The king of War นิยาย บท 116

เมื่อหยางเซี่ยงหมิงเห็นคนพวกนี้ ก็ตกใจ

เพราะคนพวกนี้ มาจากตระกูลที่เขาเคยทำด้วยผิดทั้งหมด นอกจากตระกูลเล็กๆ แล้วยังมีอีกหลายตระกูลใหญ่

“คิดบัญชี? คิดบัญชีอะไร?"

หยางเซี่ยงหมิงแสร้งทำเป็นทองไม่รู้ร้อน แล้วตะคอกใส่ผู้ที่มาด้วยสีหน้าเกรี้ยวกราด

“ผู้นำตระกูลหยาง คุณนี่ผู้ดีแล้ววางมาดหยิ่งยโสนะ สามปีก่อน คุณใช่มั้ยที่จัดคนมาฆ่าพ่อของผม? แค้นนี้ คงยังไม่ลืมหรอกนะ? ”

“แล้วก็ตระกูลตระกูลหวงของผม ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลหยางของคุณแข่งขันอย่างไม่เป็นธรรม ตอนนี้ตระกูลชั้นนำของเมืองโจวเฉิง ก็จะไม่มีตระกูลหยางของคุณ แต่เป็นตระกูลหวงของผม!”

“อย่าลืมนะ ยังมีทายาทของตระกูลฉีของผม ก็เป็นคุณที่จัดคนไปฆ่าทั้งหมด!”

……

แว็บเดียวทุกคนได้พูดความแค้นของพวกเขาที่มีต่อตระกูลหยาง ออกมา

สีหน้าของหยางเซี่ยงหมิงแย่จนถึงขีดสุด ลูกหลานตระกูลหยางที่อยู่ข้างๆเขา ก็หน้าตาหวาดกลัว

แว็บเดียวมีตระกูลที่เป็นศัตรูมามากขนาดนี้ นี่มันไม่เหลือทางให้ตระกูลหยางได้มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วนะเนี่ย!

“พวกแกคิดว่าตระกูลหยางของฉันรังแกได้ง่ายๆงั้นเหรอ?" หยางเซี่ยงหมิงเกรี้ยวกราด

“หยางเซี่ยงหมิง อย่าเสแสร้ง แม้แต่เฉียนเปียวก็ไปแล้ว แล้วตระกูลหยางมีอะไรที่น่ากลัวอีก?"

วัยกลางคนคนหนึ่งดูแคลนพลางมองไปที่หยางเซี่ยวหมิง แล้วสั่งการทันใดว่า “ล้อมที่นี่ไว้ ฉันละอยากจะรู้ ว่าใครจะหนีไปได้!”

ทุกคนตระกูลหยางที่เมื่อกี้เตรียมที่จะหนี ทันใดนั้นก็ถูกหลายสิบคนห้อมล้อมไว้ตรงกลาง

หยางเซี่ยงหมิงหน้าเขียวหน้าดำ จ้องไปที่วัยกลางคนผู้นำนั้นอย่างไม่ละสายตา

เขากัดฟันด้วยความแค้น “เฉินเห้า ตระกูลหยางของฉันไม่มีความแค้นใดๆกับตระกูลเฉินของแก ตระกูลเฉินของแกเป็นตระกูลเศรษฐีต้นๆของเมืองโจวเฉิง แต่กลับออกโรงมาเป็นศัตรูกับตระกูลหยางตอนนี้ เกินไปมั้ย?"

“เกินไป?"

เฉินเห้าดูแคลน “หยางเซี่ยงหมิง ที่แท้แกก็รู้ ว่าตระกูลเฉินของฉันเป็นตระกูลเศรษฐีต้นๆของเมืองโจวเฉิงนี่หน่า? แต่แกเคยให้เกียรติตระกูลเฉินของฉันบ้างมั้ย?

ทันใดนั้นอารมณ์ของเฉินเห้าก็ระเบิดออกมา เกรี้ยวกราด “แกคิดว่าข้างๆมีเฉียนเปียวคอยปกป้องอยู่ แม้แต่เกียรติของตระกูลเฉินแกจึงมองไม่เห็น ตอนนั้นตระกูลเฉินของฉันจะปกป้องตระกูลเฉิน สุดท้ายคืนนั้น แกให้เฉียนเปียวมาฆ่าผู้นำของตระกูลเฉิน ถึงขั้นจัดยอดฝีมือของตระกูลหยาง นองเลือดตระกูลเฉิน แบบนี้ตระกูลหยางของแกไม่เกินไปงั้น?"

หยางเซี่ยวหมิงกัดฟัน “ผู้ชนะทำอะไรก็ไม่ผิด ตระกูลเฉินไม่เคารพกฎกติกา แพ้แล้วไม่ยอมรับ กลับจะเป็นศัตรูกับตระกูลหยางของฉันอีก หรือฉันต้องทนงั้นหรือ?"

“ได้ผู้ชนะทำอะไรไม่ผิด ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นวันนี้ ฉันจะให้ตระกูลหยางของแกแพ้ราบคาบ!” เฉินเห้าโมโหกัดฟัน

“ฉันจะดูว่าใครกล้าทำ!”

หยางเซี่ยงหมิงเกรี้ยวกราด “ฉันยอมรับ ว่าการค้าของตระกูลหยางเผชิญกับปัญหา แต่ถ้าคิดจะล้างบางตระกูลหยาง งั้นก็ต้องประเมินกำลังของตัวเองด้วยนะ”

พูดจบ หยางเซี่ยงหมิงหยิบมือถือขึ้นมา กดโทรออก “เฉียนเปียว ภายในสิบนาทีนี้ แกต้องกลับมา!”

ทุกคนของแต่ละตระกูลที่เมื่อกี้ยังมั่นใจว่าจะชนะ เมื่อเห็นหยางเซี่ยงหมิงโทรหาเฉียนเปียว แต่ละคนก็ต่างพากันตกใจ คนจำนวนไม่น้อยเริ่มล้มเลิกความคิด

เพราะชื่อของเฉียนเปียวก้องเกรียงไกร ที่เมืองโจวเฉิงคืออวตารกลับชาติมาเกิด ขอให้เป็นคนที่ตระกูลหยางต้องการฆ่า เพียงแค่ส่งเฉียนเปียวไป ก็ไม่เคยพลาดมาก่อน

ต่อให้เป็นเฉินเห้าทายาทตระกูลเศรษฐีต้นๆของเมืองโจวเฉิง ก็รู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย

ยี่สิบนาทีก่อน หน้าหนึ่งของเจียงโจวจู่ๆก็ดันเรื่องการล่มสลายของตระกูลหยาง และข่าวการไปของเฉียนเปียว แต่กลับไม่มีใครยืนยันเรื่องนี้

เพื่อป้องกันการหนีของหยางเซี่ยวหมิง เฉินเห้าได้ให้คนมาที่ตระกูลหยาง ใช้ตำแหน่งตระกูลเฉินที่เมืองโจวเฉิง เรียกระดมพล ทันใดนั้นได้เรียกตระกูลเล็กที่มีความแค้นกับตระกูลหยางหลายตระกูลมาทั้งหมด

ตอนที่พวกเขาเห็นตระกูลหยางกำลังจะหนี ก็แน่ใจแล้ว ว่าตระกูลหยางล่มสลายแล้วจริงๆ ดังนั้นจึงกล้ามาล้อมตระกูลหยางไว้

ตอนนี้หยางเซี่ยวหมิงกลับโทรหาเฉียนเปียวต่อหน้าทุกคน แล้วยังให้เขากลับมาภายในสิบนาที ทันใดนั้นเฉินเห้าและคนอื่นๆเริ่มรู้สึกขี่หลังเสือแล้วลงจากหลังเสือยาก

“เฉียนเปียวอยู่ที่ตระกูลหยางเป็นเวลาแปดปี เพื่อให้เขาอยู่ข้างๆกายฉัน ฉันจึงทุ่มเทไปมากมาย แล้วพวกแกคิดว่าเขาจะไปจากตระกูลหยางง่ายๆงั้นหรือ？”

สายตาของทุกคนเปลี่ยนไป มองไปที่หยางเซี่ยงหมิงทั้งหมด เขาดูแคลน＂ธุรกิจตระกูลหยางของฉันล้มเหลว แต่ก็ไม่เป็นไร ตระกูลหยางของฉันมีบุคลากร สักวันหนึ่ง ก็จะรุ่งโรจน์ได้อีกครั้ง＂

พูดจบ หยางเซี่ยงหมิงมอบไปรอบๆ กล่าวอย่างสงบ ＂ฉันว่าพวกแกอย่างบุ่มบ่ามดีกว่านะ แม้เมื่อก่อนพวกเราเคยมีความแค้นกัน แต่ก็ผ่านไปแล้ว ถ้าตระกูลหยางของฉันจะล้างบางจริงๆ พวกแกยังมีชีวิตอยู่ถึงวันนี้ได้เหรอ？＂

＂ตระกูลเฉินคือตระกูลเศรษฐีต้นๆ ไม่ได้เป็นศัตรูกับพวกเขา ตระกูลหยางใจสู้แต่แรงไม่เป็นใจ แต่ถึงแม้แบบนี้ จะต่อกรกับตระกูลอื่น ก็ยังคงเป็นสิ่งที่ง่ายดายอยู่ดี＂

“ฉันจะบอกไว้ตรงนี้นะ ก่อนที่เฉียนเปียวกลับมา ตระกูลที่ออกไป ฉันตระกูลหยางจะคิดว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน แต่ถ้าหลังจากที่เฉียนเปียวกลับมาแล้ว พวกแกยังอยู่ที่นี่ ก็อย่าโทษว่าฉันหยางเซี่ยงหมิงไม่ไยดีละกัน！”

หยางเซี่ยงหมิงในตอนนี้ บนใบหน้าไม่มีความกลัวแต่อย่างใด ยังคงมีท่าทางที่มั่นใจและโอหังอยู่เช่นเคย

เขาพูดจบ ก็มีคนถอยจากการล้อมวง กล่าวด้วยสีหน้าซีเรียสว่า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ตระกูลหวงของฉันถอย！”

＂ตระกูลฉีของฉันก็ถอย！＂

＂ตระกูลหลิวของฉันก็ถอย！＂