The king of War นิยาย บท 1150

“จอมพล หงเฉินมีฐานที่มั่นสิบสามแห่ง นี่ก็เป็นฐานที่มั่นที่สิบสองแล้ว และยังมีฐานที่มั่นสุดท้าย จะต้องเป็นสำนักงานใหญ่ของหงเฉินแน่นอน”

หลังจากมาถึงฐานที่มั่นที่ว่างเปล่าอีกครั้ง กองยุทธการชายร่างใหญ่ที่ขับรถพูดก็ขึ้น

ในขณะนี้ เครื่องส่งรับวิทยุของกองยุทธการชายร่างใหญ่ก็ดังขึ้น"เรยยิงเทพสงคราม ! เรยยิงเทพสงคราม! ได้รับแล้ว โปรดตอบกลับด้วย!"

จนถึงขณะนี้ หยางเฉินถึงรู้ว่าชายร่างใหญ่ผู้นี้ที่ขับรถให้ตัวเอง ถึงกับเป็นเรยยิงเทพสงคราม

“เรยยิงได้รับแล้ว! โปรดพูดมา!”

เสียงของเรยยิงดังขึ้น

“กองยุทธการพึ่งไขข้อความลับของหงเฉินหนึ่งข้อ หงเฉินละทิ้งภารกิจทั้งหมด และเรียกตัวนักฆ่าทั้งหมดที่ออกไปทำภารกิจข้างนอกกลับมา”

มีเสียงที่เครื่องส่งรับวิทยุดังขึ้นต่อเนื่อง

“ได้รับแล้ว! เก็บข้อมูลของหงเฉินต่อไปอีก!”

เรยยิงพูดด้วยเสียงต่ำ

"จอดรถ!"

จู่ๆหยางเฉินก็พูดขึ้น

เรยยิงสีหน้ามึนงง เขาไม่รู้ว่าทำไมหยางเฉินถึงหยุดรถกะทันหัน ฐานที่มั่นสุดท้ายเป็นไปได้ว่าจะเป็นที่ที่ขังหม่าชาวไว้

“จอมพล ที่นี่อยู่ห่างจากฐานที่มั่นสุดท้ายของหงเฉิน อย่างน้อยต้องใช้ระยะเวลาขับรถประมาณหนึ่งชั่วโมง”

เรยยิงพูดขึ้น

หยางเฉินมองไปที่เรยยิง และถามทันที "ถ้ารวบรวมหงเฉินได้ จะมีผลประโยชน์ต่อสนามรบอาณาเขตนอกจิ่วโจวหรือเปล่า?"

เรยยิงสีหน้าประหลาดใจ "จอมพล คุณวางแผนที่จะให้กองยุทธการรวบรวมหงเฉินเหรอ?"

"เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้แน่นอน หากประเทศและผู้มีอำนาจอื่นๆ รู้เข้า ความขัดแย้งครั้งใหญ่จะปะทุขึ้นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ อีกทั้ง..."

ก่อนที่เรยยิงจะพูดจบ หยางเฉินก็พูดขึ้นว่า "ผมหมายถึง ฉันจะจัดการวางแผนคนให้ควบคุมหงเฉิน แต่แอบช่วยสนามรบอาณาเขตนอกจิ่วโจวอย่างลับๆทำบางสิ่งที่พวกคุณไม่สะดวกที่จะลงมือ"

เรยยิงดวงตาเบิกกว้าง นี่หมายความว่า หยางเฉินต้องการรวบรวมหงเฉินให้อยู่ในมือของเขาเอง?

ในสายตาของคนนอก หงเฉินยังคงเป็นหงเฉิน แต่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่รู้ว่า หงเฉินได้แอบช่วยเหลือกองยุทธการจิ่วโจวมาโดยตลอดเพื่อแก้ไขปัญหาบางอย่าง

“จอมพล หากสามารถควบคุมหงเฉินได้จริงๆ ความช่วยเหลือในสนามรบอาณาเขตนอกจิ่วโจวนั้นไม่ใช่เพียงแค่เล็กน้อยเท่านั้น แต่เป็นการช่วยเหลือที่ยิ่งใหญ่มาก ยังช่วยบรรเทาความกดดันในกองยุทธการของเราได้อย่างมากอีกด้วย”

เรยยิงกล่าวอย่างตื่นเต้น "หงเฉินอยู่ในสนามรบอาณาเขตนอก แม้ไม่ใช่กำลังสูงสุด แต่ก็เป็นองค์กรที่มีอำนาจแข็งแกร่งมากเช่นกัน"

“ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าจะทำให้เกิดความคิดเห็นของสาธารณชนในระดับสากล เกรงว่าหงเฉินคงถูกประเทศอื่นรวบรวมไปนานแล้ว”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เรยยิงพูดเช่นนี้ หยางเฉินก็ตัดสินใจทันที “ดี ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นก็ตกลงตามนี้!”

หยางเฉินพูดว่า “พักชั่วคราวสักคืนหนึ่ง และให้เวลาหงเฉินเรียกนักฆ่าทั้งหมดกลับไปเพื่อเตรียมตัว!”

เรยยิงรู้สึกว่าหัวใจของเขาเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง การตัดสินใจของหยางเฉินนั้นบ้าคลั่งเกินไปแล้วจริงๆ

แต่ว่าเมื่อนึกถึงภาพก่อนหน้านี้ หยางเฉินไปจัดการฐานที่มั่นของหงเฉินตามลำพัง เขาก็รู้สึกว่าความคิดนี้ไม่ใช่เรื่องยากเลยแม้แต่น้อย

ก็มีเพียงหยางเฉินเท่านั้น ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้แข็งแกร่งท่านอื่นๆ ก็ไม่สามารถทำในสิ่งที่เขาทำได้ ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีในการทำลายฐานที่มั่นขององค์กรนักฆ่าชั้นยอดนอกอาณาเขต

“จอมพล ทำไมท่านไม่ฉวยโอกาสไล่ตามเพื่อชัยชนะล่ะ? ตอนนี้หงเฉินยังเรียกนักฆ่าทั้งหมดกลับมาไม่ได้ และท่านได้กำจัดฐานที่มั่นมากมายขนาดนั้นแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาที่พละกำลังของหงเฉินอ่อนแอที่สุด”

เรยยิงพูดด้วยความสงสัย "นักฆ่าหงเฉินมีอยู่ทั่วโลก มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่อยู่ในฐานที่มั่น โดยส่วนใหญ่ถูกส่งออกไปปฏิบัติภารกิจ ถ้าเรียกนักฆ่าหงเฉินทั้งหมดกลับมาแล้ว หากจะควบคุมหงเฉิน เกรงว่าคงจะเป็นเรื่องยากแล้ว ”

หยางเฉินกล่าวอย่างนิ่งเฉย “เมื่อเผชิญกับความแข็งแกร่งอย่างแท้จริง แม้ว่านักฆ่าหงเฉินจะเยอะขนาดไหน ก็เปล่าประโยชน์!”

พูดจบ เขาเอนตัวลงบนที่นั่ง ถึงกับหลับไปเลย

ดวงตาที่เหมือนนกอินทรีของผู้นำหงเฉินเหลือบมองคนที่พูดในทันที

ชายคนนั้นรีบพูดอย่างรวดเร็ว "การทำลายฐานที่มั่นทั้งสิบสองแห่งก่อนหน้านี้เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง ห่างจากจุดสุดท้ายที่ถูกทำลาย นี่ก็หนึ่งชั่วโมงครึ่งแล้ว"

“แต่จากฐานที่มั่นสุดท้ายมาที่นี่ ระยะทางขับรถก็แค่หนึ่งชั่วโมง ตามหลักก่อนหน้านี้ อีกฝ่ายน่าจะฆ่ามาถึงที่นี่ได้แล้ว ทำไมจนป่านนี้ ยังไม่มีเหตุการณ์อะไรเลย?”

ทันทีที่คำพูดนี้ออกมา ทุกคนต่างก็ประหลาดใจ

“หรือว่า อีกฝ่ายรู้แล้วว่าเราเรียกนักฆ่าทั้งหมดกลับมาแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้ามาแล้ว?”

“ดูเหมือนว่าความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้จะมีจำกัด พวกเขาไม่สามารถโจมตีฐานที่มั่งทั้งสิบสามแห่งของหงเฉินได้พร้อมกัน ดังนั้นพวกเขาจึงรวบรวมกำลังทั้งหมดเพื่อโจมตีฐานที่มั่นของเราจุดเดียวเท่านั้น”

“ใช่ มันต้องเป็นอย่างนั้น!”

ผู้บริหารระดับสูงหลายคนของหงเฉิน ต่างเปิดปากพูด

มีเพียงหัวหน้าหงเฉินเท่านั้น ที่มีสีหน้าเคร่งขรึม ไม่รู้เพราะเหตุผลใด เขารู้สึกว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่ทุกคนพูด

แต่สรุปผิดปกติตรงไหน เขาก็นึกไม่ออก

ในขณะที่หัวหน้าของหงเฉินกำลังงงงวย หยางเฉินได้หลับไปในรถรบแล้ว

หลับในท่ามกลางเสียงปืนใหญ่ หยางเฉินไม่เคยประสบเช่นนี้มาเป็นเวลานานแล้ว

ยังไง ที่นี่ก็เป็นสนามรบอาณาเขตนอก บริเวณโดยรอบเต็มไปด้วยสงคราม แต่ก็ไม่ได้รบกวนการนอนของหยางเฉินเลยแม้แต่น้อย

ทิศตะวันออกสว่างขึ้น หยางเฉินก็ลืมตาขึ้นมาทันที และมีขอบแหลมคมแวบเข้ามาในรูม่านตาสีดำคู่นั้น

“จอมพล ท่านตื่นแล้วเหรอครับ!”

เรยยิงไม่ได้นอนทั้งคืน และเฝ้าอยู่ข้างกายหยางเฉินตลอดเวลา เมื่อเห็นหยางเฉินตื่นขึ้น เขาก็รีบพูดขึ้น