The king of War นิยาย บท 1136

เฝิงเสียวหว่านทำหน้าสัตย์จริงพูดว่า “พี่หยางหนูก็ต้องไปขอบคุณค่ะ แต่หนูรู้ว่า ตัวยาพวกนี้ล้วนเป็นคุณลุงลั่ว ทุ่มเทกำลังอย่างมาก ถึงช่วยหนูหามาได้ ขอบคุณคุณลุงมากจริงๆ ค่ะ!”

“พอแล้วๆ ไม่ต้องเกรงใจฉันแล้ว เสียวหว่านดูทีว่า ตัวยาพวกนี้พอไหม? ถ้าไม่พอ ฉันจะหาต่อไป?”

ลั่วปิงหัวเราะอยู่แล้วถามไป

ใครจะรู้ คาดไม่ถึงเฝิงเสียวหว่านพยักหน้าจริง พูดแบบหน้าตาจริงจัง “ต้องการค่ะ มีเท่าไร ก็เอาเท่านั้นค่ะ”

ทันใดนั้นลั่วปิงตะลึงอยู่บ้าง สมุนไพรจีนที่เขาเอามาพวกนี้ ปริมาณไม่ใช่หนึ่งร้อย ก็สักเจ็ดสิบแปดสิบได้ ราคาโดยรวมเกินกว่าหลายร้อยล้าน

ถ้าไม่ใช่หยางเฉินมีเงิน ยังไม่มีวิธีซื้อมาได้มากขนาดนี้จริงๆ

นึกไม่ถึง เฝิงเสียวหว่านจะพูดว่า มีเท่าไรก็เอาเท่านั้น

เฝิงเสียวหว่านสำนึกอะไรได้กะทันหัน ชั่วขณะนั้นหน้าแดง ถามอย่างระมัดระวัง “คุณลุงลั่วคะ เอาสมุนไพรพวกนี้มา จ่ายเงินไปมากหรือเปล่าคะ?”

“หา?”

ลั่วปิงตะลึงสักครู่ ถึงดึงสติกลับมา จำที่หยางเฉินเคยบอกเขาว่าเฝิงเสียวหว่านเติบโตที่หมู่บ้านเล็กๆ มาแต่เด็ก สมุนไพรล้วนเก็บด้วยมือตนเองที่ภูเขา เรื่องราวมากมายด้านนอกต่างไม่รู้

นึกถึงจุดนี้ ลั่วปิงหัวเราะเยาะสักหน่อย รีบตอบทันที “สมุนไพรพวกนี้ได้มาฟรีทั้งนั้น ด้วยตำแหน่งในตอนนี้ของท่านประธาน ผู้คนมากมายล้วนอดใจรอไม่ไหวอยากส่งของดีมาให้กันเอง สมุนไพรพวกนี้ ไม่เสียเงินเลย”

“จริงเหรอคะ?”

เฝิงเสียวหว่านทำหน้าสงสัย

“จริงสิ! จริงแท้แน่นอน!”

ลั่วปิงรีบบอกทันที

เฝิงเสียวหว่านไม่ตามถามอีก ทันใดนั้นมองเห็นบนแขนของลั่วปิง มีแผลเป็นรอยหนึ่ง เหมือนว่าเป็นแผลน้ำร้อนลวก น่าจะเป็นแผลเก่าหลายปีมากแล้ว

“เสียวหว่าน ถ้าไม่มีธุระอะไร งั้นฉันไปก่อนนะ ฉันจะช่วยหนูหาสมุนไพรต่อไปอีก!” ลั่วปิงคิดจะกลับไป

“คุณลุงลั่วคะ คุณลุงรอก่อนค่ะ!”

เฝิงเสียวหว่านพูดจบ รีบวิ่งเหยาะๆ ไปห้องยาด้านในแล้ว ไม่นานเธอหยิบขวดพอร์ซเลนออกมาอันหนึ่งแล้ว

“คุณลุงลั่วคะ นี่คือยาทาลดรอยแผลเป็นที่หนูวิจัย ถ้าใช้ต่อเนื่อง สำหรับแผลเป็นบนแขนของคุณลุง จะได้ผลเป็นอย่างมากค่ะ”

เฝิงเสียวหว่านยื่นขวดพอร์ซเลนเข้าไปให้แล้ว

“งั้นก็ขอบใจเสียวหว่านแล้วนะ!”

ลั่วปิงหัวเราะบอกไป เขาในตอนนี้ เดิมทีไม่ได้นึกถึงว่า ยาทาขวดหนึ่งนี้ จะนำกำไรมากมายมากสู่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้

รอหลังจากตอนค่ำทำโอทีเสร็จกลับบ้านไป ก็เป็นช่วงใกล้รุ่งเช้า หลังลั่วปิงอาบน้ำเสร็จ เตรียมจะเข้านอน

แต่ว่าทันใดนั้นมองเห็นขวดพอร์ซเลนวางบนชั้นตรงหัวเตียง เขาถึงนึกได้ว่านี่คือของที่เฝิงเสียวหว่านให้เขามา

นึกถึงเฝิงเสียวหว่าน มุมปากลั่วปิงยกขึ้นเบาๆ พูดพึมพำกับตนเองว่า “ถ้าฉันมีลูกสาวอย่างเสียวหว่านนี้ งั้นน่าจะดีมากแค่ไหนนะ?”

พูดจบ เขาหยิบขวดพอร์ซเลนขึ้น แตะยาทานิดหนึ่งจากด้านใน ทาตรงแผลเป็นบนแขนแล้ว

เพียงแค่ทาลงไป ก็มีความรู้สึกเย็นสดชื่นและชาอยู่นิดหน่อย สบายผิวมาก

ลั่วปิงที่เดิมเหนื่อยมาทั้งวัน นอนอยู่บนเตียง ไม่นานก็หลับไป

เช้าตรู่วันต่อมา เขาตื่นแต่เช้ามาล้างหน้าแปรงฟันเป็นปกติ แต่ตอนที่เขามองเห็นรอยแผลเป็นบนแขนของตนเอง เดิมทีที่ดูชัดเจนมาก เหลือเพียงร่องรอยนิดเดียว เขาตกใจค้างไปหมดเลย

“พระเจ้า! แผลเป็นจากน้ำร้อนลวกสิบกว่าปีก่อนของฉันหายแล้ว?”

“เป็น......เป็นยาทาที่เสียวหว่านให้ฉัน?”

ลั่วปิงหน้าตื่นตกใจเต็มที่ ทันใดนั้นคิดได้ว่า ตอนที่เฝิงเสียวหว่านให้ยาเขามาเมื่อวานนี้ ยังบอกว่านี่คือของที่เฝิงเสียวหว่านวิจัยทำขึ้นเอง

“เสียวหว่าน หนูดู หนูดู หนูรีบดูเร็ว!”

ลั่วปิงยื่นแขนข้างขวาออกไป ม้วนแขนเสื้อขึ้น เผยรอยแผลเป็นเก่าหลายสิบปีออกมา

เวลานี้ แผลเป็นเหลือเพียงร่องรอยที่จางๆ นิดหน่อย ถ้าไม่มองให้ดี เดิมทีคงมองไม่เห็นว่าตรงนี้มีแผลเป็น

ลั่วปิงเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์มากคนหนึ่ง ไม่มีคนรู้ว่า เพื่อกำจัดรอยแผลเป็นอันนี้ เขาสิ้นเปลืองพลังงานมากเท่าไรแล้ว แต่ว่าไม่เคยได้ผลสักนิดมาก่อน

แต่ทว่าเฝิงเสียวหว่านเพียงให้ยาทาทำเองขวดเล็กกับเขาไป ใช้เพียงคืนเดียว รอยแผลเป็นก็แทบจะหายลับ

แค่คิดก็รู้ถึงความตื่นเต้นในใจของลั่วปิงในเวลานี้

“คุณลุงลั่วคะ แขนของคุณลุงไม่มีปัญหาอะไรนี่คะ หนูยังคิดว่ายาทาที่หนูให้คุณลุง จะทำร้ายแขนของคุณลุงแล้วเสียอีก”

เฝิงเสียวหว่านหัวเราะบอกไป

“ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนี้ ฉันหมายถึง เมื่อคืนวานนี้ ฉันเพิ่งใช้ครั้งเดียว แผลเป็นเก่าสิบกว่าอันนี้ นึกไม่ถึงหายแล้ว เดาว่าอีกครึ่งวัน ร่องรอยสุดท้ายนิดหน่อยของแผลเป็น คงจะหายไปเหมือนกัน”

ลั่วปิงพูดจาแบบฮึกเหิมไร้ที่เปรียบ

เฝิงเสียวหว่านถึงเข้าใจว่า ลั่วปิงตื่นเต้นอะไร ที่แท้เป็นเพราะยาทาที่ตนเองให้เขาใช้ ประสิทธิภาพยาได้ผลชัดเจนเหลือเกิน

“เสียวหว่าน หนูเป็นอัจฉริยะจริงๆ เลย! ฉันโตขนาดนี้ ยังเคยเจอเป็นครั้งแรก หมอวิเศษที่เก่งกาจขนาดหนู ด้วยฝีมือการแพทย์ของหนู เกรงว่าทั้งจิ่วโจวที่กว้างขวาง คงมีไม่กี่คนหรอกมั้งที่เทียบหนูได้?”

ลั่วปิงไม่ปกปิดความรู้สึกชื่นชมที่ตนเองมีต่อเฝิงเสียวหว่านแม้แต่น้อย

ชั่วขณะเฝิงเสียวหว่านเขินอายขึ้นมาบ้างแล้ว หัวเราะบอกว่า “ก็แค่ยาทาที่เมื่อก่อนตอนหนูอยู่ในหมู่บ้าน ว่างๆ ไม่มีอะไรทำ ถือโอกาสพัฒนาขึ้นมาเท่านั้น คิดว่ามีประโยชน์ เลยเพียงทำยาทานิดหน่อยแล้วค่ะ”

ลั่วยิ่งตื่นตกใจอย่างยิ่ง ที่แท้เพียงแค่ไม่มีอะไรทำ และถือโอกาสพัฒนาขึ้นมา ก็สามารถพัฒนายาทาที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ได้

นี่ทำให้เจ้าหน้าที่ในอาณาจักรการแพทย์ชั้นนำเหล่านั้น จะยังอยู่รอดได้อย่างไร?