งยังต้องเผชิญหน้ากับงานที่วุ่นวาย และต้องดูแลลูกสาวด้วย

ปัจจุบันนี้มองเห็นหยางเฉินปลอดภัยสบายดีมาปรากฏตัวตรงหน้าของตนเอง เธอรู้สึกเพียงภาระทั้งตัว ได้ปลดออกหมดสิ้นในชั่วพริบตา

หยางเฉินกอดภรรยาไว้แน่น ดวงตาชื้นอยู่บ้าง

เขาสามารถสัมผัสได้ถึง ความโศกเศร้าในใจภรรยาตอนนี้

ผ่านไปสิบนาทีเต็มๆ อารมณ์ของฉินซีถึงสงบนิ่ง เสียงร้องไห้หายไปแล้ว แต่ทั้งสองคนยังคงกอดกันแนบแน่น

“ที่รัก ขอโทษนะ!”

ผ่านไปสักพักหนึ่ง ฉินซีถึงผลักหยางเฉินออกเบาๆ ดวงตาแดงก่ำมองทางหยางเฉินแล้วกล่าวขอโทษ

หยางเฉินเข้าใจดี ทำไมฉินซีถึงขอโทษ หัวเราะเล็กน้อยแล้วส่ายหน้า “เรื่องนี้ไม่ต้องสนใจมันแล้ว ต่อไปใครก็ห้ามพูดถึงอีก”

“ที่รัก เสี่ยวยี! รีบช่วยเสี่ยวยีเร็ว!”

ทันใดนั้นเอง ฉินซีร้องตกใจ รีบบอกทันที

“ไม่ต้องร้อนใจ เสี่ยวยีหล่อนไม่เป็นไร มีคนไปช่วยหล่อนไว้เรียบร้อย”

หยางเฉินรีบบอกทันที

เสียงพูดเพิ่งจบ เสียงมือถือของเขาดังขึ้นมา หลังจากรับสาย ก็ได้ยินเสียงที่แหบแห้งเสียงหนึ่งดังขึ้น “คุณหยางครับ ช่วยคนไว้ได้แล้ว ไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ทั้งนั้น เพียงแค่โดนกักบริเวณเท่านั้นครับ”

“ดี!”

หยางเฉินตอบกลับ

เนื้อหาบทสนทนาเมื่อสักครู่ ฉินซีได้ยินทั้งหมด

“ที่รัก ขอโทษนะ ก่อนหน้านี้ที่ฉันกับเสี่ยวยีเข้าใจคุณผิดไป”

ฉินซีเอ่ยปากขอโทษอีกครั้ง

หยางเฉินส่ายหน้าหัวเราะแบบจำใจ “ผมก็บอกแล้วไง เรื่องนี้ให้ผ่านไปแบบนี้ ทำไมคุณถึงยังขอโทษผมอยู่ล่ะ?”

“อีกอย่าง เรื่องนั้นผมก็มีส่วนผิด โดยเฉพาะระหว่างเสียวหว่านกับผม ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆ ผมไม่ควรพาหล่อนกลับบ้าน โดยที่ไม่ได้รับความเห็นของพวกคุณก่อน”

“เสียวหว่านก็รู้สึกผิดมากเหมือนกัน พูดว่าอยากหาโอกาสมาขอโทษพวกคุณอยู่ตลอด”

ฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว ความรู้สึกผิดในใจของฉินซียิ่งหนักขึ้น

อีกยี่สิบนาทีต่อมา ฉินยีกลับมาถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว มาที่ห้องทำงานของฉินซีโดยตรง

ตอนที่หล่อนมองเห็นหยางเฉิน ทันใดนั้นอึ้งอยู่ที่เดิม ปฏิกิริยาเหมือนกับตอนฉินซีมองเห็นหยางเฉินไม่มีผิดเพี้ยน ชั่วพริบตาเดียวน้ำตาไหลพราก

“เสี่ยวยี......”

หยางเฉินเอ่ยปากบอก

ฉินซีถึงได้รับสายโทรศัพท์ ตามคาด ฉินต้าหย่งถามว่า “เสี่ยวซี ลูกโอนบริษัทให้ตระกูลฉินแล้วหรือยัง?”

“พ่อคะ เมื่อกี้คนที่ชื่อฉินจื่อจิ้งเอาสัญญามาแล้วค่ะ หลังหนูเซ็นชื่อเสร็จ เขาก็เอาสัญญาออกไปแล้วค่ะ”

ฉินซีพูดขึ้น

“ได้ พ่อเข้าใจแล้ว!”

ฉินต้าหย่งพูดจบก็วางสายโทรศัพท์

ยอดเมฆา

หลังฉินต้าหย่งวางสายโทรศัพท์แล้ว มองทางฉินหยู่พูดว่า “นายได้ยินแล้วสินะ สัญญาเซ็นเรียบร้อยแล้ว ตั้งแต่นี้ไป เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นของตระกูลฉินแล้ว”

ฉินหยู่ขมวดคิ้วแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม ในใจเขาไม่สงบเอามากๆ มักรู้สึกว่ามีอะไรตรงไหนผิดปกติ

ตอนนี้ เขาติดต่อคนตระกูลฉินที่เมืองเยี่ยนตูไม่ได้

ว่าตามหลักการแล้ว ไม่น่าจะเป็นแบบนี้ ฉินจื่อจิ้งคือลูกชายของเขา ในเมื่อเอาสัญญาโอนของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปมาได้แล้ว น่าจะรายงานต่อเขาในวินาทีแรกถึงจะถูก

แต่ว่า เขาติดต่อฉินจื่อจิ้งไม่ได้ ฉินซีกลับบอกว่า ฉินจื่อจิ้งเอาสัญญาไปแล้ว

“ตอนนี้ นายให้คนปล่อยลูกฉันมาได้แล้วสินะ?”

ฉินต้าหย่งจ้องฉินหยู่ไว้ถามขึ้น

ฉินหยู่ย่อมจะไม่บอกฉินต้าหย่งเป็นธรรมดา ว่าเขาติดต่อคนของตระกูลไม่ได้ เพียงแต่ในสายตาปรากฏแสงหนาวเหน็บขึ้นฉับพลัน

ชั่วขณะหนึ่งฉินต้าหย่งตึงเครียดขึ้นมา จ้องฉินหยู่ตาเขม็งถามว่า “นายอยากฆ่าฉัน?”

ฉินหยู่ในเวลานี้ สีหน้าเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้น หรี่ตาบอกว่า “ฉินต้าหย่ง ตั้งแต่นายกลายเป็นสมาชิกในแผนการพัฒนายอดฝีมือ บทสุดท้ายของนายถูกกำหนดไว้เรียบร้อยแล้ว”

“ถ้าเกิดพวกนายไม่มีประโยชน์ให้ใช้งานได้อีก นั่นก็คือวันตายของพวกนาย!”