The king of War นิยาย บท 1163

"นี่เป็นยาที่สมบูรณ์แบบที่ฉันค้นคว้าโดยใช้เทคโนโลยีทางพันธุกรรม คุณเพียงแค่ต้องใช้กินมันเข้าไป ก็สามารถผ่านแดนเทพชั้นยอดและเข้าสู่อาณาจักรแห่งศิลปะการต่อสู้ใหม่"

ดอกเตอร์แบล็กหยิบยาออกมาพร้อมทั้งหัวเราะไปด้วย

"ไปให้พ้น!"

หยางเฉินตะคอกอย่างโกรธเคือง“ก่อนที่ฉันยังมีความอดทน ออกไปจากที่นี่ไป!ไม่อย่างนั้นอย่าโทษฉันว่าไม่ได้เตือน!”

“หยางเฉิน คุณคือแดนเทพชั้นยอดที่สมบูรณ์แบบที่กว่าฉันจะค้นพบ ฉันจะปล่อยของทดลองที่ดีเช่นนี้ไปได้อย่างไร”

ดอกเตอร์แบล็กพูดด้วยรอยยิ้มที่น่ากลัว “เอาเลย!ถ้าคุณกินเข้าไป คุณจะสามารถทะลวงไปสู่แดนเทพชั้นยอดได้  ถึงตอนนั้น เป็นผู้ควบคุมโลกใบนี้ได้สบายด้วยความแข็งแกร่งของคุณ”

“นักรบของฉัน กินมันเข้าไป!”

ดอกเตอร์แบล็กพูดเองเออเองอยู่คนเดียว ราวกับคนบ้า

เขาก็เป็นคนบ้าจริงๆ!

นักวิทยาศาสตร์ที่บ้าคลั่ง!

“ถ้าเป็นอย่างนั้น ฉันคงได้แค่ฆ่านาย!”

เจตนาฆ่าแวบวาบในดวงตาของหยางเฉิน

เขาโกรธมาก เจอคนบ้าแบบนี้ อันตรายมาก ถ้าเขาไม่ฆ่าเขา เขาอาจจะนอนไม่หลับหรือกินอะไรไม่ลง

“คุณไม่สามารถฆ่าฉันได้!”

ดอกเตอร์แบล็กหัวเราะ ดูเหมือนเขาไม่กลัวหยางเฉินสักนิดเลย

แน่นอน ถ้าเขากลัวหยางเฉินจริงๆ เขาจะปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร?

เมื่อพูดจบ ร่างสี่ร่างก็ปรากฏขึ้นข้างหลังดอกเตอร์แบล็กในทันใด

“ใช่เลย! คนเหล่านี้!”

ซาตานตกใจ ชี้ไปที่คนที่ปรากฏหลังดอกเตอร์แบล็ก และพูดด้วยท่าทางประหลาดใจ"พวกนี้แหละที่ติกต่อกับหงเฉิน"

หยางเฉินไม่ได้พูดอะไร แต่ในใจของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

เพราะแม้แต่เขาเองก็ไม่รู้ว่าคนสี่คนนี้มาปรากฏตัวที่นี่ได้อย่างไร

ด้วยระดับศิลปะการต่อสู้ของเขา เขาจะรู้ดีว่ามีรอบๆ จะมีคนรึเปล่า แต่ทั้งสี่คนนี้ เหมือนกับดอกเตอร์แบล็ก ที่ไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่ามาตั้งแต่เมื่อไหร่

เช่นเดียวกับดอกเตอร์แบล็ก หยางเฉินไม่ได้สัมผัสถึงออร่าของศิลปะการต่อสู้จากสี่คนนี้ ทั้งสี่ดูเหมือนคนธรรมดาทั่วไป

เขารู้สึกถึงรังสีอันตรายจากสี่คนนี้เช่นกัน

“คุณคงสงสัยว่าเมื่อกี้พวกมันไปซ่อนที่ไหน และพวกมันอยู่ในศิลปะการต่อสู้ระดับไหนใช่ไหมล่ะ?”

ดูเหมือนว่า ดอกเตอร์แบล็กจะมองเห็นความคิดของหยางเฉินได้ พูดพร้อมทั้งหัวเราะ “ฉันจะบอกได้เลยว่าถึงแม้ขุมพลังที่แข็งแกร่งกว่าจะปรากฏขึ้น เขาก็ไม่รู้สึกถึงความเป็นอยู่ของพวกมันได้”

"พวกมันทั้งหมดมีส่วนประกอบที่ป้องกันสนามแม่เหล็ก"

“เหตุผลที่ผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะการต่อสู้สามารถรับรู้ถึงความแข็งแกร่งของผู้แข็งแกร่งภายในขอบเขตที่กำหนดก็เป็นปรากฏการณ์ของสนามแม่เหล็กเช่นกัน ตราบใดที่สนามแม่เหล็กถูกกำจัดได้ มันง่ายมากที่จะกำจัดการรับรู้ของผู้เชี่ยวชาญด้านศิลปะ”

“นี่ก็เป็นผลจากการวิจัยของฉันด้วย เป็นอย่างไรบ้าง น่าทึ่งไหมล่ะ?”

ดอกเตอร์แบล็กดูภูมิใจเหมือนเด็กๆ ราวกับเขาได้ทำสำเร็จอะไรบางอย่างและต้องการให้คนอื่นรับรู้

“หยางเฉิน กินยานี้ไปซะ ถ้านายกินเข้าไป ฉันสามารถปล่อยเพื่อนนายไปจากที่นี่ได้”

ดอกเตอร์แบล็กหัวเราะ

“พี่เฉิน!”

หลังจากที่ดอกเตอร์แบล็กดจบ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

หม่าชาวและ เรยยิง ที่ไปจากที่นี่ ถูกคนของดอกเตอร์แบล็กสี่คนนั้นจับกลับมา

เช่นเดียวกับคนทั้งสี่ที่อยู่รอบๆ ดอกเตอร์แบล็ก ทั้งสี่คนนี้ไม่มีออร่าของศิลปะการต่อสู้ใดๆ