สรุปตอน บทที่ 1163 นักวิทยาศาสตร์ที่บ้าคลั่ง – จากเรื่อง The king of War โดย เสี้ยวอ้าวอวี๋เซิง
ตอน บทที่ 1163 นักวิทยาศาสตร์ที่บ้าคลั่ง ของนิยายใช้ชีวิตเรื่องดัง The king of War โดยนักเขียน เสี้ยวอ้าวอวี๋เซิง เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
"นี่เป็นยาที่สมบูรณ์แบบที่ฉันค้นคว้าโดยใช้เทคโนโลยีทางพันธุกรรม คุณเพียงแค่ต้องใช้กินมันเข้าไป ก็สามารถผ่านแดนเทพชั้นยอดและเข้าสู่อาณาจักรแห่งศิลปะการต่อสู้ใหม่"
ดอกเตอร์แบล็กหยิบยาออกมาพร้อมทั้งหัวเราะไปด้วย
"ไปให้พ้น!"
หยางเฉินตะคอกอย่างโกรธเคือง“ก่อนที่ฉันยังมีความอดทน ออกไปจากที่นี่ไป!ไม่อย่างนั้นอย่าโทษฉันว่าไม่ได้เตือน!”
“หยางเฉิน คุณคือแดนเทพชั้นยอดที่สมบูรณ์แบบที่กว่าฉันจะค้นพบ ฉันจะปล่อยของทดลองที่ดีเช่นนี้ไปได้อย่างไร”
ดอกเตอร์แบล็กพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว “เอาเลย!ถ้าคุณกินเข้าไป คุณจะสามารถทะลวงไปสู่แดนเทพชั้นยอดได้ ถึงตอนนั้น เป็นผู้ควบคุมโลกใบนี้ได้สบายด้วยความแข็งแกร่งของคุณ”
“นักรบของฉัน กินมันเข้าไป!”
ดอกเตอร์แบล็กพูดเองเออเองอยู่คนเดียว ราวกับคนบ้า
เขาก็เป็นคนบ้าจริงๆ!
นักวิทยาศาสตร์ที่บ้าคลั่ง!
“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงได้แค่ฆ่านาย!”
เจตนาฆ่าแวบวาบในดวงตาของหยางเฉิน
เขาโกรธมาก เจอคนบ้าแบบนี้ อันตรายมาก ถ้าเขาไม่ฆ่าเขา เขาอาจจะนอนไม่หลับหรือกินอะไรไม่ลง
“คุณไม่สามารถฆ่าฉันได้!”
ดอกเตอร์แบล็กหัวเราะ ดูเหมือนเขาไม่กลัวหยางเฉินสักนิดเลย
แน่นอน ถ้าเขากลัวหยางเฉินจริงๆ เขาจะปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?
เมื่อพูดจบ ร่างสี่ร่างก็ปรากฏขึ้นข้างหลังดอกเตอร์แบล็กในทันใด
“ใช่เลย! คนเหล่านี้!”
ซาตานตกใจ ชี้ไปที่คนที่ปรากฏหลังดอกเตอร์แบล็ก และพูดด้วยท่าทางประหลาดใจ"พวกนี้แหละที่ติกต่อกับหงเฉิน"
หยางเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ
เพราะแม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าคนสี่คนนี้มาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร
ด้วยระดับศิลปะการต่อสู้ของเขา เขาจะรู้ดีว่ามีรอบๆ จะมีคนรึเปล่า แต่ทั้งสี่คนนี้ เหมือนกับดอกเตอร์แบล็ก ที่ไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่
เช่นเดียวกับดอกเตอร์แบล็ก หยางเฉินไม่ได้สัมผัสถึงออร่าของศิลปะการต่อสู้จากสี่คนนี้ ทั้งสี่ดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไป
เขารู้สึกถึงรังสีอันตรายจากสี่คนนี้เช่นกัน
“คุณคงสงสัยว่าเมื่อกี้พวกมันไปซ่อนที่ไหน และพวกมันอยู่ในศิลปะการต่อสู้ระดับไหนใช่ไหมล่ะ?”
ดูเหมือนว่า ดอกเตอร์แบล็กจะมองเห็นความคิดของหยางเฉินได้ พูดพร้อมทั้งหัวเราะ “ฉันจะบอกได้เลยว่าถึงแม้ขุมพลังที่แข็งแกร่งกว่าจะปรากฏขึ้น เขาก็ไม่รู้สึกถึงความเป็นอยู่ของพวกมันได้”
"พวกมันทั้งหมดมีส่วนประกอบที่ป้องกันสนามแม่เหล็ก"
“เหตุผลที่ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้สามารถรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของผู้แข็งแกร่งภายในขอบเขตที่กำหนดก็เป็นปรากฏการณ์ของสนามแม่เหล็กเช่นกัน ตราบใดที่สนามแม่เหล็กถูกกำจัดได้ มันง่ายมากที่จะกำจัดการรับรู้ของผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะ”
“นี่ก็เป็นผลจากการวิจัยของฉันด้วย เป็นอย่างไรบ้าง น่าทึ่งไหมล่ะ?”
ดอกเตอร์แบล็กดูภูมิใจเหมือนเด็กๆ ราวกับเขาได้ทำสำเร็จอะไรบางอย่างและต้องการให้คนอื่นรับรู้
“หยางเฉิน กินยานี้ไปซะ ถ้านายกินเข้าไป ฉันสามารถปล่อยเพื่อนนายไปจากที่นี่ได้”
ดอกเตอร์แบล็กหัวเราะ
“พี่เฉิน!”
หลังจากที่ดอกเตอร์แบล็กดจบ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
หม่าชาวและ เรยยิง ที่ไปจากที่นี่ ถูกคนของดอกเตอร์แบล็กสี่คนนั้นจับกลับมา
เช่นเดียวกับคนทั้งสี่ที่อยู่รอบๆ ดอกเตอร์แบล็ก ทั้งสี่คนนี้ไม่มีออร่าของศิลปะการต่อสู้ใดๆ
“หยางเฉิน ฉันปล่อยคนละนะ จริงใจพอไหม? ตอนนี้นายกินยาที่สมบูรณ์นี้ได้ยัง?”
ดอกเตอร์แบล็กพูดและหัวเราะ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้กังวลว่าหยางเฉินจะปฏิเสธ และโยนยาที่สมบูรณ์แบบให้หยางเฉิน
หยางเฉินยื่นมือออกไปรับไว้
“ไอ้สารเลว นายใช้วิธีการที่น่ารังเกียจเพื่อจับกุมพวกเรา ตอนนี้พวกเราก็อิสระแล้ว นายจะใช้อะไรขู่พี่เฉินได้อีก”
หม่าชาวพูดอย่างโกรธเคือง
หลังจากกินยาที่หยางเฉินให้ไป อาการบาดเจ็บของเขาก็ดีขึ้นแล้ว แต่อาการบาดเจ็บรุนแรงเกินไป และตอนนี้เขาไม่มีพลังที่จะต่อสู้ได้
อาการบาดเจ็บของ เรยยิง ไม่ได้แย่ เขาไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส และแถมยังกินยาที่หยางเฉิน มอบให้เขา เขายังสามารถที่จะระเบิดความแข็งแกร่งของได้อีก
ในเวลานี้ เขามองไปที่ดอกเตอร์แบล็กด้วยความโกรธ กัดฟันแน่นแล้วพูดว่า “ในเมื่อพวกนายไม่ทำตามกฎก่อน พวกเราเองก็ไม่ทำตามกฎก็คงไม่เป็นไรมาก”
ดอกเตอร์แบล็กไม่สนใจคำพูดของคนสองคนเลยด้วยซ้ำ แต่จ้องไปที่หยางเฉินด้วยรอยยิ้ม ท่าทางที่ไม่เกรงกลัว
ใบหน้าของหยางเฉินนิ่งสงบอย่างยิ่ง ถือยาที่ไว้ ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความลังเล
"พวกนายไปจากที่นี่!"
ทันใดนั้นหยางเฉินก็พูดขึ้น เห็นได้ชัดว่าพูดกับหม่าชาวและเรยยิง
“พี่เฉิน!”
"คุณเฉิน!"
หม่าชาวและ เรยยิง ต่างตกตะลึง พวกเขาไม่เข้าใจว่าพวกเขาเองก็ถูกปล่อยตัวแล้ว ทำไม หยางเฉินยังจะให้พวกเขาไปจากที่นี่
“ฉันบอกให้พวกนายไปไง! นี่คือคำสั่ง!”
หยางเฉินคำราม
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The king of War
เขียนยืดเยื้อฉิบหาย.. อ่านแล้วหงุดหงิด...
ยืดเยื้อมากอ่นแล้วโครตเสียอารมณ์แค่บอกว่าเป็นใครแค่เนี้ย แม่งยืดซะจนไร้รสชาติเลย เสียเวลา ่านฉิบหาย...
ถ้าเขียนต่อไม่ได้ก็ตัดจบเหอะ...
ไม่มีบทต่อไปหรือครับ...
ผู้เขียนเค้าเอาไปลงใน Hinovel ตอนนี้เขียนถึงบท 2541 ครับ...
กลับมาเขียนใหม่คงลืมไปหมดและ ต้องอ่านใหม่มั้ง นานเกิน แจ้งชี้แจงก็ไม่มี...
กำ...
คนเขียนตายแล้วเหรอครับ เสียใจด้วยครับ ขอให้ไปสู่สุขติครับ...
ยังอัพเดทอยู่ไหมครับ...
อัพตอนใหม่วันไหนครับ...