The king of War นิยาย บท 108

ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ไม่ทันไร หยางเฉินได้เล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเอง อย่างไม่ปิดบังเลยแม้แต่น้อย ให้ฉินซีฟังทั้งหมด

ฉินซีที่เดิมทีรู้สึกแค้นเคืองคำพูดของหยางเฉิน เมื่อได้ฟังสิ่งที่หยางเฉินเจอมาแล้วนั้น คำพูดแค้นเคืองต่างๆ ก็ได้หายไป

การสนทนาในยามราตรี ทำให้ความสัมพันธ์ของสองสามีภรรยาแนบชิดใกล้กันเพิ่มขึ้น

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น ทั้งสามคนเก็บของเรียบร้อย ตอนที่เตรียมกำลังไปออกไปนั้น ได้เห็นฉินยีที่อ่อนล้า กำลังจะออกไปเช่นกัน

“พี่ พี่เขยอรุณสวัสดิ์!”

ฉินยีทักทายก่อน

ฉินซีที่เดิมทีเป็นห่วงฉินยีอยู่บ้าง ตอนนี้เมื่อเห็นฉินยีทักทายก่อน จึงโล่งอก

“เสี่ยวยี ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"

ฉินซียังคงไม่สบายใจ จึงได้ถามอย่างเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไร เมื่อคืนทำงานล่วงเวลาดึกไปหน่อย พักผ่อนไม่เพียงพอ”

ฉินยีบิดขี้เกียจ พูดอย่างแจ่มใส “พี่เขย วันนี้ฉันขอติดรถไปบริษัทด้วย ได้มั้ย?"

หยางเฉินหัวเราะ “ได้แน่นอน!”

หลังจากที่หยางเฉินไปส่งเสี้ยวเสี้ยวและฉินซีเสร็จ จึงค่อยขับรถไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ระหว่างทาง ฉินยีกล่าว “พี่เขย ปัญหาของบริษัท โดยส่วนใหญ่ฉันเอาอยู่แล้ว ตอนนี้สิ่งเดียวที่ยังยุ่งยากอยู่ ก็คือผู้บริหารระดับสูงผู้ทรงวัยวุฒิมากมาย ไม่ค่อยพอใจ กับการรักษาการแทนผู้จัดการทั่วไปของฉัน”

หยางเฉินพลางขับรถพลางพูด “ในเมื่อตอนนี้คุณรักษาการแทนผู้จัดการทั่วไป งั้นคุณก็ต้องจัดการเรื่องทุกอย่างของบริษัท กล้าหน่อย คิดจะทำอะไรก็ทำ ถ้ามีคนไม่พอใจ ก็คิดหาวิธีให้พวกเขายอมรับ ถ้าทำไม่ได้จริงๆ ไล่ออกก็ได้”

สิ่งที่ฉินยีต้องการก็คือคำพูดประโยคนี้ของหยางเฉิน หัวเราะคริคริ“พี่เขย งั้นฉันทำตามใจแล้วนะ! ถ้ามีปัญหา พี่ต้องช่วยฉันนะ”

“เดิมทีคิดว่าคุณจะรับไม่ไหว ตอนนี้ดูๆแล้ว ผมคิดมากไปจริงๆ”

หยางเฉินหัวเราะ แล้วพูดต่อ “ทำตามสบาย ตอนที่ต้องใช้ไม้แข็งต้องห้ามอ่อนข้อเด็ดขาด พยายามเทรนคนที่ตัวเองไว้ใจไว้บ้าง”

ตอนกำลังพูด ได้ขับรถมาถึงที่ด้านล่างของบริษัทแล้ว หลังจากที่ฉินยีลงจากรถ หยางเฉินจึงได้กลับรถแล้วจากไป

เมืองโจวเฉิง ตระกูลหยาง

ในคฤหาสน์หรูหลังหนึ่ง หยางเซี่ยงหมิงผู้นำของตระกูลหยางนั่งบนโซฟา ปิดกาน้ำร้อน เทชาร้อนในแก้วชาให้ตัวเอง

หยางเวยยืนข้างๆเขา แล้วกล่าว “คุณปู่ ถึงแม้ตระกูลกวนล่มสลายแล้ว แต่กิจการในนามของตระกูลกวนยังอยู่ กลับสามัคคีกันอย่างน่าแปลกใจ คิดจะเข้าไปแทรกแซง อย่าหวัง”

หยางเซี่ยงหมิงขมวดคิ้ว “ถึงจะตกต่ำแต่ก็เคยยิ่งใหญ่มาก่อน ยังไงก็เป็นธุรกิจในนามตระกูลกวน ต่อให้ตระกูลกวนล่มสลายแล้ว อยากจะฮุบกิจการตระกูลกวน ไม่ง่าย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้”

“คุณปู่ จากการตรวจสอบของผม ในนามกิจการของตระกูลกวน ถือว่าเป็นอิสระมาก เดิมทีไม่ควรสามัคคีกันขนาดนี้ ตอนนี้สามัคคีกันเป็นหนึ่ง เทียบกับตอนที่ตระกูลกวนยังมีอยู่ ยังแน่นแฟ้นยิ่งกว่า”

หยางเวยพูดอย่างเคร่งเครียดว่า “ผมสงสัยว่า หยางเฉินเริ่มดำเนินการแล้ว ไม่แน่เขาอาจจะรวบรวมตระกูลกวน ดังนั้นเราจึงไม่มีโอกาส”

เมื่อได้ยินดังนี้ หยางเซี่ยงหมิงไม่พูดอะไร ดื่มน้ำชาเข้าไป หลังจากที่เงียบอยู่สักพัก จู่ๆก็กล่าวขึ้นมา “น่าจะไม่ใช่นะ แต่เพราะแกหาโอกาสดีที่สุดไม่ได้ต่างหาก เมื่อวานบ่ายเยี่ยนเฉินกรุ๊ปเพิ่งจะเกิดเรื่อง วันนี้ข่าวได้ขึ้นหน้าหนึ่งไปหลายสำนัก เกรงว่าไอ้เด็กนั่นกำลังวุ่นวาย ตอนนี้ถึงจะเป็นโอกาสของเรา”

ทันใดนั้นสายตาของหยางเวยก็เป็นประกายขึ้นมา “คุณปู่ วางใจได้ ผมจะไปคุยกับคนรับผิดชอบในธุรกิจต่างๆในนามของตระกูลกวนเดี๋ยวนี้”

ในขณะเดียวกัน ณ แดนประหารเจียงโจว ในห้องขังห้องหนึ่ง

ผู้เฒ่าผมขาวที่สวมชุดนักโทษ กำลังนั่งอยู่ในมุม ตัวสั่น

“ไอ้แก่ กูเจ็บหลัง ทุบๆหลังให้กูหน่อยสิ”

ชายวัยกลางคนที่อยู่เตียงชั้นบนข้างๆ อายุสี่สิบกว่าปี ด้วยใบหน้าอิ่มเอิบ กำลังมองไปที่ผู้เฒ่าอย่างมีเลศนัย