The king of War นิยาย บท 1129

หลงหวงเงียบงันตั้งนาน ถึงถามว่า “นายหมายความว่า คือหยางเฉินคนนี้ ทำลายวิถีบู๊ของนายในทีเดียว?”

“ครับ!”

หลงจ้านไม่ได้ปิดบัง จากนั้นพูดอีกว่า “หยางเฉิน หกปีก่อน เขาไปสนามรบชายแดนเหนือ เมื่อปีก่อนถึงเพิ่งกลับมาครับ”

มีบางเรื่อง ไม่สามารถพูดให้ชัดเจนเกินไป สถานะของหยางเฉิน เห็นได้ชัดว่าคือประเภทที่ไม่อาจเปิดเผยได้ตามชอบใจ

แต่ว่าหลงจ้านถ่ายทอดได้แจ่มแจ้งมากแล้ว เขาเชื่อว่า หลงหวงจะเข้าใจความหมายประโยคนี้ของเขา

เป็นไปตามคาด หลงหวงจมสู่ความเงียบงันอีกครั้ง กระทั่งผ่านไปสองนาทีเต็มๆ หลงหวงถึงพูดด้วยเสียงแข็ง “ฉันรู้แล้ว!”

เห็นได้ชัดว่า เขารู้สถานะของหยางเฉินแล้ว

เดิมที หลงหวงก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรหยางเฉิน เหตุผลที่ราชวงศ์หลงชักช้าไม่เข้าไปเมืองเยี่ยนตูสักที เพียงแค่กำลังสังเกตดู และรอโอกาสอันเหมาะสม

เมื่อคืนวานนี้ ตระกูลหลงแห่งเยี่ยนตูเจออิทธิพลลับโจมตี ซึ่งก็คือโอกาสอันนี้ ดังนั้นหลงหวงจึงส่งหลงเทียนหยู่ออกมาในวินาทีแรก นำทีมผู้แข็งแกร่งของราชวงศ์หลงมาที่เมืองเยี่ยนตู

สำหรับหยางเฉิน ในสายตาของหลงหวง ก็แค่ตัวตลกคนหนึ่ง

จนกระทั่งวันนี้ เขาถึงรู้ว่า ตนเองดูถูกหยางเฉินเกินไปมาก

“หลงหวงครับ ก่อนหน้าจากไป ผมอยากขอร้องท่านสักเรื่องหนึ่งครับ!”

หลงจ้านพูดขึ้นทันใด

หลงหวงพูดเสียงเย็นยะเยือก “ว่ามา!”

“ตำนานของตี้ชุนยิ่งใหญ่เหลือเกิน หลังตี้ชุนเข้าสู่สังคม จะควบคุมได้หรือไม่ ยังไม่อาจรู้ ถ้าเกิดตี้ชุนเสียการควบคุม สำหรับทั้งจิ่วโจวนั้น ล้วนเป็นหายนะใหญ่หลวงอย่างหนึ่งครับ”

หลงจ้านทำหน้าจริงจัง พูดจาเสียงแข็ง “ดังนั้น ผมจึงอยากขอร้องหลงหวงสละสิทธิ์แย่งชิงตี้ชุนครับ!”

นี่คือคำสัญญาที่หลงจ้านให้ไว้กับหยางเฉิน ว่าจะพยายามโน้มน้าวหลงหวง ให้สละสิทธิ์แย่งชิงตี้ชุน

เพียงแต่ ดูจากสถานการณ์ปัจจุบันนี้ของเขาแล้ว หลงหวงจะฟังความเห็นของเขางั้นเหรอ?

ไม่แน่นอน!

เป็นไปตามคาด หลงหวงถามด้วยเสียงดุ “หลงจ้าน นี่คือนายกำลังสอนฉันทำงาน?”

แม้จะกั้นด้วยสายโทรศัพท์ หลงจ้านก็สามารถสัมผัสได้ถึง ความโกรธเคืองที่มาจากหลงหวง

“หลงจ้านไม่กล้าครับ!”

หลงจ้านพูดแบบประหม่า แต่ยังคงไม่ยอมแพ้การพูดโน้มน้าว พูดอย่างจริงจังไร้ที่เปรียบ “เพียงแค่ ตำนานตี้ชุนลึกลับเหลือเกินครับ สามารถควบคุมได้จริงหรือไม่ ไม่มีใครรับรองได้เลยครับ”

“ถ้าเกิดตี้ชุนเสียการควบคุม สำหรับราชวงศ์แล้ว นี่คือหายนะใหญ่หลวงอย่างหนึ่ง ดังนั้นผมถึงขอร้องท่านให้พิจารณาดูอีกทีครับ!”

นี่คือเรื่องที่หลงจ้านรับปากหยางเฉินไว้ อย่าว่าแต่คุยกันผ่านโทรศัพท์เลย ต่อให้อยู่ต่อหน้าหลงหวง เขาก็จะพูดแบบนี้

“หุบปาก!”

หลงหวงตะคอกใส่ทีหนึ่ง พูดจาแบบแค้นเคืองอย่างยิ่ง “หลงจ้าน ฉันเห็นแก่ที่นายติดตามฉันมาหลายปี ถึงมอบนามสกุลให้นาย ให้เกียรติยศนายสูงสุด แต่นี่ไม่ได้หมายความว่า นายมีสิทธิ์สอนฉันให้ทำอะไรอย่างไร”

“ในเมื่อวิถีบู๊ของนายโดนทำลายลง งั้นตั้งแต่นี้เป็นต้นไป นายก็ไม่ใช่คนของราชวงศ์หลงอีกต่อไป แซ่หลงที่ให้นาย ยึดคืนทันที ต่อไป นายใช้แซ่หลงไม่ได้อีก!”

คำพูดของหลงหวงช่างไร้เยื่อใยและเจ็บปวดอย่างยิ่ง ทันใดนั้น หลงจ้านค้างอยู่ที่เดิมแล้ว

“หลงหวง ท่านอยากไล่ผมออกจากราชวงศ์หลง?”

หลงจ้านทำหน้าไม่อยากเชื่อ เขาเองที่พูดถึงเรื่องออกจากราชวงศ์ขึ้นก่อน คือคิดว่าวิถีบู๊ของตนเองโดนทำลาย ฟื้นตัวกลับมาได้หรือไม่ไม่อาจรู้ได้ ดังนั้นจึงไม่อยากกลายเป็นภาระของราชวงศ์หลง

แต่อย่างไรเสียเขาก็คิดไม่ถึงว่า หลงหวงจะขาดไมตรีเช่นนี้ ไม่เพียงอยากไล่เขาออกจากราชวงศ์หลง แม้กระทั่งยังอยากยึดแซ่หลงกลับคืนด้วย

“ฉันไม่ฆ่านาย ก็ถือว่าเป็นบุญคุณใหญ่สุดของนายแล้ว ไล่นายออกจากราชวงศ์หลง ยึดแซ่หลงกลับคืน นายยังมีอะไรไม่พอใจ?”

หลงหวงตะโกนเสียงดุ “วันหลัง ถ้าให้ฉันรู้ว่า นายยังกล้าใช้แซ่หลง ฉันจะตั้งชื่อให้นายด้วยตัวเอง!”

แรงอาฆาตแค้น!

แรงอาฆาตแค้นที่รุนแรงไร้ที่เปรียบ