The king of War นิยาย บท 1137

ผู้เชี่ยวชาญชั้นนำพวกนั้น แต่ละปีใช้จ่ายทุนมหาศาลในห้องทดลอง ตัวยาที่ศึกษาวิจัยออกมา เกรงว่าก็ยังห่างไกลยาทาที่เฝิงเสียวหว่านพัฒนาขึ้นอีกกระมัง?

เวลานี้ ตอนที่ลั่วปิงมองทางเฝิงเสียวหว่าน ไม่เพียงแค่รักเอ็นดูแบบนั้น ยังเหมือนกำลังมองคลังสมบัติเคลื่อนที่ได้

เขาแทบจะสามารถจินตนาการได้ว่า ถ้าเกิดยาทาประเภทนี้ผลิตเป็นจำนวนมาก บนโลกนี้ จะดึงดูดความฮือฮาใหญ่โตมากแค่ไหน

“เสียวหว่าน ยาทาแบบนี้ กลัวว่าสมุนไพรที่ต้องการ ราคาคงแพงมากเลยสินะ?”

ลั่วปิงถามกะทันหันอีกที

หลังจากเฝิงเสียวหว่านครุ่นคิดสักครู่ ส่ายหน้าแล้ว หัวเราะอยู่แล้วตอบว่า “ไม่แพงเลยสักนิดค่ะ ฉันซื้อสมุนไพรที่ร้านยาจีนเก่าในหมู่บ้าน ยาทาขวดเล็กที่ให้คุณลุงไปนี้ ของที่ใช้ไปน่าจะประมาณหนึ่งหยวนเองมั้ง!”

“หนึ่งหยวน?”

ลั่วปิงเบิกดวงตาโตแล้ว ต้นทุนของขวดเล็กนี้คาดไม่ถึงแค่หนึ่งหยวน ต่อให้ขายออกไปที่ราคาหนึ่งล้าน เกรงว่าคงมีคนซื้อมั้ง?

เฝิงเสียวหว่านคิดอีกรอบ ถึงพูดอย่างแน่ใจไร้ที่เปรียบว่า “น่าจะไม่ถึงหนึ่งหยวนค่ะ หนูซื้อสมุนไพรจีนจ่ายไปยี่สิบสามหยวน แต่ว่าใช้สมุนไพรพวกนี้ หนูทำได้ยี่สิบแปดขวดเลย พอคำนวณดู......”

เห็นเพียงเฝิงเสียวหว่านยกนิ้วมือขึ้นมานับแล้ว ไม่นานก็พูดว่า “พูดให้ถูกต้อง ต้นทุนของขวดหนึ่ง น่าจะอยู่ที่เงินแปดจุดสองเหมาค่ะ”

ทันใดนั้นลั่วปิงมีความรู้สึกเหมือนกำลังฝันไป ต้นทุนแปดจุดสองเหมา มีเพียงต้นทุนน้อยนิดขนาดนี้ ก็สามารถทำยาที่สุดยอดขวดหนึ่งออกมาได้

ด้วยความสามารถของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป ถ้าหากซื้อวัตถุดิบจำนวนมาก ต้นทุนขวดหนึ่ง น่าจะควบคุมไว้ที่ประมาณห้าเหมา

แต่ว่ายาทาแบบนี้ ถ้าเกิดเข้าตลาด ย่อมสามารถทำลายล้างยาทาลบรอยแผลเป็นในท้องตลาดทั้งหมดได้แน่นอน

อย่าว่าแต่เงินห้าเหมาเลย ต่อให้ขายที่ราคาเก้าสิบเก้าหยวน ก็ทำให้คนธรรมดาใช้กันได้

เขาแทบจะสามารถจินตนาการได้เลยว่า ถ้าผลิตยาทาจำนวนมาก จะสร้างสถานการณ์แย่งกันซื้อแบบดุเดือดมากแค่ไหน

เวลานี้ แม้กระทั่งลั่วปิงเริ่มจินตนาการว่า ถึงตอนนั้นจะควบคุมสถานการณ์ดุเดือดพากันแย่งซื้ออย่างไร

“คุณลุงลั่วคะ ยังมีธุระอย่างอื่นอีกหรือเปล่าคะ?”

เฝิงเสียวหว่านเห็นลั่วปิงไม่พูดจาตั้งนาน จึงเอ่ยปากสอบถาม

“เสียวหว่าน ลุงลั่วถามหนูก่อนสักหน่อย ถ้าเกิดว่า เยี่ยนเฉินกรุ๊ปอยากผลิตยาทาแบบนี้จำนวนมาก หนูจะยอมเอาใบสั่งยาออกมาไหม?”

ลั่วปิงทำหน้าจริงจังถามขึ้น จากนั้นรีบพูดอีกว่า “แน่นอนว่าถ้าหนูเห็นด้วยแล้ว ฉันจะแจ้งกับท่านประธาน รับรองว่าจะให้ส่วนแบ่งกำไรไม่ต่ำกว่ายี่สิบเปอร์เซ็นต์กับหนูแน่”

ฟังลั่วปิงพูดจบ เฝิงเสียวหว่านหัวเราะเบาๆ เดินมาที่ด้านข้างโดยตรง หยิบกระดาษขึ้นมาเขียนแล้ว ไม่ถึงสองนาที จดใบสั่งยาที่มีสมุนไพรยี่สิบกว่าชนิดออกมาใบหนึ่ง

“คุณลุงลั่วคะ นี่คือใบสั่งยาของยาทาค่ะ ถ้าเยี่ยนเฉินกรุ๊ปต้องการ พวกคุณเอาไปใช้ก็พอ และไม่ต้องให้ส่วนแบ่งกำไรอะไรกับหนูหรอก”

เฝิงเสียวหว่านหน้าตายิ้มแย้มบอกว่า “หนูมีวันนี้ได้ ล้วนเป็นความช่วยเหลือของพี่หยาง แม้แต่คลินิกแห่งนี้ ก็เป็นพี่หยางช่วยหนูเปิด”

“อีกอย่าง สมุนไพรที่คุณลุงลั่วส่งมาให้หนูเมื่อวานพวกนั้น หนูไปหาในอินเทอร์เน็ตแล้ว ยาพวกนั้น ล้วนเป็นของราคาแพงมาก แค่เพียงนิดหน่อย ยังต้องใช้เงินหลายล้าน สมุนไพรที่คุณลุงส่งมาให้หนูพวกนั้น ต้องใช้เงินหลายร้อยล้านเลย”

“หนูยังกังวลว่าจะจ่ายคืนเงินก้อนนี้ให้อย่างไรดี แล้วจะรับส่วนแบ่งกำไรของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปได้อย่างไรกัน?”

ลั่วปิงถือใบสั่งยาที่มูลค่าสูงใบนั้นไว้ ในใจเต็มไปด้วยความประทับใจ นี่เป็นใบสั่งยามูลค่าหมื่นล้านเป็นแน่ เฝิงเสียวหว่านเชื่อใจตนเองขนาดนี้ นำใบสั่งยามอบให้ตนเองแล้ว

“เสียวหว่าน ขอบใจหนูนะ!”

ลั่วปิงพูดจาท่าทางจริงจัง จากนั้นพูดอีกว่า “ส่วนเมื่อกี้ที่หนูบอกว่าจะจ่ายคืนค่ายาอะไรนั้น ต่อไปไม่ต้องพูดอีกนะ”

“มูลค่าใบสั่งยานี้ของหนูเยอะมาก ถึงแม้ต่อไปต้องเอาสมุนไพรอายุร้อยปีขึ้นมาให้หนูทุกวัน ยังเทียบไม่ได้กับมูลค่าใบสั่งยาใบนี้ที่สร้างให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเลย”

ลั่วปิงตื่นเต้นมากจริงๆ และรู้สึกซาบซึ้งใจมากที่เฝิงเสียวหว่านเชื่อใจเขา