The king of War นิยาย บท 1135

มุมปากเฝิงเสียวหว่านดึงเส้นรัศมีวงกลมที่งดงามขึ้น ยิ้มด้วยท่าทางจริงใจแล้วพูดว่า “ขอแค่สามารถช่วยพี่หยางได้ก็พอค่ะ!”

พูดจบ ดวงตาของเฝิงเสียวหว่านตกอยู่บนตัวของหวางจ้าน ในสายตาเพิ่มความกังวลนิดหนึ่ง “รักษาชีวิตไว้ได้ แต่ว่ารากฐานวิถีบู๊ของเขา กลัวว่าได้รับความเสียหายร้ายแรงมาก วันหลังจะฟื้นตัวกลับมาเติมร้อยหรือไม่ ได้แต่ดูโชคของเขาแล้ว”

หยางเฉินย่อมรู้สึกได้เช่นกัน กลิ่นอายวิถีบู๊บนตัวหวางจ้านไม่คงที่เอามากๆ ในใจรู้สึกผิดเพิ่มขึ้นระดับหนึ่ง

หวางจ้านเป็นแบบตอนนี้ได้ สาเหตุส่วนใหญ่ ล้วนเป็นเพราะเขา

ก่อนหน้านี้ที่ตระกูลหลงแห่งเยี่ยนตู ถ้าไม่ใช่เขาทำเจ็บหนักในทีเดียว ทำลายวิถีบู๊ของหวางจ้าน หวางจ้านจะเป็นแบบตอนนี้ได้อย่างไร?

“เสียวหว่าน ไม่มีวิธีสักนิด ทำให้เขาฟื้นฟูรากฐานวิถีบู๊กลับคืนมาจริงๆ เหรอ?”

ในสายตาหยางเฉินเพิ่มการวิงวอนมานิดหนึ่ง

ในฐานะผู้แข็งแกร่งวิถีบู๊ เขารู้ชัดเจนดีมาก สำหรับคนในวิถีบู๊คนหนึ่ง รากฐานวิถีบู๊ได้รับความเสียหายหนัก สำหรับการโจมตีของคนในวิถีบู๊คนหนึ่ง จะใหญ่โตมากแค่ไหนกัน

แม้กระทั่งสำหรับผู้คนมากมาย พวกเขายินยอมไปตาย แต่ไม่อยากกลายเป็นคนไร้ประโยชน์ที่สูญเสียวิถีบู๊ไป

หวางจ้านโดนผู้แข็งแกร่งราชวงศ์ตามฆ่า กลับเลือกหนีมาถึงเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เห็นได้ชัดว่านำความหวังทุกอย่างฝากฝังไว้บนตัวหยางเฉิน

เพราะเหตุนี้ หยางเฉินยิ่งไม่สามารถให้สูญเสียวิถีบู๊ไปได้

ในสายตาของเฝิงเสียวหว่านมีความจริงจังเพิ่มขึ้นอีกระดับหนึ่ง ทำท่าทางแน่วแน่มองทางหยางเฉินแล้วบอกว่า “พี่หยาง พี่วางใจก็พอ ฉันจะต้องพยายามสุดแรง คิดวิธีทำให้เขาฟื้นฟูรากฐานวิถีบู๊กลับมา”

“ฉันเชื่อใจเธอ!”

หยางเฉินพยักหน้า “ถ้ามีอะไรตรงไหนที่ฉันช่วยเหลือได้ เธอต้องเอ่ยปากบอกนะ!”

“พี่หยาง พี่ช่วยฉันหาสมุนไพรยาจีนร้อยปีบางส่วนให้ฉันได้ไหม? อย่างพวกโสม เห็ดหลินจือ บัวหิมะ ขี้ผึ้งหอมอะไรพวกนี้ ขอเพียงเป็นของที่เกินกว่าร้อยปี ได้ทั้งหมดเลย”

เฝิงเสียวหว่านนึกอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน รีบเอ่ยปากถามทันที

หยางเฉินเอ่ยปากบอก “เอาแบบนี้แล้วกัน เธอต้องการสมุนไพรอะไร จดรายการมาให้ฉัน ฉันจะคิดหาวิธีช่วยเธอรวบรวม”

“งั้นขอบคุณพี่หยางนะคะ!”

บนหน้าเฝิงเสียวหว่านยังมีสีหน้าฮึกเหิมอยู่หน่อย

มองท่าทางฮึกเหิมของเฝิงเสียวหว่าน นี่ทำให้หยางเฉินสงสัยอยู่บ้าง อดเอ่ยปากถามไปไม่ได้ “เสียวหว่าน เธออยากเอายาจีนเกินร้อยปีมากขนาดนี้ไปทำอะไร?”

เฝิงเสียวหว่านหัวเราะมีเลศนัย “เก็บเป็นความลับชั่วคราว รอฉันศึกษาวิจัยสำเร็จแล้ว จะมีเซอร์ไพรส์ให้พี่อีกที!”

“ฮาๆ ได้ งั้นพี่หยางจะรอเซอร์ไพรส์ที่เธอทำให้พี่แล้วกัน”

หยางเฉินหัวเราะเสียงดังพลางพูดขึ้น

เขาเพียงแค่สงสัย เฝิงเสียวหว่านต้องการสมุนไพรยาจีนร้อยปีมากขนาดนั้นไปทำอะไร และไม่ได้มีความหมายอยากสอบถามความลับของเฝิงเสียวหว่าน

ในเวลานี้เอง หวางจ้านที่นอนบนเตียงคนไข้ ทันใดนั้นไอสองสามที

“คุณฟื้นแล้ว!”

หยางเฉินกับเฝิงเสียวหว่านรีบเดินเข้าไปโดยเร็ว

ถึงแม้หวางจ้านจะฟื้นแล้ว แต่ว่าท่าทางยังอ่อนแรง ตอนที่เขามองเห็นหยางเฉิน ก็รู้ว่าตนเองถูกช่วยเอาไว้แล้ว

ในสายตาเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น พยายามดิ้นรนลุกขึ้นมากล่าวขอบคุณ แต่ว่าเดิมทีลุกไม่ขึ้น

“คุณอย่าขยับ รีบนอนลง!”

ชั่วขณะนั้นเฝิงเสียวหว่านร้อนใจแล้ว รีบเข้ามาทันที กดหวางจ้านนอนลงบนเตียงคนไข้

หยางเฉินย่อมมองความซาบซึ้งใจในสายตาของหวางจ้านออกเป็นธรรมดา และรู้ชัดว่าหวางจ้านอยากทำอะไร หัวเราะบอกว่า “ช่วยชีวิตคุณยังเล็กน้อย ไม่ต้องขอบคุณอะไร!”

ในสายตาหวางจ้านมีน้ำตาไหลออกแล้วอย่างคาดไม่ถึง ตอนที่มองทางหยางเฉิน ในสายตายังคงเต็มไปด้วยความซาบซึ้งใจ

เพียงแต่ เขาเจ็บหนักเหลือเกิน ไม่เพียงลุกขึ้นมาไม่ไหว แม้กระทั่งพูดจา ยังพูดไม่ออก

ลั่วปิงพยักหน้าแล้ว หลังครุ่นคิดสักครู่ จึงเอ่ยปากบอก “เอาแบบนี้ก็ได้ครับ ผมจะระดมเครือข่าย คิดหาวิธีสืบหาและรวบรวมสมุนไพรจีนอายุร้อยปีขึ้นไปจากทั่วโลกมา”

“ท่านประธานครับ มีเท่าไรก็เอามาเท่านั้นหรือเปล่าครับ?”

ลั่วปิงถามขึ้นกะทันหัน

หยางเฉินพยักหน้า “ถูก มีเท่าไรเอามาเท่านั้น!”

เฝิงเสียวหว่านไม่ได้บอกว่าต้องการเท่าไร แต่ถึงแม้จะไม่บอก ย่อมต้องเป็นจำนวนมากถึงจะดีแน่นอน

ลั่วปิงตอบว่า “ครับ งั้นผมจะไปจัดการตอนนี้เลย”

มีลั่วปิงออกหน้า หยางเฉินก็วางใจมาก ไม่แน่ว่าภายในวันนี้ คงสามารถหาสมุนไพรจีนที่อายุร้อยปีขึ้นบางส่วนได้

ตามคาด ตอนบ่ายวันนั้น คลินิกอ้ายหมินก็ได้รับสมุนไพรจีนที่มีอายุร้อยปีส่วนหนึ่งแล้ว

“ดีเหลือเกิน!”

เฝิงเสียวหว่านมองเห็นสมุนไพรจีนมากขนาดนี้ บนใบหน้าที่งดงาม เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ราวกับว่าในสายตาเธอ สมุนไพรจีนที่ดังและแพงพวกนี้ ดีกว่ากระเป๋าและเครื่องสำอางชื่อดังพวกนั้นเสียอีก

แน่นอนว่า เดิมทีเฝิงเสียวหว่านไม่ต้องการของพวกนั้นมาประดับตนเอง

“คุณลุงลั่ว ขอบคุณมากนะคะ! ขอบคุณคุณลุงมากจริงๆ!”

สมุนไพรจีนเป็นลั่วปิงไปส่งด้วยตนเอง เฝิงเสียวหว่านพูดแบบหน้าตาตื่นเต้นเต็มที่

ลั่วปิงไม่ได้แต่งงานมาตลอด หยางเฉินได้รับเฝิงเสียวหว่านเป็นน้องสาว ส่วนเฝิงเสียวหว่านเจอเขาแต่ละครั้งก็มีมารยาทมาก นี่ทำให้ลั่วปิงมีความรู้สึกพิเศษอย่างหนึ่ง รู้สึกว่าเฝิงเสียวหว่านคือลูกสาวของตนเอง

“เสียวหว่าน ไม่ต้องเกรงใจกับฉันหรอก จะว่าไป ยาพวกนี้ล้วนเป็นท่านประธานสั่งให้ฉันหามา ถ้าจะขอบคุณ น่าจะไปขอบคุณท่านประธาน”

ลั่วปิงหัวเราะบอกไป