The king of War นิยาย บท 1139

เขามาหาหยางเฉิน คือรอคำสั่งของหยางเฉินอีกที โดยเฉพาะอย่างยิ่งหงเฉินเป็นองค์กรนักฆ่าชั้นนำของโลก ถ้าหากกำจัดทิ้งทั้งหมด เกรงว่าผลกระทบยังใหญ่โตมาก

โดยเฉพาะ ใครๆ ก็ไม่มีทางรับประกันได้ว่า หงเฉินจะไม่มีนักฆ่าที่แกร่งกว่า

สำหรับหงเฉิน เดิมทีหยางเฉินไม่ได้สนใจนัก

ด้วยความสามารถของหม่าชาวในปัจจุบันนี้ หลังปลดปล่อยการต่อสู้ กำลังสู้รบก็ยกขึ้นเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลาง

ต่อให้ภายใต้การร่วมมือของนักฆ่าชั้นยอดทั้งสองของหงเฉิน จะสามารถระเบิดกำลังสู้รบแดนเทพชั้นต้นออกมาได้ แต่ยังคงไม่อาจเป็นคู่ต่อสู้ของหม่าชาวได้

ในขณะเดียวกัน สนามบินนานาชาติเยี่ยนตู เครื่องบินส่วนตัวลำหนึ่งค่อยๆ ลงจอด ผู้อาวุโสที่สวมชุดจีนโบราณสองคน เดินออกมาจากด้านในเครื่องบินส่วนตัว

“นี่คือเมืองเยี่ยนตูเหรอ?”

ผู้อาวุโสที่ผมหงอกแต่หน้าเด็กคนหนึ่งในนั้น ในดวงตาที่ดุจเหยี่ยว เต็มไปด้วยความดื้อรั้น

ผู้อาวุโสอีกคนหนึ่ง ดูขึ้นมาบนหน้ายังอ่อนโยนกว่ามาก หัวเราะหึๆ บอกว่า “นายอย่าดูถูกพื้นที่ของเมืองเยี่ยนตูเล็กๆ แห่งนี้เด็ดขาด”

“คนผู้นั้นเมื่อร้อยปีก่อน ว่ากันว่ามาจากตี้ชุนของเมืองเยี่ยนตู เมืองเยี่ยนตูไม่มีค่าให้พูดถึง แต่ว่าที่เมืองเยี่ยนตู มีตี้ชุนการมีอยู่แบบนี้ งั้นเมืองเยี่ยนตูคงไม่ธรรมดาแล้ว”

“ไม่แน่ว่าคนผู้นั้นเมื่อร้อยปีก่อน อาจจะคือชายหนุ่มคนนั้นที่ช่วงนี้ปรากฏตัวที่เมืองเยี่ยนตูก็ได้ และได้รับการติดตามของราชวงศ์หลงด้วย”

“เหอะ! แค่มีพรสวรรค์ด้านวิถีบู๊นิดหน่อย ก็แค่พวกรุ่นเด็กโอหังก้าวร้าวที่ไม่เจียมตัว ไม่พอให้พูดถึง!”

“นายอย่าดูถูกชายหนุ่มคนนั้นไปนะ หลงหวงบอกแล้ว ชายหนุ่มคนนี้ มีความเป็นไปได้มากว่าคือจอมพลของชายแดนเหนือแห่งกองยุทธการที่เล่าลือกันคนนั้น”

“พวกเราไปหาองค์ชายกันก่อนเถอะ!”

......

ผู้อาวุโสทั้งสองพูดคุยพลางออกจากสนามบิน

เห็นได้ชัดว่า สองคนนี้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่ราชวงศ์หลงส่งมา

“ลุงเฉียน! ลุงคุน!”

ที่พักของหลงเทียนหยู่ ต้อนรับผู้แข็งแกร่งแดนเทพของราชวงศ์หลงสองคนแล้ว

“องค์ชาย!”

หลงเฉียนกับหลงคุนทั้งสองคนตอบรับ

ถึงแม้พวกเขาจะเป็นสองในผู้แข็งแกร่งแดนเทพทั้งห้าแห่งราชวงศ์หลง แต่ว่าอยู่ต่อหน้าหลงเทียนหยู่ ยังต้องทำความเคารพเป็นมารยาท

ไม่แน่ว่า หลงเทียนหยู่ก็คือหลงหวงในอนาคต

ส่วนพวกเขา เป็นเพียงผู้แข็งแกร่งชั้นสูงของตระกูลที่หลงหวงมอบนามสกุลให้ใช้

“ตระกูลหลงแห่งเยี่ยนตูนี้ ยังเหิมเกริมเสียจริง องค์ชายมาแล้ว คาดไม่ถึงกล้ายึดครองตระกูลหลงไว้อีก!”

หลงเฉียนทำหน้าโกรธเคืองพูดขึ้น

หลงคุนเอ่ยปากพูดเช่นกัน “องค์ชาย ในเมื่อตระกูลหลงไร้มารยาทเช่นนี้ ไม่สู้ให้ผมไปตอนนี้เลยดีกว่า เอาหัวของหลงเถิงกลับมา”

หลงเทียนหยู่ส่ายหน้าแล้ว ในสายตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตดุเดือด กัดฟันบอกว่า “ตระกูลหลงกระจอกๆ ปล่อยพวกเขาไปก่อนชั่วคราว แต่ว่ามีคนหนึ่งที่ผมปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด!”

“หยางเฉิน?”

หลงเฉียนถามไป

ก่อนจะมา เขารู้มาว่า เหตุผลที่หลงเทียนหยู่โดนบีบมาถึงขั้นนี้ ทุกอย่างเป็นเพราะชายหนุ่มที่ชื่อว่าหยางเฉินคนนั้น

ว่ากันว่าเป็นพวกพ้องคนหนึ่งในสังกัดเขา ฝืนเพิ่มวิถีบู๊ขึ้น ถึงโจมตีหลงเทียนหยู่จนพ่ายแพ้แล้ว

“ถูกต้อง คือเจ้าสารเลวคนนี้ ผมจะทำให้เขาอยากอยู่ก็ไม่รอดอยากตายก็ไม่ได้!”

หลงเทียนหยู่กัดฟันพูดว่า “นอกจากหยางเฉินแล้ว ยังมีหม่าชาว ก็จำเป็นต้องตาย!”

ไม่ว่าจะเป็นหยางเฉินหรือหม่าชาว ตอนนี้ได้กลายเป็นปีศาจในใจของหลงเทียนหยู่ไปแล้ว

นอกจากว่าเขาสามารถฆ่าสองคนนี้ด้วยตนเองได้ มิฉะนั้นคงยากจะกำจัดปีศาจในใจออก

ตอนที่เขากับหม่าชาวปะทะกัน ถึงแม้จะไม่ได้ตัดสินแพ้ชนะ แต่เขารู้ว่า ตนเองแพ้แล้ว เพราะเขากินยาที่ราชวงศ์หลงได้มาจากตระกูลบู๊โบราณ