The king of War นิยาย บท 1217

ยอดฝีมือแดนเทพขั้นปลายสองคนที่อยู่ใกล้หยางเฉินมากที่สุด รู้สึกเพียงว่าพื้นที่ที่พวกเขาอยู่ในนั้นถูกหยางเฉินปิดตาย

“ถอย!”

ทั้งสองกำลังจะก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

แต่วินาทีถัดมา เรื่องที่ทำให้พวกเขากลัวก็เกิดขึ้น พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย

“นี่...”

ทั้งสองมองหน้ากัน สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้เพียงว่าตัวเองต้องถอย แต่กลับไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เลย แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวเป็นเหมือนมือใหญ่ที่มองไม่เห็นกดพวกเขาลงกับพื้นอย่างแน่นหนา

หิมะโปรยปรายเดือนหกหยุดแล้วลงแล้ว บนพื้นมีชั้นหิมะหนาเตอะ

ในเวลานี้ หิมะก็โปรยปรายเต็มท้องฟ้าในทันที

“เขา...เขา... เขาไม่เป็นไรใช่ไหม?”

หลงเคอตัวสั่นเทิ้มอย่างรุนแรง พูดจาตะกุกตะกัก

สีหน้าของหวาอิงเจี๋ยนั้นยากมากที่จะเห็นความสุดโต่ง เขาจ้องไปที่หยางเฉิน ในขณะนี้ เขารู้สึกได้ชัดเจนว่าลมปราณแห่งวิถีบู๊ของหยางเฉินดูเหมือนจะอยู่เหนือกว่าสุดยอดแดนเทพไปแล้ว

“อย่าบอกนะว่า เขาได้ก้าวเข้าสู่ระดับแดนเหนือมนุษย์แล้?”

เขาคิดอะไรได้บางอย่าง สีหน้าไม่อยากจะเชื่อ

ซ่างกวนโหรวและต้วนหวูหยาที่ยังเป็นห่วงหยางเฉิน ถึงกับเบิกตากว้างในเวลานี้

ยอดฝีมือแดนเทพสองคน ได้โจมตีเข้าตรงตำแหน่งหัวใจของหยางเฉินอย่างเต็มกำลัง

เท้าของชายอีกคนหนึ่งมีใบมีดคมซ่อนอยู่ ได้กระแทกศีรษะของหยางเฉิน

จากการโจมตีที่น่าสะพรึงกลัวสองครั้งเช่นนี้ แม้แต่ยอดฝีมือแดนเทพทั่วไปก็อาจจะตายได้?

แต่การโจมตีดังกล่าวไม่ได้ทำให้หยางเฉินบาดเจ็บ

“ฆ่ามัน!”

จู่ๆ ก็มีเสียงเย็นชาดังขึ้นอย่างกะทันหัน

ขณะที่ทุกคนตกตะลึง ยอดฝีมือทั้งสองที่อยู่ระดับแดนเทพขั้นปลายที่อยู่ตรงหน้าหยางเฉินได้หายตัวไปในทันใด

“ปัง!”

“ปัง!”

เสียงกระทบกันอย่างหนักสองเสียงดังขึ้นเกือบจะพร้อมกัน

เมื่อทุกคนได้สติกลับมา ยอดฝีมือระดับแดนเทพขั้นปลายของสมาคมบูโดก็ร่วงลงแทบเท้าของหวาอิงเจี๋ย

ยอดฝีมือระดับแดนเทพขั้นปลายของราชวงศ์หลงร่วงลงแทบเท้าหลงเคอ

เช่นเดียวกับยอดฝีมือแดนเทพขั้นปลาย ก็ถูกฆ่าตายทั้งคู่!

“ตาย…ตายแล้วเหรอ?”

หลงเคอมองไปที่ยอดฝีมือของราชวงศ์หลงที่ตายตาไม่หลับอยู่แทบเท้า สีหน้าเหม่อลอย รู้สึกเพียงว่าหัวใจของตัวเองกำลังกระตุกอย่างบ้าคลั่ง

ยอดฝีมือระดับแดนเทพขั้นปลายคนหนึ่ง เมื่ออยู่ในราชวงศ์ใดๆ จะเป็นรองเพียงกษัตริย์ของราชวงศ์นั้น

แต่ตอนนี้ กลับถูกฆ่าโดยคนคนเดียวกันพร้อมๆ กัน

ใบหน้าของหวาอิงเจี๋ยซีดเซียว เขาไม่อาจยอมรับได้ว่าชายหนุ่มอายุเพียง 28 ปีจะแข็งแกร่งกว่าตัวเองมาก

“ดี!”

ต้วนหวูหยาตะโกนลั่นอย่างตื่นเต้น

ซ่างกวนโหรวก็เช่นกัน หลังจากตกใจผ่านไปก็เหลือเพียงความชื่นชมในสายตาของเธอ

แม้ว่าหม่าชาวจะคาดไว้ว่า หยางเฉินจะสามารถสังหารยอดฝีมือระดับแดนเทพขั้นปลายสองคนได้ในเสี้ยววินาที แต่ในเวลานี้ก็ยังตกใจกับความแข็งแกร่งของหยางเฉิน

หลังจากตกใจผ่านไป เขาก็กำหมัดแน่นและพูดอย่างหนักแน่น “วิถีบู๊ของพี่เฉิน มีความก้าวหน้าอย่างมาก ผมต้องขยันให้มาก มิฉะนั้น ต่อไปจะไม่มีโอกาสได้ติดตามพี่เฉินอีก!”

หิมะโปรยปรายเดือนหกหยุดลงแล้ว ลมที่พัดแรงก็หยุดลงเช่นกัน เมฆดำที่อยู่เหนือศีรษะก็หายไปเช่นกัน ดวงอาทิตย์ส่องแสงลงบนพื้นดิน

เดิมทีเป็นสีขาวโพลน หลังจากที่ดวงอาทิตย์ปรากฏขึ้น ก็มองเห็นการละลายอย่างรวดเร็วด้วยตาเปล่า หลังจากนั้นไม่กี่วินาที พื้นดินก็ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะที่ละลายแล้ว

ใจกลางสังเวียนต่อสู้ชี้ขาด หยางเฉินผมหงอกขาวยืนเอามือไพล่หลัง

“หยางเฉิน!”

หวาอิงเจี๋ยกัดฟัน พร้อมกับตะโกนเรียกชื่อหยางเฉิน