The king of War นิยาย บท 1135

มุมปากเฝิงเสียวหว่านดึงเส้นรัศมีวงกลมที่งดงามขึ้น ยิ้มด้วยท่าทางจริงใจแล้วพูดว่า “ขอแค่สามารถช่วยพี่หยางได้ก็พอค่ะ!”

พูดจบ ดวงตาของเฝิงเสียวหว่านตกอยู่บนตัวของหวางจ้าน ในสายตาเพิ่มความกังวลนิดหนึ่ง “รักษาชีวิตไว้ได้ แต่ว่ารากฐานวิถีบู๊ของเขา กลัวว่าได้รับความเสียหายร้ายแรงมาก วันหลังจะฟื้นตัวกลับมาเติมร้อยหรือไม่ ได้แต่ดูโชคของเขาแล้ว”

หยางเฉินย่อมรู้สึกได้เช่นกัน กลิ่นอายวิถีบู๊บนตัวหวางจ้านไม่คงที่เอามากๆ ในใจรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นระดับหนึ่ง

หวางจ้านเป็นแบบตอนนี้ได้ สาเหตุส่วนใหญ่ ล้วนเป็นเพราะเขา

ก่อนหน้านี้ที่ตระกูลหลงแห่งเยี่ยนตู ถ้าไม่ใช่เขาทำเจ็บหนักในทีเดียว ทำลายวิถีบู๊ของหวางจ้าน หวางจ้านจะเป็นแบบตอนนี้ได้อย่างไร?

“เสียวหว่าน ไม่มีวิธีสักนิด ทำให้เขาฟื้นฟูรากฐานวิถีบู๊กลับคืนมาจริงๆ เหรอ?”

ในสายตาหยางเฉินเพิ่มการวิงวอนมานิดหนึ่ง

ในฐานะผู้แข็งแกร่งวิถีบู๊ เขารู้ชัดเจนดีมาก สำหรับคนในวิถีบู๊คนหนึ่ง รากฐานวิถีบู๊ได้รับความเสียหายหนัก สำหรับการโจมตีของคนในวิถีบู๊คนหนึ่ง จะใหญ่โตมากแค่ไหนกัน

แม้กระทั่งสำหรับผู้คนมากมาย พวกเขายินยอมไปตาย แต่ไม่อยากกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ที่สูญเสียวิถีบู๊ไป

หวางจ้านโดนผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ตามฆ่า กลับเลือกหนีมาถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เห็นได้ชัดว่านำความหวังทุกอย่างฝากฝังไว้บนตัวหยางเฉิน

เพราะเหตุนี้ หยางเฉินยิ่งไม่สามารถให้สูญเสียวิถีบู๊ไปได้

ในสายตาของเฝิงเสียวหว่านมีความจริงจังเพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่ง ทำท่าทางแน่วแน่มองทางหยางเฉินแล้วบอกว่า “พี่หยาง พี่วางใจก็พอ ฉันจะต้องพยายามสุดแรง คิดวิธีทำให้เขาฟื้นฟูรากฐานวิถีบู๊กลับมา”

“ฉันเชื่อใจเธอ!”

หยางเฉินพยักหน้า “ถ้ามีอะไรตรงไหนที่ฉันช่วยเหลือได้ เธอต้องเอ่ยปากบอกนะ!”

“พี่หยาง พี่ช่วยฉันหาสมุนไพรยาจีนร้อยปีบางส่วนให้ฉันได้ไหม? อย่างพวกโสม เห็ดหลินจือ บัวหิมะ ขี้ผึ้งหอมอะไรพวกนี้ ขอเพียงเป็นของที่เกินกว่าร้อยปี ได้ทั้งหมดเลย”

เฝิงเสียวหว่านนึกอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน รีบเอ่ยปากถามทันที

หยางเฉินเอ่ยปากบอก “เอาแบบนี้แล้วกัน เธอต้องการสมุนไพรอะไร จดรายการมาให้ฉัน ฉันจะคิดหาวิธีช่วยเธอรวบรวม”

“งั้นขอบคุณพี่หยางนะคะ!”

บนหน้าเฝิงเสียวหว่านยังมีสีหน้าฮึกเหิมอยู่หน่อย

มองท่าทางฮึกเหิมของเฝิงเสียวหว่าน นี่ทำให้หยางเฉินสงสัยอยู่บ้าง อดเอ่ยปากถามไปไม่ได้ “เสียวหว่าน เธออยากเอายาจีนเกินร้อยปีมากขนาดนี้ไปทำอะไร?”

เฝิงเสียวหว่านหัวเราะมีเลศนัย “เก็บเป็นความลับชั่วคราว รอฉันศึกษาวิจัยสำเร็จแล้ว จะมีเซอร์ไพรส์ให้พี่อีกที!”

“ฮาๆ ได้ งั้นพี่หยางจะรอเซอร์ไพรส์ที่เธอทำให้พี่แล้วกัน”

หยางเฉินหัวเราะเสียงดังพลางพูดขึ้น

เขาเพียงแค่สงสัย เฝิงเสียวหว่านต้องการสมุนไพรยาจีนร้อยปีมากขนาดนั้นไปทำอะไร และไม่ได้มีความหมายอยากสอบถามความลับของเฝิงเสียวหว่าน

ในเวลานี้เอง หวางจ้านที่นอนบนเตียงคนไข้ ทันใดนั้นไอสองสามที

“คุณฟื้นแล้ว!”

หยางเฉินกับเฝิงเสียวหว่านรีบเดินเข้าไปโดยเร็ว

ถึงแม้หวางจ้านจะฟื้นแล้ว แต่ว่าท่าทางยังอ่อนแรง ตอนที่เขามองเห็นหยางเฉิน ก็รู้ว่าตนเองถูกช่วยเอาไว้แล้ว

ในสายตาเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น พยายามดิ้นรนลุกขึ้นมากล่าวขอบคุณ แต่ว่าเดิมทีลุกไม่ขึ้น

“คุณอย่าขยับ รีบนอนลง!”

ชั่วขณะนั้นเฝิงเสียวหว่านร้อนใจแล้ว รีบเข้ามาทันที กดหวางจ้านนอนลงบนเตียงคนไข้

หยางเฉินย่อมมองความซาบซึ้งใจในสายตาของหวางจ้านออกเป็นธรรมดา และรู้ชัดว่าหวางจ้านอยากทำอะไร หัวเราะบอกว่า “ช่วยชีวิตคุณยังเล็กน้อย ไม่ต้องขอบคุณอะไร!”

ในสายตาหวางจ้านมีน้ำตาไหลออกแล้วอย่างคาดไม่ถึง ตอนที่มองทางหยางเฉิน ในสายตายังคงเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

เพียงแต่ เขาเจ็บหนักเหลือเกิน ไม่เพียงลุกขึ้นมาไม่ไหว แม้กระทั่งพูดจา ยังพูดไม่ออก