The king of War นิยาย บท 1171

“ผมเติบโตมาในราชวงศ์หลงตั้งแต่ยังเด็ก ในใจของผม ราชวงศ์หลงคือบ้านของผม ดังนั้น แม้ว่าผมจะถูกไล่ออกจากราชวงศ์หลง ลึกๆในใจของผม ผมก็ยังถือว่าตัวเองเป็นสมาชิกของราชวงศ์หลง”

“ดังนั้น ผมยอมให้คุณเหยียดหยามและตบหน้าในที่สาธารณะ ผมสามารถทนได้ เพราะผมเคยเป็นสมาชิกของราชวงศ์หลง!”

“ผมทนมาถึงขั้นนี้แล้ว ทำไมคุณถึงเหยียดหยามผมครั้งแล้วครั้งเล่า?เหยียดหยามผมไม่เป็นไร ทำไมคุณถึงต้องการลงมือกับเสียวหว่านด้วย?”

“คุณรู้หรือไม่? เสียวหว่านได้ช่วยชีวิตผม ในใจของผม เธอคือผู้มีบุญคุณที่ช่วยผมให้รอดและเป็นหลานสาวของผมด้วย ใครกล้าแตะต้องเธอ ผมจะให้คนนั้นตาย!”

ทันใดนั้น ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวก็ปะทุขึ้นจากหวังจ้าน

ในเวลานี้ หวังจ้านโกรธมาก ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า และกลิ่นอายของแดนเทพชั้นกลางก็ซึมซาบจากร่างกายของเขา

ชั่วขณะหนึ่ง ทั้งคลินิกอ้ายหมินถูกออร่าของเขาห่อหุ้มไว้

โดยเฉพาะหลงเฟยหยางที่ถูกเขาจับข้อมือไว้ รู้สึกชัดเจนยิ่งขึ้น

ในเวลานี้ หลงเฟยหยางเพียงรู้สึกว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับปีศาจจากนรก ไม่ใช่มนุษย์เลย

ร่างกายของเขาสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้ และนัยห์ตาของเขาเต็มไปด้วยความกลัว “คุณ...คุณ คุณกลับสู่บูโดแล้ว”

เห็นได้ชัดว่า หลงเฟยหยางไม่รู้เกี่ยวกับการฟื้นฟูบูโดของหวังจ้าน

“หวังจ้าน คุณกำลังทำอะไรอยู่? ปล่อยองค์ชายซะ!”

ผู้แข็งแกร่งแดนเทพที่หลงเฟยหยางพามานั้นก็ตกตะลึงในเวลานี้ และตะโกนอย่างรวดเร็ว

เขาเองเป็นแดนเทพชั้นกลาง แต่ในตอนนี้ เขากลับรู้สึกว่า หวังจ้านในตอนนี้ ได้แซงหน้าเขามากแล้ว

สิ่งนี้ทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อมาก

เดิมที หวังจ้านเป็นเพียงผู้แข็งแกร่งแดนเทพหนึ่งในห้าคนที่อ่อนแอที่สุดของราชวงศ์หลง และเขาไม่เคยเห็นหวังจ้านอยู่ในสายตาของเขาเลย

แต่วันนี้ จู่ๆเขาก็พบว่า บูโดของหวังจ้าน ไม่เพียงแต่ไม่ได้ถูกทำลายเท่านั้น แต่ยังทะลวงไปถึงแดนเทพชั้นกลาง และกำลังจะเข้าสู่แดนเทพชั้นปลาย

เขารู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อมาก อย่างไรก็ตาม เขาได้ยินมาว่าบูโดของหวังจ้านถูกทำลายแล้ว และตอนนี้เขาก็เหมือนคนไร้ประโยชน์!

แต่ตอนนี้ สถานการณ์ไม่เหมือนที่เขารู้?

ทำไมหวังจ้านยังยืนอยู่ที่นี่โดยไม่เป็นอะไร และบูโดของเขาก็ทะลุเช่นกัน?

เมื่อเทียบกับความตกใจของเขา หลงเฟยหยางรู้สึกกลัวอย่างยิ่ง ถ้าเขารู้ว่าบูโดของหวังจ้านฟื้นคืนมาแล้ว ฆ่าเขา เขาก็ไม่กล้าตบหน้าหวังจ้านหรอก!

“คุณ...คุณปล่อยผมไป! ตอน...ตอนนี้ ผมเป็นคนสำคัญและโดดเด่นในรุ่นหลานของราชวงศ์หลง และมีโอกาสมากที่ผมจะสืบราชบัลลังก์ต่อไป”

หลงเฟยหยางพูดอย่างสั่นเครือ “ถ้าคุณกล้าทำร้ายผม ราชวงศ์หลงจะไม่มีวันปล่อยคุณไปแน่”

“ราชวงศ์หลงต้องการชีวิตของผมแล้ว ยอมหรือไม่ยอมปล่อยผมไป แล้วไง?”

สีหน้าหวังจ้านดูเฉยเมย และเมื่อเขามองไปที่หลงเฟยหยาง ราวกับว่าเขากำลังดูคนตาย

“หวางจ้าน!”

จู่ๆเฝิงเสียวหว่านก็พูดขึ้น และเสียงของเธอยังมีความอ้อนวอนอยู่

สิ่งที่หวังจ้านพูดเมื่อกี้นี้ ทำให้เธอรู้สึกซาบซึ้งมาก แต่เธอไม่ต้องการให้หวังจ้านรุกรานราชวงศ์หลงเพราะเธอ

"ไสหัวไป!"

ท้ายที่สุด หวังจ้านก็ยังไม่ฆ่าเขา และเมื่อเขาสะบัดมือ ร่างของหลงเฟยหยางก็ถูกโยนออกไปโดยตรง

“หวังจ้าน คุณกล้าทำร้ายองค์ชาย คุณรอการลงโทษจากราชวงศ์หลงได้เลย!”

ผู้แข็งแกร่งแดนราชาส่งเสียงอย่างเย็นชา และรีบพยุงหลงเฟยหยางขึ้นอย่างรวดเร็ว ก็จะจากไป

“ผมปล่อยให้พวกคุณไปหรือยัง?”

ในขณะที่ทั้งสองเดินไปที่ประตู ก็มีเสียงที่เย็นชาก็ดังขึ้น

เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน หวังจ้านก็กังวลเล็กน้อย แต่เขาไม่ได้พูด

เขาถูกราชวงศ์หลงทอดทิ้ง แม้กระทั่งไล่ฆ่าเขา แต่หยางเฉินเป็นผู้ช่วยชีวิตเขา

ตอนนี้ เขายังมีความหวังต่อราชวงศ์หลง โชคดีที่เป็นหยางเฉิน หากเป็นผู้แข็งแกร่งคนอื่น เขาจะไม่มีวันยอมให้เป็นเช่นนั้นแน่นอน

"ผัวะ!"

อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เสียงของเขาลดลง หยางเฉินก็ตบหน้าเขาอีกครั้ง

เช่นเดียวกับสถานการณ์ของหลงเฟยหยาง แม้ว่าเขาจะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลาง แต่เขาก็ยังถูกหยางเฉินตบและบินออกไป

ในห้องโถงทางการแพทย์ หวังจ้านและหลงเทียนหยู่ต่างก็กระตุกที่มุมปากของพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าหยางเฉินนั้นแข็งแกร่ง แต่พวกเขาไม่เคยคิดว่าหยางเฉินจะแข็งแกร่งขนาดนี้

ด้วยการตบเพียงครั้งเดียว ก็ทำให้ผู้แข้งแกร่งแดนเทพชั้นกลางบินออกไป?

“หยางเฉิน…หาที่ตายเหรอ!”

ข้างนอก หลงเฟยหยางคำรามด้วยสีหน้าน่าเกลียด

ในเวลานี้ มีคนอยู่ข้างนอก และหลายคนเห็นหลงเฟยหยางและผู้แข็งแกร่งแดนเทพชั้นกลางบินออกจากศูนย์การแพทย์ พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาแค่มุมดู

แต่หลงเฟยหยางเป็นผู้เก่งกาจในรุ่นหลานของราชวงศ์หลง แทนที่หลานชายของหลงเทียนหยู่ ด้วยสถานะอันสูงส่ง เขาเคยถูกคนอื่นตบเมื่อใดล่ะ

ประเด็นคือ ยังถูกรายล้อมไปด้วยคนกลุ่มใหญ่ สำหรับเขา มันเป็นความอัปยศอดสูอย่างมาก

“หลงเจียง ฆ่ามันซะ! ผมต้องการให้เขาตาย!”

หลงเฟยหยางคำราม

หลังจากที่หลงเจียงถูกหยางเฉินตบจนบินออกไป เขาก็รู้แล้วว่าแดนบูโดของหยางเฉินนั้น เหนือกว่าเขามาก หากไม่ใช่เพราะเขาเมตตา เขาคงจะกลายเป็นศพไปแล้ว

เขากล้าไปฆ่าหยางเฉินได้อย่างไร?

“องค์ชาย กลับกันก่อนเถอะ!”

หลงเจียงลุกขึ้นจากพื้น มีเลือดอยู่ที่มุมปากของเขา

“หลงเจียง ผมให้คุณฆ่าไอ้สารเลวนั่น คุณไม่เข้าใจที่ผมพูดเหรอ?”

หลงเฟยหยางคำราม