The king of War นิยาย บท 1160

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง หยางเฉินก็ส่ายหน้า“ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครที่พยายามจะฆ่าฉัน”

“เรยยิง นายพาหม่าชาวไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!”

เรยยิง เข้าใจแล้ว หยางเฉินวางแผนที่จะอยู่ที่นี่คนเดียวโดยเผชิญหน้ากับคนเหล่านั้น?

"คุณเฉิน……"

ขณะที่เรยยิงกำลังจะพูด เขาถูกหยางเฉินขัดจังหวะ"นี่คือคำสั่ง! ไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้!"

"ครับ!"

เรยยิง กัดฟันตอบกลับ

เขาเองก็เข้าใจ ด้วยว่าในสภาพของเขาและหม่าชาว หากพวกเขายังคงอยู่ที่นี่ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะไม่สามารถช่วยหยางเฉินได้ พวกเขาก็จะกลายเป็นภาระของหยางเฉินอีกด้วย

“พี่เฉิน พี่ต้องกลับมาให้ได้! อย่าลืมว่าเสี้ยวเสี้ยวยังรอพี่อยู่ที่บ้าน!”

แม้ว่าหม่าชาวอยากอยู่ต่อก็ตาม แต่สถาพเขาในตอนนี้ นับประสาการอะไรกับการต่อสู้ล่ะ เขาเองจะรอดรึเปล่าก็ไม่รู้

"โอเค!"

หยางเฉินพยักหน้า

เรยยิง รีบออกพาหม่าชาวออกไปจากที่นี่ สำหรับนักฆ่าหงเฉินเหล่านั้น เขาเพิ่งเห็นฉากที่หยางเฉินโจมตีหัวหน้าหงเฉิน ใครจะกล้าหยุดล่ะ?

เรยยิง และ หม่าชาว ออกไปจากที่นี่อย่างราบรื่นมาก

"ซาตาน!"

ในเวลานี้ หัวหน้าหงเฉินลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ดวงตาสีแดงของเขาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว

เจตนาฆ่าของเขาที่มีต่อซาตานก็มาถึงจุดสูงสุดเช่นกัน

ถ้าไม่ใช่เพราะการโจมตีอย่างกะทันหันของซาตานจากด้านหลัง หม่าชาวอยู่ในมือของเขา หยางเฉินจะหาโอกาสที่จะช่วยชีวิตได้อย่างไร?

“ซาตาน! นายกล้าดียังไงที่ทรยศฉัน!”

ใบหน้าของหัวหน้าหงเฉินดูเคร่งขรึม

"ทรยศ?"

สีหน้าของซาตานค่อยๆ เปลี่ยนไปอย่างน่ากลัว เขากัดฟันและคำราม"นายลืมสิ่งที่นายทำเมื่อสามสิบปีที่แล้วหรือไง?"

เมื่อได้ยินคำพูดของซาตาน หัวหน้าหงเฉินก็ตกใจ“นาย...นาย นายเป็นใครกันแน่?”

“เมื่อสามสิบปีที่แล้ว หมู่บ้านแกรน ผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียว!”

ซาตานกัดฟันพูดออกมา

“ไม่! เป็นไปไม่ได้! เป็นไปได้ยังไง?”

หัวหน้าหงเฉินดูไม่เชื่อและตะโกนว่า"เมื่อสามสิบปีที่แล้ว ทุกคนในหมู่บ้านแกรนถูกฉันฆ่าตายหมด ฉันแน่ใจมากว่าไม่มีผู้รอดชีวิต"

"นายจะเป็นผู้รอดชีวิตหมู่บ้านแกรนได้อย่างไร?"

ซาตานกัดฟันแน่นและพูดว่า “ในปีนั้น ฉันเห็นด้วยตาตนเองว่ามีดของนายแทงเข้าร่างกายของพ่อแม่ฉัน ตอนนั้นฉันอายุเพียงแปดขวบเท่านั้น!”

“ฉันซ่อนอยู่ในกองฟาง และดูไอ้สารเลวอย่างนายฆ่าพ่อแม่ของฉัน!”

“ในช่วง 30 ปีที่ผ่านมา ฉันได้พัฒนาขอบเขตศิลปะการต่อสู้ของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง เพื่อวันหนึ่งจะมีโอกาสได้แก้แค้น!”

"วันนี้ในที่สุดฉันก็ได้รับโอกาสนี้!"

ดวงตาของหัวหน้าหงเฉินเต็มไปด้วยความตกตะลึง เขาแน่ใจมากว่าทุกคนในหมู่บ้านแกรนถูกเขาฆ่าตายหมด

แต่ตอนนี้ ผู้รอดชีวิตจากหมู่บ้านแกรน ซาตาน กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาทั้งเป็น

“ซาตาน นายคิดว่าจะฆ่าฉันได้จริงหรือไง ถึงฉันจะบาดเจ็บสาหัส?”

หัวหน้าหงเฉินเยาะเย้ยและพูด “แม้ว่าฉันจะบาดเจ็บสาหัส แต่ฉันก็ยังสามารถระเบิดพลังแดนเทพชั้นปลายได้ นายเนี่ยนะอยากจะฆ่าฉัน?”

“ใครบอกนายว่าฉันมีเพียงแดนเทพชั้นกลาง?”

ซาตานพึ่งพูดจบ และรัศมีที่น่าสะพรึงกลัวก็ปะทุออกมาจากเขา

“แตก!”

ส่งเสียงคำราม ออร่าที่น่ากลัวก็พุ่งออกมาจากเขา

แค่ส่งเสียง พลังก็แตกถึงขั้นสุด!

ในช่วงเวลาสั้น ๆ ขอบเขตศิลปะการต่อสู้ของซาตานได้บุกเข้าสู่แดนเทพชั้นปลาย

แต่นี่ยังไม่จบ พลังออร่าในร่างกายของซาตานยังคงเพิ่มขึ้นจนถึงแดนเทพขั้นปลายชั้นยอดถึงหยุดลง

ห่างจากแดนเทพชั้นยอดเหลือเพียงก้าวเดียว

“นาย...นาย นี่มันเป็นไปได้ยังไง?”

หัวหน้าหงเฉินตกตะลึง ใบหน้าของเขาเห็นได้ว่ามันช่างเหลือเชื่อเหลือเกิน

ตอนนี้ อีกคนได้รับบาดเจ็บสาหัสและล้มลงที่ด้านข้าง ไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้น

สำหรับนักฆ่าคนอื่นๆ ของหงเฉิน แม้แต่พลังแดนเทพก็ไม่มี จะช่วยเขาได้ไงล่ะ?

ไม่เพียงเท่านั้น แต่ยังมีผู้แข็งแกร่งที่สามารถเอาชนะแดนเทพชั้นยอดเหล่านั้นได้อีกด้วย

ในเวลานี้ ดูเหมือนว่าเขาทำได้แค่สู้ตายเท่านั้น

“ซาตาน นายบีบบังคับฉันเอง!”

หัวหน้าหงเฉินมีใบหน้าเคร่งขรึม หยิบขวดยาสีแดงแล้วกลืนลงไป

“หยุดเขาเดี๋ยวนี้!”

หยางเฉินคำรามเสียงดัง

หากไม่ใช่เพราะว่าเขาอยู่ห่างจากหัวหน้าหงเฉินมากเกินไป เขาจะหยุดเขาอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตาม เมื่อเขาร้องเรียก มันก็สายเกินไปแล้ว หัวหน้าหงเฉินก็กลืนยาสีแดงลงในขวดแก้วใส

ใบหน้าของซาตานก็เคร่งขรึมและเขาขมวดคิ้ว"นายกลืนอะไรเข้าไป?"

ในเวลานี้ ออร่าที่รุนแรงและอันตรายได้แทรกซึมออกมาจากร่างของหัวหน้าหงเฉิน

แม้แต่หยางเฉินก็ยังรู้สึกเป็นภัยคุกคามอย่างมากในเวลานี้

ร่างกายหัวหน้าหงเฉิน เต็มไปด้วยออร่าที่รุนแรง เติบโตอย่างดุเดือด

หัวหน้าหงเฉินซึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัสจากหยางเฉิน ร่างกายฟื้นคืนและศิลปะก็ถึงแดนเทพชั้นยอดอย่างขั้นเทพ

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้หยางเฉิน ตกใจคือยังไม่จบเพียงเท่านี้ ออร่าที่รุนแรงในร่างกายของเขายังคงพุ่งทะยานอย่างดุเดือด

“มันเป็นไปได้อย่างไร?”

แม้แต่หยางเฉินก็ยังรู้สึกตกใจ

หัวหน้าหงเฉินเพียงแค่ใช้ยาสีแดง และมันก็สามารถทำให้อาณาจักรศิลปะการต่อสู้พุ่งสูงขึ้นได้

แม้ว่าเขาจะมีวิธีลับในการบังคับเสริมความแข็งแกร่งของศิลปะการต่อสู้ แต่แน่นอนว่าเขายาสีแดงที่กลืนเข้าไปซึ่งช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของเขาได้มากกว่า

“โฮะ…”

ดวงตาของหัวหน้าหงเฉินก็กลายเป็นสีแดงสด ๆ เขาเงยหน้าขึ้นและกรีดร้องอย่างโกรธเคืองเพียงเพื่อเห็นพื้นดินรอบตัวเขาราวกับใยแมงมุมที่แตกไปรอบ ๆ

ในเวลานี้ ซาตานก็สัมผัสได้ถึงวิกฤต ใบหน้าของเขาก็ตกตะลึง และเขาถอยห่างออกไปอย่างรวดเร็วหลายสิบเมตร