The king of War นิยาย บท 1126

หยางเฉินไม่ได้หยุดเขา ในเวลานี้ หลงเทียนหยู่แข็งแกร่งมาก แต่เขายังไม่ถึงจุดที่สามารถฆ่าหม่าชาวได้ในทันที

“คุณหยาง หยุดพวกเขาเร็ว!”

หลงเถิงขอร้องอย่างเร่งรีบ

หลงจ้าถูกทำลายบูโดแล้ว ถ้าหลงเทียนหยู่เป็นอะไรไปในตระกูลหลง มันจะเป็นเรื่องใหญ่จริงๆ ในเวลานั้น ราชวงศ์หลงทั้งหมดจะไม่ปล่อยตระกูลหลงไปแน่นอน

สีหน้าของหลงจ้านก็ซีดมากเช่นกัน เขามาหาหยางเฉินอย่างสั่นเทา และ "ตุ๊บ" เขาคุกเข่าลง

"คุณหมายความว่าอย่างไร?"

หยางเฉินขมวดคิ้ว

“คุณหยาง ผมรู้ การขอร้องให้คุณปล่อยองค์ชายไป มันยาก แต่ผมหวังว่าคุณหยางจะไว้ชีวิตองค์ชาย”

หลงจ้านกล่าวด้วยดวงตา “เพราะสุดท้ายแล้ว เขาเป็นหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง หากมีอะไรเกิดขึ้นกับเขาจริงๆ หลงหวงจะโกรธแน่นอน และจากนั้น มันก็จะนำหายนะมาสู่เยี่ยนตู”

“ได้โปรด คุณหยางคิดให้รอบคอบอีกครั้ง!”

สิ่งที่หลงจ้านทำ ทำให้หยางเฉินตกตะลึงเช่นกัน เขาไม่ได้คาดคิดว่า ราชวงศ์หลงจะมีคนที่ภักดีเช่นนี้

เพื่อหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง หลงจ้านยอมให้บูโดของตนเองถูกทำลาย แม้กระทั่งสละชีวิตของเขา

ไม่เพียงแค่นั้น เขายังขอร้องแทนหลงเทียนหยู่ ขอร้องให้หยางเฉินไว้ชีวิตหลงเทียนหยู่

“คุณหยาง ได้โปรดคิดอีกครั้ง!”

หลงเถิงก็คุกเข่าลงทันที ดวงตาของเขาแดงก่ำและอ้อนวอน

หยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม ดิ้นรนอยู่ในใจ ด้วยนิสัยของเขา จากที่หลงเทียนหยู่เพิ่งทำกับเขาก็เพียงพอแล้วสำหรับเขาที่จะฆ่าหลงเทียนหยู่

แม้ว่าหลงเทียนหยู่จะเป็นหลานชายคนโตของราชวงศ์หลง เขาก็ไม่กลัว

แต่ในขณะนี้ เมื่อมองไปที่หลงจ้านที่คุกเข่าอยู่บนพื้นและวิงวอน เขาทำไม่ลง

ในเวลานี้ หม่าชาวได้เริ่มต่อสู้กับหลงเทียนหยู่แล้ว เพราะยังไงแล้ว หม่าชาวเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งแดนราชาขั้นปลาย แต่เขาสามารถเพิ่มพลังการต่อสู้ของเขาไปสู่แดนเทพชั้นต้นได้ด้วยการปลดผนึกพลังการต่อสู้

ส่วนแดนเทพชั้นต้น มันเป็นขีดจำกัดของหม่าชาวแล้ว

ในทางกลับกัน หลงเทียนหยู่ แม้ว่าเขาจะบุกเข้าไปในแดนเทพโดยใช้วิชาลับ แต่ก็ยังเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นต้นอย่างแท้จริง

ตอนนี้ เขาได้กินยาเม็ดที่สามารถบังคับให้เขาแข็งแกร่งขึ้น หลงเทียหนยู่ก็น่ากลัวอย่างยิ่งในเวลานี้ และหม่าชาวไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาเลย และเขาก็พ่ายแพ้ติดต่อกัน

และดวงตาของหลงเทียนหยู่ เต็มไปด้วยเจตนาฆ่า เห็นได้ชัดว่า กำลังโจมตีชีวิตของหม่าชาวอย่างบ้าคลั่ง

“คุณกินยานี้ไปก่อน”

หยางเฉินหยิบเม็ดยาสีดำออกมา และส่งให้หลงจ้าน

หลงจ้านรับยาทันทีและพูดด้วยตาสีแดงว่า "คุณหยาง ผมกินยาไปแล้ว ตอนนี้ คุณรับปากผมได้ไหม ว่าจะปล่อยหลงเทียนหยู่ไป?"

หยางเฉินตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็ตระหนักว่าหลงจ้านเข้าใจผิด ว่าเขากำลังกินยาที่สามารถควบคุมเขาได้

“คุณหมายถึงผมต้องการควบคุมคุณงั้นหรือ?” หยางเฉินถามอย่างตลกทันที

หลงจ้านตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และทันใดนั้นก็ตระหนักว่า ตอนนี้ บูโดของเขาถูกทำลายแล้ว และในสายตาของคนอื่นๆ เขาแค่คนไร้ประโยชน์

หยางเฉินต้องการควบคุมตนเองที่ไร้ประโยชน์เช่นนี้ได้อย่างไร?

ในขณะนี้ สายตาของหลงจ้านก็มีความตกใจปรากฏขึ้น

เพราะเขารู้สึกได้ชัดเจนว่า อาการบาดเจ็บในร่างกายของเขาควบคุมได้จริง และร่างกายที่ทรุดโทรมของเมื่อกี้ แต่ตอนนี้ ไม่เพียงแต่อาการบาดเจ็บจะคงที่เท่านั้น แต่อาการบาดเจ็บก็หายดีแล้ว