The king of War นิยาย บท 1227

เมืองราชวงศ์ต้วน วังราชวงศ์ต้วน มีบ้านสไตล์โบราณหลังเล็กๆ ตั้งอยู่ตามลำพัง

ภายในห้อง มีชายหนุ่มผู้หนึ่งกำลังนอนอยู่บนเตียงใหญ่ที่นุ่มสบายหญิงสาวในชุดเรียบง่ายกำลังเช็ดใบหน้าคมสันของชายหนุ่มด้วยผ้าขนหนูอ่อนนุ่มชุ่มน้ำ

“นี่ก็สามวันแล้ว คุณจะนอนจนถึงเมื่อไหร่?”

หลังจากเช็ดใบหน้าของชายหนุ่มเสร็จแล้ว หญิงสาวก็นั่งที่ขอบเตียง เอามือเท้าคาง จับจ้องไปที่ใบหน้าของชายหนุ่มและพูดกับตัวเอง

“หล่อจริงๆ!”

ภายในดวงตาอันมีเสน่ห์ของหญิงสาวเต็มไปด้วยความอ่อนโยน มุมปากวาดโค้งขึ้นเล็กน้อยอย่างสวยงาม

สามวันที่ผ่านมา เธอดูแลชายหนุ่มอยู่ตลอด ทุกวันเธอจะคอยอยู่เคียงข้างเขาและพูดกับตัวเอง แต่ชายหนุ่มก็ยังนอนอยู่บนเตียง

ถ้าไม่ใช่เพราะหมอเทวดาประจำตระกูลเคยตรวจและบอกว่าชายหนุ่มยังมีชีวิตอยู่ เธอต้องคิดว่าเขาเป็นคนตายแล้วแน่ๆ

ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียงไม่ใช่ใครอื่น เขาคือหยางเฉินที่ต้วนหวูหยาเป็นคนพามาที่ราชวงศ์ต้วน

“เขาหล่อไหม?”

ทันใดนั้น เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น หญิงสาวสะดุ้งโหยงในทันที ใบหน้าน้อยๆ อันบอบบางเต็มไปด้วยสีแดงก่ำ

“พ่อคะ ท่านมาแล้ว ทำไมมาเงียบๆ ล่ะคะ?”

หญิงสาวพูดอย่างเขินอาย

“ฮ่าฮ่า...”

ชายวัยกลางคนหัวเราะลั่น จ้องมองลูกสาวด้วยรอยยิ้ม “หยู่เยียน ถ้าให้ลูกแต่งงานกับเขา ลูกจะยินดีไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อ ต้วนหยู่เยียนก็หน้าแดงขึ้นกว่าเดิม เธอก้มศีรษะพลางตอบว่า “ฉันยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร ไม่เคยทำความรู้จักกับเขามาก่อน แล้วฉันจะแต่งงานกับเขาได้ยังไง?”

“นั่นก็หมายความว่า หากลูกรู้ว่าเขาเป็นใคร หลังจากได้ทำความรู้จักกับเขาแล้ว ลูกจะไม่ปฏิเสธเขา จะยินดีแต่งงานกับเขาใช่ไหม?”

ชายวัยกลางคนถามด้วยรอยยิ้ม

“พ่อคะ!”

ต้วนหยู่เยียนรู้สึกเขินอายมากยิ่งขึ้น ดวงตาอันทรงเสน่ห์ระยิบระยับเต็มไปด้วยความเขินอาย “ฉันจะไปชงชาให้ท่านนะคะ!”

พูดจบเธอก็เดินหนีออกไป

หลังจากที่เธอออกไปแล้ว ชายวัยกลางคนก็นั่งลงที่ขอบเตียงและมองดูหยางเฉินที่ยังหลับสนิทอยู่ พลางถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง “คุณหยาง เมื่อไหร่คุณจะฟื้นขึ้นมาสักที?”

“หมอเทวดาจากราชวงศ์ต้วนได้มาตรวจให้คุณแล้ว บอกว่าสภาพร่างกายของคุณดีมาก ไม่น่าจะยังหลับสนิทอยู่”

“ถ้าฉันไม่รู้ว่าคุณเป็นคนยังไง ก็อาจจะคิดว่าคุณกำลังแกล้งทำอยู่”

ชายวัยกลางคนไม่ใช่ใครอื่น เขาคือต้วนหวูหยา ทายาทของราชวงศ์ต้วน

เมื่อสามวันก่อน หลังจากที่เขาพาหยางเฉินมาถึงราชวงศ์ต้วน ก็จัดให้หยางเฉินอยู่ในห้องเล็กๆ นี้ และมอบหยางเฉินให้อยู่ในการดูแลของต้วนหยู่เยียนผู้เป็นธิดา

เขามาเยี่ยมหยางเฉินด้วยตัวเองทุกวัน แต่ก็ไม่เห็นว่าหยางเฉินจะฟื้นขึ้นมา มันทำให้เขารู้สึกค่อนข้างเป็นกังวล

“พ่อคะ เขาเป็นใครกันแน่?”

ในเวลานี้ ต้วนหยู่เยียนได้เดินเข้ามาพร้อมกับชาหลงจิ่งชั้นดี เธอยื่นถ้วยชาให้ต้วนหวูหยาแล้วถามขึ้น

ดวงตาของต้วนหวูหยาค่อยๆ ลุ่มลึกขึ้น “เขาเป็นตำนาน!”

“ตำนาน?”

ต้วนหยู่เยียนกะพริบตาปริบๆ ด้วยความประหลาดใจ

ในฐานะที่บิดาเป็นผู้มีพรสวรรค์อันดับหนึ่งในด้านวิถีบู๊ของราชวงศ์ต้วน และเป็นทายาทของราชวงศ์ต้วนด้วย ในฐานะลูกสาว เธอนั้นรู้ดีกว่าใครๆ ว่าน่าภาคภูมิใจแค่ไหน

ต้วนหวูหยาเคยพูดเยินยอคนอื่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? แถมยังเป็นชายหนุ่มที่มีอายุเพียง 27 ปีเท่านั้น

ต้วนหวูหยาพูดด้วยสีหน้าจริงจัง “ความสามารถด้านวิถีบู๊ของพ่อสามารถจัดอยู่ในสามอันดับแรกในประวัติศาสตร์ของราชวงศ์ต้วน แต่เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคุณหยาง ความสามารถของผมมันก็เป็นแค่ขยะเท่านั้น”